One of the twelve disciples, Thomas, (doubting Thomas) went to India later in his life. Whilst there he was killed, this is his actual tomb, and his blood is sealed in the sand in front of his tomb.
Month: December 2016
Tomb of Evangelist St. LUKE, Miraculous Myrrh-Streaming Tomb
Tomb of St. Luke the Evangelist, Thebes, Greece. The place where St. Luke wrote “The Acts of The Apostles.”
The grooves atop the Marble Roof of the small tomb of St. Luke the Evangelist is from where the MIRACULOUS fragranced oil, holy myrrh streams. It has been STREAMING on its own since his burial here. This Miraculous myrrh has HEALED MANY people with various sicknesses and it continues to do so to the present day. God is glorified in HIS SAINTS!
The Holy Relics of St. Luke the Evangelist – His miracle-working relics were transported to Constantinople during the 4th-century, under the reign of Emperor Constantius (357AD), the son of Constantine. In 1204, the Crusadors of the IV Crusade stole the relic from Constantinople and transported it to Padova in Italy and it is still located there in the Catholic church of Santa Justina at the centre of the city.
In 1992, the then Metropolitan Ieronymos of Thebes and Levathia (currently the Archbishop of Greece) requested the return of a “a significant fragment of the relics of St. Luke to be placed on the site where the holy tomb of the Evangelist is located and venerated today”. This prompted a scientific investigation of the relics in Padua, and by numerous lines of empirical evidence confirmed that these were the remains of an individual of Syrian descent who died between 130 and 400 A.D. The Bishop of Padua then delivered to Metropolitan Ieronymos the rib of St. Luke that was closest to his heart to be kept at his tomb in Thebes, Greece.
The tomb works miracles even today. In December 22, 1997 at 1.30pm myrrh appeared on the tomb’s marble and since then the interior of the marble sarcophagus is fragrant.The olive tree is still living to the right side of the cemetery in Thebes. On the right side of the sanctuary of this church is the roman sarcophagus where the body of St. Luke had been placed. This tomb belonged to a Roman family of the 2nd-century BC but later on it was emptied and the Christians of Thebes used it as “honour” for St. Luke’s relic since it was a majestic tomb.
The holy, glorious and all-laudable Apostle and Evangelist Luke is the author of the Gospel of Luke, the companion of the Apostle Paul (Phil 1:24, 2 Tim 4:10-11), and is numbered among the Seventy Apostles. He was a native of Syrian Antioch and a physician, and is the founder of iconography.
At the request of Christians, St. Luke wrote his Gospel in the first century. According to some accounts this took place around 60 A.D., and according to others around 80 A.D. After St. Paul’s martyrdom, St. Luke preached the Gospel throughout Italy, Dalmatia, Macedonia, and other regions. He painted icons of the Most-holy Theotokos—not just one, but three—as well as icons of the Holy Apostles Peter and Paul. For this reason, St. Luke is considered the founder of Christian iconography. In his old age, he visited Libya and Upper Egypt; from Egypt he returned to Greece, where he continued to preach and convert many with great zeal despite his age.
In addition to his Gospel, St. Luke wrote the Acts of the Apostles and dedicated each of these works to Theophilus, the governor of Achaia. Luke was 84 years old when the wicked idolaters tortured him for the sake of Christ and hanged him from an olive tree in the town of Thebes, in Beothia of Greece.
St. Luke wrote the first icon, of the Most Holy Theotokos Directress or Hodigitria, mentioned in the Paraklesis to the Theotokos.
A Turkish ghost town abandoned in a population exchange with Greece
Abandoned Village of Kayakoy
The deserted ruins of this once-bustling town are nestled against the Taurus Mountains, close to the world-famous beaches and yacht-filled harbor at Olu Deniz. Although the stone buildings are roofless and weathered and the narrow streets worn with age, this is not an ancient city, but a modern ruin deserted for political reasons in the 1920s.
Originally built in the 1700s, the town called Karmylassos in Greek was home to as many as 20,000 Greek Orthodox residents by the early twentieth century. The messy fallout of World War I and the collapse of the Ottoman Empire led to the land grabs of the Greco-Turkish War (1919–1922). The resounding loss of the Greeks in this war ended with violence and retribution, which was often aimed at the remaining Greek Orthodox community within the new Turkish borders, and in turn, against the Muslim Turks in Greece. Hundreds of thousands of Greeks fled the violence in Turkey, which led the governments to agree to a mutual compulsory population exchange starting in 1923 in order to staunch the bloodshed.
The residents of Kayakoy, who had thus far lived peacefully with their Turkish neighbors, abandoned the town and went to Greece, which was struggling to find places for the nearly 200,000 refugees of the exchange, added to the more than a million former Turkish residents who had fled before the official exchange. Over 300,000 Turks were forcibly removed from Greece to a war-ravaged, but land-rich, Turkey in exchange. The polar explorer and Nobel Prize-winning Norwegian scientist Fridtjof Nansen was assigned the task of organizing the exchange.
In Kayakoy, approximately 350 homes now sit empty and mostly roofless, along with two Greek Orthodox churches and the fountains and cisterns that watered the city. Harsh winters and strong winds have stripped the buildings down to ruins, making the town look ancient. A private museum tells the story of the town.
The book Birds Without Wings by Louis de Bernieres is set in a fictionalized version of Karakoy during WWI and the last days of the Ottoman Empire.
Kayaköy was adopted by the UNESCO as a World Friendship and Peace Village.
A GROUP of talented Canterbury/Bankstown locals are featuring in the next awaited production of ‘CATS’
Purrfect line-up of talented locals
CATS opens on January 13.
A GROUP of talented Canterbury/Bankstown locals are featuring in the next awaited production of ‘CATS’ opening in January 2017.
The cast, including Panania’s Jasmine Argyropoulous, Narwee’s Talena Saumaitoga, Georges Hall’s Tara Chapman and Revesby’s Malayah Evans, will be sharing the stage with Simon Pryce (The Wiggles, The Phantom of the Opera) as Old Deuteronomy/Bustopher Jones, in a huge production with dozens of Sydney’s most amazing young performers under the age of 20.
Following their huge productions of ‘Joseph and the Amazing Technicolour Dreamcoat’ and ‘Back to the 80’s’, Packemin Youth Productions have produced a stunning production of CATS like you have never seen before!
CATS tells the story of a tribe of cats called the Jellicles and the night they make what is known as ‘The Jellicle Choice’ and decide which cat will ascend to the Heavyside Layer and come back to a new life.
Composed by Andrew Lloyd Webber and based on Old Possum’s Book of Practical Cats by T. S. Eliot, CATS is currently the fourth longest running musical on the West End and Broadway and features the iconic musical theatre song ‘Memory’.
“Packemin Youth Productions prides itself in providing opportunities for the best young performers in Sydney and features over 100 young performers, with a senior cast (the Cats) and three alternating junior casts (the Kittens),” a spokesperson said.
“Immerse yourself in life as a Jellicle Cat and let Packemins’ Youth take you and your family on a cat-tastic journey!”
Catch it from January 13-28, at The Concourse Theatre, Chatswood, with tick on sale now from $39.25. Go to http://www.packemin.com.au for more info.
An Update on the ancient port of Lechaion Harbor Project in Corinth
Ancient harbor Lechaion (B. Tsiairis)
CORINTH, GREECE—According to The Greek Reporter, a team of archaeologists from the Greek Ephorate of Underwater Antiquities and the University of Copenhagen continues to investigate the ancient port of Lechaion, which served as Corinth’s main harbor for more than 1,000 years.
The harbor complex had an outer harbor connected to a protected inner lagoon by a 650-foot-long canal built in the fourth century B.C. Topographic and geophysical surveys of the area revealed a large channel and several smaller channels connecting at least four harbor basins.
Soil cores will help the researchers to learn more about the ancient landscape. The remains of a tower that protected the harbor entrance have been found, along with pieces of columns that may have been part of a colonnade lining the front of the harbor.
A massive structure in the middle of the inner harbor is thought to have been the base of a lighthouse. The team also found an underwater wooden structure in the bay that may have been part of a pier.
The remains of 80 men were discovered shackled in a mass grave at a necropolis near Athens
The remains of 80 men were discovered shackled together at the wrists in a mass grave at a necropolis near Athens.
Regime Change in Athens
The end of the seventh century B.C. was a tumultuous period in Athenian history. Though once ruled by a king, the increasingly powerful region of Attica, home to Athens, had come to be presided over by aristocrats who maintained their hold on power through landownership and lifetime appointments. But as the century drew to a close, the political climate was primed for a new type of government—that of a single ruler, or tyrant. An evocative gravesite on the outskirts of Athens is a testament to this contentious moment in history.
Excavators at the Phaleron Delta necropolis have uncovered the remains of 80 men, shackled together at their wrists, lying in a mass grave. The most recent osteological studies have determined that the majority of the men were between 20 and 30 years old, although four were much younger, and that all 80 had been killed in the same manner—with a fatal blow to the head. The discovery of two small vases buried with them has allowed archaeologists to date the grave to the mid-to-late seventh century B.C., suggesting to project director Stella Chrysoulaki that the men were executed in the course of one of these attempts to gain political primacy. “For the first time,” Chrysoulaki says, “we can illustrate historical events that took place during the struggle between aristocrats in the seventh century and led, through a long process, to the establishment of a democratic regime in the city of Athens.”
Source: By JARRETT A. LOBELL
Γιάννης Κωνσταντακόπουλος μιλά στο iART για την παιδική παράσταση «Το μαγικό βιολί»
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Κωνσταντακόπουλος μιλά στο iART για την παιδική παράσταση «Το μαγικό βιολί», το δύσκολο παιδικό κοινό και την τέχνη γενικότερα.
Πως ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη σκηνοθεσία;
Σκηνοθέτησα το πρώτο μου έργο στην Πάτρα, όπου σπούδαζα στο εκεί τμήμα Θεατρικών Σπουδών. Από το 2004 δραστηριοποιούμαι στην Αθήνα. Αρχικά ασχολήθηκα με το devised theatre, δηλαδή με παραστάσεις που το παραστατικό υλικό δημιουργείται μέσα από τη διαδικασία της πρόβας. Δάσκαλός μου ήταν ο Κώστας Φιλίππου. Έβρισκα μεγάλο ενδιαφέρον στο γεγονός πως λες αυτά που θέλεις έξω από συμβατικά κείμενα. Έτσι κι αλλιώς, μέσω της τέχνης, κάτι θέλεις να πεις, να εκφράσεις, να επικοινωνήσεις και το devised theatre σε βοηθά να βρεις την ουσία . Το 2012 έκανα μια στροφή προς τις παραστάσεις με κείμενο και κάποιες μουσικές.
Το «Μαγικό Βιολί» είναι η πρώτη σου παράσταση για παιδιά;
Ναι, δεν είχα ξανασχοληθεί με παιδική παράσταση, εκτός από μια φορά παλαιότερα, ως ηθοποιός. Δεν έχω ασχοληθεί επίσης με την αρχαία τραγωδία. Θεωρώ αυτά τα δυο, τις πιο δύσκολες περιοχές του θεάτρου. Ως καλλιτέχνες έχουμε μάθει να προετοιμάζουμε κάτι, γνωρίζοντας πως ο ενήλικος θα μείνει από την αρχή μέχρι το τέλος και θα εκφράσει το θαυμασμό ή τη δυσαρέσκειά του μετά την παράσταση. Το παιδί όμως, έχει το πάρα πολύ καλό συνήθειο να είναι «παρών». Με τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνειά του, γίνεται ουσιαστικά συμμέτοχος και συνένοχος. Τώρα που αισθάνομαι λίγο πιο ώριμος, μπήκα στη διαδικασία να ασχοληθώ με το παιδικό θέατρο, με το θεατή που δε μπορείς να ξεγελάσεις, πρέπει να κρατάς το ενδιαφέρον του αμείωτο και να πηγαίνεις τη φαντασία του παρακάτω, να την εξάπτεις και να δίνεις εναύσματα. Το «Μαγικό Βιολί» είναι ουσιαστικά μια ανάθεση, από την ομάδα της Purple Group που διαχειρίζεται το Θέατρο Χώρα. Το είδα σαν πρόκληση γιατί έχει, κρυμμένες κάτω από το πέπλο του παραμυθιού πάρα πολλές αλήθειες. Αν και προορισμένο για παιδικό κοινό, δεν έχει τα βασικά «κλειδιά» που βλέπουμε σε παιδικές παραστάσεις. Δεν βασίζεται στο χρώμα, τη χαρά, το χαμόγελο. Δεν έχει σε πρώτο πλάνο την αισιοδοξία και το «όλα πάνε τέλεια», αλλά το ακριβώς αντίθετο. Ένας βασιλιάς απαγορεύει στην πολιτεία του το γέλιο, τη χαρά, το τραγούδι και τη μουσική, για όλους. Δυσκολεύει τις ζωές τους, αλλά όταν επεκτείνει αυτά τα διατάγματα στα παιδιά, οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν τρόπους να το αντιμετωπίσουν. Δεν είναι όμως πολύ δραστήριοι. Μέχρι που έρχεται ένας περιπλανώμενος μουσικός και τους παρακινεί να κερδίσουν τα αυτονόητα. Κι ενώ το έργο εξελίσσεται αρχικά με μια μικρή μόνο δόση ελπίδας, τα πράγματα αλλάζουν. Η ελπίδα και η αισιοδοξία προσωποποιούνται στον ξένο κι έρχονται να κατατεθούν στα μάτια των μικρών και των μεγάλων θεατών. Η πρόκληση ήταν αυτή ακριβώς: Μια παράσταση για παιδιά χωρίς τα βασικά συστατικά του παιδικού θεάτρου από γραφής του. Όσοι συμμετέχουμε, προσπαθήσαμε να φτάσουμε τη φαντασία του παιδιού, να δούμε πως τα ίδια τα παιδιά, με τα παιχνίδια τα δικά τους θα έπαιζαν αυτήν την ιστορία. Η αλήθεια είναι πως τα παιδιά, όπως και οι μεγάλοι, ζούμε δύσκολα. Μπορεί να μη μας απαγορεύει κάποιος το τραγούδι, έχουμε όμως προβλήματα. Η παράσταση είναι μιούζικαλ, απλά η μουσική είναι «κρυμμένη». Την φέρει στη σκηνή μόνον ο τρελός της παρέας, κρυφά από το βασιλιά. Οι πολίτες τραγουδούν ψιθυριστά. Οπότε, αυτό φέρνουμε στα παιδιά: ακόμη και αν σας έχουν απαγορεύσει κάτι, πρέπει να βρείτε τον τρόπο να διεκδικήσετε αυτό που σας αξίζει, το αυτονόητο που πρέπει να έχουμε όλοι οι άνθρωποι. Στο παραμύθι είναι η μουσική και η χαρά, στην πραγματικότητα είναι άλλα πράγματα.
Ακούγεται ως μια υπέροχη αλληγορία.
Ουσιαστικά, το παραμύθι της Γραμματικάκη είναι μια διαρκής αλληγορία, μια σύγκρουση της εξουσίας με το φόβο. Η εξουσία επιβάλλει αυτές τις απαγορεύσεις και απαγορεύοντας το χρώμα επιβάλλει την ομοιομορφία. Σε αντιδιαστολή έρχεται η ελευθερία του πνεύματος να δώσει τις διεξόδους σε όλα αυτά. Αυτό θέλουμε να πούμε. Δεν υπάρχει το «μου επέβαλλαν την ασχήμια», υπάρχει το «διεκδικώ την ομορφιά». Δεν υπάρχει «μου επιβάλλουν το φόβο» αλλά «διεκδικώ την ελευθερία». Σίγουρα δεν είμαστε όλοι επαναστάτες, μπορούμε όμως να διεκδικούμε ένα καλύτερο μέλλον, ο καθένας με τον τρόπο του.
Ποιες ήταν οι πρώτες αντιδράσεις;
Πηγαίνει εντυπωσιακά καλά. Όπως πάντα στο θέατρο, μέχρι την τελευταία στιγμή συναρμολογούμε κομμάτια, είναι πολυσυλλεκτικό θέαμα, ειδικά μια παιδική παράσταση. Πέρα από την αλήθεια των ηθοποιών που καταθέτουν επί σκηνής, ο ήχος, το φως, το βίντεο, το σκηνικό, το κοστούμι, πρέπει να παντρευτούν σε ενιαίο σύνολο. Κάναμε το πρώτο μας άνοιγμα και απογειωνόμαστε για το χειμώνα, με πάρα πολύ καλές εντυπώσεις και από τους μικρούς και από τους μεγάλους θεατές. Άλλωστε, δε διαφέρει πολύ η προσέγγισή μας από ένα θέαμα που αφορά και τους γονείς.
Μίλησέ μας για την ομάδα.
Το καλλιτεχνικό δυναμικό είμαστε νέοι άνθρωποι που θελήσαμε να δώσουμε μια διαφορετική νότα, μακριά από τον τεχνητό εντυπωσιασμό. Χρησιμοποιούμε τη σύγχρονη τεχνολογία, video art, 3d animation, sound design όχι για να εντυπωσιάσουμε και να παραλλάξουμε την ιστορία, αλλά ενισχυτικά προς το παραμύθι, την αφήγηση, να τη συνδέσουμε με την πραγματικότητα. Οι ηθοποιοί τραγουδούν ζωντανά. Το σκηνικό μας αποτελείται από βίντεο προβολές που συνδυάζουν φωτογραφίες της σύγχρονης Αθήνας με εικονογράφηση παραμυθένιων τοπίων. Υπάρχουν τα πάρκα και οι λόφοι που συναντάμε σε μια βόλτα στην πόλη, η μυθοπλασία του παραμυθιού, έτσι ώστε η αλήθεια και το παραμύθι συνδέονται μπροστά στα μάτια των παιδιών. Αυτό είναι η ομάδα. Προσπαθήσαμε να δώσουμε την αλήθεια της νέας γενιάς στο παιδικό θέατρο. Ο θίασος είναι πολυσυλλεκτικός, συνεργαζόμαστε πρώτη φορά αλλά η χημεία μας έδεσε. Εμφανίζονται εννέα ηθοποιοί, πέντε βασικοί χαρακτήρες του παραμυθιού της Μαριβίτας Γραμματικάκη και τέσσερις πολίτες. Όλοι μαζί είναι τα αρνητικά συναισθήματα κι ο κάθε ένας αντιπροσωπεύει κάτι που δε θα θέλαμε στον ψυχισμό μας. Βέβαια, όλα μεταστρέφονται. Οι χαρακτήρες ξεκινούν από κάπου και καταλήγουν κάπου αλλού, από το αρνητικό στο θετικό. Αυτό συμβαίνει και στη σύγχρονη πραγματικότητα. Ζούμε σε μια κατάσταση εδώ και χρόνια, που «για το καλό μας» μας κάνουν κακό. Μέχρι αποδείξεως του εναντίον, ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί με την κακή πλευρά. Να θέλει κάποιος να επιβάλλει την ομοιομορφία γιατί και η διαφορετικότητα, για πολλούς, είναι κατακριτέα. Η ιστορία αγγίζει πολλά θέματα. Ο «τρελός» που βλέπει χρωματιστά λουλούδια, ακούει καμπάνες και ερωτεύεται την πριγκίπισσα, τη χάνει, γιατί έρχεται ο «ξένος». Η απόρριψη που νιώθει οδηγεί σε αυτό που λέμε σήμερα bulling. Ένα παιδάκι που έχει δεχτεί την απόρριψη, θα ταυτιστεί μαζί του. Κάποιο άλλο, που δεν την έχει νιώσει, δε μπορεί να ταυτιστεί. Παίζουμε στα όρια μεταξύ αλήθειας και παραμυθιού. Αυτό είναι που με ιντριγκάρει στο θέατρο, η ισορροπία μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας. Οι αναφορές στην πραγματικότητα θεωρώ πως είναι ότι μας αφορά. Κατ’ επέκτασιν, σε κάθε μορφή τέχνης, τα βιώματά σου σε κάνουν να ερμηνεύσεις ένα καλλιτεχνικό έργο. Το μεγάλο στοίχημα είναι πως θα το προσλάβουν τα πιτσιρίκια, οι πιο δύσκολοι θεατές. Η γενιά τους δεν ιντριγκάρεται πλέον με το σκληροπυρηνικό παραμύθι. Δεν τους αρέσει το «μια φορά κι έναν καιρό» που οδηγεί σε ένα διδακτισμό, προτιμούν το «εδώ και τώρα». Σε καμία περίπτωση δεν επιζητούμε το διδακτισμό. Άλλωστε, τα παιδιά είναι τέχνη από μόνα τους. Εμείς, με ένα κομμάτι πανί θα φτιάξουμε ένα λόφο. Εκείνα θα φτιάξουν ρούχα, ομπρέλα, σκάλα.. Αυτό προσφέρει η τέχνη στα παιδιά, έξαψη της φαντασίας.
Είναι ευχάριστο που πρόκειται για έργο Έλληνα λογοτέχνη. Τα πιτσιρίκια βάλλονται από ξένες κουλτούρες, την παντοδυναμία της Disney, της Pixar, σειρές βιβλίων γραμμένες από ξένους. Όχι ότι πολλά από αυτά δεν είναι καλά, απλώς κάπου είχε παραγίνει το κακό.
Είναι διαφορετική η κουλτούρα. Μια ξένη μυθολογία στην Ελλάδα, χρειάζεται διαφορετικού τύπου παιδεία για να την προσλάβεις, είναι σα να εξάγεις την «Οδύσσεια» του Ομήρου στην Ελβετία, τυχαίο παράδειγμα. Εμείς έχουμε εικόνα του τι εστί «Οδύσσεια», ως Έλληνες. Οι Ελβετοί χρειάζονται άλλη προσέγγιση. Η Disney και η Pixar προσφέρουν εικονικές προσεγγίσεις στα παραμύθια, χρησιμοποιούν το οπτικό εφέ για να εντυπωσιάσουν, χάνοντας λίγη από την ουσία της ιστορίας. Εμείς, ενώ χρησιμοποιούμε τα ίδια πράγματα, το κάνουμε υποστηρικτικά στην ουσία, να βοηθήσουμε τα παιδιά στην πρόσληψη του παραμυθιού. Ένα παραμύθι άλλης χώρας ή και κλασικό ακόμη, δε λέει κάτι στα παιδιά που ζουν στην κοινωνία της πληροφορίας. Το ζητούμενο είναι να φέρνεις τα πράγματα στα μέτρα τους. Όταν απευθύνεσαι στα παιδιά του 2016 που είναι με το τάμπλετ ή το κινητό στο χέρι, βλέπουν εικόνες ψηφιακής τεχνολογίας και προσπαθείς να τους πεις κάτι παλιό, μπορεί να τα χάσεις. Ενώ, παντρεύοντας ένα σύγχρονο παραμύθι, γραμμένο από Έλληνα λογοτέχνη, υποστηρίζοντας την εικονικότητα σε αυτό που θέλεις να πεις, είσαι λίγο πιο σίγουρος. Αυτό ήταν και το δικό μας στοίχημα. Δεν επιθυμούμε να κοροϊδέψουμε τους θεατές μας.
Πιστεύω πως θα το καταλάβαιναν.
Τα παιδιά καταλαβαίνουν αμέσως το ψέμα και το βαριούνται. Το ίδιο συμβαίνει αν πας να τους δείξεις πως ξέρεις καλύτερα, κάτι που σίγουρα γνωρίζουν. Εγώ, ας πούμε, δε γνωρίζω τα σημερινά παιχνίδια. Αν έμπαινα στη λογική να παίξω με αυτά, τα παιδιά θα ήταν πιο μπροστά από μένα. Για αυτό τους δείχνω κάτι καινούριο, χρησιμοποιώντας το μέσο τους, το εργαλείο τους. Για μένα, το θέμα είναι η αλήθεια, το εδώ και τώρα. Στα παιδιά δεν αρέσουν οι «εξυπνακισμοί». Δεν τους αρέσει κάτι δικό τους να το χρησιμοποιείς ως δικό σου. Είναι σα να τους παίρνεις τα παιχνίδια τους. Τα χρησιμοποιείς για να παίξεις μαζί τους, όχι να τους δείξεις πως παίζονται. Αυτό το σεβασμό χρειάζονται. Ξεκινήσαμε βήμα – βήμα με την κλασική διαδικασία της σκηνοθεσίας. Η ουσία είναι ο ηθοποιός επί σκηνής , αυτός αφηγείται την ιστορία, όλα τα υπόλοιπα το υποστηρίζουν. Η αφήγηση παραμένει στα χέρια του ηθοποιού για να κάνει το παιδί συνένοχο. Το παιδί δεν ταυτίζεται με έναν ήχο, με ένα σκηνικό ή μια εικόνα, αλλά με τον ήρωα. Οποιοδήποτε εργαλείο, μέσο, είναι για να παίξει με τα παιδιά, να το χρησιμοποιήσουν αυτά. Οι εικόνες που έχουμε στην παράσταση για μένα μπορεί να σημαίνουν κάτι, για έναν άλλον σημαίνουν κάτι άλλο, για τα παιδιά σημαίνουν κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν επιβάλλεις στο παιδί πως θα προσλάβει κάτι, του δίνεις τη γκάμα κι επιλέγει εκείνο αν θα συγκινηθεί, αν θα γελάσει, αν θα κλάψει, αν θα κοροϊδέψει…
Αυτό δεν είναι το θέατρο; Δεν πρέπει, ο κάθε θεατής να βρει στο έργο το δικό του κομμάτι;
Ακριβώς αυτό θεωρώ κι εγώ επιτυχία. Πολλοί συνάδελφοι δεν συμφωνούν, πιστεύουν ότι πρέπει να δίνεις ξεκάθαρα μηνύματα, να προκαλείς συγκεκριμένα συναισθήματα. Εγώ θέλω απλά να εκθέτω, να προκαλώ. Άλλωστε, υπάρχουν και διαφορετικά βιώματα. Η εικόνα ενός καυγά στο δρόμο, κάποιον μπορεί να τον τρομάξει, κάποιον να τον κάνει να γελάσει. Αυτό μεταφέρεται στο θέατρο. Στην παράσταση, υπάρχουν πράγματα που με συγκινούν. Κάποιοι φίλοι συγκινήθηκαν με τελείως άλλα στοιχεία της. Έτσι, δε θέλω να εστιάσω στο τι συναίσθημα θα προκαλέσω. Η δράση είναι εκεί, την προσλαμβάνει ο καθένας βάσει των δικών του βιωμάτων. Από αυτά που ακούμε πάντως, προκαλεί πολλά συναισθήματα.
Πως, κατά τη γνώμη σου, πάει το θέατρο εν μέσω κρίσης;
Νομίζω πως είναι από τις περιοχές που επλήγησαν λιγότερο, γιατί ήταν πάντα πληγμένη περιοχή. Περιμέναμε να κλονιστεί αλλά δε μπορεί να κλονιστεί άλλο. Ο κόσμος δεν έφυγε από το θέατρο, απλά έγινε πιο επιλεκτικός. Έγινε ένα ξεσκαρτάρισμα που θα γινόταν έτσι κι αλλιώς.
Είμαστε εκπαιδευμένοι θεατές;
Νομίζω πως εκπαιδευμένοι πρέπει να είναι οι επιστήμονες, οι γιατροί, οι δάσκαλοι, όχι ο θεατής. Ο «εκπαιδευμένος» θα πάει να δει παραστάσεις στις οποίες ξέρει τι θα δει και θα μείνει εκεί. Ο μη εκπαιδευμένος θα είναι πιο ανοιχτός σε προτάσεις και νομίζω πως αυτούς προτιμώ. Ο καλύτερος θεατής, είναι ο «ανοιχτός» θεατής.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Μουσική: Νίκος Ξανθούλης
Κείμενο – Στίχοι: Μαριβίτα Γραμματικάκη
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κωνσταντακόπουλος
Σχεδιασμός και εικαστική επιμέλεια σκηνικού χώρου: Μυρτώ Λάμπρου
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Επιμέλεια Κίνησης: Έλενα Γεροδήμου
Video Art & 3D Animation: Σπύρος Κουδουνάς
Εικονογράφηση: Μαρίνα Δημοπούλου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Κάκκαλου
Βοηθός ενδυματολόγου: Μαίρη Μαρμαρινού
Βοηθός χορογράφου: Μαρία Γεροδήμου
Φωτογραφίες – Βίντεο: Μαριλένα Αναστασιάδου / ICON Productions
Προβολή – Επικοινωνία: BrainCo S.A.
Παραγωγή: Purple Group
ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ (Αλφαβητικά):
Γρηγόρης Γεωργίου, Φένια Ζαχαρίου, Ελένη Κάκκαλου, Ιωάννης Κοντέλλης, Δημήτρης Κυρατσούδης, Ηρακλής Κωστάκης, Τζωρτζίνα Παλαιοθοδώρου, Νικόλας Στραβοπόδης, Γιώργος Τζαβάρας
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:
Παραστάσεις: Κάθε Κυριακή, 11:00 & 15:00
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 12 ευρώ (παιδικό), 10 ευρώ (ενηλίκων)
Προπώληση εισιτηρίων: http://www.ticketservices.gr
Θέατρο Χώρα
Αμοργού 20, Αθήνα
Τηλ.: 210-8673945
Source: iARTtffc
Ρόδος: «Μάτωσε» η εικόνα του Αγίου Νεκταρίου στη Λίνδο
Δέος και προβληματισμό προκαλεί η ενημέρωση που έγινε σήμερα το πρωί στην Ιερά Μητρόπολη της Ρόδου, τόσο από πιστούς όσο και απο τον ιερέα – θεολόγοτης Λίνδου πάτερ Σπυρίδωνα, ότι νωρίς χθες το πρωί αντίκρισε την εικόνα που βρίσκεται στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου που βρίσκεται στην περιοχή Ψάλτος, μάτωσε!
Όπως φαίνεται και από το φωτορεπορτάζ που εξασφάλισε η «ΡΟΔΙΑΚΗ» στο κάτω μέρος της εικόνας του Αγίου Νεκταρίου φαίνονται να είναι τα χέρια του κόκκινα!
Το γεγονός έχει διαδοθεί ήδη σε ολόκληρη την περιοχή και δεκάδες είναι οι πιστοί που σπεύδουν να προσκυνήσουν και να ανάψουν ένα κεράκι.
Οι φωτογραφίες είναι ενδεικτικές:
Παρακαλούμε πολύ, τηρείτε τους κανόνες καλής συμπεριφοράς έναντι των υπολοίπων σχολιαστών και προσπαθήστε οι συζητήσεις να γίνονται σε ευπρεπή πλαίσια.
Τα σχόλια με ύβρεις αποδημοσιεύονται αυτόματα. Επίσης, όποια σχόλια είναι συκοφαντικά ή υβριστικά θα διαγράφονται χωρίς προειδοποίηση. Σχολιαστές που επαναλαμβανόμενα προκαλούν ή υβρίζουν άλλους σχολιαστές θα αποκλείονται χωρίς προειδοποίηση.
Tο rodiaki.gr δημοσιεύει άμεσα κάθε σχόλιο. Θεωρούμε ότι ο κάθε αναγνώστης έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του. Ωστόσο, τονίζουμε ρητά ότι δεν υιοθετούμε τις απόψεις αυτές καθώς εκφράζουν αποκλειστικά τον εκάστοτε σχολιαστή.
Source: http://www.rodiaki.gr
Όσα δεν ξέρετε για τον τάφο της Παναγίας μας
Κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία, η Παναγία κοιμήθηκε στα Ιεροσόλυμα και τάφηκε στην Γεσθημανή, δέκα χρόνια μετά τη Σταύρωση του Ιησού. Τρεις μέρες μετά το θάνατό Της, μετέστη στον ουρανό.
Αρκετά χρόνια μετά την μετάσταση Της, διατυπώθηκαν πολλές διαφορετικές απόψεις σχετικά με το μέρος που είχε ταφεί η Παναγία μητέρα του Ιησού.
Η επίσημη εκκλησιαστική ιστορία αποδέχθηκε το γεγονός ότι ο τάφος ήταν στη Γεσθημανή, ήδη από τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες.
Η Καθολική Εκκλησία, αμφισβητώντας το γεγονός, προσπάθησε να μεταθέσει την τοποθεσία του τάφου, χρησιμοποιώντας ως τεκμήριο εκκλησιαστικά κείμενα που, κατα την Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν αποδείκνυαν την εγκυρότητα των όσων έγραφαν.
Οι περισσότεροι κληρικοί της Εκκλησίας μας υποστηρίζουν την παραδοσιακή εκδοχή, ότι δηλαδή η Παναγία πέθανε και τάφηκε στη Γεσθημανή, βασιζόμενοι στα κείμενα των υμνογράφων της Εκκλησίας
Διάφοροι κανόνες γνωστών ποιητών, ύμνοι αφανών και επιφανών υμνογράφων και άλλα έργα της θρησκευτικής ιστορίας, αλλά και οι ευαγγελιστές Ματθαίος και Μάρκος αναφέρονται στον ίδιο τόπο.
Ιστορική μαρτυρία επίσης θα πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός ότι η αυτοκράτειρα του Βυζαντίου Πουλχερία άνοιξε τον τάφο, το 450, και μετέφερε μερικά νεκρικά αντικείμενα στον ναό της Παναγίας των Βλαχερνών στην Κωνσταντινούπολη. Σύμφωνα με τα κείμενα του Ιωάννη Δαμασκηνού «…πολλάς εν Κωνσταντινούπολει ανήγειρε τω Χριστώ εκκλησίας η εν αγίοις Πουλχερία. Μία δε τούτων εστί και η εν Βλαχέρναις τού της θείας λήξεως Μαρκιανού. Ούτοι τοιγαρούν εκείσε σεβάσμιον οίκον τη πανυμνήτω και Παναγία Θεοτόκω και αειπαρθένω Μαρία οικοδομήσαντες και παντί κόσμω κοσμήσαντες το ταύτης πανάγιον Θεοδόχον ανεζήτουν σώμα. Και μετακαλεσάμενοι Ιουβενάλιον τον Ιεροσολύμων αρχιεπίσκοπον και τους από Παλαιστίνης επισκόπους, τότε εν τη βασιλευούση ενδημούντες πόλει, διά την τηνικαύτα εν Χαλκηδόνι γενομένην Σύνοδον, λέγουσιν αυτοίς: “Ακούομεν είναι εν Ιεροσολύμοις την πρώτην και εξαίρετον της Παναγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας εκκλησίαν εν χωρίω Γεθσημανή καλουμένω, ένθα το ζωηφόρον αυτής σώμα κατετέθη εν σορώ. Βουλόμεθα τοίνυν τούτο το λείψανον αγαγείν ενταύθα εις φυλακτήριον της βασιλευούσης ταύτης πόλεως”. Υπολαβών δε Ιουβενάλιος απεκρίθη: “Τη μεν αγία και θεοπνεύστω Γραφή ουκ εμφαίνεται τα κατά την τελευτήν της αγίας Θεοτόκου Μαρίας. Εξ αρχαίας δε και αληθεστάτης παραδόσεως παρειλήφαμεν ότι εν τω καιρώ της ενδόξου κοιμήσεως αυτής οι μεν άγιοι σύμπαντες Απόστολοι, επί σωτηρία των εθνών την Οικουμένην διαθέοντες, εν καιρού ροπή μετάρσιοι συνήχθησαν εις Ιεροσόλυμα και προς αυτήν ούσι οπτασία αυτοίς αγγελική γέγονε και θεία υμνωδία… Το δε Θεοδόχον αυτής σώμα μετά αγγελικής και αποστολικής υμνωδίας εκκομισθέν και κηδευθέν εν σορώ τη εν Γεθσημανή κατετέθη… ενός δε (των Αποστόλων) απολειφθέντος Θωμά, μετά την τρίτην ημέραν ελθόντος και το Θεοδόχον σώμα προσκυνήσαι βουληθέντος, ήνοιξαν την σορόν και το μεν σώμα αυτής το πανύμνητον ουδαμώς ευρείν ηδυνήθησαν, μόνα δε αυτής τα εντάφια κείμενα ευρόντες και της εξ αυτών αφάτου ευωδίας εμφορηθέντες ησφαλήσαντο την σορόν… Παρήν δε και ο αδελφόθεος Ιάκωβος και Πέτρος… (στιχ. 752). Και ταύτα οι βασιλείς (αμφότεροι ο τε Μαρκιανός και η Πουλχερία) ήτησαν αυτόν τον αρχιεπίσκοπον Ιουβενάλιον την αγίαν εκείνην σορόν μετά των εν αυτή της ενδόξου και Παναγίας Θεοτόκου Μαρίας ιματίων βεβουλλωμένην ασφαλώς αυτοίς αποσταλήναι. Και ταύτην αποσταλείσαν κατέθεντο εν τω εν Βλαχέρναις δομηθέντι σεβασμίω Οίκω της αγίας Θεοτόκου». Σχετικά με το παραπάνω εδάφιο και άλλα ίδια που είχαν ως θέμα τα άγια λείψανα που συγκέντρωναν οι Βυζαντινοί στις εκκλησίες τους, αλλά και την έμμεση αναγνώριση της κοίμησης της Θεοτόκου στη Γεθσημανή γράφει και ο ίδιος ο καθολικός ιερέας R.P.J. Pargoire στο έργο του «L’ Eglise Byzantine de 257 a 847» (Παρίσι 1923): «Οι Χριστιανοί του Ανατολικού Κράτους είχαν σε μεγάλο βαθμό ευλάβεια προς τα άγια λείψανα. Κάθε τι που συνδεόταν με τον Χριστό, με την Θεοτόκο και με τους Αγίους ήταν προσφιλές σε αυτούς. Η πρωτεύουσα του Ανατολικού Κράτους είχε ως στόχο την απόκτηση όλων των σεπτών λειψάνων» (σελ. 117). Ο ίδιος συγγραφέας, που σε άλλο σημείο περιγράφει τον τάφο της Παναγίας στη Γεθσημανή (σελ. 355), γράφει και για τη μεγάλη γιορτή της Κοίμησης: «Ο κύκλος των γιορτών της Παρθένου, που εγκαινιάστηκε πιθανότατα με τη γιορτή του Ευαγγελισμού, πλουτίζεται τώρα και με τη γιορτή της Κοίμησης, γιορτή την οποία πρώτη από όλες τις χώρες γνωρίζει.
Ο τάφος της Παναγίας, γνωστός και ως Πάνσεπτο Θεομητορικό Μνήμα της Γεθσημανής, ανήκει στους Ορθόδοξους από την εποχή που οικοδομήθηκε ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου από τους ισαποστόλους Κωνσταντίνο και Ελένη. (Η Αγία Ελένη, όταν πήγε στην Παλαιστίνη, ίδρυσε περίπου τριάντα ναούς, όπως αναφέρει ο ιστορικός Νικηφόρος Κάλλιστος το 1335. Σε έναν κώδικα του 11ου αιώνα, που βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του Βατικανού, περιέχεται ο κατάλογος των εκκλησιών της «Θεοφιλούς Βασιλίδος Ελένης», όπου ο ναός της Γεθσημανής αναφέρεται τέταρτος στη σειρά ως «Εκκλησία εν Γεθσημανή, επί του Τάφου της Υπεραγίας Θεοτόκου».
Οδοιπορικά και Σουλτανικά φιρμάνια
Οδοιπορικά κείμενα περιηγητών και προσκυνητών, που περιέχονται στο ογκώδες έργο του αρχιδιακόνου Ιεροσολύμων Κλεώπα (Ιεροσόλυμα 1912), συμφωνούν επίσης με τις παραπάνω μαρτυρίες: «Στη Γεθσημανή», έγραφε ο προσκυνητής Θεοδόσιος το 530, «υπάρχει η κοιλάδα του Ιωσαφάτ και η βασιλική της μητέρας του Κυρίου Αγίας Μαρίας, και μέσα σε αυτήν ο τάφος της». Σαράντα χρόνια αργότερα, το 570, ο μάρτυρας Αντωνίνος Πλαιζάν, επιβεβαιώνει το ίδιο: «Στην κοιλάδα του Ιωσαφάτ υπάρχει η βασιλική της Αγίας Μαρίας η οποία, λένε, υπήρξε ο Οίκος Αυτής. Μέσα σε αυτή δείχνουν τον τάφο από τον οποίο μετέστη στους ουρανούς». Σε περιγραφή που έκανε ο Δυτικός επίσκοπος Αρνούλφος, το 670, διαβάζουμε: «Το μνήμα της Θεοτόκου σύγκειται εκ δύο υπερκειμένων εκκλησιών. Η κατώτερη είναι στρογγυλή και στηρίζεται σε θεμέλια από σπανιότατο λίθο. Στο ανατολικό μέρος υπάρχει θυσιαστήριο και δεξιά του ο τάφος της Αγίας Μαριάμ (Μαρίας), στον οποίο αναπαύθηκε όταν ετάφη». Στα οδοιπορικά αυτά ανήκει και η προσκύνηση του μωαμεθανού Ομέρ Χατάπ, που υπήρξε σύντροφος και διάδοχος (χαλίφης) του Μωάμεθ. Όταν ο Ομέρ κατέκτησε την Ιερουσαλήμ, το 637, αναφέρει ο Άραβας ιστορικός Μεζρουντίν, «προσευχήθηκε δυο φορές στην παρά τον χείμαρρον εκκλησία των Κέδρων και το μνήμα της Μητέρας Μαριάμ». Τα ίδια αναφέρουν επίσης ο σύγχρονος του Ιωάννη Δαμασκηνού, Άγιος Βιλιβάλδος, ο Ρώσος ηγούμενος Δανιήλ, ο γεωγράφος Ιντρισί, ο μοναχός Βερνάρδος και ο μοναχός Επιφάνιος κατά τον οποίο, έξω από την πύλη της Ιερουσαλήμ, στη Γεθσημανή, βρισκόταν «η οικία του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην οποία η Θεοτόκος μετά την Ανάστασιν εκοιμήθη». Μετά την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τους Μωαμεθανούς, όλα τα σουλτανικά φιρμάνια ανέφεραν τα ιερά προσκυνήματα των χριστιανών, μεταξύ των οποίων και τον τάφο της Παναγίας στη Γεθσημανή. Χαρακτηριστικό της μωαμεθανικής αυτής παράδοσης είναι το φιρμάνι που εξέδωσε ο σουλτάνος Σελίμ ο Τρομερός, όταν κατέκτησε την Ιερουσαλήμ το 1517. Από το έργο του Γρηγορίου Παλαμά «Ιεροσολυμιάς», όπου καταχωρίζεται ολόκληρη η μετάφραση του φιρμανίου, διαβάζουμε στο συγκεκριμένο σημείο τη διατύπωση «… το έξω της πόλεως μνήμα της Δέσποινας Μαριάμ». Αλλά και από καθολικές πηγές μνημονεύεται ο τάφος στη Γεθσημανή, αφού σε λεύκωμα της «Φραγκισκανής Κουστωδίας των Αγίων Τόπων» αναφέρεται: «Ο ναός που βρίσκεται μπροστά στο τείχος του παλιού Ναού, απέναντι από την Χρυσή Πύλη και σε θέση αντίθετη προς το τέμενος του Ομάρ, αποτελεί την απάντηση του Καθολικού κόσμου στην απιστία των Ευρωπαίων πολιτικάντηδων, των Βυζαντινών Ορθοδόξων ή μπολσεβίκων, των πανισλαμιστών και των σιωνιστών… Με τον Ναό αυτόν επανασυνδέεται η μετά τους Σταυροφόρους διακοπείσα παράδοση». Η παράδοση αυτή αναφέρεται σε δυο αποκαλυπτικά εδάφια που ακολουθούν στη συνέχεια. Σύμφωνα με το πρώτο, «κατά την λιτανεία που προηγήθηκε της τελικής εφόδου (κατά της Ιερουσαλήμ), οι Σταυροφόροι είχαν σταματήσει μπροστά στον τάφο της Παναγίας».
Επιδιορθώσεις Γοτθικού ρυθμού των Σταυροφόρων στον Ναό της Θεοτόκου ότι μετά την κατάκτηση της πόλης, οι Σταυροφόροι «επιδόθηκαν στην ανακαίνιση των περισσότερο αναγκαίωνοικοδομών», όπου μεταξύ των οποίων αναφέρεται ότι «ανακαίνισαν τον τάφο της Παναγίας» (1140-1150). Από την εποχή εκείνη οι Καθολικοί επιδόθηκαν σε διπλωματικούς αγώνες προκειμένου να διεκδικήσουν «χώρο στη Γεθσημανή». Μετά από αιώνες, μνημονεύεται μια ρηματική διακοίνωση της 28ης Μαΐου του 1850, ήταν η αφορμή των Γάλλων προς την Υψηλή Πύλη. Αυτή για να σχηματισθεί μια πολυσέλιδη συλλογή πρακτικών, επισήμων εγγράφων, δικαστικών αποφάσεων, και άλλων αυθεντικών εγγράφων, τα οποία εκδόθηκαν από τον βαρώνο ντε Τέστα το 1866 στο Παρίσι με τίτλο «Συλλογή Συνθηκών της Οθωμανικής Πύλης μετά των ξένων δυνάμεων». Στα επίσημα αυτά έγγραφα η Γαλλία αναγνώριζε τη Γεθσημανή ως τόπο στον οποίο συνέβη η Κοίμηση. Σε αποκαλυπτικό απόσπασμα του Μεγάλου Βεζίρη Φουάτ πασά διαβάζουμε την ευνοϊκή στάση της Υψηλής Πύλης στο επίμαχο θέμα: «Η Γαλλία, και όταν την κυβερνούσαν χριστιανοί βασιλείς, και όταν είχε δημοκρατικό καθεστώς, αλλά και όταν την κυβερνούσαν άθεοι, όπως κατά την τελευταία εποχή κατά την οποία δεν κυνηγούσε από το έδαφός της μόνο τους μοναχούς, αλλά και αυτόν ακόμη τον Θεό, ποτέ δεν έπαψε να υποστηρίζει τους μοναχούς της Ανατολής και τις διεκδικήσεις τους». Στις διεκδικήσεις αυτές ο Φουάτ πασάς σημειώνει για τον τάφο: «Από τον τάφο της Παρθένου στην Γεθσημανή, ο οποίος είναι κοινό προσκύνημα για τους Ορθόδοξους Έλληνες, τους Αρμένιους και τα άλλα χριστιανικά δόγματα, και μέσα στον οποίο είχαν και οι Μουσουλμάνοι ιδιαίτερο ιερό, αποκλείονται μόνο οι Λατίνοι μοναχοί». Μάλιστα η Υψηλή Πύλη, με τη συγκατάθεση των Ρώσων, χορήγησε άδεια, για «να τελεσθεί λειτουργία από τους Λατίνους στον τάφο της Παναγίας». η Παλαιστίνη» (σελ. 115).
Ο σημερινός ναός έχει μήκος τριάντα μέτρα και πλάτος οκτώ. Ο τάφος είναι δεξιά, καθώς μπαίνουμε στην είσοδο, λαξεμένος σε τετράγωνο βράχο, με κοίλωμα ενός μέτρου. Για τον τάφο της Γεθσημανής υπάρχουν επίσης μαρτυρίες της Εκκλησίας των Σύρων, των Κοπτών και των Αρμενίων, οι οποίοι διατηρούν και παρεκκλήσια στον ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου στην Ιερουσαλήμ).
Όπως σημειώνει σύγχρονος αγιοταφίτης ιεράρχης και ιστοριοδίφης, «το σεμνόν τούτο και σεβάσμιον ιερόν προσκύνημα, ανεγερθέν κατά τους χρόνους της παλαιάς αρχαιότητος, υπενθυμίζει τας κατακόμβας της διωκόμενης Εκκλησίας των μαρτύρων της πίστεως και δια μέσου των αιώνων μάλλον διετηρήθη ανέπαφον, εκτός ελαχίστων ανακαινίσεων και μεταβολών».
Ο σημερινός Ναός βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του εδάφους και πρέπει ο επισκέπτης να κατέβει 49 σκαλιά. Εντός του Ναού δεσπόζουν το Πανάγιο Θεομητορικό μνήμα και η Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Ιεροσολημήτισσας.
Τα 49 σκαλιά που κατεβαίνει ο προσκυνητής για τον Τάφο της Παναγίας
Στο 24ο σκαλοπάτι υπάρχουν από δεξιά οι Τάφοι των αγίων και δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης. Από αριστερά ο Τάφος του αγίου μνήστορος Ιωσήφ. Και οι δύο αυτοί τάφοι αυτοί είναι άγια θυσιαστήρια.
Οι τάφοι των Αγίων Ιωακείμ και Άννης
Βγαίνοντας από το Κουβούκλιο, στα δεξιά υπάρχει το Καθολικό του Ιερού Ναού των Ορθοδόξων στο οποίο βρίσκεται η θαυματουργός Εικόνα της Θεοτόκου της Ιεροσολυμίτισσας.
Οι τάφοι των Αγίων Ιωακείμ και Άννης
Βγαίνοντας από το Κουβούκλιο, στα δεξιά υπάρχει το Καθολικό του Ιερού Ναού των Ορθοδόξων στο οποίο βρίσκεται η θαυματουργός Εικόνα της Θεοτόκου της Ιεροσολυμίτισσας.
Η εικόνα της Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας
Το κυρίως προσκύνημα βρίσκεται μέσα σε ένα λιθόκτιστο κουβούκλιο, ύψους 2 m, μήκος 3 m και πλάτος 4 m και είχε λαξευτεί σε λίθινο βράχο.
Ο τάφος της Παναγίας, αποτελεί για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς το τρίτο κατά σειρά σπουδαιότητας προσκύνημα.
Η είσοδος στο κουβούκλιο γίνεται από μια μικρή είσοδο η οποία βρίσκεται δυτικά, ενώ η έξοδος από τα βόρεια
Το μνημείο αυτό είναι υψίστης σημασίας για τους ορθοδόξους χριστιανούς καθώς σε αυτό ο Κύριος μας προσευχήθηκε θερμά και με πολύ αγωνία, δέχτηκε το φιλί της προδοσίας, συνελήφθη από τους στρατιώτες του Πιλάτου, τον όχλο και τους υπηρέτες των Φαρισαίων, κηδεύθηκε και ενταφιάστηκε το πανσεβάσμιο Σώμα της Παναγίας μας από τους αγίους Αποστόλους.
Σύμφωνα με την ιερά παράδοση από το σημείο αυτό το Πάνσεπτο Σώμα της Παναγίας μετέστει την τρίτη ημέρα προς την Ουράνιο Βασιλεία και κοντά στον αγαπημένο Υιό της.
Τέλος, η Ιερά Παράδοση αναφέρει ότι στην περιοχή της Γεθσημανής θα γίνει η θεϊκή κρίση της Β’ Παρουσίας του Κυρίου.
Δείτε παρακάτω μερικές φωτογραφίες από το ιερό αυτό προσκύνημα. Αν και είναι μια ταπεινή κρύπτη, ωστόσο στο εσωτερικό της ανακαλύπτει κανείς μια ξεχωριστή μεγαλοπρέπεια. Καταπληκτικός παραλληλισμός με το Υπερευλογημένο πρόσωπο της Θεοτόκου.
Το κουβούκλιο του Τάφου της Παναγίας στη Γεθσημανή
Εικόνα της Κοιμήσεως η οποία βρίσκεται στο κουβούκλιο του Τάφου της Παναγίας
Εσωτερικό του Τάφου της Παναγίας
Γεθσημανή – Το όρος των ελαιών
https://youtu.be/VrC8-j0bEOg
Που βρίσκονται σήμερα τα δώρα που έκαναν οι μάγοι στον νεογέννητο Ιησού;
Δώρα των μάγων
Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοση, η Θεοτόκος παρέλαβε τα δώρα (Λιβάνι, Σμύρνα και Χρυσός) και για να ανταποδώσει χάρισε, στους μάγους ένα κομμάτι από το σπάργανο του Ιησού. Στη συνέχεια τα διαφύλαξε μέχρι προ της Κοιμήσεως της, οπότε και τα παρέδωσε μαζί με τα Άγια Σπάργανα του Χριστού, την Τίμια Έσθήτα και την Αγία Ζώνη της στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων όπου και παρέμειναν μέχρι το έτος 400 μ.Χ. περίπου.
Η Προσκύνησις των Μάγων. Τοιχογραφία σε λαξευτή βυζαντινή εκκλησία της Καππαδοκίας (12ος αιώνας).
Τότε ο αυτοκράτορας Αρκάδιος τα μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί παρέμειναν μέχρι την άλωση της πόλης από τους Φράγκους το έτος 1204 μ.Χ. Στη συνέχεια μεταφέρθηκαν για λόγους ασφαλείας, μαζί με αλλά ιερά κειμήλια, στη Νίκαια της Βιθυνίας, προσωρινή πρωτεύουσα του Βυζαντίου, όπου καί παρέμειναν για εξήντα περίπου χρόνια. Με την εκδίωξη των Σταυροφόρων επί αυτοκράτορος Μιχαήλ Παλαιολόγου επεστράφησαν στην Κωνσταντινούπολη όπου και παρέμειναν μέχρι την άλωση του 1453.
Μετά την Άλωση η Μάρω, χριστιανή σύζυγος του σουλτάνου Μουράτ Β” (1421-1451) καί μητρυιά του Μωάμεθ Β” του Πορθητού, τα μετέφερε αυτοπροσώπως στην Ιερά Μονή Αγίου Παύλου στο Αγιον Όρος.
Η Μονή αυτή της ήταν γνωστή επειδή ό πατέρας της, Γεώργιος Βράγκοβιτς δεσπότης της Σερβίας, έκτισε το καθολικό της εις τιμήν του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου.
Κατά την αγιορείτικη παράδοση, καθώς η Μάρω ανέβαινε από τον αρσανά (λιμάνι) στην Μονή, η Θεοτόκος την εμπόδισε με υπερφυσικό τρόπο να πλησίασει στη Μονή και να παραβίαση το άβατον του Αγίου Όρους. Αυτή υπάκουσε και παρέδωσε τα Τίμια Δώρα στους μοναχούς, οι όποιοι και έστησαν στο σημείο εκείνο της θεομητορικής παρουσίας ένα Σταυρό πού σώζεται μέχρι σήμερα και λέγεται «Σταυρός της Βασιλίσσης».
Το σουλτανικό έγγραφο με τις σχετικές πληροφορίες παραδόσεως των Τιμίων Δώρων φυλάσσεται στο αρχείο της Μονής του Αγίου Παύλου. Ο χρυσός βρίσκεται υπό την μορφή εικοσιοκτώ σκαλισμένων επιπέδων πλακιδίων, ποικίλων σχημάτων και διαστάσεων περίπου 5 επί 7 εκ. Κάθε πλακίδιο έχει διαφορετικό σχέδιο πολύπλοκης καλλιτεχνικής επεξεργασίας. Ο λίβανος και η σμύρνα διατηρούνται ως μείγμα με μορφή εξήντα δύο σφαιρικών χανδρών μεγέθους μικρής ελιάς.
Φυλάσσονται με ιδιαίτερη επιμέλεια στο θησαυροφυλάκιο της Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου. Για λόγους ασφαλείας είναι κατανεμημένα σε διάφορες λειψανοθήκες, μόνο μέρος δε αυτών εκτίθεται για προσκύνηση των επισκεπτών της Ιεράς Μονής ή μεταφέρεται προς αγιασμό εκτός Αγίου Όρους στις κατά τόπους Ιερές Μητροπόλεις.
Η αυθεντικότητα των Τιμίων Δώρων στηρίζεται κατά ένα μέρος στην προφορική παράδοση καί κατά το υπόλοιπο στην ιστορία. Όμως η αυθεντικότητα των Τιμίων Δώρων επιβεβαιώνεται από την άρρητη εύωδία που ορισμένα απ” αυτά αδιαλείπτως καί ορισμένα κατά καιρούς αναδίδουν και η ιαματική καί θαυματουργική χάρις πού μέχρι τις μέρες μας αναβλύζουν.
Source: http://aktines.blogspot.gr/
GREEK WORLD MEDIA 