Το νερό στα παλιά χρόνια: Η μεταφορά με την στάμνα και το γαϊδούρι, το πηγάδι και οι βρύσες του χωριού!
Παλιά στο χωριά δεν υπήρχε νερό σε κάθε σπίτι όπως σήμερα. Έτσι έπρεπε να παίρνουν τις στάμνες οι γυναίκες και να φέρνουν από τα πηγάδια και τις βρύσες.
Οι τυχεροί που είχαν ζώα φόρτωναν τους τσίγκινους τενεκέδες και το μετέφεραν μεγαλύτερες ποσότητες.
Ήταν καθημερινός ο αγώνας για το νερό. Η Ελλάδα όμως ευτυχώς ήταν και παραμένει πλούσια σε πηγές.
Κάθε χωριό είχε την δική του βρύση στην πλατεία που έτρεχε γάργαρο καθαρό δροσερό νερό αλλά και πολλά πηγάδια που το καθένα πολλές φορές είχε την δική του ονομασία και θρυλική ιστορία.
Η περίεργη ιστορία των Ελλήνων του Περού. Δεν μιλούν ελληνικά αλλά είναι πιο.. Έλληνες από εμάς!
Το 1880, κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ Περού και Χιλής, συνέβη ένα περίεργο περιστατικό: Σε μια αιματηρή επιδρομή των Χιλιανών κατά του χωριού Σαν Αντρές του Περού, οι Χιλιανοί στρατιώτες σκότωναν αδιακρίτως τους κατοίκους του χωριού.
Ανάμεσα σε αυτούς όμως, ήταν και 7 Ελληνες ναυτικοί, οι οποίοι αγάπησαν το Περού από τα ταξίδια τους και είχαν εγκατασταθεί εκεί για να ζήσουν. Κάποιοι από αυτούς είχαν παντρευτεί με Περουβιανές γυναίκες και είχαν δημιουργήσει οικογένειες.
Οταν έγινε η φονική επιδρομή, μαζεύτηκαν όλοι οι Ελληνες σε ένα σπίτι, μαζί με πολλούς Περουβιανούς κατοίκους, κλειδώθηκαν μέσα, ύψωσαν την ελληνική σημαία και περίμεναν με αγωνία. Και τότε έγινε το θαύμα!
Οι Χιλιανοί στρατιώτες που είχαν ξεκληρίσει το χωριό, δεν πείραξαν καθόλου το σπίτι με την ελληνική σημαία!Οι απόγονοι 6ης, 7ης και τώρα πια 8ης γενιάς αυτών των 7 Ελλήνων ναυτικών, είναι περίπου 650 άτομα και αποτελούν την ελληνική κοινότητα του Σαν Αντρές.
Οι περισσότεροι δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ την Ελλάδα. Γιορτάζουν την μέρα που σώθηκαν, αλλά και ελληνικές γιορτές, όπως την 28η Οκτωβρίου και την 25η Μαρτίου με επίσημο τρόπο και στις γιορτές τους ακούγεται πάντα ο ελληνικός Εθνικός Υμνος μαζί με τον Εθνικό Υμνο του Περού.
Ονόματα όπως Komninos, Gikas, Papafavas, Falkonis και Constantinou είναι τα πιο συνηθισμένα στο San Andres. Κάποιοι από αυτούς δεν μοιάζουν σε τίποτα στην όψη με Ελληνες. Οπως η γιαγιά στο βίντεο που ακολουθεί και της παραδίδουν την ελληνική σημαία.
Δεν μοιάζει με Ελληνίδα εξωτερικά και μιλάει ισπανικά. Παρατηρήστε πως σφίγγει τη σημαία στην αγκαλιά της λέγοντας: «Μi sangre! mi sangre!» (το αίμα μου! το αίμα μου!)
Δεν μιλούν ελληνικά αλλά είναι πιο.. Έλληνες από εμάς!
Οι άνθρωποι αυτοί, τα μακρινά αδέρφια μας, μάς γεμίζουν χαρά και υπερηφάνεια.
H Google με το τραγικό της σφάλμα στα γραφικά της “έλιωσε” τον Ισθμό της Κορίνθου και τον μετέτρεψε στο πιο τρομακτικό “τρενάκι του τρόμου”.
Google Earth tragic mistake!
Google, with her tragic error in her graphics, has “melted” the Corinthian Isthmus and turned it into the most scary “train of horror”.
Η Παγκόσμια Ημέρα Χορού καθιερώθηκε το 1982 από το Διεθνές Συμβούλιο Χορού της UNESCO.
Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης το 1727 του Γάλλου χορευτή και χορογράφου Ζαν-Ζορζ Νοβέρ (1727-1810), δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου.
Απίθανοι άνθρωποι σε στιγμές που αξίζουν χειροκρότημα 11 σωστές απαντήσεις σε ερωτήσεις παιδιών που πάντα φέρνουν τους γονείς σε αμηχανία H κωμόπολη-οικισμός Castrignano dei Greci, βρίσκεται νότια από την πόλη Λέτσε, είναι μία μικρή πόλη της οποίας οι κάτοικοι μιλούν μια ελληνική διάλεκτο και η οποία χτίστηκε από Κρήτες της μινωικής εποχής.
Από τον 8ο αιώνα π.Χ., η Σικελία και η Κάτω Ιταλία αποτέλεσαν το πεδίο μιας εκπληκτικής αποικιακής δραστηριότητας του αρχαίου Ελληνισμού, του οποίου τα σημάδια και οι μαρτυρίες παραμένουν ακόμα ζωντανά. Είναι μία μικρή πόλη της οποίας οι κάτοικοι μιλούν μια ελληνική διάλεκτο και η οποία χτίστηκε από Κρήτες της μινωικής εποχής.
Από τον 8ο αιώνα π.Χ., η Σικελία και η Κάτω Ιταλία αποτέλεσαν το πεδίο μιας εκπληκτικής αποικιακής δραστηριότητας του αρχαίου Ελληνισμού
Οι περίφημοι Γκρεκάνοι κατοικούν στις εννιά κωμοπόλεις και οικισμούς – ζωντανά ιστορικά μνημεία που απλώνονται νοτίως της πόλης Λέτσε, σε μια περιοχή γνωστή ως Grecia Salentina (Γκρετσία Σαλεντίνα).
Είναι τα Calimera, Castrignano dei Greci, Corigliano d’Otranto, Martano, Martignano, Soleto, Sternatia, Zollino και Melpignano.
Αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους συμπατριώτες τους είναι τα ήθη, τα έθιμα, τα μουσικά ακούσματα και κυρίως η γλώσσα τους -η γρεκάνικη διάλεκτος- με τους αρχαϊσμούς, την πλούσια συντακτική πλοκή και τις όμορφες εκφράσεις της.
Είναι μια μοναδική στον κόσμο διάλεκτος που αναδίδει έντονα άρωμα και πολιτισμό αρχαίο ελληνικό. Οι περίφημοι Γκρεκάνοι κατοικούν στις εννιά κωμοπόλεις και οικισμούς – ζωντανά ιστορικά μνημεία που απλώνονται νοτίως της πόλης Λέτσε.
Αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους συμπατριώτες τους είναι τα ήθη, τα έθιμα, τα μουσικά ακούσματα και κυρίως η γλώσσα τους -η γρεκάνικη διάλεκτος.
Πολλοί διακεκριμένοι Ιταλοί και Έλληνες επιστήμονες ασχολήθηκαν μ’ αυτό το ιδιαίτερο γλωσσικό θέμα καταλήγοντας ωστόσο σε διάφορες απόψεις.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι οι σημερινοί κάτοικοι των ελληνόφωνων χωριών της Απουλίας είναι κατευθείαν απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, κάποιοι άλλοι ότι κατάγονται από τους Βυζαντινούς και συνεπώς η ελληνόφωνη διάλεκτος μεταφέρθηκε στην Απουλία μέσα από τις μεταναστευτικές κινήσεις ελληνικών πληθυσμών (κυρίως της Πελοποννήσου) που έλαβαν χώρα από τον 6ο έως τον 12ο αιώνα μ.Χ. Πολλοί διακεκριμένοι Ιταλοί και Έλληνες επιστήμονες ασχολήθηκαν μ’ αυτό το ιδιαίτερο γλωσσικό θέμα καταλήγοντας ωστόσο σε διάφορες απόψεις.
Castrignano dei Greci: Από την Κάντια στο Βυζάντιο Το Καστράκι των Ελλήνων. Αυτό σημαίνει η επίσημη ονομασία του Castrignano dei Greci, μόλις 4 χλμ. μακριά από το Μartano.
Η αναστυλωμένη κρύπτη του Αγίου Ονούφριου στο κέντρο της πόλης, που φέρει ίχνη από αγιογραφίες και διαθέτει μια ελληνική επιγραφή με τη χρονολογική ένδειξη 1237, είναι το σημαντικότερο αξιοθέατο.
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση ο οικισμός κτίστηκε από Κρήτες της μινωικής εποχής: το όνομα Καντιώτης (Κάντια / Κρήτη) είναι αρκετά συνηθισμένο μεταξύ των 4.000 κατοίκων του, στοιχείο που φανερώνει έμμεσα την καταγωγή τους.
Το Καστράκι των Ελλήνων. Αυτό σημαίνει η επίσημη ονομασία του Castrignano dei Greci, μόλις 4 χλμ. μακριά από το Μartano.
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση ο οικισμός κτίστηκε από Κρήτες της μινωικής εποχής: το όνομα Καντιώτης (Κάντια / Κρήτη) είναι αρκετά συνηθισμένο μεταξύ των 4.000 κατοίκων του, στοιχείο που φανερώνει έμμεσα την καταγωγή τους. Εξέχουσα προσωπικότητα του Castrignano dei Greci υπήρξε ο Ιταλός φιλόλογος Angelo Cotardo.
Με όραμα και σθένος, πρωτοστάτησε σε μια εκστρατεία υπέρ της διάσωσης της ελληνικής διαλέκτου, την οποία δίδασκε ο ίδιος στα σχολεία της κωμόπολης.
Χάρη στις επίμονες προσπάθειές του, κατάφερε τελικά να πάρει ειδική άδεια από την ιταλική κυβέρνηση προκειμένου να διδάσκει τη γρεκάνικη διάλεκτο και στα άλλα χωριά της περιοχής.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η ελληνική γλώσσα να παραμείνει ζωντανή στα όρια της Grecia Salentina, ενώ από το 1977 ξεκίνησε να λειτουργεί εδώ το Κέντρο Κοινωνικών Σπουδών, όπου φοιτούν όσοι επιθυμούν να διδαχτούν τη γλώσσα και να γνωρίσουν τον ελληνικό πολιτισμό.
A little over two years ago, the mayor of the island of Milos, Gerasimos Damoulakis, visited the Louvre Museum in Paris to see the Venus de Milo – the Aphrodite of Milos – up close. But upon entering, rather than asking for a ticket, he said: “I am the mayor of Milos. I do not accept that I should have to pay for a ticket as I came to see one and only one exhibit, the Aphrodite of Milos, which belongs to my island.”
After they’d received this sudden request, the museum’s operators held an impromptu meeting and decided to agree and invite the mayor and his entourage to enter for free. The doors of the museum opened and the Greek mission headed to the big hall which houses the famous statue. They sat for a while to look at it in awe and then left with the promise that one day they would not have to undertake such a long journey to admire it.
Gathering signatures
Two-and-a-half years later, the Milos mayor’s efforts to have the marble sculpture returned to the island have intensified. “The issue has tortured me for 15 years [a photograph of the statue can be seen on the municipality’s website], but now the time is ripe. We have now a documented legal position that states when the statue was taken from the island there was no business transaction, but there was an act of war.
“The statue was taken by a French naval officer and loaded onto a French warship. At that time, we were in a period of war,” says Damoulakis. He has already set up a bidding committee, which has taken care of the request to collect a million signatures so that the matter can be taken up in the European Parliament. “Some on Milos thought I was joking, but I always meant what I said. Work has already begun on the restoration of an old girls’ school in Plaka, the capital of the island, where the Aphrodite’s permanent home will be.”
The sculpture, which symbolizes female beauty and femininity, is carved out of Parian marble. It is 2.02 meters tall and weighs 900 kilos. It dates back to around 100 BC. It was unearthed by a farmer named Giorgos Kentrotas in 1820. The Aphrodite was in two pieces and her hands were missing. According to one interpretation, a French officer, Olivier Voutier, who was wintering in the port with the warship Estafette, realized the value of the statue.
He informed the French consul in Milos, who returned to buy it. News of this, however, got out and other potential buyers rushed to the island. The French appeared to bargain better with the Ottomans, and they ended up leaving with the valuable “commodity.”
On March 1, 1821, the French ambassador Charles Francois de Riffardeau, Marquis de Reviere, gave the statue to King Louis XVIII as a gift to be displayed in the Louvre, where it remains to this day.
GREEK WORLD MEDIA 