September 3, 2013 – GREEK WORLD MEDIA

Greek director Avranos seeks to give voice to domestic violence victims with ‘Miss Violence’

Patricia Thomas, The Associated Press

Director Alexandros Avranas poses for photographers during the photo call for the film Miss Violence at the 70th edition of the Venice Film Festival held from Aug. 28 through Sept. 7, in Venice, Italy, Sunday, Sept. 1, 2013. (AP Photo/David Azia)

VENICE, Italy – Greek director Alexandro Avranas says he was seeking to give domestic abuse victims a voice in his deeply disturbing movie “Miss Violence.”

Avranas said in an interview that the film was based on a true story in Germany about a grandfather who prostituted his daughter and his granddaughters to his friends.

The director said he was driven to make a film to “speak all about these children who have no voice. “

He said while the actors grew depressed due to the movie’s subject matter “they had the feeling that they are helping other persons to stop doing this, to see a way to make a revolution.

That was our hope, our motive.”

The film premieres Monday in competition at the Venice Film Festival.

Greek manufacturing PMI hits 44-month high in August

ATHENS (Reuters) – Greek manufacturing activity contracted at the slowest pace in more than three years in August, a survey showed on Monday, fuelling hopes that its long economic slump may finally be bottoming out.

Markit’s purchasing managers’ index for manufacturing, which accounts for roughly 15 percent of Greece’s economy, rose to 48.7 from 47.0 in July, its highest reading in 44 months.

The index has held below the 50-point line dividing growth from contraction since September 2009, just before Greece’s fiscal problems came to light, plunging its economy deep into recession and leading Athens to seek an international bailout.

“August saw the headline PMI edge closer to the all-important 50.0 threshold, a level it has not exceeded in four years,” said Markit economist Phil Smith.

“The index has now risen in seven of the past eight survey periods, highlighting a sustained slowdown from the rapid pace of contraction seen at the start of the year to near stabilisation,” he said.

Actual manufacturing output figures are also pointing towards a possible change in the trend. The latest available reading for June showed a 4.2 percent annual increase, its fastest growth in five years.

Among the encouraging signs in Markit’s August survey were a slight upturn in export sales and a stable overall order flow, which could help halt the decline in production. The positive reading in export orders ended a 23-month sequence of decline.

While output fell in August, the pace of decline was modest, easing to its slowest in more than three and a half years, although employment remained weak with firms continuing to shed jobs.

Fiscal austerity has kept Greece’s economy in recession for a sixth straight year in 2013, with unemployment at a record high of nearly 28 percent.

Athens and its international lenders expect the economy to bottom out later this year, and they forecast an anaemic recovery of 0.6 percent in 2014.

(Reporting by George Georgiopoulos; Editing by Hugh Lawson)

Greek journeys at Bonegilla Heritage Park

Alex Dellios, one of our Immigration Museum volunteers, recently re-visited Bonegilla as part of her ongoing research for her thesis ‘Bonegilla Migrant Camp: Constructing Public History, Negotiating Collective Memories’ at the University of Melbourne.

Bonegilla Heritage Park’s newest exhibition From Petronis and Ekaterina to Peter and Catherine: Greek Journeys Through Bonegilla touches on more than just the Bonegilla experience of Greek migrants—it subtly explores issues of Greek migrant identity and adjustment in post-war Australia. Open since December 2011, but neglected by this researcher until now, this exhibit is small but surprising. A combination of images, text and objects fill one of the larger rooms in one of Block 19’s huts. Information is offered (in both Greek and English) on themes like ‘The Greek Farmers Project’, ‘Building a Greek Community’, and ‘Sponsorship vs Assisted Migrant Scheme’.

From Petronis and Ekaterina to Peter and Catherine: Greek Journeys Through Bonegilla
Image: Alex Dellios
Source: Museum Victoria

Uniquely, the exhibition does not shy away from an exploration of the scheme and government policy that shaped post-war migrants’ settlement experiences. The personalised voice is provided through the testimony of migrants themselves—short and snappy quotes appear on blocks throughout the room. The objects alone seem incongruous, items that often come to mind when building Greek stereotypes in Australia: namely, the bouzouki. Other items also appear behind glass cabinets, presumably donated by Greeks ex-residents.

From Petronis and Ekaterina to Peter and Catherine: Greek Journeys Through Bonegilla
Image: Alex Dellios
Source: Museum Victoria

The second, smaller room contains an unexpected gem—a collection of remarkable miniatures by Tasos Kolokotronis of his village in northern Greece. All of them are created from his memory. They’re very detailed miniatures, of village houses, a church, a school, and even the White Tower of Thessaloniki.

From Petronis and Ekaterina to Peter and Catherine: Greek Journeys Through Bonegilla
Image: Alex Dellios
Source: Museum Victoria

Overall, Bonegilla’s newest addition is small but enjoyable exhibition that cleverly explores the story of Greek post-war migration. And it appears at a site for which the Melbourne Greek community, especially through the Bonegilla Ex-Residents Association, have displayed unparalleled fondness.

The exhibition, like the rest of the Heritage Park is free and open seven days a week.

Links

Bonegilla Migrant Experience

The Bonegilla Story

Destination Australia

The Mediterranean Diet by Dr Catherine Itsiopoulos is published by Pan MacMillan

Are you in a food rut?

A beautiful group of products, (Fish, fruit, vegetables, cereals, beans, and olive oil) typical in the mediterranean diet iStock. Mediterrean diet.

Food of life: the broader the mix, the greater the benefits. Photo: iStockphoto

Does every breakfast bowl and sandwich filling look much like the last? Are you cooking the same dinners week after week? If this is you (and it’s often me) it can be because there’s no time to think of anything else.

Is this unhealthy? Not necessarily. Those same-old meals might include impeccably healthy ingredients – it’s just that a broader mix of foods makes it easier to get enough of the different nutrients we need, says Dr Catherine Itsiopoulos, Associate Professor in Dietetics and Human Nutrition at La Trobe University.

“We know we’re meant to eat a variety of foods, but the message is sometimes misunderstood. You can have 20 different types of pasta – but that’s not food variety. Food variety means eating a diverse range of biologically different foods from each food group,” she says.

This means that swapping cous cous for pasta doesn’t count. Both come from the same grain: wheat – also the basis of bread and so much breakfast cereal. Including quinoa, barley and basmati or brown rice, for instance, opens up the range of foods and nutrients.

That’s sometimes easier said than done though. When you’re racing the clock, adding water to cous cous is faster than cooking either quinoa – which needs rinsing first – or barley which takes longer. The solution: cook more than you need and freeze the rest for later.

To bring more variety into our eating we can learn a lot from the Mediterranean food that Itsiopoulos, the daughter of Greek migrants, grew up on. Her research has focused on this diet, including comparisons of the eating habits of middle aged Australians and Greek migrants in Melbourne. One main difference wasn’t just that the Greeks ate more vegetables but that the variety was much broader. An example of how traditional Greek food makes this possible is a vegetable bake with okra that uses ten different vegetables – one of the recipes in her new book The Mediterranean Diet which explains the science behind this way of eating and how to put it into practice in the kitchen.

“The bigger the range of vegetables the bigger the range of antioxidants and other phytochemicals you’ll take in. Variety is important because these nutrients often work synergistically to produce a protective effect – that’s why nutrients in food tend to work better than supplements based on single nutrients,” she says. “Eating five different vegetables each day is good – but preferably not the same vegetables every day.”

Besides boosting the range of nutrients in a meal, extra vegetables in dishes like pasta sauces and curries makes them more filling without adding more kilojoules. A couple of salads in the centre of the table is another way to bring more variety into a meal – just skip the iceberg in favour of darker greens which are richer in nutrients.

“If people eat around the table and food is in front of them they’ll eat it – but if they’re eating in front of television they won’t get up and help themselves,” Itsiopoulos says.

Bringing variety into meals doesn’t have to mean spending time experimenting with new dishes – just add new ingredients to old standards. Pasta with marinara sauce is a weekly event at our place, but always different. The pasta portion is dialed down and replaced with at least two extra vegetables added to the tomato and onion base – cauliflower florets, celery, fennel, zucchini, capsicum, button mushrooms or peas all work well.

Every breakfast bowl is another opportunity to add something different in the way of fruit, nuts or seeds and every sandwich, casserole or stir fry is a chance to squeeze in extra veg. Don’t be stingy with fresh herbs either, adds Itsiopoulos – treat them like the nutrient-rich food they are and use generously.

The Mediterranean Diet by Dr Catherine Itsiopoulos is published by Pan MacMillan, RRP $34.99.

There’s more healthy food inspiration at the online Jean Hailes Kitchen where naturopath, Sandra Villella is running a daily cooking class for Women’s Health Week, this week. Go to www.women’shealthweek.com.au

How do you stay out of a food rut?

Perversion pervades Venice film fest with modern Greek tragedy

Source: News

UK-FESTIVAL-VENICE:Perversion pervades Venice film fest with modern Greek tragedy

VENICE (Reuters) – A modern Greek tragedy of incest, prostitution and violence continued on Sunday the theme of sexual and moral perversion which has emerged at this year’s Venice Film Festival.

The audience flinched during “Miss Violence” as traditional family relationships were shown to be hideously corrupted after one of the children commits suicide on her 11th birthday.

Films about necrophilia, child prostitution and domestic violence are among 20 new works vying for the coveted Golden Lion award at the 70th annual festival on the leafy Venice Lido.

“We decided not to deal with the economic crisis but rather to confront the crisis of values,” the director of “Miss Violence” Alexandros Avranas told a news conference after the screening.

Festival director Antonio Barbera has said the line-up of films in the competition, which will be judged by a panel headed by veteran film maker Bernardo Bertolucci, shows a dark and violent reality.

Themis Panou, who plays the tyrannical father in “Miss Violence”, said he had to draw on Greek tragedy to help him play a character who was unlike anyone he had ever known.

“I think many men thought of sleeping with their mothers. Oedipus is not a chance event, and this is how I built my character,” Panou said.

Sordid sex and violence infuse family relationships in Philip Groening’s “The Police Officer’s Wife” and David Gordon Green’s “Joe”, which also had their premieres at the festival.

The character of Wade in “Joe”, who shamelessly exploits his son and daughter for money, is “a man whose moral bankruptcy knows no limits”, critic David Rooney said in trade paper the Hollywood Reporter.

Lester Ballard in James Franco’s “Child of God”, on the other hand, is driven so far out of his mind and society that he seeks solace in necrophilia, and is even portrayed with sympathy.

The grisly sex scene is played “with a measure of real tenderness, which serves only to render the overall tableau all the more ghastly”, critic Justin Chang said in trade publication Variety.

HINTS AT HORROR

In “Miss Violence” the shock of the 11-year-old’s suicide initially contrasts with the bland expressions on her family’s faces and the stock images of a birthday party – paper hats and luridly iced cake – in a nondescript apartment.

Early hints at minor violence and psychological bullying foreshadow later scenes of depravity, at a similarly slow pace to the gradual spread of bruises over the body of domestic violence victim Christine in “The Police Officer’s Wife”.

German director Groening’s film shows few scenes of violence in its detailed examination of the family’s life, painstakingly split into 59 chapters, leaving the viewer to imagine exactly how Christine got her bruises.

“This is one reason why maybe some audiences may feel a little distressed at the moment when they feel they have to decide for themselves,” Groening said after the screening.

Avranas said “Miss Violence” could have been set anywhere, and Reni Pittaki, whose character is dumbly complicit in child prostitution for much of the film, likened the role to one from classical theatre, which tried to tell universal truths.

“I saw in this woman the archetype of a tragedy, of a drama, of a Greek tragedy,” Pittaki said.

Among films still to debut at the Venice festival before it ends on September 7, are “The Zero Theorem”, a potential comeback for cult hero Terry Gilliam, and “The Unknown Known”, a documentary about ex-U.S. defense secretary Donald Rumsfeld.

(Editing by Michael Roddy and David Evans)

World’s largest inflatable waterslide coming to New Zealand

Source: News

The huge Trippo Slide. Picture: Supplied

It’s coming to New Zealand. Picture: Supplied

WITH three chutes spanning 11 metres high and 53m long, this is one massive slide.

The world’s largest inflatable waterslide, the Trippo, is coming to New Zealand, making it the first location outside the US to have the attraction.

It will be set up at Tekapo Springs on the South Island until March next year.

Tekapo Springs General Manager Cathy Hemsworth said it’s quite impressive.

“There’s no other way to describe it other than to say that this slide is simply ginormous and we can’t wait to try it out,” she said.

“It’s a huge coup for us to be bringing the Trippo to New Zealand because there’s nothing quite like this in Australasia and we’re the first location outside the US to have it.”

The slide is being used by just three other operators in the US and hasn’t been officially launched yet.

The worldwide launch will take place in November.

The Trippo Slide. Picture: Supplied

Μνήμες ηρωικές και πένθιμες

O κ. Στιβ Κυρίτσης

Η μάχη των αυστραλιανών στρατευμάτων στο χωριό Kokoda της Νέας Γουϊνέας το 1942, το Battle of Australia, ενδεχομένως να μην είναι και τόσο γνωστή στους περισσότερους από εμάς. Ωστόσο, με την ευκαιρία της 71ης επετείου που είναι την ερχόμενη Τετάρτη, 4 Σεπτεμβρίου, αξίζει να αναφερθούμε στα γεγονότα, τα οποία σημάδεψαν τη μελλοντική πορεία της χώρας.

Με οδηγό, λοιπόν, το βετεράνο του πολέμου στο Βιετνάμ, κ. Στηβ Κυρίτση, ο οποίος μόλις επέστρεψε από τη γείτονα χώρα, θα περιδιαβούμε το Kokoda Track, για να μάθουμε λεπτομέρειες για τις μάχες που έγιναν και που κόστισαν πολλές ανθρώπινες ψυχές τόσο στην Ιαπωνία όσο και στη χώρα που ζούμε.

Δεκέμβρης 1941. Η Ιαπωνία αφού μπήκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κτύπησε τις αμερικανικές ναυτικές βάσεις που βρίσκονταν στο λιμάνι Pearl Harbor της Χαβάης. Ο απολογισμός της επίθεσης είναι τραγικός: Βούλιαξαν 20 αμερικανικά πολεμικά και έχασαν τη ζωή τους πάνω από 2.000 Αμερικανοί ναύτες.

Η επιτυχία φαίνεται ότι ανύψωσε το ηθικό της Ιαπωνίας, η επίθεση της οποίας εξαπλώθηκε σε λίγο χρονικό διάστημα και σε άλλες χώρες του Ειρηνικού, Φιλιππίνες, Μαλαισία, Σιγκαπούρη και άλλες.

«Σε εκείνη την κρίσιμη περίοδο, οι Αυστραλοί στρατιώτες πολεμούσαν στο πλάι των συμμάχων στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή. Πολλοί ιστορικοί που αναφέρονται στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υποστηρίζουν ότι ο άμεσος σκοπός των Ιαπώνων, μετά την επιτυχία τους κατά των Αμερικανών, ήταν να καταλάβουν και την Αυστραλία. Γι’ αυτό και άρχισαν να κατεβαίνουν προς τα κάτω, μέσω της Νέας Γουινέας*» εξηγεί ο κ. Κυρίτσης.

Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΙΘΕΣΗ

Η πρώτη αεροπορική επίθεση έγινε στις 19 Φεβρουαρίου 1942 στο Ντάργουιν. Συνολικά, η Ιαπωνία επιτέθηκε από αέρα 242 φορές στο βόρειο μέρος, όπου ήταν οι βάσεις των Αμερικανών και Αυστραλών.

Οι ιστορικοί εκτιμούν ότι πάνω από 1.000 άτομα σκοτώθηκαν στις επιθέσεις αυτές. Ωστόσο, η Εργατική κυβέρνηση John Curtin, στην προσπάθειά της να καθησυχάσει τους πολίτες από τον πανικό του πολέμου, επέβαλε περιορισμούς στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας.

Μετά το Ντάργουιν, τα ιαπωνικά αεροπλάνα δυσκολεύτηκαν να κτυπήσουν περαιτέρω και στράφηκαν προς το Port Moresby -λιμάνι της Νέας Γουινέας- όπου υπήρχε ένα μεγάλο αεροδρόμιο.

«Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να μετακινούνται πιο εύκολα. Όμως συνάντησαν αντίσταση στην Coral Sea από πλοία του αμερικανικού και του αυστραλιανού Ναυτικού. Έτσι η επιχείρησή τους απέτυχε.

Τότε η Ιαπωνία μετέφερε το στόλο της στα παραθαλάσσια ορεινά χωριά Bona και Gona, που βρίσκονται στο βόρειο μέρος της νήσου, με στόχο να χτυπήσει το χωριό Kokoda, όπου υπήρχε ένα μικρό αεροδρόμιο, και να προχωρήσει από εκεί προς το Port Moresby. To Track, είναι ένα στενό πέρασμα μήκους 96 χιλιομέτρων, που στην ουσία είναι ένας αγριότοπος, ζούγκλα, με ποτάμια και απάτητα μέρη, που σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, θα τους έδινε το αεροδρόμιο και ευκολότερη πρόσβαση -το πολύ σε δυο εβδομάδες- στο Port Moresby. Δεν περίμεναν, φυσικά, ότι θα συναντούσαν δυσκολίες ούτε και ότι θα έβρισκαν αντίσταση» εκτιμά ο κ. Κυρίτσης.

Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΥΣΤΡΑΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΘΑΓΕΝΩΝ

23 Ιουλίου 1942. Ενώ τα αυστραλιανά στρατεύματα υπηρετούσαν με τους συμμάχους στην Ευρώπη και Μέση Ανατολή, μια ομάδα Αυστραλών στρατιωτών, το 39ο τάγμα, υπηρετούσε στη Νέα Γουινέα. Σύμφωνα με τον κ. Κυρίτση, ήταν 800 στρατιώτες που ανήκαν στο Reserve, αγύμναστοι δηλαδή, που μαζί με ένα τάγμα 800 στρατιωτών της Νέας Γουινέας, αντιμετώπισαν στο Kokoda την μεγάλη ιαπωνική στρατιά των 4.000 στρατιωτών.

Δυστυχώς, στον άνισο αυτό πόλεμο οι Ιάπωνες κατέλαβαν και το αεροδρόμιο. «Όμως και η αντίσταση των Αυστραλών και των ιθαγενών έγραψε ιστορία, γιατί καθυστέρησε την πρόσβαση του εχθρού προς το χωριό» θα πει ο κ. Κυρίτσης.

Στη συνέχεια, τα ιαπωνικά στρατεύματα συνάντησαν πολλά εμπόδια. Εκεί που είχαν υπολογίσει πυρομαχικά και τρόφιμα για δυο εβδομάδες, είχαν ήδη περάσει οκτώ. Έτσι μέρα με τη μέρα λιγόστευαν. Έπειτα ήταν και οι ασθένειες που ταλαιπωρούσαν την υγεία των στρατιωτών. Τότε έστησαν σκηνές στο χωριό Ioribaiwa και περίμεναν…

Στο μεταξύ, ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας, βλέποντας τον κίνδυνο που καιροφυλακτούσε, με μήνυμά του στους συμμάχους, επέμενε και κατάφερε να επιστρέψουν στην Αυστραλία τα εκπαιδευμένα στρατεύματα του 7ου Division, για να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη. Πράξη που ήταν ενάντια στις εντολές του Άγγλου πρωθυπουργού, Winston Churchill.

«Πρόλαβαν την τελευταία στιγμή. Η αντίσταση ήταν καθοριστικής σημασίας και η οπισθοχώρηση ζήτημα χρόνου. Έτσι σώθηκε το Κοκότα» προσθέτει ο κ. Κυρίτσης.

Η μεγαλύτερη μάχη είχε γίνει στο Eora Creek. Κράτησε δε 6 ημέρες. Από τις 22 Οκτωβρίου έως τις 28 Οκτωβρίου. Σε εκείνη πολέμησαν τα τρία αδέλφια Μανούσου. Δυστυχώς, ο Περικλής και ο Guy σκοτώθηκαν και θάφτηκαν στο Bomana War Cemetery στο Port Moresby. Στο ίδιο είναι θαμμένοι και οι 263 Αυστραλοί που σκοτώθηκαν στην ίδια μάχη. Το νεκροταφείο, που είναι το μεγαλύτερο πολεμικό της περιοχής, βρίσκεται 19 χιλιόμετρα βόρεια του Port Moresby. Από τους 3,779 τάφους, οι 700 είναι χωρίς όνομα…

Σημειώνουμε ότι στη μάχη του Κοκότα σκοτώθηκαν 765 Αυστραλοί στρατιώτες.

ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΗΡΩΕΣ

Ο κ. Κυρίτσης, μας παραπέμπει στο βιβλίο του «Ελληνοαυστραλοί μέσα στα Αυστραλιανά στρατεύματα Α’ και Β’ Παγκοσμίου πολέμου». Γράφει λοιπόν. «…Όταν ο αξιωματικός της ομάδας πληροφορήθηκε ότι υπήρχε και τρίτος αδελφός στην στρατιωτική μονάδα, του ζήτησε να επιστρέψει στην Αυστραλία στον γέρο πατέρας του…».

Μνεία γίνεται και στο νοσοκόμο, Κωνσταντίνο Βαφιόπουλο, όπου στη μάχη στο χωριό Isurava, έσωσε τη ζωή σε ένα πληγωμένο στρατιώτη. «Ο Κωνσταντίνος μετέτρεψε ένα βράχο σε χειρουργείο. Η εγχείρηση πέτυχε.

Την επομένη ο στρατιώτης περπάτησε 25 χιλιόμετρα και έφτασε στην Αυστραλιανή βάση, όπου τον παρακολούθησαν Αυστραλοί γιατροί. Ο στρατιώτης επέζησε και επέστρεψε πίσω στην Αυστραλία. Ο βράχος σώζεται και φέρει το όνομα Con’s Rock».

Πίσω στο Κοκότα, οι μάχες συνεχίστηκαν. Προς το τέλος του Δεκέμβρη του 1942, τα Αυστραλιανά στρατεύματα κατάφεραν κι έτρεψαν σε οπισθοχώρηση τον εχθρό μέχρι που τους έδιωξαν από το Papua and New Guinea.

Ο απολογισμός; 625 Αυστραλοί και πάνω από των 4,000 Γιαπωνέζοι σκοτώθηκαν στο Kokoda Track από μάχες. Από τις 15,000 Γιαπωνέζους που πολέμησαν στο New Guinea, 13.600 σκοτώθηκαν από μάχες, πείνα, ασθένειες, αυτοκτονίες και άλλες κακουχίες.

Τελικά, τον Μάιο του 1945, όταν η Γερμανία παραδόθηκε, τρεις μήνες μετά ακολούθησε και η Ιαπωνία.

«Θεωρώ ότι η αντίσταση της Αυστραλίας στη Νέα Γουινέα χρήζει αναγνώρισης. Χαίρομαι που κάθε χρόνο διαπιστώνω ότι όλο και περισσότεροι σκύβουν με σεβασμό στο ιστορικό αυτό γεγονός», σημειώνει ο κ. Κυρίτσης ο οποίος αξιώθηκε μεταξύ 30 Ιουνίου και 11 Ιουλίου, ως μέλος μιας οκταμελούς ομάδας να περπατήσει το Kokoda Track.

Την Τετάρτη, λοιπόν, 4 Σεπτεμβρίου, ο πρωθυπουργός της Πολιτείας μας, και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μαζί με άλλους επισήμους, θα παραστούν σε τελετή στις 11 το πρωί στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη προς τιμήν των αφανών στρατιωτών που φύλαξαν τη χώρα.

*Η Νέα Γουινέα ανήκε …. Στην Αυστραλία. Μόλις το 1975 απέκτησε την ανεξαρτησία της

Ράπισμα της Αυστραλίας στο πρόσωπο της Τουρκίας

Μέσα από την ασχήμια, το θράσος και τη συνεχή άρνηση της Τουρκίας να δεχτεί μια αλήθεια, την πραγματικότητα της γενοκτονίας σε βάρος τριών λαών Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, θα λάμψει η αλήθεια.

Είναι σχήμα οξύμωρο, δεν παύει όμως να είναι ένα δυνατό, κεραυνοβόλο μέσο για να φθάσει η αλήθεια στα πέρατα της γης, σε μέρη και σε ανθρώπους που ίσως δεν συνέβη να έλθουν σ’ επαφή με τα εν λόγω τερατουργήματα.

Σείστηκαν τα έδρανα της Βουλής της Ν.Ν. Ουαλίας πρόσφατα από την ομόφωνη αναγνώριση των μελών της γενοκτονίας των τριών λαών, μια δίκαιη όσο και γενναία κίνηση, με την οποία ήταν γνωστό ότι θα ερχόταν σε σφοδρή σύγκρουση με την τουρκική κυβέρνηση.

Αυτό ήταν αναμενόμενο. Εκείνο που προκάλεσε δυσμενή έκπληξη, κατά πολλούς, ήταν το χαμηλό επίπεδο που έπεσε η τουρκική κυβέρνηση απειλώντας τους Αυστραλούς πολιτικούς της Ν.Ν. Ουαλίας με αποκλεισμό από τους μεγάλους εορτασμούς της 100ής επετείου της ιστορικής μάχης της Καλλίπολης το 1915, όπου χιλιάδες Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί,, πολλοί εκ των οποίων εφηβικής ηλικίας, σφαγιάστηκαν από τα τουρκικά στρατεύματα, όταν επιχείρησαν, ξημερώματα, να αποβιβαστούν στα Δαρδανέλια. Ένα αιχμηρό, μελανό σημείο στις σχέσεις των δύο χωρών -Τουρκίας Αυστραλίας- που δεν επέτρεψαν μέχρι τώρα να αποτελέσει αιχμή εχθρότητας στις σχέσεις των δύο χωρών.

Η πρόσφατη αναγνώριση της γενοκτονίας των τριών λαών, εντούτοις, που δεν είναι τίποτε άλλο ειμή αναγνώριση ιστορικών γεγονότων, έδωσε την αφορμή στην τουρκική κυβέρνηση να αντιδράσει προβάλλοντας απειλές οι οποίες υπογραμμίζουν και ρίχνουν άπλετο φως σε μια ιστορική αλήθεια.

ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Οι επετειακοί εορτασμοί στην Καλλίπολη τον Απρίλιο του 2015, προγραμματίζονται, εδώ και χρόνια, αναμένεται δε να πάρουν μέρος χιλιάδες Αυστραλοί, ιδιώτες και επίσημοι. Η απειλή διά στόματος του υπουργού Εξωτερικών Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, να μη δοθούν βίζες σε Αυστραλούς πολιτικούς της Ν.Ν. Ουαλίας, μετά την αναγνώριση των γενοκτονιών, έχει επεκτάσεις πέραν της αίθουσας του Κοινοβουλίου.

Ιδιαίτερα όταν υπάρχουν ζωντανές μαρτυρίες, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά στη Βουλή ο βουλευτής και ιερωμένος Φρεντ Νάιλ.
«Υπάρχουν ζωντανές μαρτυρίες, άλλες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας και άλλες όχι, αιχμαλώτων πολέμου, ημερολόγια και επιστολές Αυστραλών και Νεοζηλανδών, που υπήρξαν οι ίδιοι μάρτυρες ή άκουσαν, από πρωτογενείς πηγές, για τα κακουργήματα που διαπράχθηκαν σε βάρος των γηγενών Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

To ημερολόγιο του στρατιώτη Ντάνιελ Κρίντον, ο οποίος πιάστηκε αιχμάλωτος στις 28 Ιουνίου 1915 στην Καλλίπολη, δεν είναι παρά ένα μικρό δείγμα παρόμοιου υλικού που βρίσκεται στο Αυστραλιανό Πολεμικό Μουσείο της Καμπέρας. Μεταξύ άλλων, αναφέρει, ότι κρυβόταν, πριν τη σύλληψή του σε διάφορους κρυψώνες, πότε σε μοναστήρια και άλλοτε σε ναούς, όπου πήρε και ζωντανές μαρτυρίες. Στο ημερολόγιό του, λοιπόν, 2 Φεβρουαρίου 1916, μεταξύ άλλων, γράφει: «Ο κόσμος, εδώ λέει ότι οι Τούρκοι σκότωσαν ένα εκατομμύριο και διακόσιες πενήντα χιλιάδες». Πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου 1917,σε ηλικία 23 ετών, κατά πάσα πιθανότητα στην Άγκυρα, χωρίς να είναι σ’ ένα συγκεκριμένο μνήμα σήμερα, αλλά απλώς να μνημονεύεται στο Πολεμικό Νεκροταφείο στο Ιράκ».

ΑΠΑΝΘΡΩΠΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ

Στην ίδια ομιλία του, ο Φρεντ Νάιλ, θα αναφερθεί στη γραπτή μαρτυρία του στρατηγού Στάνλεϊ Σάβιτζ, που ανήκε σ’ ένα μικρό σώμα Άγγλων στρατιωτών, μεταξύ των οποίων ήταν και 22 Αυστραλοί, που είχε αποσπαστεί προκειμένου να κρατήσουν τους Τούρκους από την είσοδό τους στην Περσία και το Ινδικό μέτωπο: «Οι άτυχες γυναίκες ένοιωθαν τόση ανακούφιση όταν μας είδαν που έκλαιγαν με λυγμούς, φιλώντας τα χέρια και τα υποδήματά μας, ευχαριστώντας φωναχτά το Θεό που μας έστειλε, να τις σώσει από τις απάνθρωπες επιθέσεις των Τούρκων. Δυστυχώς δεν ήταν δυνατόν να τις σώσουμε όλες. Με τη συγκίνηση να μας έχει κόψει την ανάσα από τις γοερές κραυγές και τους θρήνους τους, προσπαθήσαμε να σώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες».

Το 1919, ο στρατηγός Τ. Μ. Σορέλ, σε συνέντευξη που θα δώσει στο έντυπο «Sydney’s Sunday Times», θα πει: « Ήταν πολύ πιο πάνω από τις δυνάμεις μας, αν σκεφτεί κανείς ότι ο δρόμος πάνω από εκατό μίλια, ήταν γεμάτος από πρόσφυγες. Απερίγραπτη εικόνα, οδύνης, όπου παρά τις προσπάθειές μας, χιλιάδες πέθαιναν από την πείνα, τις αρρώστιες και τις κακουχίες. Ήταν μια φοβερά σκληρή αποστολή. Να βλέπεις παντού πτώματα ανθρώπων και ζώων, διάφορων, σωριασμένα το ένα δίπλα στο άλλο».

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΝΗΜΗΣ

Ο Φρεν Νάιλ θα πει ότι «είναι δικαίωμα μνήμης, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συνολικό επίπεδο. Από πότε το να θυμάται κανείς το παρελθόν, αποτελεί πράξη μίσους;”
O ίδιος, αναφερόμενος στην ομιλία του πρωθυπουργού της Ν.Ν. Ουαλίας, Μπάρι Ο’Φάρελ, για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων, επανέλαβε ότι «έχουμε χρέος να μην ξεχνάμε τα ιστορικά αυτά γεγονότα, ώστε να αποφύγουμε να επαναληφθούν παρόμοια κακουργήματα στο μέλλον».

Είναι χαρακτηριστικό της αμετάκλητης στάσης της Τουρκίας αναφορικά με τη γενοκτονία των τριών λαών, το γεγονός ότι η πρόξενος της Τουρκίας στην Αυστραλία, Γκουαλερέν Σελίκ, έστειλε επιστολή στο Κοινοβούλιο της Ν.Ν. Ουαλίας στην οποία τονίζεται ότι «η Αυστραλία δεν έχει να κερδίσει τίποτε διατηρώντας ζωντανά αμφιλεγόμενα ιστορικά γεγονότα και μεταφέροντάς τα σε μέρη που δεν έχουν καμία θέση». Η ίδια επίσης, ακολουθώντας τη γραμμή του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, έκανε μνεία για άρνηση χορήγησης βίζας σε Αυστραλούς πολιτικούς, προκαλώντας τη σφοδρή επίθεση του κ. Ο’Φάρελ και πλήθους άλλων πολιτικών.

ΕΝΤΟΝΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ

Ανάλογη υπήρξε και η αντίδραση ομογενών Ποντιακής καταγωγής στη Μελβούρνη.
Ο πρόεδρος της Ποντιακής Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας, Κώστας Αντωνιάδης, θα πει χαρακτηριστικά: «Η πρόθεση της τουρκικής κυβέρνησης να μην επιτρέψει Αυστραλούς πολιτικούς της Ν.Ν. Ουαλίας να παραβρεθούν στους επετειακούς εορτασμούς στην Καλλίπολη το 2015, οπωσδήποτε ακούγεται το λιγότερο, προκλητική και παράλογη.

Σε τελευταία ανάλυση, όμως, από τη δική μας πλευρά, και των τριών λαών της γενοκτονίας, η δημοσιοποίηση μιας τέτοιας πρόθεσης, τοποθετεί το όλο θέμα στην παγκόσμια εξέδρα. Το φωτίζει, το υπογραμμίζει και του δίνει διαστάσεις που δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν που ενδιαφέρεται για την ανθρώπινη δικαιοσύνη, αδιάφορο, και γιατί όχι, ασυγκίνητο. Μιλάμε για πανανθρώπινες αξίες. Να έχουμε το δικαίωμα να θυμόμαστε και να τιμούμε τη μνήμη των προγόνων μας. Να αναγνωριστεί το έγκλημα που έγινε, σε βάρος τους, όχι για να πάρουμε εκδίκηση, αλλά να τιμήσουμε τη μνήμη των προγόνων μας. Και δε μιλάμε για τους αρχαίους προγόνους, αλλά για τους παππούδες μας. Οι μαρτυρίες είναι ζωντανές ακόμη, οι φωνές τους για απόδοση δικαιοσύνης είναι πολύ ηχηρές για να τις αγνοήσουμε.
Μιλάμε για αγαστή γειτνίαση. Μια από τις βασικές προϋποθέσεις είναι και αυτή. Να αναγνωριστούν τα λάθη του παρελθόντος για να μην επαναληφθούν. Αυτό είναι όλο» θα καταλήξει ο Κώστας Αντωνιάδης.

Αναφορικά με το ίδιο θέμα, ο πρόεδρος της Ποντιακής Εστίας Μελβούρνης και Βικτωρίας, Νίκολας Κρικέλης, θα πει: «Η στάση της Τουρκίας, διά των διπλωματών της, δείχνει, για ακόμη μια φορά, ότι δεν είναι έτοιμη να συμβιβαστεί με το παρελθόν της. Δηλαδή, δεν αποδέχεται το αποδεδειγμένο, την ωμή πραγματικότητα. Η πρέσβης, όπως και η τουρκική κυβέρνηση θα πρέπει να κατανοήσουν ότι η Αυστραλία είναι μια δημοκρατική χώρα που δεν ζει με ψευδαισθήσεις του παρελθόντος.
Η κυβέρνηση της Ν.Ν.Ουαλίας αναγνώρισε ένα ιστορικό γεγονός, τίμησαν αθώους ανθρώπους που σφαγιάστηκαν. Όσο πιο γρήγορα κατανοήσει η Τουρκία το παρελθόν, τόσο πιο γρήγορα θα γίνει αποδεχτή από την παγκόσμια κοινωνία ως ένα σύγχρονο και δημοκρατικό κράτος».

ΝΑ ΑΝΑΠΑΥΘΟΥΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ

«Δυστυχώς, η σημερινή κυβέρνηση της Τουρκίας θεωρεί αυτές τις αναγνωρίσεις ως απειλή στην ιστορία της. Δεν θα έπρεπε όμως, για τον απλό λόγο, ότι δεν υποκινούνται από μίσος. Η σημερινή παγκόσμια κατάσταση, με την παγκοσμιοποίηση να θέλει τους ανθρώπους συμφιλιωμένους, δεν επιτρέπει αυτήν την αίσθηση να κυριαρχήσει.
Εμείς οι απανταχού Έλληνες ποντιακής καταγωγής, δεν θέλουμε τίποτε άλλο, παρά να αναπαυθούν οι ψυχές χιλιάδων ανθρώπων που χάθηκαν άδικα, κάτω από τραγικές συνθήκες, μόνο και μόνο γιατί ήταν Έλληνες χριστιανοί.

Η αναγνώριση ανήκει σ’ αυτούς και στη χαμένη πατρίδα. Εξάλλου, οι πατρίδες είναι σαν τους ανθρώπους. Πεθαίνουν από τη στιγμή που τις ξεχνάμε» θα πει ο Κώστας Παταρίδης.

Πέρασαν κιόλας 184 χρόνια από τότε που, αποδεδειγμένα, πάτησαν το πόδι τους στην Αυστραλία οι πρώτοι Έλληνες

Από επιμνημόσυνη δέηση που εψάλη στον τάφο του Αντώνη Μανώλη

Αυτές τις μέρες και, συγκεκριμένα, την Τετάρτη, 28 Αυγούστου, συμπληρώθηκαν 184 χρόνια από τότε που, αποδεδειγμένα, πάτησαν το πόδι τους στην Αυστραλία οι πρώτοι Έλληνες.

Συγκεκριμένα, ήσαν 7 Υδραίοι ναυτικοί, τους οποίους οι Άγγλοι είχαν κατηγορήσει και καταδικάσει για “πειρατεία”.
Άλλες πληροφορίες αναφέρουν ότι Έλληνες είχαν φτάσει στην Αυστραλία πριν από τους επτά κατάδικους, αλλά αυτό δεν έχει αποδειχθεί με στοιχεία.
Την υπόθεση της άφιξης, έστω και αναγκαστικής, αυτών των Ελλήνων στην Αυστραλία την έχει ερευνήσει διεξοδικά – όπως και τη γενικότερη ιστορία της ελληνικής μετανάστευσης στην ήπειρο αυτή – ο Χιού Γκίλχριστ, ο οποίος υπήρξε πρέσβης της Αυστραλίας στην Ελλάδα για αρκετά χρόνια και ο οποίος επί δεκαετίες εργάστηκε μεθοδικά πάνω στο αντικείμενο αυτό, δίνοντας συνταρακτικές και αποκαλυπτικές πτυχές του ζητήματος.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Χιού Γκίλχριστ, τον Ιούλιο του 1827 -κατά τη διάρκεια του αγώνα των Ελλήνων κατά των Οθωμανών- στο Λιβυκό Πέλαγος, το υδραίικο σκάφος «Ηρακλής», με εννεαμελές πλήρωμα, σταματά το αγγλικό πλοίο «Alceste»- που κατευθύνεται στην Αλεξάνδρεια- απ’ όπου αφαιρεί μέρος του φορτίου του.
Κοντά στην Κρήτη, όμως, το «Ηρακλής» καταδιώχτηκε από άλλο αγγλικό πλοίο, αιχμαλωτίστηκε και οδηγήθηκε στη Μάλτα, που τότε ήταν υπό αγγλική κυριαρχία. Εκεί το πλήρωμα παραπέμφθηκε σε δικαστήριο, του οποίου πρόεδρος ήταν ο γνωστός ναύαρχος Κόρδιγκτον.

Στη δίκη αυτή οι Έλληνες ναυτικοί υποστήριξαν ότι επιτέθηκαν στο «Alceste», επειδή μετέφερε εφόδια για τους Τούρκους που ήσαν εχθροί τους. Τελικά, οι 7 από τα μέλη του πληρώματος καταδικάστηκαν σε θάνατο και οι 2 αθωώθηκαν. Ακολούθησαν έντονες παρασκηνιακές διαδικασίες αμφισβήτησης του αποτελέσματος της δίκης και παρέμβαση του Κουντουριώτη στο Λονδίνο και έτσι οι θανατικές ποινές μετατράπηκαν σε ποινές εξορίας στην Αυστραλία. Έτσι, οι Έλληνες κατάδικοι πλέον, Γεώργιος Βασιλάκης, Γκίκας Βούλγαρης, Γεώργιος Λαρίτσος, Αντώνης Μανόλης, Δαμιανός Νίνης, Νικόλαος Παπανδρέας και Κωνσταντίνος Στρομπόλης, έφτασαν στο Σίδνεϊ στις 28 Αυγούστου 1829. Έπειτα από διπλωματικές και άλλες κυβερνητικές ενέργειες, πήραν χάρη το 1834 και οι πέντε από αυτούς επέστρεψαν στην Ελλάδα, εκτός των Γκίκα Βούλγαρη και Αντώνη Μανόλη που έμειναν στην Αυστραλία ως ελεύθεροι άποικοι.

Ο τάφος του Μανόλη υπάρχει ακόμα στη Νέα Νότια Ουαλία στο χωριό Πίκτον, περίπου 100 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Σίδνεϊ.
Γνωστός ως «Antonios Manolis», είναι καταγραμμένος ως «Αντώνιος του Μανώλη» στα επίσημα έγγραφα του αυστραλιανού Κράτους.
Πέρασε τα δύο-τρίτα της ζωής του στην περιοχή του Γουολοντίλι και αναπαύεται στο Κοιμητήριο του Άνω Πίκτον από το 1880.
Ο Αντώνης Μανώλης παντρεύτηκε μια Ιρλανδή και παρέμεινε στη Νέα Νότια Ουαλία. Από τότε και μέχρι τον θάνατό του το 1880, ο Αντώνης ήταν αγρότης στην περιοχή του Πίκτον, ένας από τους πρώτους που καλλιέργησαν τη γη στην περιοχή αυτή.

Australia’s misplaced friendship with Turkey

An opinion piece by military historian Professor Peter Stanley about the NSW resolution into the genocides by the Ottoman Empire

Lone Pine Service, Gallipoli 2013. Photo:AAP.

Professor Peter Stanley

The NSW Parliament recently passed a resolution condemning the genocide perpetrated by the Ottoman empire against its Assyrian, Pontic Greek and especially Armenian communities during the Great War.

The Turkish Consul-General in Sydney, the foreign ministry in Ankara and even the city council in Çanakkale (Gallipoli) immediately responded. They deny that the genocide even occurred and have warned state parliamentarians that they will not be welcome in Turkey when the two nations commemorate the centenary of the Gallipoli campaign in 2015.

Australians unaware of the details might be surprised at the vehemence of the Turkish response. Aren’t Turkey and Australia friends? Don’t the Turks generously welcome Australian and New Zealand visitors to Gallipoli throughout the year but especially in April? What have we done to offend them?

The answer is that the parliamentarians have had the temerity to acknowledge the truth about one of the great crimes against humanity of the twentieth century. (Let’s for the moment put aside the question of whether a parliament’s view is even relevant. If the parliamentarians had resolved that the genocide had not happened it would still be a historical fact. But both Turks and Armenians regard legislative endorsement of their version of the past as scalps, and the Armenians are winning.)

Australians have been captivated by the Turkish narrative of Gallipoli. The Turkish nation has built around the campaign (in which they defeated a British (and Anzac) and French invasion of Turkish soil) a national epic of salvation. That Mustafa Kemal Atatürk, the father of the modern Turkish nation, commanded some of its defenders makes Gallipoli part of Turkey’s national founding myth. In this, the two nations have something in common.
The problem is that the day before the 1915 invasion, the Ottoman empire, suspicious of its Armenian minority, embarked upon the systematic elimination of the empire’s Armenian population. Impartial scholars accept that about a million-and-a-half of the empire’s two million Armenians were killed directly or died of starvation and sickness over the next few years. Neutral missionaries and diplomats, and even Turkey’s German allies, witnessed and reported the massacres and deportations – as did Anzac prisoners of war.

The world was outraged at the time, and the surviving Armenian community, including a substantial Armenian diaspora in the Middle East, Europe, North America and Australia, has never forgotten it. Turkey, on the other hand, denies that genocide occurred, disputing its definition in international law or arguing that while villagers may have been deported, they died of incidental causes.

The NSW resolution disrupts the astoundingly successful charm offensive Turkey has conducted in Australia for years, fostering a positive relationship with Australia through the shared ordeal of Gallipoli. The NSW resolution, instigated by Australia’s energetic Armenian National Council and promoted by the Christian Democrat MP Rev. Fred Nile (but also by the premier Barry O’Farrell), has upset Australia’s acquiescence with Turkey’s desire to emphasise the shared history of Gallipoli while eliminating any reference to the genocide.

You might argue that the Armenian genocide is remote from the Australian experience of the Great War. In fact, Australian troops (both prisoners of war and combatants) encountered the genocide and its effects, and Australian civilians contributed vast amounts of money and time to the international relief effort mounted from 1915 and for years afterwards. In effect, Australian troops in the Middle East were fighting to defeat a regime capable of state sponsored atrocity, just as Australia’s forces in the Second World War were fighting to defeat the regime responsible for the Holocaust. The Armenian genocide is part of the story of the Great War, something to which Australians should not be blind, and certainly not blinded by Turkish denial.

The controversy obliges Australians to take sides. I am an impartial historian, having been convinced of the facts by the historical evidence. That claim makes me immediately suspect in Turkish eyes. I suppose I’ll be banned as well. But having examined the evidence, I am co-writing a book on Australia and the Armenian genocide. As president of the recently-formed coalition Honest History, dedicated to standing up for honesty in our relationship to the past, I cannot connive with the falsification of history.

Australia and Turkey are friends. But friends tell each other the truth. They don’t react like children – ‘if you say that you can’t be my friend anymore!’. Turkey’s extraordinary response to the NSW parliamentarians will oblige Australians to choose between being a friend of Turkey or being a friend of the truth. I know which way I choose.

* Professor Peter Stanley is a military historian at the University of NSW, Canberra. This article was first published in Eureka Street, a publication of the Australian Jesuits.