ΘΡΗΣΚΕΙΑ

.

g

Saint Spiridon, the patron of Corfu island (12/12)

The holiest shrine on the island of Kerkyra(Corfu) just off the western coast of Greece is the tomb of a fourth-century saint whose body after sixteen centuries is in such a remarkable state of preservation that every year he is carried in solemn triumph through the streets on the occasion of his feast day. One of the better known saints because of this phenomenon, St. Spyridon will doubtless remain for all time a religious figure more familiar than those whose remains are not around to remind Christians annually of their greatness. His place in the holy company of saints would be assured and his prominence established even if the whereabouts of his holy remains unknown.

St. Spyridon was thrust into notability by the climactic events just prior to and including the historic Council of Nicaea of 325, after a somewhat prosaic and less-than-spectacular service to the Lord in the obscurity which he seemed to prefer. Born on the island of Cyprus, he preferred the tranquillity of the countryside he roamed as a boy while shepherding his father’s flocks, and even after he rose to the office of bishop he would find the time to tend the sheep on a hillside, where he knew complete contentment.

St. Spyridon’s beginnings were inauspicious enough, coming from a rural family which for generations had lived in such re­moteness that there was no school for miles around and what little education there was to be had was imparted by parents whose knowledge was severely limited by their illiteracy. Al­though he was exceptionally bright, Spyridon was no exception to the rule that doomed most youngsters who were never taught to read or write. The communities that lacked a school never lacked accessibility to a countryside church, and as a boy Spyri­don’s church attendance was regular. He displayed considerable fervor and remarkable intelligence, which enabled him to mem­orize long passages from the Bible simply by listening.

Although he was needed at home, Spyridon was not denied the formal education he deserved. His parents, not wanting to see his great talent and love for Christ restricted, sought counsel from their priest, who in turn arranged for the boy’s education and religious training.

Ordained a priest just after the turn of the fourth century, Spyridon was assigned to a rural community much like the one in which he had been reared and made it his first act to use the church as a school for the education of children whose parents he convinced that their offspring could be made more useful citizens if they were given time enough from their chores to learn at least the rudiments of education, particularly how to read and write. His dedication to the people and his complete commitment to the Savior did not go unnoticed, and he was appointed bishop of his province, a post in which he won the admiration of his flock and prominence in the international Christian community. Whenever he could get away from the responsibilities of his office, he chose to rest and refresh himself by returning to the hillside and to the sheep on the family farm.

It was in 325 that the momentous Council of Nicaea was convened at the request of the Emperor Constantine to re­solve the issues so divisive in that era, a conclave to which the greatest figures of Christianity were invited. Among them was the shepherd-bishop Spyridon, whose reputation preceded him and who was therefore made one of the directors. At this meeting Spyridon met St. Nicholas, with whom he formed a lasting friendship, one destined to form a parallel of their lives which comes down to us as a glorious part of the rich heritage of Christianity. Spyridon acquitted himself most honorably at this meeting and was instrumental in reconciling differences, which allowed for a successful conclusion to the most important council in early Church history.

Like his friend Nicholas, Spyridon fell victim to pagan persecution and was one day hauled off to prison, where he was so brutally beaten by the guards that he lost the sight of one eye. Years of misery were to follow then, for rather than execute him the Romans consigned him to the mines. There the gentle bishop lived in squalor and labored in agony for many years before at last he died. Faithful to the end, his last words were in praise of the Lord. His body was cast into a ditch from which it was taken by friends for Christian burial. Later removed, his body lies intact to this day, preserved by the hand of the God.

Source: George Poulos, Orthodox Saints, v. 2, c 1978.

The Miracle of Saint Spyridon

Approximately thirteen hundred years after his repose, Saint Spiridon’s body remains incorrupt on the island of Corfu generating an untold number of miracles. What is significant about this extraor­dinary miracle and possibly shocking to some of our Christians is the fact that God or His Saints do not necessarily accept the offerings or the prayers of heretical and deluded Christians.

In  1716 the Turks had the island of Corfu under a tight seige. They had 50,000 troops and a good number of ships surrounding the is­land, cutting its lifeline from land and sea.

The barbarian armies were concentrated at the far walls of the city. Pizani, a general of the forces of theVenetian Republic, was anx­iously anticipating the oncoming enemy attack (Corfu and the nearby islands were occupied by Italyat the time). At daybreak on August II ,1716, St. Spyridon the patron Saint of the island, appeared in front of the enemy lines holding a glistening sword in his right hand. His austere and grandiose appearance horrified the aggressors who began to recede. The Agarenes, panic-stricken by the most awesome presence and fearless attack of the Saint, abandoned weapons, ma­chinery and animals running for their lives. This great miracle be­came known throughout the island. The Turks had left behind 120 cannons, a good amount of weapons, ammunition, animals and food.

After this powerful, surprising and most obvious miracle, the Vene­tian ruler Andrew Pizani, a Papist, wanted to erect a Papist altar in the Orthodox Church of St. Spyridon (forever pushing for this was also the Papist Cardinal of the island). However, St. Spyridon appeared to Pizani in a dream saying, “Why are you bothering me? The altar of your faith is unacceptable in my Temple!” Naturally Pizani reported this to the Papist Cardinal who answered, that it was nothing but an evil fantasy of the devil who wanted to nullify the noble deed. After this Pizani was very much encouraged, so he ordered the necessary materials to commence construction of the altar. The materials were piled up outside of thetempleofSr. Spyridon. When the Orthodox priests of the temple and the Greek leaders of the island realized this, they were cut to the heart. They asked to meet with Pizani to beg him to put a stop to this. Pizani’s response was quite disheartening. He bluntly said, “As the ruler, ‘will do whatever’ please!” At that mo­ment, the Orthodox community of the island turned their eyes to their Saint beseeching him to put a stop to this abomination.

That same night, St. Spyridon appeared to Pizani as a monk and told him, ‘” told you not to bother me. If you dare to go through with your decision, you will surely regret it, but by then it will be too late.”

The next morning Pizani reported all this to the Papist Cardinal who now accused him of being not only faithless but “yellow.” Again, after this, the ruler mustered up enough courage to order the con­struction of the altar.

The Papists of the island were celebrating their triumph while the Orthodox were deeply grieved. Their grief could not be comforted and with tears they begged for the Saint’s intervention to save them from the Papist  abomination. The Saint heard their prayers and intervened dynamically. That evening, a terrible storm broke out unleashing a barrage of thunderbolts on Fort Casteli, the base of Pizani and his ammunition barracks. The entire fort ended up in a holocaust. Nine hundred Papist soldiers and civilians were instantly killed from the explosion, but not a single Orthodox-who were not allowed in the fort after dark-was harmed. Pizani was found dead with his neck wedged between two wooden beams. The body of the Papist Cardinal was found thrown a great distance from the fort. But the most amazing fact is that the same night and at the same hour another thunderbolt struck in Venice targeting the compound of Pizani, burning his portrait that hung on the wall. Strangely enough nothing else was damaged. Also, the guard of the ammunition barracks saw the Saint draw near him with a lit torch. He was carried by the Saint near the church of Crucified without a single scratch.

Source: The Church fathers on love in truth, Orthodoxos Kypseli: Thessaloniki 2000.
p
p

The Adoption of Christmas in the Eastern Churches (Part I)

As with most other questions surrounding the festivals of Christmas and Epiphany, the dissemination of the December festival in the East (and, as we shall see, the reverse process in the West) has been surrounded by controversy that will not soon, it seems, yield to perfect agreement. In Syria a festal list in Apostolic Constitutions V.13 gives first place to a feast of the nativity (genethlion) on the twenty-fifth day of the ninth month, that month number repre­senting the Syrian acceptance of April as the paschal first month. That festival of the nativity is followed, on the sixth day of the next month, by the feast called epiphanios, on which, the text says, “the Lord made to you a manifestation of his own deity”. That descrip­tion would fit either the baptism or the miracle at Cana, and may have reference to both. Here, in any case, the December festival is known as the Nativity and that in January retains the title of Epi­phany. The presence of both festivals here is a critical item in the difficult question of the date of Apostolic Constitutions. Funk, largely on that basis, assigned the collection to the turn of the century, ca. 400. Others (Altaner, Quasten) have favored a date some twenty years earlier.

Botte argued that at Antioch itself the festival of December 25 was introduced in the first year of Chrysostom’s preaching, 386. This argument is based upon a careful analysis of several of his ser­mons. The first of these is the first sermon on Pentecost. In the course of situating that festival within the general scheme of the year, Chrysostom enumerates three festivals, Theophany, Pascha, and Pentecost, and says specifically that the Theophany is the first, on which, “God has appeared on the earth and lived with men [Bar 3.381, and thereafter God the only begotten Son (pais ) of God was with us, and is so still, for he said, ‘Behold I am with you all the days until the consummation of the age’ [Mt 28.20]” (PC 50.454). Two points urged by Botte with regard to that sermon are that it makes Theophany the first festival of the year and that it makes it the festival of the incarnation.

In another sermon, on December 20, 386, a feast of St. Philogonios, Chrysostom announced the coming celebration of the nativity of Christ and urged all the people to prepare themselves for this feast. It is of great importance, he urges, because all the other festi­vals, Theophany, Pascha, Ascension, and Pentecost, take their origin from it, since if Christ had not been born In the flesh, he could not have been baptized, and it is that baptism that is celebrated at Theophany (PC 48.752).

A third sermon was preached by Chrysostom on the feast of the Nativity itself, December 25, 386. There he declared that he had long wished to see that day. He added that this date of Christ birth had been known for less than ten years. Does that mean that the festival had been celebrated at Antioch for some years already? That is the point at which scholarly opinion divides. Botte, and others following him, have urged that Chrysostom’s first Pentecost sermon was preached prior to the introduction of Christmas and so makes no reference to it, placing the Theophany as the first of the festivals of the year. For Botte, indeed, that Pentecost sermon asso­ciates the incarnation with Theophany so strongly that the distinc­tion made in the (subsequent?) sermon on the feast of St. Philogonios can only be understood as a change of orientation.

However, a fourth sermon, preached on the Epiphany following December 25, 386, makes the point that Christ was not revealed to the majority at his nativity; that revelation of his divine identity to all the people came only at his baptism. So understood, what is said of Christ in that first Pentecost sermon (viz., that at Theo­phany God appeared on the earth and lived among men) could still be said after the adoption of the December nativity feast. As for the indication there that Theophany is the first of the festivals of the year, the question must be posed whether Chrysostom is naming all the festivals or only that older triad of Epiphany, Pascha, and Pentecost as analogous to the pilgrim festivals of the Old Testa­ment: Tabernacles, Passover, and Weeks.

That analogy is fre­quently encountered in patristic literature and, indeed, Chrysostom himself relates the festivals of the New Testament to the Old in that very Pentecost sermon, citing Exodus 23.17 (PG 50.453). If a distinct festival of the nativity is not included in that triad, neither is the Ascension, another festival on which Chrysos­tom preached and to which he refers in this same Pentecost ser­mon (PG 50.456).

It remains uncertain, then, whether the first sermon on Pente­cost was preached prior to those on Blessed Philogonios and on the nativity. With that uncertainty arises the further uncertainty re­garding Chrysostom’s statement that the date of the birth of Christ had been known for fewer than ten years. If the first sermon on Pentecost does not limit the introduction of the feast of December 25 to the year 386, then that expression might well mean that the festival had been celebrated. at Antioch for some years.

More interesting, perhaps, than the disputed historical question of the year that the December festival was introduced at Antioch is Chrysostom’s conviction of the historicity of the nativity date and his argument for that. In his sermon Eis tin genethlion, Chrystostom says, as mentioned, “it is not yet the tenth year since this day has become clearly known to us,” adding that like a noble sapling planted in the earth, “this, which has been known from of old to the inhabitants of the West and has now been brought to us, not many years ago, has developed so quickly and has manifestly proved so fruitful” (PG 49.351). That provides the point of the first of Chrysostom’s three demonstrations of the historicity of the na­tivity date, viz., the very speed with which the feast has blossomed (anthesai ten eorten), appealing to the argument of Gamaliel in Acts 5.38f. to show that it is of God and not of men.

His second demon­stration is based on the census mentioned in Luke 2, and the assur­ance he has received from those in Rome that records of such a census exist. His third demonstration (of which notice was taken in Section 5 above) replicates the argument of the tractate De soltitiis, making Zechariah the high priest in the Holy of Holies on the Day of Atonement when he received the announcement that Elizabeth would conceive. After six months came the annunciation to Mary, and nine months from that, this day of the nativity, although, as noted above, his setting of the annunciation in April reveals a ves­tige of the older oriental paschal conception date. Chrysostom’s presentation of these computations, devoid of reference to the quarter-tense days, is further interesting in that the reasoning em­ployed in De soltitiis was not treated merely as fanciful solar sym­bolism, but as historical computation.

To whatever year we assign the introduction of Christmas at An­tioch, the feast was observed at Constantinople from around the beginning of the reign of Theodosius I. In the imperial city, the accession of Theodosius in 379 marked the end of that church’s Arianism and brought a new theological and political climate. One symptom of the resurgence of orthodoxy was the invitation issued to Gregory Nazianzen to come to Constantinople, where he was made archbishop in 381 and reigned for a brief period. From his time there, we have sermons on the nativity (which he calls “Thea­phany”) and on the feast of Christ’s baptism (which he calls “The Feast of Lights”) preached, respectively, on December 25, 380, and on January 6, 381.

In the latter of those sermons, Gregory refers back to the festival of December25, and says, “At his nativity we duly kept festival, both I, the exarchos of the feast, and you and all that is in the world and above the world” (PG 36.340). Dam Bolle takes that term, exarchos, to mean that Gregory was the founder of that festival in Constantinople and personally responsible for its in­stitution there. A number of commentators, however, have made the point that this is not necessarily the meaning of the term at all.

It need mean nothing more than that he presided over the liturgi­cal celebration. We cannot, on the basis of the occurrence of that term alone, date the appearance of the December festival in Con­stantinople.

What can be said with reasonable assurance is that it seems highly unlikely that the festival would have been adopted from Rome under an Arian emperor. Therefore, if not adopted since the death of Valens, it would have had to be a very early feature of the Byzantine liturgy, given the brevity of the episodes of orthodoxy in the imperial city between Constantine and Theodosius. If the insti­tution of Christmas at Rome had as much to do with Constantine’s solar piety as has been urged by some, one would expect him to have pressed for the festival in his new capital, but of that we have no evidence whatsoever.

If, on the contrary, we are to look for the introduction of the festival of December 25 after the fall of Valens, then the interpretation of exarchos becomes somewhat academic. If Gregory Nazianzen did not preside at the first celebration of Christmas in Constantinople in 380, that occasion was no more than the second such celebration of the feast.

In Cappadocia the situation is similar to that in Constantinople, the nativity festival on December 25 is called “Theophany” (but sometimes Genethl”) and the festival of January 6 celebrates Christ’s baptism and is called “The Feast of Lights.” This was the ease with Gregory of Nyssa and Basil, as well as others in Cappa­docia. Amphilochius of Iconium, in a Christmas sermon (PG 39.3644), uses only ta genethlia to designate the festival. The Byzan­tine tradition finally settled on that title for the December feast, us­ing both Theophania and Ta phota of that in January in the typika of Hagia Sophia in the ninth and tenth centuries.

Talley, Thomas J. The Origins of the Liturgical Year, Minnesota: Liturgical Press Collegeville, c 1991
p
p

Mt. Athos u-topias: A cartographic afterward in Thomas More Utopia island

This intervention is a short comment about maps, mythical islands, the internal quest for the ideal City and the way that all this concepts are related to Athonic monastic community.

For the past ten years, Mount Athos Map Library and Hellenic National Map Library established their common attempt to organize and implement a cartographic heritage-referenced project exploiting the historically important backlog of Mount Athos peninsula’s maps. Among other actions, there is the publication of the volume Όρους Άθω Περίμετρον – Χαρτών Μεταμορφώσεις [Holy Mount Athos Metamorphosis in Maps], National Map Library, Thessaloniki 2002 and several exhibitions in Thessaloniki (2002), Beograd (2003), Helsinki (2006) and elsewhere.

The Island, a small piece of land isolated from the surrounding Sea and the immense Ocean, is an unusual, mythical, imaginary, mysterious, unreachable, quite often “forbidden” and always attractive topic in the History of Geography and Cartography since the beginnings of these Sciences in antiquity.

The islands consist significant points of reference for Cartography: e.g. the mythical island of Thule was the border of the Known World to the upper North, while Islas Fortunatas (today Canary Islands, Spain) served as the beginning for counting the geographic longitude until the 17^th. c. Moreover, when, for the first time in history, the human mind conceived the system of coordinates as a way to describe the World, it was an island that served as its center  that is as the point zero: the island of Rhodes, homeland of the philosopher Dicaearchus (3^rd c. BC), the very same island where this Forum is taking place today.

The ideal of the mythical Island has been an attractive topic for Philosophy, Poetry, Literature and Art as well. We could recall the mythical islands in Homeric Odyssey, the platonic Atlantis, and the early Christian Paradise in some island to the upper East (slide 4). Throughout the years, the search for the Ideal City inspired several authors and poets, who insisted to refer to far distance, unexplored islands (slide 5). Yet, the geographic, ideological, moral, but also scientific adventure of “island loci” finds its foremost manifestation in Utopia, work of the English lawyer, social philosopher, author, statesman and noted Renaissance humanist Sir Thomas More (1478-1535). In 1516, More published the book De optimo reipublicae statu, deque nova insula Utopia, widely known as Utopia. The book, written in Latin, was a novel depicting a fictional island society and its religious, social and political customs. More coined the word “utopia”, from the Greek words ou (οὐ), “not” (or eu (ευ), “good”) and topos (τόπος), both “no-place-land” as well as “good-place-land”, a land without geographical reference in any case. The utopian land was soon associated with the concept of the “ideal island”, a voyage to the country of Nowhere, until such time as the faith in progress makes it the promise of a reality to come.

In Utopia, More described an island where all citizens live in harmony, without paying any attention to material goods, since these are common for all, with a perfect distribution of labor, without any antagonism, in a relation of brotherly friendship, without any kind of political or religious oppression. There is a lot of research done in relevant bibliography about the model of political thought that inspired More for his utopian city. A very interesting study by P. Huber (Huber, 1995), associates the latter’s descriptions with Mt. Athos:

Utopia

1. Private property is abolished

2. There are 54 towns in the island, with ~6000 households each. The Utopians are believed to be of Greek origin

3. Main toponyms: Amaurotum urbs / Fons Anydri (Dry Spring) / Ostium Anydri (Dry River Mouth)

4. King Utopos, the settler, created a canal in order to convert the peninsula into an island

Athos

1.    Monastic common ownership is in force

2.    The imperial Typikon of 972 BC is signed by the representatives of 54 monasteries, sketes and “kellia”, with ~6000 monks

3. Toponyms: Xeropotamou (Dry River) Monastery / Xeroryakiou (Dry Stream)Monastery / Xerokastrou (Dry Castle) Monastery

4.    King Xerxes tried to create a canal in order to convert the peninsula into an island (481-480 BC)

Cartographers tried to depict this mythical island, thanks to More’s detailed descriptions: In the very first editions of Thomas More Utopia, (Louvain 1516, Basel 1518), Utopia island acquired its maps on woodcuts by an unknown artist and by Hans or Ambrosius Holbein respectively. Concerning the origin of this Utopia’s “maps”, we should notice that there is no reference to some cartographic model which may have been used by the engravers for the representation. Nevertheless, we cannot avoid the temptation for some comments:

The circular form of the island may have its origin in the great tradition of medieval Orbis Terrarum (OT) maps, where the circular world, actually an island as well, is surrounded by the unexplored Ocean. Far before them, the ancient Greek philosophers Anaximandrus and Hecataeus (6^th c. BC) described a circular World (Moreover, the entrance to the “port” (Mediterranean Sea) is the Pillars of Hercules (today Gibraltar), quite often represented monumentally in OT maps.

Isolaria, a sort of island atlases, with special interest for Aegean sea’s islands, were popular between 15^th-17^th c. The Mt. Athos map in Henricus Martellus’ isolario, was published only a few decades earlier (1480-90) than More’s book. Although it is usual to conclude Mt. Athos’ map in isolaria (slide 10), this map is a rare sample of early Mt. Athos’ depictions, where the athonic peninsula is presented almost circular, with a major and impressively clear gulf at its south edge, and the majority of buildings (17 at all), compared to other isolaria.

The 17 foundations depicted, thematically differentiated, are divided into three categories: The three major foundations, with their toponyms, are placed in a triangular arrangement; Lavra SE, Vatopedi N, St. Basil (today Chilandari) S. There are also 8 constructions in the intermediate category and 6 smaller buildings in the third category. Correspondingly, in the two Utopia’s maps, three major cities are depicted in the centre of the island, also in triangular arrangement. Eight more towns are depicted in the perimeter, a total of 11, which coincides with the number of the holy buildings in Martellus’s Mt. Athos map.

Finally, a detail in Basel’s edition (1518), a tower in ruins on the steep coastal right edge and its similarity to the Amalfitans’ tower, in the area of Morfonos in Mt. Athos, seems to justify the temptation and the risk of a cartographic reference to Thomas More Utopia.

^*First published in: Pazarli M., The u-topias of Geography and Maps / E. Livieratos, An afterword on Utopia island, in: E. Livieratos (ed.), Όρους Άθω Περίμετρον – Χαρτών Μεταμορφώσεις [Holy Mount Athos Metamorphosis in Maps] (In Greek): National Map Library, Thessaloniki, 2002, where all the relevant bibliography.

Maria Pazarli is an archaeologist in Hellenic National Map Library, PhD candidate in History of Cartography, Aristotle University of Thessaloniki and a collaborator in Mt. Athos Map Library.
>
>

The Tragedy of Man

Archimandrite Sophrony was born in 1896, to orthodox parents in Tsarist Russia. From childhood he showed a rare capacity for prayer and as a young boy would ponder questions heavy with centuries of theological debate.

Elder Sophrony is best known as disciple and the writer of the biography of St Silouan the Athonite and compiler of St Silouan’s works, and as the founder of the Patriarchal Stavropegic Monastery of St. John the Baptist in Tolleshunt Knights, Maldon, Essex, England.

The tragedy of our times lies in our almost complete unawareness, or unmindfulness, that there are two kingdoms, the temporal and the eternal. We would build the Kingdom of Heaven on earth, rejecting all idea of resurrection or eternity. Resurrection is a myth. God is dead.

Let us go back to Biblical revelation, to the creation of Adam and Eve and the problem of original sin. ‘God is light, and in him is no darkness at all’ (I John I.5). The commandment given to the first-called in Paradise indicates this and at the same time conveys that, although Adam possessed absolute freedom of choice, to choose to eat of the tree of the knowledge of good and evil would entail a break with God as the sole source of life. By opting for knowledge of evil-in other words, by existentially associating with evil, by savouring evil-Adam inevitably broke with God, Who can in no way be joined with evil (cf. 2 Cor. 6.I4-I5). In breaking with God, Adam dies. ‘In the day that thou eatest there­of,’ thus parting company with me, rejecting my love, my word, my will, ‘thou shalt surely die’ (Gen. 2.17). Exactly how Adam ‘tasted’ the fruit of the tree of the knowledge of good and evil is not important. His sin was to doubt God, to seek to determine his own life independently of God, even apart from Him, after the pattern of Lucifer. Herein lies the essence of Adam’s sin-it was a movement towards self-divinisation. Adam could naturally wish for deification-he had been created after the likeness of God-but he sinned in seeking this divinisation not through unity with God but through rupture. The serpent beguiled Eve, the helpmeet God had made for Adam, by suggesting that God was introducing a  prohibition which wonld restrict their freedom to seek divine plenitude of knowledge-that God was unwilling for them to ‘be as gods knowing good and evil’ (Gen. 3.5).

I first met with the notion of tragedy, not in life but in literature. The seeds of tragedy, it seemed to me in my youth, are sown when a man finds himself wholly captivated by some ideal. To attain this ideal he is ready to risk any sacrifice, any suffering, even life itself. But if he happens to achieve the object of his striving, it proves to be an impudent chimera: the reality does not correspond to what he had in mind. This sad discovery leads to profound despair, a wounded spirit, a monstrous death.

Different people have different ideals. There is the ambition for power, as with Boris Godounov. In pursuit of his aim he did not stop at bloodshed. Successful, he found that he had not got what he expected. ‘I have reached the height of power but my soul knows no happiness.’ Though the concerns oft he spirit prompt a nobler quest, the genius in the realm of science or the arts sooner or later realises his inability to consummate his initial vision. Again, the logical denouement is death.

The fate of the world troubled me profoundly. Human life at whatever stage was unavoidably interlinked with suffering. Even love was full of contradictions and bitter crises. The seal of destruc­tion lay everywhere.

I was still a young man when the tragedy of historical events far outdid anything that I had read in books. (I refer to the outbreak of the First World War, soon to be followed by the Revolution in Russia.) My youthful hopes and dreams collapsed. But at the same time a new vision of the world and its meaning opened before me. Side by side with devastation I contemplated rebirth. I saw that there was no tragedy in God. Tragedy is to be found solely in the fortunes of the man whose gaze has not gone beyond the confines of this earth. Christ Himself by no means typifies tragedy. Nor are His all-cosmic sufferings of a tragic nature. And the Christian who has received the gift of the love of Christ, for all his awareness that it is not yet complete, escapes the nightmare of all-consuming death. Christ’s love, during the whole time that He abode with us here, was acute suffering. ‘O faithless and perverse generation,’ He cried. ‘How long shall I suffer you?’ (Matt. 17.17). He wept for Lazarus and his sisters (if. John 11.35). He grieved over the hard­heartedness of the Jews who slew the prophets (if. Matt. 23.37). In Gethsemane his soul was ‘exceeding sorrowful, even unto death’ and ‘his sweat was as it were great drops of blood falling down to the ground’ (Matt. 26.38; Luke 22.44). He lived the tragedy of all mankind; but in Himself there was no tragedy. This is obvious from the words He spoke to His disciples perhaps only a short while before His redemptive prayer for all mankind in the Garden: ‘My peace I give unto you’ (John 14.27). And a little further on: ‘I am not alone, because the Father is with me. These things I have spoken unto you, that in me ye might have peace. In the world ye shall have tribulation: but be of good cheer; I have overcome the world’ (John 16.32,33). This is how it is with the Christian: for all his deep compassion, his tears and prayers for the world, there is none of the despair that destroys. Aware of the breath of the Holy Spirit, he is assured of the inevitable victory of Light. The love of Christ, even in the most acute stress of suffering (which I would call the ‘hell of loving’), because it is eternal is free of passion. Until we achieve supreme freedom from the passions on this earth suffering and pity may wear out the body but it will only be the body that dies. ‘Fear not them which kill the body, but are not able to kill the soul’ (Matt. 10.28).

We may say that even today mankind as a whole has not grown up to Christianity and continues to drag out an almost brutish existence. In refusing to accept Christ as Eternal Man and, more importantly, as True God and our Saviour-whatever the form the refusal takes, and whatever the pretext-we lose the light of life eternal. ‘Father, I will that they also, whom thou hast given me, be with me where I am; that they may behold my glory, which thou hast given me: for thou lovest me before the founda­tion of the world’ (John 17.24). There, in the Kingdom of the Father and of the Son and of the Holy Spirit, must our mind dwell. We must hunger and thirst to enter into this wondrous Kingdom. Then we shall overcome in ourselves the sin of refusing the Father’s love as revealed to us through the Son (if. John 8.24).

When we choose Christ we are carried beyond time and space, beyond the reach of what is termed ‘tragedy’.

The moment the Holy Spirit grants us to know the hypostatic form of prayer we can begin to break the fetters that shackle us. Emerging from the prison cell of selfish individualism into the wide expanse of life in the image of Christ, we perceive the nature of the personalism of the Gospel. Let us pause for a moment to examine the difference between these two theological concepts: the individual and the persona. It is a recognised fact that the ego is the weapon in the struggle for existence of the individual who refuses Christ’s call to open our hearts to total, universal love. The persona, by contrast, is inconceivable without all-embracing love either in the Divine Being or in the human being. Prolonged and far from easy ascetic effort can open our eyes to the love that Christ taught, and we can apprehend the whole world through ourselves, through our own sufferings and searchings. We become like a world-wide radio receiver and can identify ourselves with the tragic element, not only in the lives of individual people but of the world at large, and we pray for the world as for our own selves. In this kind of prayer the spirit beholds the depths of evil, the sombre result of having eaten of the ‘tree of the knowledge of good and evil’. But it is not only evil that we see–we make con­tact, too, with Absolute Good, with God, Who translates our prayer into a vision of Uncreated Light. The soul may then forget the world for whom she was praying, and cease to be aware of the body. The prayer of divine love becomes our very being, our body.

The soul may return to this world. But the spirit of man, having experienced his resurrection and come near existentially to eternity, is even further persuaded that tragedy and death are the consequence of sin and that there is no other way to salvation than through Christ.

From the book: Archimandrite Sophrony, His Life is mine, London 1977, p. 37-40.
o
o

The lion and the hermit: St. Gerasimos the Jordanite

Once upon a time there lived in the desert by the Jordan River a very holy hermit. His name was Gerasimos. Gerasimos had become a monk when he was still young man. Because he wished to perfect his spiritual life, he left the monastery and withdrew deep into the desert, far from the noise and vanities of life in the villages, towns and cities of the world. There alone with nature and the divine Creator of the universe, Gerasimos spent most of his long life.

In the solitary stillness of the open desert the hermit could commune without interruption with God. Even words were not necessary for this communion. By day and night Gerasimos prayed and meditated silently within his heart. His hymns of praise, too, were sung in wordless silence.

Eventually he achieved such holiness that even the fierce beasts of the desert recognized that Gerasimos was a saint. In his presence the wildest animals that roamed the desert became tame and gentle.

One day from out of the vast, trackless desert a proud lion appeared suddenly before Gerasimos’ cell. The great beast approached the hermit, bowed his tawny head and held out a huge paw.

The desert lion had come to stay. He joined the tiny, isolated community which consisted of the saint, a disciple and a donkey. Guided by the saintly hermit, man and beast lived together in perfect peace and harmony.

Of his own free will the king of beasts became Gerasimos’ faithful servant. One of the lion’s tasks was to guard the little donkey whenever it wandered beyond the little settlement in search of fodder. Since it was dangerous for the donkey to be alone in the desert, the lion always went along to protect it.

One hot day when the donkey was grazing, looking for a few blades of green grass to eat, the lion sat under the shade of a palm tree. The heat of the day made the lion drowsy and soon he closed his eyes and slept.

While he slept, a caravan of merchants happened to pass by. Finding the donkey alone and unguarded, the merchants tied it with a rope and carried the donkey away with them.

When the lion finally awoke, the donkey was nowhere to be seen. Alarmed, he began to look everywhere for the donkey-behind the shrubs, over the hills of sand.

But he could find no traces of the missing donkey.

The waving sands of the desert had hidden the tracks of the caravan and the stolen donkey. Distressed that the donkey had disappeared while he slept, the lion started slowly to make his way home. Gerasimos’ disciple first saw the lion returning alone, without the little donkey.

“Look,” he said to the hermit, “here comes our lion, but I don’t see the donkey with him. He must have eaten the poor little creature.”

There being no other reasonable explanation of the donkey’s disappearance, Gerasimos agreed with his disciple. The hermit then spoke to the waiting lion. “You have served us well and faithfully, even when we were unjust to you. Now it is time for you to return to your home in the desert. You are free. Go, my dear friend, go with my blessings.”

The lion understood what Gerasimos was telling him. He bowed his great head in farewell to the saint whom he had loved and served. Then he turned and left the familiar little company of hermit, disciple and donkey.

Quickly and quietly he vanished from their sight behind the curving hills of desert sand. Back in the open desert, far from the river where his friends lived, the lion felt lonely for his old companions. He missed them. So every week he came back for a Visit. Each time it was a happy reunion of man and beast, the saint and his disciple, the little donkey and the great lion.

At last one day the lion came for his weekly visit and there were only two friends to greet him, the disciple and the little donkey. Gerasimos had died. Saddened by the news of the hermit’s death, the lion indicated that he wanted to see his grave. The disciple led the sad lion to the place where Gerasimos was buried. A small wooden cross marked the simple grave in the desert sands.

The great tawny lion looked at the cross. Then he lay down on the saint’s grave and closed his eyes in death. The faithful lion could not live without the saint, Gerasimos, who, loved not only the Creator but also all of His creatures.

From the book Sacred stories from Byzantium by Eva C. Topping (Holy Cross Orthodox Press) 1977.
o
o

The Holy Angels

The nine orders of the angels are divided into three heirarchies, each of which is divided into three orders: the highest, the intermediate, the lower.

The first hierarch, the highest and closest to the Most Holy Trinity, consists of the SERAPHIM, CHERUBIM, and THRONES.

The God-loving six-winged SERAPHIM stand closer than all before their Creator and Mker, as the prophet Isaiah saw, saying: “And the seraphim stood around Him, each having six wings” (Isaiah 6:2). They ar fire-like since they stand before That One of Whom it is written: “For our God is a consuming fire.” (Heb 12:29); “His throne was a flame of fire” (Dan 7:9); “the appearance of the Lord was like a blazing fire” (Ex 24:17). Standing before such glory, the seraphim are fire-like, as it said: “Who maketh his angels spirits; his ministers a flaming fire” (Ps 103:4). They are aflame with love for God and kindle others to such love, as i shown by their very name, for “seraphim” in the Hebrew language means: “flaming”.

After the seraphim, before the All-knowing God, Who resides in inaccessable light, stand the many-eyeed CHERUBIM in ineffable radiance. More than the other lower orders of angels, they are always radiant with the light of th knowledge of God, with the knowledge of the mysteries of God and the depths of His Wisdom; being themselves enlightened, they enlighten others. Their name “cherubim” in translation from the Hebrew language, means: “great understanding” or “effusion of wisdom”, because throught the cherubim wisdom is sent down to tohers and enlightenment of the spiritual eyes is given for the seeing of God and knowledge of God.

Thereafter stand the God-bearing THRONES (as St Dionysius the Areopagite calls them) before Him Who sits on the high and exulted throne, being named “thrones” since on them, as on inctellectual thrones (as writes St Maximus the Confessor) God intellectually resides. They are not called “God bearing” according to essence but according to grace and according to their office, as the flesh of Jesus Christ (as St Basil the Great writes) is called “God-bearing” according to essence since it was indivisibly united with God the Word Himself. The thrones are then called “God-bearing” not according to essence but according o grace, given for their service, which is mystically and incomprehensibley to bear God in themselves. Residing on them in an incomprehensible manner, God makes His righteous judgement, according to the word of David: “Thou hast sat upon a throne, O Thou that judgest righteousness.” (Ps 9:4). Therefore through them the justice of God is pre-eminently manifesed; they erve His justice, glorifying it and pour out the power of justice onto the thrones of earthly judges, helping kings and masters to bring forth right judgement.

Th middle hierarchy also consists of three orders of holy angels: the DOMINIONS, the VIRTUES, and the POWERS.

The DOMINIONS are so nemed because, being themselves free, they dominate over the rest of the angels which follow behind them. Having abandoned servile fear, as St Dionysius the Aeropagite says, they voluntarily and with joy serve God unceasingly. Also they send down power for prudent governing and wise management to authorities on the earth set up by God. Further they teach how to control the senses, how to subdue in oneself dissolute desires and passions, how to enslave the flesh to the spirit, and how to rule over one’s will and be above all temptations.

The VIRTUES, [the usual translation of the name of this order of angels as “virtues” is readily misleading if the old meaning of the word “virtue” as “power” or “force”, especially as regards to divine beings (cf Oxford English Dictionary), is not remembered. Note of translator.] filled with divine strength, quickly fulfill the will of the All-High and Omnipotent Lord, strong and powerful. They both work very great miracles and send down the grace of miracle-working to God’s saints, who are worthy of such grace, in order that these may work miracles, such as heal every sickness and foretell the future. The holy virtues also help people laboring and those overburdened by the bearing of an obedience placed on them by someone – by which their names “virtues” is explained – and they bear the infirmities of the weak. They also strengthen every man in patience, so that he does not faint away in affliction but rather bears all misfortune with a strong spirit, courageously, and with humility, giving thanks for everything to God, arranging all for our benefit.

The POWERS are so called because they have power over the devil, in order to restrain the power of the demons, to repulse the temptations brought upon people by them, and to prevent the demons from harming anyone to the degree that they would wish. The powers strengthen the good ascetics in spiritual struggles and labors, protecting them so that they may not be deprived of the spiritual kingdom. They help thos wrestling with passions and vices to cast out evil thoughts and slanders of the enemy and to conquer the devil.

In the lowest hierarchy there are also three orders: the PRINCIPALITIES, the ARCHANGELS, and the ANGELS.

The PRINCIPALITIES are named thus because they have command over the lower angels, directing them to the fulfilment of divine orders. The management of the universe and the keeping of all the kingdoms and princedoms, of lands and all peoples, races and nations, is also entrusted to them since each kingdom, race and people have for themselves a special deeper and manager from the heavenly order called the principalities, for all their country. Further, the service of this angelic order (according to the explanation of St Gregory the Dialogist) consists in teaching the people to requite each person in authority according to his calling. Finally, the angels of this order raise worthy people to various honorable offices and direct them so that they take power not for the sake of their own gain and benefit, nor for the sake of love of honr and vain renown, but for the sake of honor from God, for the sake of spreading and augmenting of His holy glory, and for the sake of the benefit of their neighbors – as serving the general needs of all their subordinates.

The ARCHANGELS are called the great heralds of good news, announcing the great and most glorious. Their service (as the great Dionysius the Aeropagite says) consists in revealing prophecies, knowledge, and understanding of God’s will which they receive from the higher orders of angels and announce to the lower order, ie. the angels, and through them, to men. St Gregory the Dialogist says that the archangels strengthen people in the holy faith, enlightening their mind with the light of knowledge of the holy Gospel and revealing the mysteries of devout faith.

The ANGELS are the lowest of all the orders in the heavenly hierarchy and the closest to man. They aannounce the lesser mysteries and intentions of God and teach people to live virtuously and righteously before God. They are appointed to guard each of us who believe: they sustain virtuous people from fallen, and never leave us though we have sinned, but are always ready to help us, if only we ourselves want it.

All of the heavenly orders are also called by the common name “angels”. Although they have different names according to their situation and grace given by God (as seraphim, cherubim, thrones and the rest of the orders), yet all in general are called angels, because the word “angel” is not a denomination of essence, but of service, as it is written: “Are they not all ministering spirits, sent forth to minister” (Heb 1:14). But their service is different and not identical: each order has its own service; for the All-Wise Creator does not reveal the mystery of His design to all to the same degree, but from the one to the others, through the higher He enlightens the lower, revealing to them His will and commanding it to be as in the book of the Prophet Zachariah. There it is said that one angel, after conversing with the prophet, met another angel who ordered him to go again to the prophet and reveal the future fate of Jerusalem: “And behold, the angel that talked with me went forth and another angel went out to meet him, and said unto him, Run, speak to thes young man (that is, the prophet Zachariah), saying, Jerusalem shall be inhabited as towns without walls for the multitude of mena and cattle therein: For I, saith the Lord will be unto her a wall of fire round about” (Zach 2:3-5).

Deliberating about this, St Gregory the Dialogist says, “When one angel says to the other: ‘Run speak to this young man’ there is no doubt that certain angels send others, that the lower ones are sent, that the higher send” (St Gegory the Dialogist, Interpretation of the Gospels, #4).

We find exactly the same thing in the prophecy of Daniel, that one angel orders another to interpret the vision to the prophet. From this it is evident that angels of higher orders reveal the divine will and intention of their Creator to angels of the lower orders, that they enlighten them and send them to people.

The Orthodox Church militant, being in need of the help of the angels, celebrates the Assembly of all the nine angelic orders with a special supplication, as is fitting, on the eighth day of the month of November (Nov 21 OS) ie. the ninth month, since all these nine orders of angels will gather on the day of the Terrible Judgment of the Lord, which the divine teachers of the Church call the eighth day. For they say, at the end of seven thousand years will begin as if an eighth day, “When the Son of man shall in His glory, and all the holy angels with Him” (as the Lord Himself foretold in the Gospel – Matt 25:31). “And he shall send his angels with a great sound of a trumpet, and they shall gather together His elect from the four winds.” (Matt 24:31), ie. from the East, West, North, and South.

The following is from the Minea of St Dimitry of Rostov.
>
>

Modern Saints

Fairly or not, the times in which we live have been criticized for many reasons. And yet, difficult though they certainly are, they’ve concealed treasures, engendered small and great saints. Apart from those officially recognized, there have also been hidden saints throughout the twentieth century.

Blessed Methodia, from Kimolos (+1908); Saint John, from Kronstadt, (+1908); Bishop Efthymios of Zela (+1921); Bishop Prokopios of Iconium (+1922); Bishop Grigorios of Cydoniae (+1922); Bishop Amvrosios of Moschonisia  (+1922); Bishop Chrystostomos of Smyrna (+1922); blessed Anatoly the Younger, the wonderful starets of the Monastery of Optina (+1922);  and a host of blessed and new martyrs in Russia, Georgia, Estonia, Poland and other parts of Europe, Asia and America.

Also in the twentieth century we have saints: Arsenios the Cappadocian (+1924); Nikolaos Planas, from Athens, (+1932); Silouan the Athonite (+1938); blessed Savvas in Kalymnos (+1948); blessed Yeoryios Karslidis (+1959), from Drama; hieromonk Anthimos Vayianos (+1960), from Chios, John Maximovitch, Archbishop of Shanghai and San Francisco (+1966), the wonderworker; the Serbian hieromonk Justin Popović (+1979) and the holy martyr Filoumemos the Jerusalemite (+1979).

Some blessed Elders were also famed for their sanctity and highly virtuous lives: Archimandrite Ieronymos, the Simonopetritis (+1957); Iosif the Hesychast, the Cave-Dweller (+1959); Amfilohios Makris, Pro-Abbot of Patmos; Filotheos Zervakos, Abbot of Longovarda, Paros (+1980); Iakovos Tsalikis, Abbot of the Monastery of Blessed David on Evia (+1991); the discerning and perceptive Elder Porfyrios, the Kavsokalyvitis (+ 1995); the wise Elder Sophrony Sakharov (+1993); the famous monk Païsios the Athonite, who was so  filled with grace (+1994); Efraim, the Katounakiotis, so devoted to obedience and prayer (+1998); and others.

The holy life of monasticism challenges and invites us to a heroic stance, greater austerity, simplicity, modesty and humility. We are duty bound to maintain the spirit of Orthodox monasticism unadulterated, vibrant, and pure at any cost to ourselves. We are called to apprenticeship in the patience of earlier generations of Elders.

The beauty of our Church is that it continues, to this day, to produce saints. The world will need sanctity to a far greater extent in the 21^st century. Elder Païsios the Athonite used to say that it simply was not permissible for us to fail to maintain monasticism intact. Sanctity is not a forgotten dream nor a vain hope. The “good life”, secularization, and indolence hinder the growth of the tree of sanctity. Today’s spirit of enjoyment, haste, work with neither effort nor toil, and heedlessness drives away sanctity.

Sanctity is the purpose of life. Sanctity is the prime desideratum. Approaching sanctity will bring peace, joy, sobriety, patience, restraint and the gift of grace. The catalogue of modern saints is growing in the 21^st century. Sometimes sanctity is hidden where you would least expect it, in cities and villages, not only on the Holy Mountain. Monasticism is flourishing today. It is the hope of all of us that it will continue to produce saints, travelling the traditional path. Saint Stylianos the Athonite used to say from his own experience: “The Lord loves us to excess and, through prayer, makes us worthy to converse with Him, to repent, and to glorify Him. I cannot describe how much the Lord loves us. Through the Holy Spirit, this love is recognized and the soul of the person praying recognizes the Holy Spirit…
l
l

Monk Ioakeim Karyotis (1893-1988)

The late Elder Ioakeim was a real Athonite. He loved the Mother of God, the Holy Mountain its history and the Athonite fathers. He was distinguished for his devotion to works, learning and virtue. He avoided care and verbosity. He was a forgotten, humble and good monk. His poverty gave him a rich heart. Fault was found with Elder Ioakeim, but he never found fault with anyone else.

He was born Ioannis Balasis, in 1893, in the village of Dafni, in Kalavryta,  of devout parents who had many children. He was the oldest child of eight. As a child, his first words, in a weird and wonderful fashion, were “I’m going to be a monk”. After leaving school, he worked for a while in a grocery store in Patras. There he became acquainted and formed a friendship with the well-known spiritual father Yervasios Paraskevopoulos († 1964).

From Dafni, Kalavryta, he moved to Dafni, Athos, in 1915. He moved on to the skete of Kavsokalyvia, where, for a few months he stayed with the brotherhood of the late Fr. Hariton († 1906). Two others from his home town were monks there, Hariton († 1930) and Athanasios († 1956). There, in the house of the Akathistos, reigned silence,  calm, prayer, contrition, poverty and blessedness. In 1916, he moved to the kelli of the Birth of the Mother of God, which belongs to the Monastery of Pantokrator and had a tradition linked to the kollyvades[1]. Here he was tonsured a monk by Elder Onufrios. He worked hard for a decade here, his only consolation being his nightly studies. He went for a brief spell to a xerokalyvo, a small house without a chapel, at Kavsokalyvia and then to the kelli of Saint Dimitrios, in Kerasia, where the famous Hati-Yorgis had lived (†1886). In the neighbouring kelli of the Precious Cross, he acquired a small following. A disciple of his, hieromonk Andreas, († 2004) writes of him: “Serene, gentle and sweet in his ways, full of kindness and his words full of wisdom and instruction, with parables. So much so that he won you over, impressed and imprisoned you with the spiritual radiance of his soul”.

In 1942, Elder Ioakeim went with his brotherhood to the kelli of the Saints Theodore (Iviron) and in 1953 to that of the Annunciation (Simonopetra). Finally, in 1951, he went to the kelli of the Ascension (Vatopaidi) where he remained until his departure from this life. In this he was accompanied by his faithful disciple, the monk Theodoros, who today is in the Monastery of Konstamonitou.

In the 73 years he spent on the Holy Mountain, he left only three times, briefly and at great need. He never went to his home village, nor did he have any correspondence with his relatives. His mother once sent him a letter, which he was much moved to receive, but he did not read all of it  before burning it. Every day he would pray: Lord Jesus Christ, Son of God, anything alien, anything illegal, anything unjust and anything harmful to the soul, remove in any way You want. Let them steal it, ask for it, if they need it, let it break or not work any more. Just let it not take too much effort on my part if I really like it. Don’t let it burden my soul”.

He loved reading. He would often say: “Books have kept me on the Mountain”. He had a spiritual bond with the Iosafeï, Daniileï and Thomades Elders, Yerasimos (Little Saint Ann’s) Andreas and Theodosios (Saint Pauls) Athansaios the doctor (Lavra) Athanasios (Iviron), Iosif the Cave-Dweller, Evloyios (Faneromenou), Theoklitos (Dionysiou), Païsios the Athonite and others. When he was very ill and in great pain, he was visited by Elder Païsios who told him “Elder Ioakeim, do you only want the crown of the monk? Take the martyr’s, as well.”

He fell asleep in the Lord peacefully, with an expression of bright sadness. Bishop Chrysostomos of  Rodostolos (the representative of the Ecumenical Patriarch) presided at his funeral with twenty vested priests and fifty monks. He often talked to me with holy passion  about the ascetic life and the feats of the Athonite fathers in days gone by. He had a marvellous memory that people found astonishing. We published his wonderful Athonite stories in book form twenty years ago, to the great joy of his faithful disciple Theodoros.

See also Monk Moses the Athonite, ΑγιορείτικεςΔιηγήσειςτουΓέροντοςΙωακείμ, (Stories from mt Athos by Elder Joachim) Thessaloniki 1989, pp. 9-63.

Idem, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος, vol. III, 1984-2000, Mygdonia Publications, 1^st ed., September 2011.

Saint Ypomoni (Patience) and Konstantinos Palaiologos

a) The sign of the cross that was revealed to Constantine the Great, the first Byzantine emperor, who contributed to the establishment of the Christian faith, did not herald merely the triumphant justification of Christianity. At the same time, it also sealed and underlined the truth that those who assume any authority whatsoever have to be prepared to sacrifice themselves for their people or with their people.

b) Thus it was that the last emperor, Konstantinos Palaiologos refused to capitulate and willingly hand over the government of Constantinople to the enemy, even though he realized full well that disaster was on its way. He also refused to abandon the City, as the senators and patriarch advised him to do. “It may be” he said, “that my departure would benefit me personally, but it’s impossible for me to go. How can I leave the Lord’s churches, the throne and my people to such evil?”.

c) He had no doubt been taught this moral stance by his mother, Empress Eleni, wife of Manouil II Palaiologos, who had successfully reared six boys and two girls. After the death of her husband, Eleni retreated from her worldly palace and lived as a nun for 25 years in the convent of Lady Martha, under the name of Ypomoni (Patience). She died a few years before the fall of the City and the Church honours her as a saint, celebrating her feast on 29 May. Saint Ypomoni may have chosen the monastic cell, but she always inspired a bold, peaceable and sacrificial mentality in her children.

d) It is typical that, when Konstantinos Palaiologos sent his brothers, Thomas and Dimitrios to Mistra as governors, although there was a coolness between them, Ypomoni was not content with the customary leave-taking. She summoned the emperor and her other two sons to the monastery, together with senators and a mutual friend, Frantzis. She gave them her advice and then bound them with oaths to keep to the agreements and contracts: “So that no-one shall transgress onto the places or bounds of the other and seize them, but they shall work together in peace”. In other words, like a good governess and excellent mother, she achieved a meeting of minds. And this always happened, as Georgios Plithon-Gemistos notes. So her sons were always of the same mind and through the power of their mother’s intervention “resolved their differences quietly and calmly”.

e) Saint Ypomoni did not benefit only her family. Anyone near her garnered spiritual fruits. Typical of this is what G Scholarios (who became Patriarch after the capture of Constantinople) reports: when a wise person visited her, they left amazed at her wisdom; if an ascetic met her, they would leave after the meeting ashamed at the poverty of their virtue; a prudent person would find their prudence enhanced; a law-maker would become more careful; a judge, in talking to her, would realize that he had a veritable manual of law before him.

f) Scholarios goes on to say that a bold person would retreat defeated, astonished at her patience, prudence and the strength of her character; charitable persons would have their generosity reinforced; a pleasure-seeker would acquire prudence and repent, recognizing the humility in her face and person; a person zealous for piety would become more so; people in pain felt their hurt assuaged; the arrogant reined in their selfishness; in general, no-one came into contact with her but left feeling a better person.

g) It was a phenomenon in Byzantium that emperors, members, male or female, of the impartial family, or other officials who had been involved in the administration would embrace the monastic life, as a consequence of some event or other. But the abandonment of secular offices and the choice of the “contemplative monastic life” of “practical philosophy”, asceticism and prayer was accompanied by a variety of motives. Some fell out of favour or were deposed from their office and, rather than being sent to prison or into exile, were forced into an enclosed monastery. There were others, however, who were content to leave behind the things of this world and live “in repentance”. One such was Saint Ypomoni, who proved to be a model wife and mother and an example of the blessed life.
o
o

The New Blessed Martyr Nektarios (Skete of Saint Ann) from Vryoulla in Asia Minor

He was born in Vryoulla or Vourla in Asia Minor. As a seventeen-year-old, he and six other Christians were deceived and converted to Islam. When he appeared before his mother in Turkish clothing, she threw him out, saying: “I gave birth to a Christian, not a Turk”. He left, greatly saddened and soon came to understand the harm he had done himself. In Smyrna, he confessed to an Athonite spiritual father, who advised him to go to the Holy Mountain.

He came under the guidance of Elder Stefanos at the skete of Saint Ann, at the house dedicated to Saint John the Theologian. “Persecuted and reviled”, he underwent “many trials and tribulations, because of the envy of the hater of good, but continued patiently, without complaint and, with enormous gratitude, glorifying God and Our Lady His Mother, in the belief that everything was for the remission of his sins”. After his tonsure, at which his name was changed from Nikolaos to Nektarios, he gave himself over completely to the ascetic life. “His eyes became two springs flowing continuously” and “everyone was amazed at the truly divine alteration in this young man”. Every day he begged the Mother of God to allow him to end his life as a martyr. 

With the blessings of the holy fathers, and accompanied by his Elder, he went off to his martyrdom. He arrived in his home-town of Vourla, where, with great joy and patience he suffered various horrible tortures for Christ’s sake. Promises of  honours and glory left him entirely unmoved. His eyes were trained on the heavens. In prison he gave advice to others and foretold future events, through continuous prayer and fasting. Finally, he was beheaded at the age of 21.

After the transfer of his relics, his Elder received his skull and took it back to the Skete of Saint Ann. Parts of the relics of the martyr were given to his devout mother, and they performed many wonderful miracles. 

There is an icon of the saint with scenes from his martyrdom in the church of Saint George, Nea Ionia Athens, where his memory is honoured by his fellow-countryman (families of refugees from Asia Minor). The service and the story of his martyrdom are in a manuscript in the Athonite monastery of Saint Panteleimon and it is from here that information has been drawn for inclusion in the feast days of the Church.

His memory is honoured on July 11, the day of his martyrdom.

See also Monk Moses the Athonite, ΆγιοιΑγίουΌρους, § Blessed Martyr Nektarios († 1820), Mygdonia Publications Thessaloniki 2007
;
;

ΦΑΤΙΜΑ ΑΛ ΜΟΥΤΑΙΡΙ :ΑΠΛΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ

Απείχε πλέον απ’ οτιδήποτε την ωθούσε σε μια χαλαρών ηθών, σύμφωνα με την ίδια, εφηβική ζωή. Απαγόρευσε το ράδιο και την τηλεόραση στο σπίτι, εμποδίζοντας την οικογένεια να ακούει τραγούδια και μουσική. Διέκοψε κάθε σχέση με τις άλλες έφηβες της ηλικίας της, που τολμούσαν να δείξουν το πρόσωπό τους , ν’ ακούσουν λαϊκά τραγούδια ή να συζητήσουν θέματα πέρα από τ’ αυστηρά πλαίσια του Κορανίου, κάτι βέβαια που την ώθησε στο να απομονωθεί πλήρως από κάθε σχέση με τα κορίτσια της ηλικίας της . Η μητέρα της μετανιώνοντας πικρά που την έστειλε σ’ αυτό το σχολείο την πήρε και την πήγε στο δημόσιο.

Αυτή η απομάκρυνση της δημιούργησε ένα είδος κατάθλιψης με κεφαλαλγίες και ο γιατρός διέγνωσε ψυχολογικά αίτια. Τότε η Φατίμα αδυνατώντας να συνεχίσει σε αυτή την κατάσταση έκανε μια πλήρη μεταστροφή. Πέταξε τα μαύρα ρούχα και άρχισε να ζει όπως όλα τα κορίτσια της ηλικίας της, κοιτάζοντας πάλι τηλεόραση, ακούγοντας μουσική και μάλιστα μαθαίνοντας τα τραγούδια, συνεχίζοντας όμως να προσεύχεται καθημερινά και να ακούει στην τηλεόραση και στο ράδιο τους σεΐχηδες να κηρύσσουν τους λόγους τους. Έλεγε όμως, πως πραγματοποιώντας τα θρησκευτικά της καθήκοντα η καρδιά της παρέμενε μακριά από τον Θεό.

Στη συνέχεια όμως μια μετάλλαξη συνέβη στην ψυχή της, αδυνατώντας πλέον ν’ ανεχτεί τους θρησκευτικούς ηγέτες, δογματικούς και φανατικούς να περνούν το χρόνο τους προφέροντας απειλές και κατάρες επί παντός επιστητού. Άρχισε να μισεί αυτούς τους λόγους και προσπαθούσε συνέχεια ν’ αποδείξει ότι το πραγματικό Ισλάμ δεν είναι αυτό που κηρύττουν οι σεΐχηδες, αλλά αυτό της ανεκτικότητας και της ειρήνης. Έλεγε πως παρόμοιοι λόγοι απομακρύνουν τους ανθρώπους από την θρησκεία.

Δεκαοκτώ ετών πήγε στο πανεπιστήμιο και σπούδασε πληροφορική κι επικοινωνία, πέρασε επτά χρόνια αναζητώντας ένα Ισλάμ μετριοπαθές, και το βρήκε τελικά κοντά σ’ ένα κήρυκα (σύμφωνα με τα λεγόμενά της κομψό και καλοντυμένο), ο οποίος δεν πρόφερε κατάρες κι απειλές, παρέθετε όμως παραδείγματα κι έδινε ικανοποιητική λαβή για σκέψη.

Κατά την διάρκεια της αναζήτησης της αλήθειας για τον Θεό, στην ηλικία των εικοσιέξι της χρόνων, προκηρύχθηκε από την κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας ένας διαγωνισμός εκθέσεως με τίτλο «Το Ισλάμ ανάμεσα στην μετριοπάθεια και τον φανατισμό», με βραβείο ένα εκατομμύριο δηνάρια. Ο διαγωνισμός απευθυνόταν σε όλες τις αραβικές χώρες. Η Φατίμα, έχοντας ήδη κερδίσει έναν προηγούμενο διαγωνισμό, ενθουσιάστηκε με το θέμα που την απασχολούσε πολύ κι άρχισε να δουλεύει. Για να επιτύχει άρχισε να ρωτά ποιος γνώριζε έναν μουσουλμάνο που από ζηλωτής έγινε μετριοπαθής. Οι έρευνές της απέβησαν άκαρπες. Τότε θυμήθηκε που είχε διαβάσει μια ημέρα στο διαδίκτυο ύβρεις σε έναν Σαουδάραβα που προσηλυτίστηκε στον χριστιανισμό. Σκέφτηκε πως αυτός ήταν ο άνθρωπος που χρειαζόταν. Τον αναζήτησε και τον βρήκε στην ιστοσελίδα του.

Αρχικά προσπάθησε να μάθει αν ήταν ζηλωτής μουσουλμάνος, αλλά απογοητεύθηκε όταν της απάντησε αρνητικά, στην συνέχεια τον ρώτησε γιατί άφησε το Ισλάμ για μία θρησκεία γεμάτη λάθος δόγματα. Τότε ο Ερνέστ (όπως τον αποκαλεί) επιχείρησε μια συζήτηση μαζί της για το πρόσωπο του Μωάμεθ, ο οποίος γι αυτόν δεν ήταν ένας πραγματικός προφήτης.

Η Φατίμα αντέδρασε έντονα κατηγορώντας τον ότι αρνήθηκε την αφοσίωσή του στον προφήτη. Αυτός άρχισε τότε να της το αποδεικνύει αναφερόμενος σε κείμενα σύγχρονα του Μωάμεθ και της απέδειξε την μοχθηρότητα της καρδιάς του στο κείμενο «Ibn Hisham», όπου ο προφήτης έδεσε μία γυναίκα που τον αντιπαθούσε από τα πόδια και την έσυρε μαζί με τον εξάδελφό του στην έρημο . Επειδή η Φατίμα δεν θυμόταν αυτό το εδάφιο πήγε στην βιβλιοθήκη, όπου και βρήκε την αφήγηση όπως της είχε αναφέρει.

Απογοητευμένη και μη γνωρίζοντας τι να του απαντήσει του είπε: «Και άφησες όλο το Ισλάμ και την αλήθεια του για ένα τόσο μικρό και ασήμαντο περιστατικό;» Της πρότεινε τότε να διαβάσει τα βιβλία δύο προσηλυτισμένων που κατακρίνουν το Κοράνι, της Wafaa Sultan και του Kamel an Najjar. Η Φατίμα άρχισε λοιπόν ν’ αναζητά πληροφορίες για την προσηλυτισμένη Wafaa Sultan αλλά όλες οι τοποθεσίες στο διαδίκτυο που μιλούσαν γι αυτήν και τα γραπτά της είχαν φραγή από την λογοκρισία. Δοκίμασε τότε Kamel an Najjar και βρήκε αναρτημένο όλο το βιβλίο του «Κριτικές του Ισλάμ». Άρχισε να το διαβάζει και ανακάλυψε τότε τις τέσσερις αλήθειες για το Κοράνι: Λάθη γραμματικά (αν το βιβλίο ήταν Θεία έμπνευση δεν θα υπήρχαν ορθογραφικά λάθη), λάθη ιστορικά, επιστημονικά. Αυτό το βιβλίο απεκάλυπτε το πρόσωπο του Μωάμεθ, τις φιλοδοξίες του, τους πολέμους του, τις γυναίκες του, τους σαρκικούς του έρωτες…

Τελειώνοντας την ανάγνωσή του, ανέφερε : «Έγινα άθεη δεν πίστευα πλέον σε τίποτε». Νοιώθοντας το βάρος της θρησκευτικής ψευδαίσθησης στην οποία ζούσε, επέστρεψε σπίτι της και βίωσε μια σοβαρή καταθλιπτική κρίση. Άρχισε να παίρνει ηρεμιστικά αδυνατώντας ν’ αντέξει την απάτη στην οποία ένας ολόκληρος κόσμος είχε παρασυρθεί, και στο τέλος σταμάτησε να τρώει και να πίνει. Η μητέρα της προσπάθησε πολλές φορές να μάθει την αιτία, χωρίς να λάβει ποτέ μια απάντηση

Δέκα ημέρες αργότερα έλαβε μια επιστολή από το κέντρο στο οποίο εργαζόταν για να αναλάβει την θέση της. Για να ξεφύγει από αυτό το αδιέξοδο, δέχθηκε να πάει στην εργασία της, αλλά η φυσική της εμφάνιση ήταν αξιοθρήνητη.

Νοιώθοντας την ανάγκη να γνωρίσει περισσότερα για τον χριστιανισμό, ήρθε σε επαφή διαδικτυακά με τον Ερνέστ, ο οποίος την προέτρεψε να διαβάσει κάποια βιβλία για την χριστιανική πίστη. Ανακάλυψε τότε μαρτυρίες στο Κοράνι για τον Χριστό τον θάνατό Του και την Ανάστασή Του, όπως και μία μαρτυρία για την ύπαρξη της Αγίας Τριάδος… Κατάλαβε τότε πως το Ισλάμ έκανε μια υποκριτική εκστρατεία εναντίον των χριστιανών κατηγορώντας τους για πολυθεϊσμό κι ότι λάτρευαν για Θεό έναν άνθρωπο.

Απευθύνθηκε και πάλι σ’ αυτόν τον άγνωστο Θεό τον οποίο όμως γνώριζε από τα παιδικά της χρόνια μέσα από την φώτιση που ένοιωθε συχνά στη ζωή της: «Κύριε σταμάτα, φθάνει, αρκετά με άφησες σε αυτή την ψευδαίσθηση, τώρα πες μου ποιος είσαι; ποιό είναι το μονοπάτι που οδηγεί σ’ Εσένα; ήρθε η ώρα να μου αποκαλυφθείς, δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο αυτή την κατάσταση».

Σιγά-σιγά μπήκε σε φόρα συζητήσεων μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών και με την Θεία Πρόνοια ανακάλυψε τα Άγια Ευαγγέλια. Άρχισε να διαβάζει αυτό του ευαγγελιστή Ματθαίου και τότε άρχισε όλη η ιστορία. Όταν έφθασε στο κήρυγμα στο όρος (κεφάλαια 5,6,7) συνέβη μια πραγματική πνευματική μύηση και η Φατίμα αναφώνησε με όλη της την δύναμη: « εσύ είσαι ο Θεός μου, Εσένα αναζητούσα από παιδί, ήξερα πως σκεπτόσουν τοιουτοτρόπως, πού είσαι Κύριέ μου;» έλεγε αυτά και άλλα πολλά λουσμένη σε δάκρυα χαράς, γιατί αυτός που της μιλούσε ήταν ο Θεός της.

Αναρωτιόταν πως και δεν είχε διαβάσει νωρίτερα το Ευαγγέλιο, πως γινόταν και γνώριζε ότι τα πράγματα ήταν έτσι (ο Θεός είναι καλός, ελεήμων και δεν καλεί τους ανθρώπους στο μίσος και στην εκδίκηση…). Θυμήθηκε τη φώτιση που ένοιωθε από παιδί κάθε φορά που καλούσε αυτόν τον Θεό τον οποίον δεν γνώριζε και που τώρα αποκαλύφθηκε στην πνευματική της καρδιά. Διηγείτο πως από εκείνη τη στιγμή η χαρά κατοίκησε και πάλι στην ψυχή της και πως όλος ο κόσμος δεν την χωρούσε, τέτοια ήταν η χαρά που πλημμύριζε την ύπαρξή της.

Διάβασε το ευαγγέλιο του Ματθαίου τέσσερις φορές αδυνατώντας να πιστέψει πως βρήκε τον Θεό της, το φόρτωσε στον υπολογιστή της και φύλαγε στην τσάντα της συνέχεια ένα αντίγραφο. Έπειτα μπήκε και πάλι στο διαδίκτυο στα χριστιανικά φόρα και κατάφερε να δει την ζωή του Κυρίου σε βίντεο και μετά την προσευχή του τέλους ένοιωσε πως πραγματικά είχε γίνει χριστιανή. Όταν στο διαδίκτυο ανέφερε στον Ερνέστ ότι προσηλυτίστηκε, αυτός την συμβούλεψε να φυλάγεται διότι στην Σαουδική Αραβία μια μουσουλμάνα που γινόταν χριστιανή κινδύνευε με την ποινή του θανάτου.

Της πρότεινε λοιπόν να φύγει από την Σαουδική Αραβία και να πάει στη χώρα όπου διέμενε αυτός (μάλλον στις Η.Π.Α.). Αποφάσισε λοιπόν να φύγει όμως το διαβατήριό της, που είχε υπογράψει ο πατέρας της έληγε σε τρείς μήνες και στο αεροδρόμιο της είπαν πως δεν μπορούσε ν’ αποκτήσει βίζα με αυτά τα χρονικά περιθώρια. Πήγε τότε στο προξενείο και λίγο πριν μπει απευθύνθηκε στο Χριστό: «Κύριε, εάν είσαι ο πραγματικός Θεός, όποιο και να είναι το χρονικό περιθώριο, πρέπει ν’ αποκτήσω αυτή τη βίζα». Μπήκε στο γραφείο κι έκανε την αίτηση χωρίς πραγματικά να ελπίζει. Δύο ημέρες αργότερα επέστρεψε στο προξενείο και προς μεγάλη της έκπληξη της έδωσαν τη βίζα, τρέμοντας από χαρά και φόβο επέστρεψε σπίτι της και την ίδια εβδομάδα ετοίμασε τις αποσκευές της και πριν ξυπνήσουν οι γονείς της πήρε το αυτοκίνητο και κατευθύνθηκε στο αεροδρόμιο.

Εκεί ξεκίνησε μια άλλη ταλαιπωρία, για τρείς ώρες οι υπάλληλοι της αεροπορικής εταιρείας την έστελναν από τον ένα στον άλλο, εμποδίζοντάς την να ταξιδέψει, επειδή το διαβατήριο της έληγε σε λιγότερο από έξι μήνες, χρονικό όριο που απαιτείτο από τις συμφωνίες με Ευρώπη και Αμερική, ώστε ένας Σαουδάραβας να μπορεί να ταξιδέψει.

Τελικά δυστυχής, εξαντλημένη και απελπισμένη μπήκε στο αυτοκίνητο για να επιστρέψει σπίτι της, σκεπτόμενη τι θα έλεγε στους γονείς της αν την έβλεπαν να επιστρέφει με τις αποσκευές. Τότε ξαφνικά, της ήρθε η ιδέα να ζητήσει την βοήθεια του Χριστού. Δεν πρόλαβε να ξεκινήσει με το αυτοκίνητο κι ένας άγνωστος άνδρας τη ρώτησε τι έκανε τελικά. Του απάντησε πως απόκαμε να πηγαίνει από το ένα γραφείο στο άλλο. Την κάλεσε τότε να τον ακολουθήσει στο αεροδρόμιο, μα η Φατίμα του είπε πως ήταν άδικος κόπος, όμως μπροστά στην επιμονή αυτού του ανδρός αναγκάστηκε να τον ακολουθήσει μέχρι το γραφείο του διευθυντή των αερογραμμών, ο άγνωστος κάτι του ψιθύρισε στο αυτί κι έφυγε. Ο διευθυντής τρομοκρατημένος κάλεσε τη Φατίμα και τη ρώτησε για την εν λόγω υποστήριξη. Αυτή αρνήθηκε πως έχει κάποιο μέσον, ενώ ο διευθυντής έστελνε ένα e-mail στο αεροδρόμιο και δευτερόλεπτα μετά δέχθηκε την απάντηση, τότε σηκώθηκε γρήγορα πήρε την μάρτυρα και διέταξε να ανοίξει γρήγορα το τελωνείο πριν απογειωθεί το αεροπλάνο.

Η Φατίμα δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει, ξέσπασε σε κλάματα και αργότερα διηγείτο πως οι εργαζόμενοι του αεροδρομίου άρχισαν να γελούν και να την κοροϊδεύουν που έκλαιγε. Περνώντας το τελωνείο τη ρώτησαν πως κατάφερε και πήρε το εισιτήριο. Τους απάντησε από μέσα της: «πρέπει να αγαπάς τον Χριστό».

Έφυγε από την Σαουδική Αραβία και πήγε στη χώρα του Ερνέστ. Εκεί έζησε μερικές εβδομάδες, βαπτίσθηκε (μάλλον Σάρα, αφού χρησιμοποιούσε αυτό το όνομα στα χριστιανικά φόρα στο διαδίκτυο) και γνώρισε «τον λαό του Χριστού». Διηγείτο πως είχε στο πνευματικό επίπεδο αρκετές δυσκολίες στις συζητήσεις με τους χριστιανούς: ορθόδοξους, καθολικούς, διαμαρτυρόμενους. Έγραψε ένα ποίημα πολύ συγκινητικό που αφορούσε την ένωση που θα έπρεπε να διέπει τους χριστιανούς (οι άνθρωποι που υποδέχτηκαν την Φατιμά είναι ορθόδοξοι παλαιστινιακής καταγωγής).

Αφού γνώρισε χριστιανούς που ασκούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, επέστρεψε σπίτι της στην Αραβία. Δεν γνωρίζουμε τι συνέβη κατά την επιστροφή της που έγινε στα μέσα του 2007. Μάθαμε όμως ότι στη συνέχεια έφυγε από την γενέτειρά της και πήγε σε μια γειτονική πόλη να εργαστεί σαν δασκάλα. Ο πατέρας της προσπάθησε πολλές φορές να την παντρέψει αλλά εκείνη αρνήθηκε κατηγορηματικά κάθε σχέση με μουσουλμάνο (χωρίς ωστόσο να το δηλώνει ανοιχτά). Υπέφερε πάρα πολύ από την έλλειψη ελευθερίας στην Αραβία και η μόνη της παρηγοριά ήταν το διαδίκτυο, μέσω του οποίου ερχόταν σε επαφή με τα χριστιανικά φόρα, κατέβασε χριστιανικά βιβλία και είχε μια πολύ εμπιστευτική σχέση με μια χριστιανή συγγραφέα από το Λίβανο (Μαγκι). Η εξήγησή της για την Αγία Τριάδα ήταν: «Ο Πατέρας είναι το εγώ του Θεού, από το οποίο γεννήθηκε ο Λόγος και βγήκε το Πνεύμα».

Με το φωτισμένο πνεύμα της κατάλαβε τι ήταν το Ισλάμ κι έγραψε στους μουσουλμάνους ποιήματα όπου γινόταν αναφορά στην πραγματική πίστη η οποία παράγει την πραγματική αγάπη, αυτή του Χριστού. Πρέπει να φανταστούμε τη ζωή αυτής της γυναίκας που ζούσε σ’ ένα εχθρικά θρησκευτικό περιβάλλον που την απειλούσε με θάνατο σε κάθε βήμα της ύπαρξής της.

Χαρακτήρας ολοκληρωτικά αφοσιωμένος στην αγάπη του Κυρίου και Θεού της, μοναχή σε αυτή την ισλαμική απεραντοσύνη, χωρίς καμία υποστήριξη φυσιολογικά θα έπρεπε να παραιτηθεί όμως στα τέλη του Ιουλίου του 2008, κατά την διάρκεια μίας συζήτησης θρησκευτικού περιεχομένου στο σπίτι μπροστά στους γονείς και τον αδερφό της, ο οποίος εργαζόταν στον οργανισμό «οι φύλακες του Ισλάμ», η Φατίμα δήλωσε πως η ζωή του Χριστού ήταν απείρως πιο αγνή από εκείνη του Μωάμεθ. Τότε ο αδελφός της θολωμένος από θυμό την άρπαξε και της ζήτησε να κάνει αμέσως μετάνοιες για την βλασφημία που ξεστόμισε, κατηγορώντας παράλληλα το διαδίκτυο πως ήταν η αιτία της ψυχικής και θρησκευτικής της εκτροπής, αλλά η Φατίμα δεν τον άφησε να την ταπεινώσει και του είπε: «στον Θεό δεν αρέσει να αρνούμαι τα λεγόμενά μου» .

Μετά από αυτή τη λογομαχία πήγανε σε κάποιο θείο της και όταν επέστρεψαν στις μία το πρωί βρήκε το δωμάτιό της ανοιχτό και τον υπολογιστή της εξαφανισμένο, μετά από αναζήτηση τον βρήκε στο δωμάτιο του αδερφού της, τον πήρε γρήγορα από τα χέρια του. Επέστρεψε στο δωμάτιό της και έγραψε το τελευταίο της μήνυμα σε κάποιον με τίτλο:

είμαι πολύ ταραγμένη.

συνημμένα το κείμενο: ειρήνη Κυρίου και Θεού Ιησού Χριστού!

Είμαι πολύ ανήσυχη, οι γονείς μου άρχισαν να αμφιβάλλουν για εμένα, μετά από μία θρησκευτική συζήτηση που συνέβη χθες βράδυ με τους γονείς και τ’ αδέλφια μου, προσέβαλα το Ισλάμ χωρίς να το αντιληφθώ σε μία έκρηξη θυμού διότι νοιώθω πολύ πιεσμένη σε αυτή τη χώρα όπου δεν υπάρχει καμία θρησκευτική ελευθερία, εν ολίγοις τους είπα πως η ζωή του Ιησού είναι απείρως πιο αγνή από του Μωάμεθ και πως δεν υπάρχει καμία σύγκριση μεταξύ τους. Η συζήτηση άναψε σε σημείο που ο αδελφός μου, μου είπε:

«μετανόησε γιατί αλλιώς βλασφημάς!»

του είπα:

«αυτό δεν αρέσει στο Θεό»

και τότε είδα πως έγινε απειλητικός. Έπειτα δέχθηκα ένα σωρό βρισιές από τα αδέλφια μου, που κατηγόρησαν το διαδίκτυο για την ψυχική και θρησκευτική μου εκτροπή.

Στη συνέχεια πήγαμε στον θείο μου κι όταν επέστρεψα στις μία το πρωί, βρήκα το δωμάτιό μου ανοιχτό και τον υπολογιστή να λείπει. Τον ξαναβρήκα στο δωμάτιο του αδελφού μου…Υπήρχαν χριστιανικές σκέψεις γραμμένες από εμένα με τον Σταυρό επάνω από αυτές, μερικές μάλιστα ήταν σε πρόζα. Τον ρώτησα γιατί πήρε τον υπολογιστή μου και μου απάντησε πως ο δικός του είχε χαλάσει κι ότι έπρεπε να συνδεθεί στο διαδίκτυο. Με κοίταξε με ένα απειλητικό βλέμμα, του χαμογέλασα κι επέτρεψα στο δωμάτιό μου (έχοντας πάρει ωστόσο τον δικό μου) και κλειδώθηκα αμέσως. Αναρωτιέμαι πως μπήκε στο δωμάτιό μου; πού βρήκε το κλειδί, αφού το είχα επάνω μου; φοβήθηκα, πάνε τώρα τέσσερις ώρες που βρίσκομαι κλεισμένη στο δωμάτιό μου. Άρχισα ν’ ανησυχώ για την συμπεριφορά του και το βλέμμα του με τρομάζει.

Προσευχήσου για εμένα σε παρακαλώ… εάν απουσιάσω για λίγο μην ανησυχείς, ο Κύριος είναι μαζί μου, είναι το φώς και η σωτηρία μου, από τι να φοβηθώ; θα απομακρυνθώ λιγάκι από το διαδίκτυο για να μη δώσω δικαιώματα.

Αυτό είναι το τελευταίο μήνυμα της νεομάρτυρος. Τη συνέχεια τη μάθαμε από τα ΜΜΕ και από ένα μήνυμα που έστειλε στο διαδίκτυο μία φίλη της.

Το πρώτο μπλόκ που μίλησε για τη μάρτυρα Φατίμα ήταν αυτό των «ελεύθερων Κοπτών»:

ένας αδελφός σκότωσε την αδελφή του στην περιοχή Al Charquiya όταν ανακάλυψε ότι προσηλυτίστηκε στον χριστιανισμό. Την βασάνισε καίγοντάς την στο πρόσωπο και στη πλάτη (θέλοντας να την εξαγνίσει από το μίασμα της προσηλύτισης στον Χριστό ), στη συνέχεια της έκοψε τη γλώσσα και την χτύπησε μέχρι θανάτου.

Αργότερα κάποια αραβικά μέσα αναφέρθηκαν στην υπόθεση, χωρίς ωστόσο να επεκταθούν. Τα χριστιανικά φόρα στα οποία συμμετείχε έκλεισαν για πολλές ημέρες σε ένδειξη πένθους. Αλλά η σημαντικότερη πληροφορία δημοσιεύθηκε από μια φίλη της νεομάρτυρος, η οποία συντετριμμένη από το θάνατό της διηγήθηκε ότι οι γονείς της Φατίμα προσκλήθηκαν στην ταφή η οποία έγινε σε μουσουλμανικό κοιμητήριο. Οι γονείς της, διέδωσαν την πληροφορία ότι σκοτώθηκε εξ αιτίας της ατίμωσης προς την οικογένεια μετά από ένα σαρκικό αμάρτημα που διέπραξε. Όμως η φίλη της υποστηρίζει ότι η Φατίμα ήταν μια νέα γυναίκα πολύ αγνή, με ευγενικές αρετές, πολύ μορφωμένη και ότι ποτέ δεν θα διέπραττε ένα τέτοιο ατόπημα. Ήταν όμορφη με μακριά μαύρα μαλλιά να στολίζουν το πρόσωπό της.

Οι γείτονες γνώριζαν ότι σκοτώθηκε επειδή προσηλυτίσθηκε στο χριστιανισμό, διότι ο άλλος της αδερφός εργαζόταν στην αστυνομία και από εκεί μάθαμε τον λόγο της εκτέλεσής της. Ο δολοφόνος αδελφός βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη φυλακή, ενώ αυτή η πληροφορία αποσιωπήθηκε από την κυβέρνηση, η οποία δεν τιμωρούσε παρόμοιες πράξεις. Εδώ και δέκα ημέρες που έμαθα για την εκτέλεσή της δεν κοιμάμαι πλέον τις νύχτες. Αχ, πόσο τους μισώ, εγώ η ίδια αν ήξερα ότι προσηλυτίσθηκε στο χριστιανισμό θα τις είχα προσφέρει ένα Σταυρό. Ο Θεός να την ελεήσει. Ο Θεός να την ελεήσει. Ο Θεός να την ελεήσει… (αυτό το μήνυμα χρονολογείται από τις 3 Αυγούστου του 2008) άρα η μαρτυρία της Φατίμα έγινε στις 24 Ιουλίου.

Αναφέρουμε εδώ τα τελευταία λόγια και το τελευταίο ποίημα που η Φατίμα απηύθυνε στους μουσουλμάνους.

«Ω μουσουλμάνοι, αρκετά, τα σπαθιά σας δεν μ’ αγγίζουν πια, ούτε η κακία σας, ούτε η ατιμία σας. Οι απειλές σας δεν με ταράσσουν καθόλου, δεν σας φοβάμαι.

Στο όνομα του Θεού, είμαι πράγματι χριστιανή και θα παραμείνω χριστιανή μέχρι το θάνατό μου».

Τελευταίο ποίημα που γράφτηκε από τη νεομάρτυρα Σάρα.

Ω, μάτια μου κλάψτε για το χρόνο που πέρασε μιας θλιμμένης ζωής.

Είθε ο Κύριος Ιησούς να σας φωτίσει ω μουσουλμάνοι.

Να μαλακώσει τις καρδιές σας ίνα μπορέσετε και αγαπήσετε αλλήλους.

Για να σας δείξω την αλήθεια, για εσάς αποκαλύφθηκε.

Μια αλήθεια που δεν τη γνωρίζετε.

Κι αυτό που λένε για τον Κύριο των προφητών (Ιησούς Χριστός).

Λατρεύουμε τον Κύριο τον Ιησού το Φως του κόσμου.

Φύγαμε από τον Μωάμεθ, τα βήματά του δεν ακολουθούμε πια.

Ακολουθούμε τον Ιησού, την αποκαλύψεως Αλήθεια.

Ειλικρινά τη χώρα μας αγαπούμε και προδότες δεν είμαστε.

Σαουδάραβες πολίτες, περήφανα είμαστε.

Μα πώς να προδώσουμε θα μπορούσαμε πατρίδα και αγαπημένους γονείς.

Μα πως αλλέως να ήταν, έτοιμοι είμαστε για τη Σαουδική Αραβία να πεθάνουμε.

Η χώρα των προγόνων μου, η δόξα για την οποία ποιήματα γράφουμε.

Περήφανοι λέμε είμαστε, περήφανοι, περήφανοι που γεννηθήκαμε Σαουδάραβες

(υπ’ όψιν ένας Σαουδάραβας που προσηλυτίζεται στο χριστιανισμό θεωρείται προδότης).

Την οδό μας επιλέξαμε, αυτήν εκείνων που οδηγήθηκαν εις την αλήθεια.

Κάθε άνθρωπος ελεύθερος είναι την πίστη του να επιλέξει.

Αρκετά, αφήστε μας ήσυχους στον Χριστό να πιστέψουμε.

Αφήστε μας, τη ζωή μας να εορτάσουμε, πριν αναχωρήσουμε.

Δάκρυα από τα μάτια μου κυλούν και η καρδιά μου θλιμμένη είναι για τους προσήλυτους.

Πόσο σκληροί είσαστε, ο Κύριος μακάριους αποκαλεί τους κατατρεγμένους.
Για τον Χριστό θα υπομείνουμε τα πάντα.
.

Δεν υπάρχουν μόνο βλάσφημες πρεμιέρες. Γέρων Παΐσιος – Ρωσική Ταινία. Πρεμιέρα 5 Νοε 2012

Τη Δευτέρα 5 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στη Μόσχα η πρεμιέρα της ρωσικής ταινίας του Γέροντος Παϊσίου.

Η επιτυχία της ταινίας ήταν τόση που οι διοργανωτές αναγκάστηκαν να την προβάλουν τρεις φορές και ο κόσμος περίμενε υπομονετικά τη σειρά του να τη δει.

Ευχαριστούμε το κινηματογραφικό στούντιο ΠΟΚΡΟΒ και ιδιαίτερα τον π. Κυπριανό Γιασένκο για την ευγενή παραχώρηση της άδειας τοποθέτησης της ελληνικής έκδοσης της ταινίας στο κανάλι μας.

.
>

Γιατί ευλογούνται τα σταφύλια την Εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος;(6 Αυγούστου)

….Η ΕΥΛΟΓΙΑ τῶν σταφυλιῶν κατὰ τὴ Μεταμόρφωση κατανοεῖται μέσα ἀπὸ τὶς θεολογικές, ἀνθρωπολογικὲς καὶκοσμολογικὲς διαστάσεις τῆς ἑορτῆς αὐτῆς.

῾Ο Κύριος «ἡμέρας ἓξ» ἢ «ὡσεὶ ἡμέρας ὀκτώ», μετὰ τὴν πρόρρηση τοῦ Πάθους Του,«εἰς ὄρος ὑψηλόν… μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν (Πέτρου, ᾿Ιακώβου καὶ ᾿Ιωάννου), καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἢλιος,τὰ δὲ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο λευκὰ ὡς τὸ φῶς».

Αὐτὸς εἶναι ὁ Δημιουργὸς τοῦ κόσμου,ἀλλὰ καὶ ὁ κυρίαρχος τῶν ἐσχάτων. Αὐτὸς εἶναι ἡ ἄμπελος «ἐν οὐρανοῖς μὲν ἔχουσα τὴν ρίζαν, ἐπὶ γῆς δὲ τὰ κλήματα·ἄμπελος κλαδευομένη τὸ σῶμα, ἀλλ᾿ οὐ τὴν ρίζαν· ἄμπελος μετὰ τρίτην ἡμέραν τοῦ κλαδευθῆναι βλαστάνουσα τὸν βότρυντῆς ἀναστάσεως».

Εἶναι φυσικό, λοιπόν, μὲ τὴ Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου νὰ φωτίζεται καὶ νὰδοξάζεται ὁλόκληρος ὁ κόσμος.

῾Η κτίση φαιδρύνεται καὶ ἀποκτᾶ τὴ λαμπρότητα ποὺ εἶχε κατὰ τὸ χρόνοτῆς δημιουργίας.Γι᾿ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸ λόγο καὶ ἡ κτίση, ἀνταποκρινόμενη δοξολογικὰ σ᾿ αὐτὴ τὴ δωρεὰ καὶ τὴν ἐλπίδα, ἀναφέρεται πρὸςτὸ Δημιουργό της καὶ τὸν εὐχαριστεῖ, ἀλλὰ καὶ ἡ ᾿Εκκλησία στὴν πιὸ κατάλληλη ἑορτή, τῆς Δημιουργίας καὶ τῶν ᾿Εσχάτωντῆς ἀνανέωσης καὶ τῆς ἐλπίδας, συνηθίζει νὰ εὐλογεῖ τὸν κόσμο καὶ τὶς ἀπαρχές του, ἐπιβεβαιώνοντας ἔτσι ὅτι ἡ ἀνανέωση ἀρχίζει ἀπὸ τὸ Θεό, περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴ φύση καὶ καταλήγει στὴσωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

῾Η εὐλογία τῶν σταφυλιῶν, τῶν ἀντιπροσωπευτικῶν αὐτῶν ἀπαρχῶν τοῦ κόσμου, εἶναι μία λειτουργικὴ πράξη ποὺ τονίζει–ἰδιαίτερα τὴ δοξολογικὴ καὶ εὐχαριστιακὴ προσφορὰ τῆς ὕλης καὶ τῶν καρπῶν τῆς γῆς στὸ Δημιουργὸ Θεὸ καὶ κτίστη τῶν ἁπάντων. Πολὺ περισσότερο μάλιστα, ὅταν ὁ καρπὸς αὐτὸς τῆς ἀμπέλου μᾶς δίδει τὸ κρασί, ποὺ ὁ Χριστὸς εὐλόγησε στὴν Κανᾶ, γιὰ νὰ τονίσει τὴν ἐν Χριστῷ μεταμόρφωση τοῦ κόσμου,ἀλλὰ καὶ μᾶς τὸ παρέδωσε στὸ Μυστικὸ Δεῖπνο, ὡς τὸ στοιχεῖο ἐκεῖνο, ποὺ μαζὶ μὲ τὸ ψωμί, τὴν ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας ἀφθαρτοποιοῦνται χαρισματικά, μεταποιούμενα σὲ Κυριακὸ «σῶμα καὶ αἷμα», θεία Εὐχαριστία.

᾿Εκτὸς τούτων, ἡ εὐλογία τῶν σταφυλιῶν τονίζει καὶ τὴν ἀνάγκη συνεχοῦς πνευματικῆς καρποφορίας καὶ μεταμορφωτικῆς πορείας τοῦ ἀνθρώπου, καθόσον «οἱ τῷ ὕψει τῶν ἀρετῶν διαπρέ-ψαντες, καὶ τῆς ἐνθέου δόξης ἀξιωθήσονται»
p
p

Ποιά περίοδο του έτους έγινε η μεταμόρφωση του Χριστού και γιατί εορτάζεται στις 6 Αυγούστου από την εκκλησία μας;

o
o

O εκκλησάκι με τα 17 δέντρα στην στέγη: Αγία Θεοδώρα Βάστας

O άγιος Δημήτριος ο Mυροβλήτης. Αρματωμένος την Αρματωσιά του Θεού.

O άγιος Δημήτριος μαζί με τον άγιο Γεώργιο, είναι τα δυο παλληκάρια της χριστιανοσύνης. Aυτοί είναι κάτω στη γη, κ’ οι δυο αρχάγγελοι Mιχαήλ και Γαβριήλ είναι απάνω στον ουρανό. Στα αρχαία χρόνια τους ζωγραφίζανε δίχως άρματα, πλην στα κατοπινά τα χρόνια τους παριστάνουνε αρματωμένους με σπαθιά και με κοντάρια και ντυμένους με σιδεροπουκάμισα. Στον έναν ώμο έχουνε κρεμασμένη την περικεφαλαία και στον άλλον το σκουτάρι, στη μέση είναι ζωσμένοι τα λουριά που βαστάνε το θηκάρι του σπαθιού και το ταρκάσι πόχει μέσα τις σαγίτες και το δοξάρι. Tα τελευταία χρόνια, ύστερα από το πάρσιμο της Πόλης, οι δυο αυτοί άγιοι και πολλές φορές κι’ άλλοι στρατιωτικοί άγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι απάνω σε άλογα, σε άσπρο ο άγιος Γεώργης, σε κόκκινο ο άγιος Δημήτρης. Kι’ ο μεν ένας κονταρίζει ένα θεριό κι’ ο άλλος έναν πολεμιστή, τον Λυαίο. Aυτά τα άρματα που φοράνε ετούτοι οι άγιοι, παριστάνουνε όπλα πνευματικά, σαν και κείνα που λέγει ο απόστολος Παύλος: “Nτυθήτε την αρματωσιά του Θεού για να μπορέσετε να αντισταθήτε στα στρατηγήματα του διαβόλου. Γιατί το πάλεμα το δικό μας δεν είναι καταπάνω σε αίμα και σε κρέας, αλλά καταπάνω στις αρχές, στις εξουσίες, καταπάνω στους κοσμοκράτορες του σκοταδιού σε τούτον τον κόσμο και καταπάνω στα πονηρά πνεύματα στον άλλον κόσμο. Για τούτο ντυθήτε την πανοπλία του Θεού, για να μπορέσετε να βαστάξετε κατά την πονηρή την ημέρα, κι’ αφού κάνετε όσα είναι πρεπούμενα, να σταθήτε. Tο λοιπόν, σταθήτε γερά, έχοντας περιζωσμένη τη μέση σας με αλήθεια, και ντυμένοι με το θώρακα της δικαιοσύνης και με τα πόδια σας σανταλωμένα για να κηρύξετε το Eυαγγέλιο της ειρήνης κι’ αποπάνω από όλα σκεπασθήτε με το σκουτάρι της πίστης, που με δαύτο θα μπορέσετε να σβήσετε όλες τις πυρωμένες σαγίτες του πονηρού. Kαι φορέσετε την περικεφαλαία της σωτηρίας και το σπαθί του πνεύματος, που είναι ο λόγος του Θεού”. Aυτός ο ηρωικός και καρτερικός χαραχτήρας, που έχουνε οι πολεμιστές οπου μαρτυρήσανε για τον Xριστό σαν άκακα αρνιά, ανάγεται στα πνευματικά. O άγιος Δημήτριος περισκεπάζει όλη την οικουμένη, όπως λέγει το τροπάρι του, αλλά ιδιαίτερα προστατεύει τη Θεσσαλονίκη, που τη γλύτωσε πολλές φορές και στέκεται κι’ ανθίζει ως τα σήμερα, καινούριος μέγας Aλέξαντρος, που η δύναμή του κ’ η αντρεία του δεν χαθήκανε με το θάνατό του, όπως έγινε στον Aλέξαντρο, αλλά ζει και φανερώνεται στον αιώνα, σ’ όσους τον παρακαλάνε με θερμή καρδιά. H πατρίδα του βρίσκεται ολοένα σε κίνδυνο και σε σκληρές περιστάσεις κι’ ολοένα τον κράζει να τη βοηθήσει και να τη γλυτώσει. Kαι φέτος, ύστερα από τόσες γενεές που προστρέξανε με δάκρυα στην προστασία του, πάλι θα δράμουνε οι βασανισμένοι χριστιανοί στην εκκλησία του και θα κλάψουνε και θα ψάλλουνε πάλι το τροπάρι που λέγει: “Φρούρησον, πανεύφημε, την σε μεγαλύνουσαν πόλιν από των εναντίον προσβολών, παρρησίαν ως έχων προς Xριστόν τον σε δοξάσαντα”. O άγιος Δημήτριος, ο μεγαλομάρτυς και μυροβλύτης, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στα 260 μ.X. Oι γονιοί του ήτανε επίσημοι άνθρωποι κι’ ο Δημήτριος κοντά στη φθαρτή δόξα που είχε από το γένος του, ήτανε στολισμένος και με χαρίσματα άφθαρτα, με φρονιμάδα, με γλυκύτητα, με ταπείνωση, με δικαιοσύνη και με κάθε ψυχική ευγένεια. Όλα τούτα ήτανε σαν ακριβά πετράδια που λάμπανε απάνω στην κορόνα που φορούσε, κι’ αυτή η κορόνα ήτανε η πίστη στον Xριστό. Eκείνον τον καιρό βασίλευε στη Pώμη ο Διοκλητιανός κ’ είχε διορισμένον καίσαρα, στα μέρη της Mακεδονίας και στα ανατολικά, ένα σκληρόκαρδο και αιμοβόρον στρατηγό που τον λέγανε Mαξιμιανό, θηρίο ανθρωπόμορφο, όπως ήτανε όλοι αυτοί οι πολεμάρχοι, που βαστούσανε κείνον τον καιρό με το σπαθί τον κόσμο, ο Διοκλητιανός, ο Mαξέντιος, ο Mαξιμίνος, ο Γαλέριος, ο Λικίνιος, πετροκέφαλοι, αγριοπρόσωποι, δυνατοσάγωνοι, πικρόστομοι, με λαιμά κοντά και χοντρά σαν βαρέλια, αλύπητοι, φοβεροί. Aυτός διώρισε τον Δημήτριο άρχοντα της Θεσσαλονίκης κι’ όταν γύρισε από κάποιον πόλεμο, μάζεψε τους αξιωματικούς στη Θεσσαλονίκη για να κάνουνε θυσία στα είδωλα. Tότε ο Δημήτριος είπε πως είναι χριστιανός και πως δεν παραδέχεται για θεούς τις πελεκημένες πέτρες. O Mαξιμιανός φρύαξε και πρόσταξε να τον δέσουνε και να τον φυλακώσουνε σ’ ένα λουτρό. Όσον καιρό ήτανε φυλακισμένος, ο κόσμος πρόστρεχε με θρήνο κι’ άκουγε τον Δημήτριο που δίδασκε το λαό για την πίστη του Xριστού. Ένα παλληκαρόπουλο, ο Nέστορας, πήγαινε κι’ αυτός κάθε μέρα κι’ άκουγε τη διδασκαλία του. Eκείνες τις ημέρες, παλεύανε πολλοί αντρειωμένοι μέσα στο στάδιο κι’ ο Mαξιμιανός χαιρότανε γι’ αυτά τα θεάματα· μάλιστα είχε σε μεγάλη τιμή έναν μπεχλιβάνη που τον λέγανε Λυαίο, άνθρωπο θηριόψυχο και χεροδύναμο, ειδωλολάτρη και βλάστημο, φερμένον από κάποιο βάρβαρο έθνος. Bλέποντας ο Nέστορας πως τους είχε ρίξει κάτω όλους αυτός ο Λυαίος, και πως καυχιότανε πως είχε τη δύναμη του Άρη και πως κανένας ντόπιος δεν αποκοτούσε να παλέψει μαζί του, πήγε στη φυλακή και παρακάλεσε τον άγιο Δημήτριο να τον βλογήσει για να ντροπιάσει τον Λυαίο και τον Mαξιμιανό και τη θρησκεία τους. Kι’ ο άγιος Δημήτριος έκανε την προσευχή του και τον σταύρωσε και παρευθύς έδραμε ο Nέστορας στο στάδιο και πάλεψε με κείνον τον άγριο το γίγαντα και τον έριξε χάμω και τον έσφαξε. Tότε ο Mαξιμιανός έγινε θηρίο από το θυμό του και μαθαίνοντας πως ο Nέστορας ήτανε χριστιανός και πως τον είχε βλογήσει ο Δημήτριος, πρόσταξε να τους σκοτώσουνε. Σαν πήγανε στη φυλακή οι στρατιώτες, τρυπήσανε τον Δημήτριο με τα κοντάρια και έτσι πήρε τ’ αμάραντο στέφανο, στις 26 Oκτωβρίου 296· μάλιστα είναι γραμμένο πως σαν είδε τους στρατιώτες να ρίχνουνε τα κοντάρια καταπάνω του, σήκωσε ψηλά το χέρι του και τον πήρανε οι κονταριές στο πλευρό, για να αξιωθεί το τρύπημα της λόγχης που δέχτηκε ο Xριστός στην πλευρά του κ’ έβγαλε αίμα και νερό η λαβωματιά του. Tον Nέστορα τον αποκεφαλίσανε την άλλη μέρα έξω από το κάστρο. Oι χριστιανοί σηκώσανε τα άγια λείψανα και τα θάψανε αντάμα, κι’ από τον τάφο έβγαινε άγιο μύρο που γιάτρευε τις αρρώστιες, για τούτο τον λένε και μυροβλύτη. Aπάνω στον τάφο χτίσθηκε εκκλησιά, τον καιρό που βασίλεψε ο μέγας Kωνσταντίνος. Στα κατοπινά χρόνια χτίσθηκε η μεγάλη εκκλησιά η τωρινή και στα 1143 ο βασιλέας Mανουήλ ο Kομνηνός έστειλε και πήρε στην Kωνσταντινούπολη την εικόνα του αγίου και την έβαλε στο μοναστήρι του Παντοκράτορος που ήτανε χτισμένη η εκκλησία του από τους Kομνηνούς και που τη λένε σήμερα Zεϊρέκ και την είχανε κάνει παλαιότερα τεκέ οι ντερβίσηδες. Στα εικονίσματά του είναι ζωγραφισμένος απάνω σε κόκκινο αντρειωμένο άλογο, που κοιτάζει σαν άνθρωπος, ομορφοσελωμένο, στολισμένο με χάμουρα και με γκέμια χρυσά, με τα μπροστινά ποδάρια σηκωμένα στον αγέρα, με την ουρά ανακαμαριασμένη, αλαφιασμένο από τον Λυαίο που κείτεται ματοχωμένος χάμω, τρυπημένος από το κοντάρι του αγίου Δημητρίου. Στα καπούλια του, πίσω από τον Άγιο, είναι καβαλλικεμένος σε μικρό σχήμα ένας καλόγερος. Eίναι ο επίσκοπος Γαβριήλ, δεσπότης του Δαμαλά, που τον πιάσανε σκλάβο οι κουρσάροι μπαρμπερίνοι στα 1603 και τον πουλήσανε στο Aλγέρι, στον μπέη, που τον επήρε στο σεράγι του. Kάθισε κάμποσα χρόνια σκλάβος και παρακαλούσε μέρα νύχτα με δάκρυα να τον λευτερώσει ο άγιος Δημήτριος. Όπου, μια μέρα σαν αύριο, παραμονή τ’ αγίου Δημητρίου, τον είδε στον ύπνο του πως πήγε με τ’ άλογο και τον έβαλε καβάλλα και φύγανε από την Aραπιά. Kαι σαν ξύπνησε το πρωί, βρέθηκε λεύτερος στη Θεσσαλονίκη και δόξασε το Θεό και τον άγιο Δημήτριο και μπήκε σ’ ένα καράβι και πήγε στον Πόρο κι’ από τότε στα εικονίσματά του ζωγραφίζανε και το δεσπότη. Λοιπόν αύριο το βράδυ θα προστρέξουνε πάλι οι Θεσσαλονικιώτες κ’ οι άλλοι χριστιανοί στη μεγάλη πανήγυρη και θα παρακαλέσουνε με συντριβή τον ένθερμο προστάτη τους να τους δώσει βοήθεια σε τούτες τις δεινές περιστάσεις. Kαι θα μαζευτούνε ο λαός ο ορθόδοξος κ’ οι άρχοντες κ’ οι δεσποτάδες και παπάδες και καλόγεροι και θα ψάλουνε στο μεγάλον εσπερινό τα κατανυχτικώτατα τροπάρια, με το μουσικό μέλος της Oρθοδοξίας· γιατί η Θεσσαλονίκη είναι η κιβωτός που σώθηκε η ορθόδοξη λατρεία από τον κατακλυσμό της φραγκολεβαντινιάς που πάγει να μας πνίξει με τους ανούσιους νεωτερισμούς της. Eκεί θα συναχτούνε οι καλοί οι ψαλτάδες που ψέλνουνε ακόμα με κείνη τη σοβαρή ψαλμωδία που κρατά από τότε που θεμελιώθηκε η σεβάσμια τούτη εκκλησία, πούναι το καύχημα κ’ η παρηγοριά της Aνατολής, ύστερα από την Aγιά Σοφιά της Kωνσταντινούπολης. Kαι μεθαύριο στη λειτουργία, θα ψάλουνε στους Aίνους τα εξαίσια προσόμοια που είναι γεμάτα πόνο και ελπίδα και αγιασμένον ενθουσιασμό. Tάχει συνθέσει ένας από τους γλυκύτερους ποιητές της εκκλησίας μας, ο άγιος Θεοφάνης ο Γραπτός, ψυχή πονεμένη και καρτερική. Kαι θα σας εξηγήσω με λίγα λόγια πως βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη και μελώδησε αυτά τα συγκινητικά τροπάρια. Aυτός ο άγιος μαζί με τον αδελφό του τον Θεόδωρο λέγονται “Θεόδωρος και Θεοφάνης οι Γραπτοί”. Γεννηθήκανε στην Παλαιστίνη και γινήκανε μοναχοί και ύστερα χειροτονηθήκανε παπάδες και ησυχάσανε στο μοναστήρι του αγίου Σάββα. Ήτανε κι’ οι δυο σπουδασμένοι στο έπακρο και γνωρίζανε κατά βάθος την ελληνική και την αραβική γλώσσα. Φαίνεται πως οι αληθινοί χριστιανοί πρέπει παντοτινά να βασανίζουνται, γιατί, σαν περάσανε οι διωγμοί από τους ειδωλολάτρες, αρχίσανε άλλοι διωγμοί από τους αιρετικούς χριστιανούς. Kι’ όσοι βασανισθήκανε από τους ειδωλολάτρες γινήκανε μάρτυρες, κι’ όσοι βασανισθήκανε από τους χριστιανούς αιρετικούς γινήκανε ομολογητές. Tέτοιοι ομολογητές είναι και γράφουνται και τα δυο τούτα αγιασμένα αδέλφια, ο Θεόδωρος κι’ ο Θεοφάνης. Γιατί τους καταδίωξε ο Λέοντας ο Ίσαυρος, που ήτανε εικονομάχος και τους φυλάκωσε και τους έδειρε και ύστερα τους εξώρισε στον Πόντο. Kι’ ο μεν Θεόδωρος τελείωσε τον αγώνα στη δεύτερη εξορία που τους έστειλε ο Θεόφιλος, ο τρίτος εικονομάχος αυτοκράτορας ύστερα από τον Λέοντα, και πέθανε σ’ ένα ερημονήσι που το λέγανε Aρουσία, μέσα σε μεγάλα δεινά και σε στερήσεις. O δε Θεοφάνης εξωρίσθηκε στη Θεσσαλονίκη κ’ εκεί, σκλάβος και τυραννισμένος, σύνθεσε με κλαυθμό ψυχής αυτά τα τροπάρια, που με δαύτα ικετεύει τον άγιο Δημήτριο να γλυτώσει τη χριστιανοσύνη από τους ασεβείς και τυραννικούς ανθρώπους, και τη Θεσσαλονίκη από τους βαρβάρους που τη ζώνανε. Kαι λέγουνται Γραπτοί, επειδή ο Θεόφιλος πρόσταξε και τυπώσανε με πυρωμένο σίδερο απάνω στα μέτωπά τους ένα αδιάντροπο ποίημα που έκανε κάποιος αυλοκόλακας. O άγιος Θεοφάνης, άμα πέθανε ο αυτοκράτορας Θεόφιλος, ψηφίσθηκε επίσκοπος Nικαίας και εκοιμήθη, γέροντας γεμάτος από πνευματική ευωδία, στα 850 μ.X. O Nικηφόρος Kάλλιστος τον λέγει ηδύφωνον μουσικόν αυλόν κι’ ο Σουΐδας ποιητήν. Έγραψε πολλές υμνωδίες σε διάφορες γιορτές, σύνθεσε και κανόνα συγκινητικό στον βασανισμένον αδελφό του τον Θεόδωρο. Aπό τα τροπάρια των Aίνων που είπαμε, το πρώτο έχει περισσότερον πόνο και πάθος και σ’αυτό συνεταίριαξε ο ποιητής τεχνικά τη θλίψη του για το διωγμό της ορθοδοξίας με το υμνολόγημα του αγίου και με την καρτερική ελπίδα για τη σωτηρία της θεοσκέπαστης Θεσσαλονίκης, που και κείνον τον καιρό βρισκότανε σε αγωνία. Aυτά τα τροπάρια ταιριάζουνε πάντα στις δεινές δοκιμασίες που πέρασε απανωδιαστά η Θεσσαλονίκη από τον καιρό του Διοκλητιανού ίσαμε σήμερα. Παρακάτω βάζω αυτό το τροπάρι και το μεταγυρίζω στην απλή γλώσσα, πλην χωρίς να μπορέσω να σιμώσω στο πρωτόγραφο: “Δεύρο, μάρτυς Xριστού, προς ημάς, σου δεομένους συμπαθούς επισκέψεως και ρύσαι κεκακωμένους τυραννικαίς απειλαίς και δεινή μανία της αιρέσεως· υφ’ ης ως αιχμάλωτοι και γυμνοί διωκόμεθα, τόπον εκ τόπου διαρκώς διαμείβοντες και πλανώμενοι εν σπηλαίοις και όρεσιν. Oίκτιρον ουν, πανεύφημε, και δος ημίν άνεσιν· παύσον την ζάλην και σβέσον την καθ’ ημών αγανάκτησιν, Θεόν ικετεύων, τον παρέχοντα τω κόσμω το μέγα έλεος”. “Έλα, μάρτυρα του Xριστού, σε μας, που έχουμε μεγάλη ανάγκη από τη συμπονετικιά σου την επίσκεψη και γλύτωσέ μας από τις τυραννικές φοβέρες κι’ από τη δεινή μανία της αιρέσεως· που μας κατατρέχει σα νάμαστε σκλάβοι και περπατούμε γυμνοί δώθε και κείθε κι’ αλλάζουμε ολοένα τόπο με τόπο και πλανιόμαστε σαν τ’ αγρίμια στα βουνά και στα σπήλαια. Λυπήσου μας, πανεύφημε, και δώσε μας ανάπαψη, πάψε τη ζάλη και σβήσε την αγανάχτηση που σηκώθηκε καταπάνω μας, παρακαλώντας το Θεό, που δίνει στον κόσμο το μέγα έλεος”.
>
>

Κυριακή Γ Λουκά – Ο χορηγός της ζωής

«νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι»(Λουκ. ζ΄ 14)
Ὁ θάνατος, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μιᾶς νέας ὑπάρξεως κινεῖ πάντοτε τόν οἶκτο τῶν ἀνθρώπων, συγκινεῖ τίς καρδιές τους, προκαλεῖ θλίψη, φέρνει ἀβίαστα δάκρυα στά μάτια, δημιουργεῖ πόνο στήν ψυχή καί καλλιεργεῖ τή συμπάθεια. Αὐτό ἀκριβῶς συνέβη στήν ὄμορφη πόλη, – ἔτσιἑρμηνεύεται τό ὄνομα τῆς Ναΐν τῆς Ἰουδαίας. Στή συνέχεια ἔχουμε μιά νεκροπομπή νά ἐξέρχεται ἀπό τήν πύλη τῆς ὄμορφης πόλης. Ἀλήθεια, τί ὀξύμωρο σχῆμα! Μιά ὄμορφη πόλη θρηνεῖ ἕνα νεκρό κάτοικό της. Ἡ ξαφνική ἀναχώρηση ἀπό τή σκηνή τοῦ κόσμου τούτου τοῦ μονάκριβου υἱοῦ τῆς χήρας ἀπό τή Ναΐν συγκέντρωσε πλῆθος κόσμου νά τῆς συμπαρασταθοῦν καί νά μοιραστοῦν τό πένθος καί τή λύπη της. Ὅλοι ὅμως αὐτοί δέν μποροῦσαν νά κάνουν τίποτε περισσότερο. Ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ θεάματος, αὐτῆς τῆς σπαραξικάρδιας σκηνῆς, ἔχουμε τήν παρουσία τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος διεκήρυξε: «ἐγώ εἰμι ἡἀνάστασις καί ἡ ζωή»(Ἰωάν. ια΄ 25). Ὁ θάνατος βρέθηκε ἀντιμέτωπος μέ τό Ζωοδότη Κύριο. Ὁ Κύριος, ἀντικρύζοντας τό φέρετρο μέ τήν ἄψυχο σορό τοῦ νέου, τή δακρύβρεχτη μάνα ἀπαρηγόρητη καί τό πενθηφόρο πλῆθος, δέν ἔμεινε ἀσυγκίνητος. Ἀντίθετα «ἐσπλαγχνίσθη ἐπ’ αὐτῇ» καί τῆς παράγγειλε «μή κλαῖε». Στή συνέχεια ὁ Κύριος δέν ἔλαβε ὑπόψη του τίς ἰουδαϊκές συνήθειες, περί ἀκαθαρσίας τοῦ νεκροῦ. Μέ ἀποφασιστικότητα πλησίασε καί ἄγγιξε τό φέρετρο. Ἡ Ζωή πλησίασε τό θάνατο γιά νά τόν καταργήσει. Αὐτοί οἱ ὁποῖοι μετέφεραν τό φέρετρο σταμάτησαν. Ὁ Κύριος διέταξε: Νεαρέ, σέ προστάζω νά σηκωθεῖς, «νεανίσκε, σοί λέγω ἐγέρθητι.» Ὁ νεκρός ὑπάκουσε καί ἀφοῦ ἐπανῆλθε στή ζωή, κάθισε στό φέρετρο καί ἄρχισε νά μιλᾶ. Τοῦτο ἀκριβῶς βεβαίωνε καί ὑποδήλωνε τήν πραγματική του νεκρανάσταση. Τότε ὁ Κύριος τόν πῆρε ἀπό τό χέρι καί τόν παρέδωσε ζωντανό καί ὑγιῆ στή μέχρι τή στιγμή ἐκείνη πενθοῦσα καί κλαίουσα μητέρα του. Μετά ἀπό αὐτά οἱ παρόντες κατελήφθησαν ἀπό ἱερό δέος καί ἐδόξαζαν τό Θεό. Ἔλεγαν δέ ὅτι ἀνάμεσά μας ἐμφανίσθηκε Μεγάλος προφήτης καί ὁ Θεός ἦλθε νά σώσει τό λαό του. Ἀλήθεια, πόσο μεταβάλλει τά πράγματα ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή τῶν ἀνθρώπων! Ἄν προβοῦμε σέ μιά σύντομη ἀναδρομή στή ζωή τῆς ἀνθρωπότητος, πόσους δακρύβρεκτους γονεῖς ἆραγε θά συναντήσουμε ἕνεκα τοῦ πνευματικοῦ θανάτου τῶν υἱῶν καί τῶν θυγατέρων τους; Τά ναρκωτικά δυστυχῶς θερίζουν πολλά παιδιά, πρίν καλά καλά τά μπουμπούκια τους ἀρχίσουν νά ἀνοίγουν χαρωπά μπροστά στόν ἥλιο τῆς ζωῆς. Παρακάτω ἄλλοι εὑρίσκονται ζαλισμένοι ἀπό τήν κατάχρηση τοῦ ποτοῦ. Κάποιοι ἄλλοι κατάντησαν ράκη τῶν τυχερῶν παιγνιδιῶν. Πολλούς δέ ἄλλους συναντᾶ κανένας νά κυλίονται ὡς ἄλλα γουρούνια στό βοῦρκο τῆς κάθε εἴδους ἁμαρτίας. Ὅλοι αὐτοί ἀποτελοῦν ζωντανούς νεκρούς. Μόνο ὁ Κύριος τοῦ θανάτου καί τῆς ζωῆς ἔχει τή δύναμη νά τούς ἀναστήσει καί νά τούς ἐπαναφέρει στόν κόσμο τῆς κοσμιότητος, τῆς τιμῆς καί τῆς πνευματικῆς εὐεξίας καί ἀνέλιξης. Ποῖος ὅμως θά τούς ὁδηγήσει κοντά στό Χριστό; Ἐκεῖνος φωνάζει καί προσκαλεῖ: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς».(Ματθ. ια΄ 28) Ἐλᾶτε σ’ ἐμένα ὅλοι ὅσοι κοπιάζετε καί εἶστε φορτωμένοι, κι’ ἐγώ θά σᾶς ξεκουράσω. Ὁ χορηγός τῆς ζωῆς περιμένει ὅλους ἰδιαίτερα τούς νέους νά σπεύσουν πλησίον του γιά νά βροῦν ἀνάπαυση καί χαρά. Ἀμήν!
>
>

Ἡ Βυζαντινή μουσική καί ἡ συνεχής προσπάθεια γιά τήν θεραπεία τῆς ψυχῆς. Γέροντας Πορφύριος

ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ

1. Βυζαντινή μουσική
Ἡ βυζαντινή μουσική, ἔλεγε ὁ Γέροντας Πορφύριος, ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο ἀναίμακτα. Ἕνα σπουδαῖο θεραπευτικό μέσο γιά τήν ταλαίπωρη ψυχή τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου, τοῦ ἐμπαθοῦς, εἶναι πράγματι ἡ Βυζαντινή μουσική. Διά τοῦτο δίδασκε ὁ σοφός ἰατρός τῆς ψυχῆς-Γέρων: «Ἡ βυζαντινή μουσική εἶναι πάρα πολύ ὠφέλιμη. Κανένας χριστιανός δέν πρέπει νά ὑπάρχει χωρίς νά ξέρει βυζαντινή μουσική. Πρέπει ὅλοι νά μάθομε. Ἔχει ἄμεση σχέση μέ τήν ψυχή. Ἡ μουσική ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο ἀναίμακτα. Χωρίς κόπο, ἀγαλλόμενος, γίνεσαι ἅγιος». Εἰδικά γιά τήν θεραπεία τῆς κατάθλιψης ἡ βυζαντινή μουσική εἶναι ἕνα πολύ ἀποτελεσματικό μέσο.

Ἡ Βυζαντινή μουσική, δίδασκε, θεραπεύει τήν κατάθλιψη. «Μιά φορά (διηγεῖται ὁ Γέροντας) εἶχε κάποιος δαιμόνιο, ὁ βασιλιάς Σαούλ, καί πήγαινε ὁ Δαβίδ καί τοῦ ἔψαλλε καί ὁ δαίμονας ἔφευγε. Πήγαινε μέ τό ψαλτήρι-τό ψαλτήρι ἦταν ὄργανο. Ὅταν τόν ἔπιανε τό δαιμόνιο τῆς μελαγχολίας, πήγαινε ὁ Δαβίδ καί τοῦ ‘παιζε τό ψαλτήρι κι ἔτσι ἔφευγε ὁ δαίμονας. Ποῦ ‘ναι αὐτοί πού τρέχουνε νά βροῦνε θεραπεία γιά τήν κατάθλιψη. Ὅταν μάθουνε βυζαντινή μουσική καί ἰδοῦνε τή μαυρίλα νά ‘ρχεται, πάπ! ἕνα δοξαστικό κι ἡ μαυρίλα πού ἔρχεται νά σέ καταλάβει, ὡς ἕνα εἶδος ψυχικῆς μελαγχολίας, γίνεται ὕμνος πρός τόν Θεό.Ἐγώ τό πιστεύω αὐτό. Ἀπόλυτα τό πιστεύω. Σᾶς τό λέω ὅτι ἕνας μουσικός, πού ἀγαπάει τή μουσική, πού εἶναι εὐσεβής, μπορεῖ μιά δυσκολία του νά τήνε κάνει ἔργο μουσικό ἤ ἕνα ἕτοιμο ἔργο νά τό ψάλει, νά τό ἀποδώσει. Ἔτσι, προκειμένου νά κλαίει καί νά καταπιέζεται, προσφέρει μιά δοξολογία στόν Θεό».

Ὁ ὑγιής ἄνθρωπος ζεῖ μέσα στήν ἁρμονία. Ἡ ἀρετή εἶναι ἁρμονία. Ἔλεγε ὁ Γέροντας: «Ἡ βυζαντινή μουσική εἶναι πάρα πολύ εὔκολη, ὅταν τήν ἐρωτευθεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι τόση ἡ ὠφέλεια τῆς ἁρμονίας στήν ψυχή!. Αὐτός πού ξέρει μουσικά καί ἔχει ταπείνωση, ἔχει τήν χάρι τοῦ Θεοῦ. Πάει νά θυμώσει, νά ἐκραγεῖ, ἀλλά φοβᾶται τή δυσαρμονία, διότι καί ὁ θυμός καί ὅλες αὐτές οἱ ἁμαρτωλές καταστάσεις δέν εἶναι μέσα στήν ἁρμονία. Κι ἔτσι μισεῖ σιγά σιγά τήν κακία καί ἐγκολπώνεται τήν ἀρετή, πού εἶναι ἁρμονία. Ὅλες οἱ ἀρετές ἔχουν ἁρμονία. Οὔτε στενοχώριες μπορεῖ νά ἔχεις, οὔτε… Μπορεῖς νά ζεῖς μέσα στή χαρά. Ἅμα καταλάβεις πώς ἔρχεται καμιά μαυρίλα στόν ὁρίζοντα τῆς ψυχῆς σου, λέεις ἕνα ὡραῖο τροπάριο καί ἡ μαυρίλα γίνεται ὕμνος στόν Θεό. Τή δύναμη αὐτή πού θά σέ στενοχωροῦσε καί θά σέ καταπίεζε, τήν ἴδια δύναμη τή βουτᾶς καί τήν ἁγιάζεις».

2. Συνεχής προσπάθεια
Ἀπ’ ὅλα τά μέχρι τώρα λεγόμενα τοῦ Γέροντα συνάγεται ὅτι χρειάζεται συνεχής προσπάθεια γιά νά παραμένουμε στό Φῶς. Προσπάθεια γιά ἄσκηση καί μυστηριακή ζωή. Ὁ σεβαστός ἁγιασμένος Γέροντας ζοῦσε ἀληθινά μέσα στήν Ἐκκλησία. Διά τοῦτο καί ἔλεγε:«Στήν Ἐκκλησία… γινόμαστε ἔνθεοι. Ὅταν εἴμαστε μέ τόν Χριστό, εἴμαστε μέσα στό φῶς· κι ὅταν ζοῦμε μέσα στό φῶς, ἐκεῖ δέν ὑπάρχει σκότος. Τό φῶς, ὅμως, δέν εἶναι παντοτινό· ἐξαρτᾶται ἀπό μᾶς. Συμβαίνει ὅπως μέ τό σίδηρο, πού ἔξω ἀπ’ τή φωτιά γίνεται σκοτεινός. Σκότος καί φῶς δέν συμβιβάζονται. Ποτέ δέν μπορεῖ νά ἔχομε σκοτάδι καί φῶς συγχρόνως. Ἤ φῶς ἤ σκότος. Ὅταν ἀνάψεις τό φῶς, πάει τό σκότος».
>
>

Βρέθηκαν τα λείψανα της αγίας Κυράννας, 260 χρόνια μετά το μαρτύριό της

Με μεγάλη συγκίνηση προστρέχουν οι Θεσσαλονικείς στο παλαιό Ιερό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Όσσας Λαγκαδά για να προσκυνήσουν το χαριτόβρυτο λείψανο της αγίας νεομάρτυρος Κυράννας, το οποίο φανερώθηκε στις 12 του μηνός Σεπτεμβρίου, 260 χρόνια μετά το μαρτύριό της. Η αγία Κυράννα έζησε στην Όσσα του Λαγκαδά στα μέσα του 18ου αιώνα και ήταν νεαρή χριστιανή με βαθιά πίστη στο Χριστό. Η σωματική ομορφιά της έθελξε έναν αρνησίθρησκο πλούσιο της περιοχής, ο οποίος είχε εγκαταλείψει την πατρώα πίστη για να ασπαστεί τον Ισλαμισμό. Με μεγάλη αναίδεια, ο άπιστος κάλεσε την αγία να αρνηθεί τη χριστιανική πίστη για να μπορέσει άμεσα να την νυμφευθεί. Η αντίδραση όμως της νεαρής Κυράννας τον εξόργισε. Η αγία τού αποκρίθηκε άφοβα πως «κάλλιο το έχει να πεθάνει παρά να αρνηθεί τον Χριστό, για τον οποίο θα έδινε και τα νιάτα της και τη ζωή της». Ο Τούρκος την οδήγησε στη φυλακή, όπου την υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια. Παρά την δεκαήμερη δοκιμασία, η αγία έμεινε ακλόνητη στην πίστη του Χριστού, τον οποίο είχε ποθήσει ως ουράνιο Νυμφίο της με όλη της την ψυχή. Μάλιστα, στο κελί της εμφανίστηκε ένα γλυκύτατο θείο φως, το οποίο την στήριζε και την ενδυνάμωνε. Οι βάσανοι όμως τους οποίους είχε υποστεί είχαν πλήξει ανεπανόρθωτα το κορμί της, και γι’ αυτό η αγία Κυράννα παρέδωσε τη λευκή ψυχή της στον αγωνοθέτη Χριστό στις 28 Φεβρουαρίου του 1751.

Η εύρεση
Φέτος, 260 χρόνια από τότε, η Ιερά Μητρόπολη Λαγκαδά αποφάσισε να αφιερώσει ολόκληρο το έτος 2011 στη μνήμη της αθληφόρας αγίας, διοργανώνοντας πολλές λατρευτικές, επιστημονικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Αυτό τον πόθο και την ευλάβεια του λαού της επαρχίας Λαγκαδά προς το πρόσωπο της αγίας ήρθε να πληρώσει στις 12 Σεπτεμβρίου η ανεύρεση τμήματος του τιμίου λειψάνου της, θαμμένου κάτω από το Ιερό Βήμα του παλαιού Ιερού Ναού των Ταξιαρχών στην Όσσα. Η εύρεση των λειψάνων της συνοδεύθηκε από έντονη ευωδία, η οποία πλημμύρισε το Ναό, ενώ η ιατροδικαστική έρευνα επιβεβαίωσε τη χρονολογία ταφής και την ηλικία της Αγίας. Στο Ναό των Ταξιαρχών τελούνται καθημερινά ευχαριστήριες παρακλήσεις και αγρυπνίες προς τιμήν της Αγίας, οι οποίες θα συνεχιστούν μέχρι τις 10 Οκτωβρίου, ενώ τίθενται προς προσκύνηση τα ευρεθέντα λείψανα. Στις 11 Οκτωβρίου, στο χώρο θα μεταβεί προς προσκύνηση ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, ο οποίος με λιτανεία θα μεταφέρει τα λείψανα της αγίας Κυράννας από τον παλαιό Ναό των Ταξιαρχών στο νέο Ιερό Ναό της Οσσάς που τιμάται επ’ ονόματί της Αγίας. Η πάνσοφη Πρόνοια του Θεού επέλεξε αυτή τη δύσκολη για την Ελλάδα μας στιγμή για να μας εμφανίσει τη ζωντανή χάρη Του μέσω της Αγίας νεομάρτυρος Κυράννας και να ενδυναμώσει την πίστη μας. Οι άγιοί μας πρεσβεύουν στον Κύριο για το έθνος μας και μάς βεβαιώνουν για την παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Ας ελπίζουμε λοιπόν στο Θεό, ο οποίος “εθαυμάστωσε τους αγίους, τους εν τη γη Αυτού”.

>
>

Κυριακή Β΄Λουκά -Άνθρωπε αγάπα!

«…πλην αγαπάτε τους εχθρούς υμών και άγαθοποιειτε και δανείζετε μηδέν άπελπίζοντες»
Μια «άλλη» πρόταση ζωής καταθέτει ή Εκκλησία σήμερα στον κόσμο, καθι­στώντας τον κοινωνό στα λόγια του Νυμφίου της. Μια πρόταση επαναστατι­κή, όντως νέα καί δυνατά ανθρώπινη: «…Εγώ σας λέγω ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας και να τους ευεργετείτε καί να τους δανείζετε, χωρίς να ελπίζε­τε σε κανένα αντάλλαγμα…» (Λουκ. στ’ 35). Πρόκειται για την «πρόταση» της χριστιανικής αγάπης, πού είναι γλυκύ­τερη καί πιο δυνατή άπ’ τη ζωή, πού δεν λογαριάζει τίποτε όντας πιο ισχυρή κι άπ’ το θάνατο. Πρόκειται για την μοναδική απάντηση στον κόσμο, πού αύτοφυλακισμένος ατή βία καί στη λατρεία του μίσους, γεύεται την απόγνω­ση, μυρίζοντας θάνατο. Ή γη πια έχει καταντήσει να γίνει ένα στοιχειωμένο δάσος από σταυρούς, μνήματα ξερά, κρεμάλες, στρεβλές, τροχούς, μάγγανα καί φραγγέλια. Γίνηκε ένας τόπος εξορίας, γιατί ανάμεσα μας ανοίξαμε πόλε­μο ανελέητο, γιατί ό καθένας μας, σαν πεινασμένο κοράκι, τροφή βλέπει ατοϋ αδελφού το πτώμα…Σ’ αυτόν τον κόσμο, πού ό «Αβελ καί ό Κάιν ξαναζούν για να ξανασκοτωθούν, πού ό «Αδης όλο καί πιότερο γυρεύει, πεινώντας αβυσσαλέα, τον αν­θρώπινο κολασμό, δίχως έλεος κανένα, σ’ αυτόν τον κόσμο ό Χριστός κραυ­γάζει: «Ανθρωπε αγάπα…Κόλαση: το μαρτύριο του να μην αγαπάει κανείς (Ντοστογιέβσκι) Στόν άνθρωπο του 2000 μ.Χ. πού πασχίζει να πείσει τους πάντες —καί περισσότερο άπ’ όλα τον εαυτό του — ότι ή καθαρή ανθρώπινη αγάπη μπορεί να υπάρχει χωρίς την αγάπη στο Θεό, ή ότι αυτή μόνη μπορεί να γεμίσει το κενό πού άφησε ό …«θάνατος του Θεού», ή Εκκλησία λέει ξεκάθαρα ότι ή αγάπη είναι ΘΕΑΝΘΡΩΠ1ΝΟ μυστήριο· είναι ό πυρσός πού πυρακτώνει την καρδιά μας για «πόθο άπειρο του Θεού καί των αδελφών μας» (Συμεών ό Νέος Θεολόγος). Είναι μια θυσία, είναι ή καύση της καρδιάς για όλα τα πλάσματα του Θεού, ένα προσκύνημα προς τους αδελφούς μας τους άνθρώπους, πληρωμένο με τη βεβαιότητα πώς σαν αγαπάμε,«δεν προσκυνάμε ου­σιαστικά τους αδελφούς μας, αλλά το Θεό προσκυνάμε- άλλωστε έχει λεχθεί: είδες τον αδελφό σου, είδες Κύριο το Θεό σου» (Άββάς Άπολλώ). Αγάπη χωρίς το Θεό δεν υπάρχει. Μόνο αν αγαπάμε αληθινά το Θεό μπορούμε ν’ άγαπήσομε τον άνθρωπο· καί μόνο αν αγαπάμε αληθινά τόν άνθρωπο, μπορούμε ν’ άγαπήσουμε το Θεό. «Γιατί αν πράγματι ό Θεός εΐνα αγάπη, τότε ό αποξενωμένος άπ’ την αγάπη, είναι αποξενωμένος άπ’ τό Θεό» (Μάξιμος ό Όμολογητής). Ή αγάπη είναι ό δρόμος πού ενώνει τηνκτίση με τον Κτίστη της καί τους ανθρώπους αναμεταξύ τους σε ενότητα είναι ή άνοδος προς την βασιλεία Του, είναι ή οδός προς τη θεάνθρωπινη κοινωνία κι ένωση, ή δυνατότητα της ένοικήσεως του Χριστού σε μας, η γλυκιά αίσθηση της παρουσίας Του. Είναι ή πραγμάτωση της ζωής, σε αντί θέση με το μίσος, πού μονάχα σαν τρέλα, σαν πράξη αυτοκτονίας το βίωνε αιώνες τώρα ό άνθρωπος. «»Αν ή αγάπη είναι ή ζωή, θα πει ό όσιος Θαλάσσιος, τότε το μίσος προς τον πλησίον είναι ό θάνατος», ό θάνατος πού φαντάζει σαν μοναδική επιλογή για τον άνθρωπο πού δεν αγαπά ή δεν τον άγαπουν…Στήν ασκητική κυρίως γλώσσα ή άρνηση ή ή κατάλυση της αγάπης ταυ τίζεται με το μαρτύριο της κολάσεως, με την ίδια την κόλαση, με την άπύθμένη θλίψη καί τη μόνωση. Γιατί ή κόλαση παρουσιάζει έναν έγωκεντρισμό των άκρων, πού μόνο ή ανθρώπινη καρδιά ή αδύναμη ν’ αγαπήσει γνωρίζει Ό Ντοστογιέβσκι ορίζει την κόλαση σαν «το μαρτύριο του να μην άγαπά κανείς», γιατί γνωρίζει καλά ότι ή κόλαση δεν είναι τόπος, αλλά τρόπος όδυνηρής ζωής, σφραγισμένος άπ’ την απουσία της προσωπικής κοινωνίας και της αγάπης. Ό Ισαάκ ό Σύρος, μιλώντας για το πόσο «σκληρό» καί «πικρό» είναι το «κολαστήριο», μάλλον δε το «μαστίγιο» της αγάπης, θα πει ότι κόλα­ση σημαίνει άκοινωνησία, σημαίνει την αδυναμία του άνθρώϋϋυ «να βλέπει τον άλλον πρόσωπο με πρόσωπο»· σημαίνει «τα νώτα του ενός να είναι κολ­λημένα με τα νώτα του άλλου», γιατί «ή λύπη πού μπαίνει στην καρδιά άπ’ την αμαρτία απέναντι στην αγάπη, είναι οξύτερη από κάθε πραγματική κόλα­ση»!Για τους Αγίους αγάπη σημαίνει κένωση (ταπείνωση), αύτοπαραίτηση άπ’ τίς δυνάμεις του «εγώ», υπέρβαση του εαυτού μας- σημαίνει την τέχνη του να δίνεις κι όχι να παίρνεις, να κερδίζεις τη ζωή, δίνοντας την για τους άλλους, να πέφτεις άπειρες φορές καθημερινά στην φωτιά για την αγάπη των ανθρώπων κι όμως να μη χορταίνεις άπ’ αυτή σου την προσφορά (Ισαάκ ό Σύρος}. Γι’ αυτό ή αγάπη δεν περιορίζεται σε ορισμούς ή σε ήθικόλογα «πρέπει», δεν αποτελεί κάποια συνταγή, αλλά είναι ή έκφραση της οδύνης του ανθρώπου μπροστά στίς συγκεκριμένες υπάρξεις, είναι ή δύναμη πού χαριτώνει τον άνθρωπο να υπερβαίνει κάθε ατομικό όριο καί ν’ αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, είναι αυτή πού «αλλοιώνει την φύση των πραγμά­των» (Χρυσόστομος), πού βγάζει το άτομο άπ’ την αυτάρκεια του καί το οπλίζει με το σφρίγος να πει οι «άλλοι» δεν είναι ή κόλαση μου, αλλά «οι άλλοι είναι ό Θεός μου» (Εύεργετινός). Είναι ή δύναμη να κερδίσομε τον αδελφό μας, γιατί «εάν κερδίσομε τον αδελφό μας, τον Θεό κερδίζαμε» (Μ. Αντώνιος). Είναι το «τέλος των αρετών» (Μάρκος ό Ασκητής), ή γλυκιά εμ­πειρία των Πατέρων, πού γλυκόλαλα κράζει στίς καρδιές μας: «Την ώρα πού θα καλύψομε το σφάλμα του αδελφού μας, καί ό Θεός σκεπάζει το δικό μας. Καί την ώρα πού θα φανερώσαμε το σφάλμα του αδελφού μας, καί ό Θεός θα φανερώσει το δικό μας» (Άββάς Ποιμήν). Είναι ή τέχνη να έξαρπάζεις μιαψυχή άπ’ την ανάγκη καί τα δεινά της, τη στέρηση καί τα βάσανα (Ποιμήν του Έρμα). Φωνή του Κυρίου-Αρχ.Θ.Αθαν.
>
>

Κυριακή Α΄Λουκά – Η τήρησις των θείων εντολών είναι χορηγός και των επιγείων αγαθών

Ομιλία Νικηφόρου Θεοτόκη, Αρχιεπισκόπου Αστραχάν και Σταυρουπόλεως, περί του ότι η τήρησις των θείων εντολών είναι χορηγός και των επιγείων αγαθών. Δύο προστάγματα του Θεού ακούει ο Πέτρος και οι άλλοι μαθηταί του Χριστού που ήσαν μαζί του. «Χαλάσατε (ρίψετε δηλαδή) τα δίκτυα υμών εις άγραν», και, «δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Οι μαθηταί, υπακούοντας προθύμως, στο μεν πρώτον είχαν επιτυχίαν, έπιασαν δηλαδή αναρίθμητον πλήθος ιχθύων, υπακούοντας δε ευθύς και στο δεύτερον, έγιναν σύνθρονοι του Ιησού Χριστού. Τούτο αποδεικνύει επαρκώς, ότι όσοι υποτάσσονται στα θεία προστάγματα, όχι μόνον κληρονομούν την αιώνιαν βασιλείαν, αλλά γίνονται ευτυχείς και σε αυτήν την πρόσκαιρον ζωήν. Επειδή όμως ορισμένοι, στοχαζόμενοι ότι το ανθρώπινον γένος, από την αμαρτίαν του προπάτορος, εξωρίσθη σ’ αυτήν την γη για να πάσχει πάντοτε και να τιμωρείται, νομίζουν ότι όλοι οι νόμοι και τα προστάγματα του Θεού δεν αποβλέπουν καθόλου στην ειρηνικήν και ευτυχή κατάσταση του ανθρώπου στον κόσμον αυτόν, αλλά αφορούν ειδικώς και μόνον στην ψυχικήν σωτηρία μας, γι’ αυτό είναι ωφέλιμο να λαλήσωμε σήμερα κατά της πεπλανημένης αυτής γνώμης, και να δείξωμε ότι αυτή εναντιώνεται όχι μόνον στην διδασκαλία των θείων Γραφών και στα ιστορούμενα και βλεπόμενα παραδείγματα, αλλά και σε αυτόν τον ορθόν λόγον. Είναι αναρίθμητα τα ρητά των θείων Γραφών τα οποία υπόσχονται στους εργάτες των θείων εντολών αμοιβές επουρανίους, συγχρόνως δε και επιγείους. Ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος ήλθε στον κόσμον όχι «ίνα καταλύσει, αλλά ίνα πληρώσει τον νόμον», δηλαδή για να διδάξει τα μαθήματα της τελειότητος, τα οποία δεν περιέχονται στον νόμον, υπεσχέθη φανερά και όλα τα αγαθά της γης σε όσους δια της δικαιοσύνης και αρετής ζητούν την κληρονομίαν της Βασιλείας του Θεού: «Ζητείτε», είπε, «πρώτον την βασιλείαν του Θεού και δικαιοσύνην Αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν». Ομιλώντας δε περί εκείνων οι οποίοι για την αγάπην του εγκαταλείπουν υπάρχοντα και συγγενείς, εκήρυξε και αποφασιστικώς εβεβαίωσεν ότι αυτοί λαμβάνουν τις αμοιβές και σε αυτόν τον κόσμον: «Αμήν λέγω ημίν, ουδείς εστίν ος αφήκεν οικίαν ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή τέκνα ή αγρούς ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, εάν μη λάβει εκατονταπλασίονα νυν εν τω καιρώ τούτο». Όποιος πιστεύει στον Θεόν, και είναι πεπεισμένος ότι τα λόγια των θείων Γραφών είναι λόγια Θεού, εκείνος, ακούοντας αυτά, δεν έχει καμμίαν αμφιβολίαν ότι για την υπακοή στα θεία προστάγματα λαμβάνουμε διπλή την μισθαποδοσίαν, επίγειον και ουράνιον, πρόσκαιρον και αιώνιον. Και ιδού ένα παράδειγμα που αυξάνει την βεβαιότητα αυτής της αληθείας: Προστάσσει ο Θεός τον Αβραάμ λέγοντας: «Έξελθε εκ της γης σου και εκ της συγγενείας σου και εκ του οίκου του πατρός σου, και δεύρο εις γην ην αν σοι δείξω». Ο Αβραάμ επίστευσε και υπήκουσε, και ο Θεός του έδωσε πλούτον πολύν. Αληθώς η αμαρτία του προπάτορος, μας κατέστησε φθαρτούς και μας εξώρισεν από τον Παράδεισο. Αληθώς για την αμαρτία του προπάτορος ο Θεός κατηράσθη την γην και είπεν: «Επικατάρατος η γη εν τοις έργοις σου». Είπεν «εν λύπαις φαγή αυτήν πάσας τας ημέρας της ζωής σου». Είπεν «Ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σοι». Ναι, αληθώς, αλλά γιατί αυτό; Είναι φανερόν ότι για την αμαρτίαν. Εάν λοιπόν λείψει η αμαρτία, και αντί αυτής έλθει η αρετή, άραγε πάλι και μετά την αρετήν η γη επικατάρατος και λύπαι και άκανθαι και τρίβολοι; Όχι. Η αρετή ανεβάζει τον άνθρωπο στην κατάσταση του προπάτορος την προπτωτικήν. Εκείνη δε η κατάστασις είναι η κατάστασις της ευλογίας, της χαράς και της ανέσεως. Σ’ αυτήν την κατάστασιν ευρίσκετο ο Δαβίδ όταν έπραττε το θέλημα του Θεού. Όταν όμως έπραξε την αμαρτίαν, τότε ησθάνθη την κατάραν της γης, και τις λύπες και τις άκανθες και τούς τριβόλους της. Γι’ αυτό, ικετεύοντας μετά δακρύων έλεγεν: «Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου σου, και πνεύματι ηγεμονικώ στήριξόν με». Αυτό το ηγεμονικόν Πνεύμα, το οποίον είχεν ο άνθρωπος πριν από την αμαρτίαν, έρχεται πάλι στην καρδία του μετά την αρετήν. Αυτό τον κάνει ανώτερον από όλα τα γήινα, αυτό τον πείθει να τα θεωρεί όλα σαν απορρίματα. Επειδή λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, είναι φανερόν ότι όποιος θέλει τα αγαθά του κόσμου τούτου, εκείνος πρέπει να περιπατεί τον δρόμον της αρετής. Ενώ εμείς οι άθλιοι πιστεύουμε και πειθόμεθα ότι τρέχοντας στους κρημνούς της απωλείας, εκεί ευρίσκουμε την απόλαυση των αγαθών της παρούσης ζωής. Ο πανάγαθος Θεός έδωσε στους ανθρώπους τον νόμον του οδηγόν προς την ευτυχίαν, και τον διεμέρισε σε δέκα Εντολές. Λάτρευε, λέγει, και αγάπα μόνον τον αληθινόν Θεόν, και ποτέ να μην προσκυνήσεις, ούτε να λατρεύσεις την κτίση. Εμείς λησμονούμε τον Θεόν, και αφιερώνουμε τις καρδιές μας στα κτίσματα, δηλαδή στους αγρούς, στους αμπελώνες, στους κήπους, στα κειμήλια. Εμείς προσκυνούμε ως Θεόν τoν χρυσό και το αργύριον. Μην ορκίζεσαι, λέγει ο Θεός, στο όνομά μου. Εμείς σχεδόν κάθε μέρα και για πράγματα ευτελέστατα κάνουμε όρκους και φυλαττόμενους και αθετούμενους, και αληθείς και ψευδείς. Φύλαττε την εορτήν, λέγει ο Θεός. Και εμείς τις ημέρες των εορτών όχι μόνον δεν ερχόμεθα στην εκκλησία για να ακούσωμε τον λόγον του Θεού, να ζητήσωμε την συγχώρηση των αμαρτιών μας, και να τον δοξολογήσωμε για τις αμέτρητες ευεργεσίες του, όχι μόνον πωλούμε και αγοράζουμε και εργαζόμεθα κατά τις ημέρες των εορτών, αλλά περιμένουμε τις εορτές για να λύσωμε τον χαλινόν της εγκρατείας και της σωφροσύνης, και έτσι να εκτελέσωμε κάθε αμαρτία. Και παροργίζοντας με αυτόν τον τρόπον τον Βασιλέα της δόξης, ελπίζουμε μακρότητα ημερών και πλούτον πολύν και δόξαν μεγαλοπρεπή και τα λοιπά αγαθά της γης. Ω πλάνη σατανική! Και άλλη όμως πλάνη, χειροτέρα από αυτήν κατακυριεύει πολλούς. Πιστεύουν πολλοί ότι ο πολιτικός άνθρωπος απολαμβάνει τα αγαθά του κόσμου. Ο πολιτικός, λέγουν, γίνεται στον κόσμον αυτόν ευτυχής. Όμως, για να ειπούμε την αλήθειαν φανερά, πολιτικός είναι ο υποκριτής, ο κόλαξ, ο δόλιος, ο ψεύστης, ο πανούργος και πονηρός. Η δε επιστήμη που καλείται πολιτική, και τόσον επαινείται από τους ανθρώπους και θαυμάζεται, είναι τέχνη φανερά διαβολική. Ακούσετε και άλλην, τρίτην πλάνην, χειροτέραν από τις πρώτες. Πολλοί πιστεύουν ότι η ακριβής τήρησις του νόμου εμποδίζει την απόλαυση των επιγείων αγαθών. Πώς ημπορεί, λέγουν, ο ηγεμών ή ο άρχοντας να ευτυχεί στην διοίκηση του κράτους του, εάν μερικές φορές δεν καταφεύγει στο ψεύδος και στην αδικίαν, παρακινούμενος από τις περιστάσεις; Εάν ο έμπορος αποφεύγει τους όρκους, το ψεύδος, την απάτην, ούτε κερδίζει ούτε πλουτίζει. Εάν ο τεχνίτης απέχει από την δολιότητα, γίνεται πτωχός και δυστυχής. Άνθρωπε πεπλανημένε, πώς δεν καταλαβαίνεις την απάτην σου και τους παραλογισμούς σου; Αλλά εμείς βλέπουμε, λέγετε, ότι ορισμένοι τηρούν τους νόμους του Θεού και όμως δυστυχούν, ενώ πολλοί τους παραβαίνουν και όμως ζουν ευτυχισμένοι. Για μεν τούς πρώτους σας αποκρίνεται ο θείος Απόστολος Παύλος, λέγοντας: «τις γαρ οίδεν ανθρώπων τα του ανθρώπου, ει μη το πνεύμα του ανθρώπου το εν αυτώ;», δηλαδή, κανείς δεν γνωρίζει τα απόκρυφα του ανθρώπου. Αλλά μήπως εκείνος, τον οποίον εσύ νομίζεις δίκαιον και άγιον είναι υποκριτής και ψεύστης, όπως οι Φαρισαίοι; Μήπως αυτός είναι άλλος Ιώβ, που δοκιμάζεται από τον Θεόν, και με την δοκιμήν καθαρίζεται και ευλογείται; Πράγματι, ο Θεός δοκιμάζει τους δικαίους «ως χρυσόν εν χωνευτηρίω», και αυτοί «ολίγα παιδευθέντες, μεγάλα ευεργετηθήσονται». Διότι ο Θεός τους ηύρεν αξίους του εαυτού Του, και τους στέφει βασιλείς της επουρανίου Ιερουσαλήμ, όπου θα αναλάμψουν ως φωστήρες. Για δε τους δευτέρους, σου αποκρίνεται, ο Προφητάναξ λέγοντας: «Μη παραζήλου εν πονηρευομένοις μηδέ ζήλου τους εργαζομένους την ανομίαν», διότι «ωσεί χόρτος ταχύ αποξηρανθήσονται και ωσεί λάχανα χλόης ταχύ αποπεσούνται». Ο άδικος πλούτος φθείρεται ταχέως ωσάν τα χόρτα. Η ευτυχία η άνομος διασκορπίζεται ωσάν τον καπνόν. Σήμερα βλέπεις τον παράνομον να ευτυχεί, να υπερυψώνεται σαν τις κέδρους του Λιβάνου, και αύριο εξαφανίζεται από τους οφθαλμούς σου αυτός και όλη η ευτυχία του. Τον αναζητείς και ούτε την κατοικία του ευρίσκεις. Παρόμοιες μεταβολές βλέπουμε καθημερινώς. Βλέπουμε ορισμένους να πίπτουν από το ύψος της ευτυχίας στην άβυσσον των δυστυχημάτων. Ακούμε δε και την φωνήν του Παντοκράτορος να κηρύσσει: «Ο μη συνάγων μετ’ εμού, σκορπίζει», και όμως σαν κωφοί αποδίδουμε αυτές τις μεταβολές στην τύχη, στις συμπτώσεις, στην κακήν διοίκηση, και πάλιν εξακολουθούμε να παραβαίνωμε τις εντολές του Θεού, και να ελπίζωμε παράλληλα στην απόλαυση των αγαθών Αυτού. Χριστιανοί, για την υπόθεσιν αυτήν ελάλησεν τόσον καθαρά ο Θεός, ώστε κανείς δεν ημπορεί να αμφιβάλλει: Ακούσετε τι λέγει: «Τάδε λέγει Κύριος, ιδού οι δουλεύοντές μοι φάγονται, υμείς δε πεινάσετε. Ιδού οι δουλεύοντές μοι πίονται, υμείς δε διψήσετε. Ιδού οι δουλεύοντές μοι ευφρανθήσονται, υμείς δε αισχυνθήσεσθε. Ιδού οι δουλεύοντές μοι αγαλλιάσονται εν ευφροσύνη, υμείς δε κεκράξετε δια τον πόνον της καρδίας υμών, και από συντριβής πνεύματος υμών ολολύξετε». Ποία άλλα λόγια είναι καθαρότερα ή αποφασιστικότερα από αυτά; Εάν θέλεις πλούτον, εάν επιθυμείς τιμήν, εάν ζητείς ευτυχίαν, εάν ορέγεσαι τα αγαθά του κόσμου τούτου, πρώτον μεν δούλευε πάντοτε στον Κύριον, δηλαδή φύλασσε με κάθε προσοχήν και επιμέλειαν όλες τις εντολές Του, και ποτέ μην παραβείς ούτε μίαν. Δεύτερον δε, όταν βάλεις αρχήν σε κάποιο επάγγελμα, ή πολιτικόν ή δικαστικόν ή στρατιωτικόν ή ιερατικόν ή ηγεμονικόν ή στο εμπόριον ή σε κάποιαν τέχνην ή σε οποιοδήποτε άλλον έργο, μην εμπιστευθείς ούτε να καυχηθείς ούτε στην φρόνησή σου ούτε στην δύναμή σου ούτε στον πλούτο σου. Αλλά έχε όλην την ελπίδα και την πεποίθησίν σου στην φιλανθρωπίαν και το έλεος του Θεού. Να καυχηθείς για τούτο, για το ότι γνωρίζεις ότι τα πάντα είναι από τον Θεόν, και Αυτός είναι που δίδει και τα επίγεια και τα επουράνια αγαθά σε όσους Τον υπηρετούν. Να ζητείς πάντοτε με όλην σου την ψυχήν και την καρδίαν την Βασιλεία του Θεού και την κατόρθωση της αρετής σου, και να μην αμφιβάλλεις καθόλου ότι, ζητώντας αυτά, απολαμβάνεις και τα επίγεια αγαθά. Σου το υπόσχεται αυτό ο αψευδέστατος Θεός λέγοντας: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν». Από το βιβλίο Πατερικόν Κυριακοδρόμιον, σελίς 301 και εξής.
>
>

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ: “ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΘΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΘΛΙΟΥΣ ΡΑΒΒΙΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΗΣ ΨΕΥΔΟΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ”!

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 28ῃ Σεπτεμβρίου 2011

>
>

Μητροπολίτης Γρότυνος Ιερεμίας: “Κάτω οι ψεύτικοι θεοί του Ολύμπου και η ειδωλολατρία”

Πρέπει να πονέσουμε, αδελφοί μου χριστιανοί,γι’ αυτά που συμβαίνουν στην σημερινή μας εποχή. Σαν τον άγιο Πολύκαρπο πρέπει να πούμε κιεμείς: «Ω Χριστέ, σε ποιους καιρούς με φύλαξες, για να υποφέρω αυτά ταπράγματα»! Αλλά πρέπει, χριστιανοί μου, να έχει κανείς και μάτια για να βλέπειγύρω του· θέλω να πω ότι πρέπει να έχει νου καθαρό, για να εμβαθύνει σταπαρατηρούμενα της σημερινής εποχής. Μεταξύ όλων των κακών, προσωπικά, ωςμεγαλύτερο απ’ όλα τα κακά και απ’ όλα τα αμαρτήματα της εποχής μας θεωρώ τοκίνημα Ελλήνων χριστιανών, Δωδεκαθεϊστών λεγομένων, που με παλμό και βρασμόψυχής θέλουν να φέρουν πάλι στον αγιασμένο και ένδοξο τόπο μας τηνειδωλολατρία, το δωδεκάθεο του Ολύμπου. Και μάλιστα την ιδεολογία τους αυτήθέλουν να την ενθρονίσουν ιδιαίτερα στην Αρκαδία, ως έχουσα τα ωραιότερα τοπίαγια τον σκοπό τους. Ποιοι είναι αυτοί οι Δωδεκαθεϊστές,χριστιανοί μου; Είναι άνθρωποι βαπτισμένοι χριστιανοί, που, χωρίς να τουςβάλουν το μαχαίρι στον λαιμό, όπως έκαναν στους μάρτυρες, αυτοί αρνήθηκαν τοβάπτισμά τους, «έπτυσαν την άγια κολυμβήθρα τους», όπως έλεγε ο δικός μας απότην Νυμφασία πατήρ Γερβάσιος, πρόδωσαν την άγια πίστη στον Ιησού Χριστό και τηνκαλή μας Παναγία και έκαναν θρησκεία τους το ψέμα, τους δώδεκα «θεούς» τάχα τουΟλύμπου. Και θέλουν τώρα να κάνουν και μάς ναπλανηθούμε σαν κι αυτούς. Αυτό θέλουν! Το κίνημα αυτό, που δυστυχώς έχει και νέουςανθρώπους στα σπλάγχνα του, λέγεται Νεοειδωλολατρία ή και Νεοπαγανισμός καισυνδέεται στενά με το άλλο κίνημα της «Νέας Εποχής», για το οποίο σάς μίλησα σεένα προηγούμενό μου κήρυγμα. Δεν είναι κίνημα που συμβαίνει μόνο στην πατρίδαμας, αλλά ακριβώς, επειδή συνδέεται με την «Νέα Εποχή», που είναι μία παγκόσμιαλαίλαπα, έτσι και παντού οι άνθρωποι, με την αναζήτηση τάχα του «αρχαίου»,αναζητούν τις αρχαίες θρησκείες, και θέλουν να τις προβάλλουν στην πολιτισμένηεποχή μας ως αληθινές. Πρόκειται για μια παγκόσμια παγανιστική θρησκεία. Τα στελέχη της θρησκείας αυτής συγκροτούνσυνέδρια σ’ όλο τον κόσμο και μάλιστα το 2004, με την αφορμή των ολυμπιακώναγώνων, πραγματοποιήθηκε τέτοιο συνέδριο και στην πρωτεύουσά μας, την Αθήνα. Στην Ελλάδα οι Νεοειδωλολάτρες αποτελούνδιάφορες ομάδες και με διάφορα περιοδικά και βιβλία και εκπομπές από ταραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, αλλά και ιστοσελίδες στο διαδίκτυο, μάςπροβάλλουν την αρχαία ειδωλολατρική θρησκεία και συγχρόνως υβρίζουν τονχριστιανισμό και τον παρουσιάζουν σαν μία «εβραϊκή αίρεση» ξένη τάχα προς τοπνεύμα του ελληνισμού. Αλλά ποιους αρχαίους θεούς θέλουν να μάς φέρουν και ναμάς κάνουν να τους προσκυνήσουμε; Θα χρειαζόταν, χριστιανοί μου, ώρα πολλή γιανα ανοίξω τα βιβλία των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων για να σάς πω πόσο αηδιαστικήκαι παράλογη είναι η αρχαία ειδωλολατρική θρησκεία. Οι «θεοί» της φέρονται να διαπράττουν ηθικάόργια και φοβερές εχθρότητες μεταξύ τους. Οι «θεοί» που λάτρευαν οι πρόγονοίμας, αυτοί που θέλουν να μάς φέρουν οι Δωδεκαθεϊστές, έκαναν μοιχείες,πορνείες, παιδεραστίες, αιμομιξίες, ομοφυλοφιλίες, απάτες, κλοπές κ.ά.,πράγματα δηλαδή που κάνουν οι χειρότεροι των ανθρώπων. Αυτά που σάς λέω είναι έγκυρα και έχουμεμαρτυρίες από κείμενα. Φτάνει να σάς πω για την Αφροδίτη μόνο ότι είχε στηνυπηρεσία της χίλιες πόρνες και στην γιορτή της κάτω στην Κόρινθο γίνοντανόργια. Ακόμη, έχουμε βέβαιες αναφορές των αρχαίων συγγραφέων μας ότι καιανθρωποθυσίες γίνονταν υπέρ των αρχαίων «θεών». Πέστε μου, παρακαλώ, χριστιανοί μου, είναιθεοί αυτοί, ώστε να μπορούμε να προσευχηθούμε σ’ αυτούς και να μπορεί να αποτελέσουνπρότυπα για ‘μας; Μπορεί να μάς προστατεύσουν τέτοιοι «θεοί»; Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι από νωρίς νόησαν το αίσχος της θρησκείας των αρχαίων προγόνωνμας και την έκριναν, την κατέκριναν και την ήλεγξαν πολύ αυστηρά για τηναισχρότητά της και την δεισιδαιμονία της. Και τελικά την αρνήθηκαν! Γι’ αυτόκαι το τέλος πολλών από αυτούς ήταν μαρτυρικό. Αναφέρω προς τιμήν τους μερικάονόματα: Πρωταγόρας, Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης, Θεόφραστος, Αισχύλος,Δημόκριτος κ.ά. Είχε ήδη καταπέσει πριν από τον ερχομό τουΧριστού η αρχαία ειδωλολατρική θρησκεία στην χώρα μας. Και οι Έλληνεςαπογοητευμένοι και κουρασμένοι από τα ψέματα και την πλάνη και το αίσχος τηςειδωλολατρίας άνοιξαν διάπλατα την καρδιά τους και θρόνιασαν σ’ αυτήν την άγιαδιδασκαλία του Χριστού και έγιναν λάτρεις Του. Και όταν αργότερα ένας βασιλιάς,Ιουλιανός το όνομα, θέλησε να επαναφέρει την αρχαία πλάνη, έμαθε από την ίδιατην πηγή του ότι πάνε πια τα ψέματα, οι μαντείες και οι μαγείες, «απέσβετοκαι λάλον ύδωρ»! Ήρθε η πίστη του Χριστού και σάρωσε την πλάνη και τηςειδωλολατρίας και το αίσχος του δωδεκάθεου και γνώρισε ο κόσμος την θεογνωσίακαι έγινε η πατρίδα μας ανθόκηπος και φύτρωσαν σ’ αυτόν μοσχοβολητά λουλούδια,οι άγιοι. Έτσι έχουμ άγιο Δημήτριο, αγία Βαρβάρα, άγιοΓεώργιο, αγία Αικατερίνη και τόσους άλλους αγίους και μάρτυρες, «νέφοςμαρτύρων», που έχυσαν το αίμα τους ομολογούντες την πίστη στον Χριστό καιαρνούμενοι το ψέμα της ειδωλολατρίας. Πού να σάς τα λέγω, χριστιανοί μου,διηγούμενος τα μεγαλεία των αγίων μαρτύρων της πίστης μας στους αγώνες τουςενάντια των δώδεκα θεών του Ολύμπου, που θέλουν να μάς επαναφέρουν καισύγχρονοι τυφλωμένοι Έλληνες. Να σάς πω για νεαρές κοπέλλες, που τιςέπιαναν οι ειδωλολάτρες βασιλείς από τον λαιμό και τις έφερναν μπροστά σταείδωλα του Δία και της Αφροδίτης και των άλλων ψεύτικων θεών, για να κάνουνπροσευχή στα αγάλματά τους και να τους προσφέρουν μια χούφτα λιβάνι. Και οι κοπελλούλες αυτές με πίστη δυνατή στονΧριστό σταύρωναν τα είδωλα και αυτά συντρίβονταν και γίνονταν κομμάτια. Καιάλλος μάρτυρας χριστιανός, που τον έφεραν κι αυτόν στο άγαλμα του Δία να τοπροσκυνήσει, σταύρωσε το άγαλμα και το ρώτησε: «Δία, είσαι θεός;». «Όχι»,απήντησε το νεκρό άγαλμα και συντρίφθηκε και έγινε και αυτό κομμάτια. Τα έβλεπαν αυτά τα φαινόμενα οι ειδωλολάτρεςκαι όλοι μαζί, ομαδικά, ομολογούσαν και αυτοί την πίστη τους στον Χριστό ωςαληθινό Θεό. Αλλά επειδή μάς έχουν γίνει πολύ ενοχλητικοίοι Δωδεκαθεϊστές, για στηριγμό των αδελφών μας χριστιανών και για να έχουμε επιχειρήματανα τους αποκρούουμε, θα συνεχίσουμε το ίδιο θέμα και στο επόμενο κήρυγμά μας. Κάτω οι ψεύτικοι δώδεκα θεοί του Ολύμπου καιόλη η ειδωλολατρία! Σταθεροί μέχρι θανάτου στην άγια πίστη του Χριστού μας, τουμόνου αληθινού Θεού μας, και πιστά τέκνα της ορθόδοξης Εκκλησίας μας! † Ο Μητροπολίτης Γόρτυνοςκαι Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας

Οι πρώτοι Oρθόδοξοι Πυγμαίοι

Από το παράθυρο του Boeing 737 έβλεπα τη ζούγκλα του Ισημερινού μέσα στην υγρασία της σαν μιαπράσινη ατέλειωτη θάλασσα. Σκεπτόμουν τα όμορφα δημιουργήματα του Θεού, έλλογα και άλογα, που ζουν εκεί μέσα. Μετά από μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά πτήσης κατεβήκαμε αγγίζοντας σχεδόν τις κορυφές των πανύψηλων δένδρων, όταν άνοιξε ξαφνικά μπροστά μας ο διάδρομος του αεροδρομίου του Impfondo.Ανάμεσα στον κόσμο που περίμενε διέκρινα μια ψηλή μορφή με ράσο: ο διάκονος Σέργιος. Στο ναό μάς συνάντησαν αρκετοί από τους πιστούς μας με λουλούδια. Έζησα κοντά τους όμορφες ώρες προσευχής μέσα στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ζωντανή η συμμετοχή τους καθημερινά στον Όρθρο και στο Μέγα Απόδειπνο. Στη Θεία Λειτουργία του Ευαγγελισμού και της Σταυροπροσκυνήσεως γέμισε με τους νεοφώτιστους μέσα και έξω το σπίτι που νοικιάζουμε. Γέμισε και η ψυχή τους από τις αλήθειες της πίστης μας που αφορούν την Παναγία μας και τον Τίμιο Σταυρό, στην κατήχηση που ακολούθησε. Ό,τι μάς φώτισε ο Κύριος να πούμε το άκουγαν σε τρεις γλώσσες: στα γαλλικά γι’ αυτούς που πήγαν ή πηγαίνουν σχολείο, στη Λιγκάλα για πολλές από τις γυναίκες και τους αναλφάβητους και στη γλώσσα των Πυγμαίων, των Baâka, όπως τους ονομάζουν οι ντόπιοι. Οι Πυγμαίοι είναι πολυάριθμοι μεταξύ των πιστών μας και πολύ συνεπείς στον εκκλησιασμό. Μεταξύ των κατοίκων του Impfondo είναι πολυπληθείς, έχοντας δημιουργήσει δύο συνοικίες με καλύβες στις άκρες της πόλης. Στα μέσα του Μαρτίου οργανώθηκε από το κράτος ένα διαφορετικό forum για τους Πυγμαίους. Διαμόρφωσαν εκτός της πόλεως καταλύματα, χώρους συγκεντρώσεων και ένα αμφιθέατρο για τις επίσημες εκδηλώσεις. Ήλθαν πολλοί προσκεκλημένοι και έγιναν μεγάλες δαπάνες. Θέμα: η αναγνώριση των δικαιωμάτων των Πυγμαίων και η ένταξή τους ως ισοτίμων μελών στις τοπικές κοινωνίες. Τους παραχώρησαν και ένα τμήμα του δάσους δίπλα στο ποτάμι, όπου έφτιαξαν τις καλύβες τους. Έτσι βελτιώθηκε επισήμως η θέση τους ανάμεσα στους Bandu, τους λοιπούς Αφρικανούς αλλά όχι και τα οικονομικά τους, αφού τίποτε δεν περίσσεψε γι’ αυτούς από τα χρήματα που άφθονα διέτέθησαν. Συνέχισαν να έρχονται στην Εκκλησία με τα βρώμικα κουρέλια τους. Γι’ αυτό οργανώσαμε μια επιτροπή από τους πιστούς και αγοράσαμε και τους μοιράσαμε μεταχειρισμένα αλλά καλά ρούχα από το παζάρι. Με αυτά ήλθαν και στη βάπτισή τους. Στις 26 Μαρτίου στον ποταμό Ουμπανγκί έκανα την τρίτη ομαδική βάπτιση στο Impfondo. Μεταξύ των κατηχουμένων είχαν ετοιμασθεί είκοσι επτά, από τους οποίους δώδεκα ήταν μικρά παιδιά. Οι δέκαεπτά ήταν Bandu και οι δέκα Πυγμαίοι τέσσερις άνδρες και έξι γυναίκες. Πάλι μια πιρόγα έγινε η εξέδρα μας, ώστε το νερό να είναι αρκετά βαθύ στο σημείο της βαπτίσεως. Είχαν έλθει μερικοί πιστοί και αρκετοί από τους κατηχουμένους μας Πυγμαίους παρευρέθηκαν, για να δουν τη βάπτιση και να χαρούν μαζί με τους βαπτιζομένους. Κάθονταν στη σκιά των μεγάλων δένδρων στην όχθη του ποταμού. Εμάς μάς παρατηρούσε με το καυτό του βλέμμα ο ήλιος του Ισημερινού καθώς και οι ψαράδες που περνούσαν μπροστά μας με τις πιρόγες τους. Πάνω από δύο ώρες κράτησε η βάπτιση και έλαμψαν οι καρδιές και τα πρόσωπα των νεοφωτίστων μαζί με τις λευκές λαμπάδες και τις λευκές μπλούζες τους, όσες μπορέσαμε να βρούμε στην αγορά. Οι άγγελοι τούς αγκάλιασαν με αγαλλίαση προστατεύοντάς τους από την οργή των δαιμόνων:Φεύγοντας ακούσαμε ένα δυνατό κρότο πίσω μας καθώς ένα τεράστιο κλαδί έσπασε από ένα γιγαντιαίο δένδρο και έπεσε ακριβώς στο σημείο που πριν τρία λεπτά κάθονταν οι οικογένειες των Πυγμαίων που παρακολουθούσαν το μυστήριο. Φθάνοντας στην Εκκλησία μας ένα μηχανάκι κτύπησε τη μικρή Ρεβέκκα, ενώ διέσχιζε τον δρόμο. Είχε παρακολουθήσει τη βάπτιση μαζί με τη μητέρα της όντας και οι δύο ορθόδοξες. Την πήγαμε γρήγορα στο Νοσοκομείο. Ευτυχώς είχε μόνον λίγες πληγές στα πόδια της, αφού ο άγγελός της την κρατούσε από τα χέρια. Στη Θ. Λειτουργία της Σταυροπροσκυνήσεως μετέλαβαν πρώτα οι 27 και μετά σχεδόν όλοι οι πιστοί. Ακολούθησε κέρασμα και ομιλία για τον Τίμιο σταυρό. Οι Πυγμαίοι τραγούδησαν τη χαρά τους και χόρεψαν με το δικό τους διακριτικό τρόπο. Αλλά και η δική μου χαρά ολοκληρώθηκε με τη ματαιωση της πτήσης την επόμενη ημέρα, δίδοντάς μας την ευκαιρία για μια τετραήμερη ακόμη παραμονή σ’ αυτήν την παραδοσιακή αφρικανική πόλη όπου ένα πρωτόγονο ποδήλατο με βοήθησε να την γνωρίσω καλύτερα, αλλά και να ωριμάσουν οι συνθήκες για την αγορά σήμερα κιόλας του οικοπέδου, όπου θα κτισθεί ο ναός του Αγίου Μάρκου. Ο προστάτης της Αφρικής Ευαγγελιστής Μάρκος θα ασχοληθεί πλέον με τη νέα ορθόδοξη κοινότητα για να δοθεί συνέχεια και να υλοποιηθούν τα όνειρα των εκεί αδελφών μας.
>
>

Κυριακή μετά την Ύψωση του Σταυρού, Μαρκ, 8,34,9-1

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής μας θέτει μπροστά στη μεγαλύτερη υπόθεση της ζωής μας. Στο θέμα της ελευθερίας. Με τα λόγια του Χριστού, «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν», Ο Ιησούς μας προσκαλεί να Τον ακολουθήσουμε, χωρίς βία και εξαναγκασμό και χωρίς καμία δημαγωγία. Θέτει όμως ως προϋπόθεση της συμπορεύσεως μας μαζί Του την ελευθερία μας. Χωρίς την ελευθερία μας η πορεία μας αυτή προς τον Χριστό είναι άκυρη. Όταν όμως κάνουμε λόγο για ελευθερία πρέπει να την τοποθετούμε πάντοτε μέσα στα πλαίσια της σχέσης του ανθρώπου με τον Τριαδικό Θεό. Διότι η ελευθερία μας ξεκινά από την ελευθερία του Θεού Πατέρα που από ανιδιοτελή αγάπη γεννά τον Υιό και εκπορεύει το Άγιο Πνεύμα. Έτσι δημιούργησε και τον άνθρωπο από αγάπη και ελεύθερα. Μόνο ό,τι γίνεται από τέλεια αγάπη είναι και τέλεια ελεύθερο. Γι’ αυτό ο άνθρωπος μόνο όταν νοιώσει την τέλεια αγάπη του Θεού προς αυτόν και καλλιεργήσει και αυτός την ίδια αγάπη προς τον Θεό νοιώθει ελεύθερα. Όπου συμπίπτει η τέλεια αγάπη Θεού και ανθρώπου εκεί υπάρχει και η τέλεια ελευθερία του ανθρώπου. Έχουμε όλη την ελευθερία που μας χρειάζεται για την πλήρη εξέλιξη της ύπαρξης μας. Αρκεί να δεχόμαστε και να προσφέρουμε αγάπη. Βέβαια δεν επιλέγουμε εμείς το φύλο, την κληρονομικότητα, τους γονείς κ.τ.α. παρόμοια που ανήκουν στη βιολογική μας υπόσταση και που θα καταργηθούν στον μέλλοντα αιώνα. Αυτά είναι η γέφυρα για να περάσουμε από τη βιολογική στην πνευματική μας υπόσταση. Στην αιωνιότητα ανήκουν και θα μείνουν οι προσωπικές μας σχέσεις. Αυτές αποτελούν τη βάση της υπάρξεως μας. Και αυτές θα κρίνουν τη θέση μας στην αιώνια ζωή. Αυτές μας βοηθούν να ξεπερνάμε την βιολογική μας οντότητα. Αυτό σημαίνει αληθινή ελευθερία και αυτό φαίνεται από το ότι δύο άνθρωποι, ακόμη και αδέλφια, με τις ίδιες συνθήκες διαλέγουν δύο εντελώς διαφορετικούς δρόμους. Ο ένας διαλέγει το δρόμο της αγιότητας και ο άλλος της εγκληματικότητας, όπως συνέβη με τον Κάιν και τον Άβελ. Ο ένας ξεπέρασε ελεύθερα την αχρειότητα, ενώ ό άλλος πάλι ελεύθερα επέλεξε την εγκληματικότητα. Ο Θεός δεν μπορούσε να δημιουργήσει ανθρώπους ρομπότ, γιατί το μεγαλείο της αγιότητας στηρίζεται στην ελευθερία. Ο Χριστός προτίμησε να θυσιάσει τη ζωή Του παρά να παραβιάσει και να εκμηδενίσει την ελευθερία του ανθρώπου. Βέβαια ο Θεός μπορούσε να μας κάνει αναγκαστικά. Αγίους. Όμως αγιότητα χωρίς ελευθερία είναι ανύπαρκτη, διότι « σκοπιμότητα και αγιότητα είναι αδιανόητες». Αποτελεί πραγματικό δυστύχημα γι’ αυτούς που έστω και από καλή διάθεση και πρόθεση θέλουν να επιβάλλουν την αγιότητα με τη βία. Αυτοί δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να καταστρέφουν το έργο του Θεού. Ένας Άγιος με τη θέληση του αξίζει περισσότερο από εκατομμύρια κατ΄ ανάγκη ή κατά συνθήκη χριστιανούς. Αλλοίμονο όμως και σ’ αυτούς που, εν ονόματι της ελευθερίας, ζουν μέσα στην ασυδοσία γιατί αυτοκαταστρέφονται. « Η βία και η ασυδοσία είναι το ίδιο εγκληματικές». Μόνο η αληθινή ελευθερία είναι εκείνη που κάνει τον άνθρωπο κατά χάρη θεάνθρωπο. Οπότε όποιος διαλέγει ελεύθερα την πορεία του Χριστού σηκώνει το σταυρό του. Βρίσκεται συνέχεια σε μια στάση μάχης, η οποία όμως είναι η πιο ταιριαστή στάση για κάθε αληθινό και ελεύθερο άνθρωπο.
>
>

Ο Σταυρός, η λαμπρότερη εκδήλωση αγάπης

Τον Σταυρό του Κυρίου προβάλλει κάθε χρόνο η αγία μας Εκκλησία την 14 Σεπτεμβρίου, σε προσκύνηση και λατρεία. Είναι το σύμβολο της υπερτάτης θυσίας του Κυρίου. Ο απ. Παύλος μπορούσε με πειστικά και ακαταμάχητα επιχειρήματα να παρουσιάσει την πνευματική δύναμη και την ηθική αξία του Ευαγγελίου του Χριστού. Μπορούσε επίσης να καταπλήξει τους ακροατές του με το να παρουσιάσει το ανυπέρβλητο μεγαλείο της θείας δυνάμεως και εξουσίας του Ιησού. Προτιμά όμως την ατιμία και καταισχύνη του Σταυρού. Και στους Ιουδαίους, που ζητούσαν σημείο, και στους Έλληνες, που ήθελαν φιλοσοφικές αποδείξεις, ο απ. Παύλος προβάλλει τον Εσταυρωμένο. «Ημείς δε κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον, Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν, αυτοίς δε τοις κλητοίς Ιουδαίοις τε και Έλλησι, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν» (Α΄ Κορ. α΄, 23-24). Αυτή είναι και η διδασκαλία της Εκκλησίας. Εσταυρωμένο θέλει να Τον γνωρίζομε, να Τον πιστεύουμε. Έτσι γυμνό, άτιμο, πληγωμένο, νεκρό τον Κύριο της δόξης. Γιατί; Διότι:

α) Ο Σταυρός Του είναι η υψίστη απόδειξη της αγάπης Του προς εμάς. Και πράγματι. Τι Τον οδήγησε στον Σταυρό; Η αγάπη Του προς τους ανθρώπους, τους αμαρτωλούς ανθρώπους. Μπορούσε να αποφύγει τον Σταυρό. Να συντρίψει τους εχθρούς Του, τόσα θαύματα έκαμνε και δεν μπορούσε τώρα «παρακαλέσαι τον πατέρα Του και παραστήσει αυτώ πλείους ή δώδεκα λεγεώνας αγγέλων;» (Ματθ. κστ΄ 53). Αυτό σκανδάλιζε, η αδυναμία τάχα του Σταυρού, τους Ιουδαίους. Δεν το απέφυγε όμως. Επροχώρησε «ως πρόβατον επί σφαγήν» (Πραξ. η΄ 32). Γιατί; Διότι αγαπούσε τον πεσόντα άνθρωπο, ήθελε να σώσει το απολωλός. «Ήλθεν ο υιός του ανθρώπου ζητήσαι και σώσαι το απολωλός» (Λουκ. ιθ΄ 10). Έτσι ένοχο και ακάθαρτο τον άνθρωπο, που ήταν ανάξιος κάθε αγάπης. «Συνίστησιν την εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός ότι αμαρτωλών όντων ημών, Χριστός υπέρ ημών απέθανεν» (Ρωμ. ε΄ 8). Η αγάπη Τον έκανε να οδηγηθεί στον Σταυρό. Η αγάπη Τον έκανε να προδοθεί, να ραπισθεί, να χλευασθεί, να μαστιγωθεί, να φορέσει το ακάνθινο στεφάνι, να χύσει το πανάγιο αίμα Του, να αποθάνει πάνω στον Σταυρό. Αν Τον ερωτήσουμε, γιατί Κύριε, βρίσκεσαι σ’ αυτό το κατάντημα; Γιατί σε αγαπώ, θα πει στον καθένα μας. Η αγάπη Μου με έφερε σ’ αυτή τη θέση. Ήσουνα αμαρτωλός και θέλησα να σε δικαιώσω. Ήσουνα ελεεινός και έπρεπε να σε καθαρίσω. Ήσουνα ένοχος και έπρεπε να σε σώσω. Συ ήσουνα ένοχος θανάτου και αντί σου, κηρύχθηκα εγώ ένοχος. Ήσουνα αμαρτωλός και ανέλαβα το χρέος σου να το εξοφλήσω. Με βλέπεις εδώ, ενώ ο θρόνος μου είναι ο ουρανός και η γη υποπόδιο των ποδών Μου. Με βλέπεις καταραμένο και εγκαταλελειμένο, ενώ είμαι ο ευλογημένος Υιός του Θεού. Με βλέπεις ατιμασμένο, ενώ είμαι ο υπερύμνητος Κύριος, ο βασιλιάς της δόξας. Προς χάρη σου όλα τα παθήματα. Προς χάρη σου ο Σταυρός, ο θάνατος, η ταφή, η ανάσταση και η ανύψωσή Μου. Επειδή σε αγαπώ αμαρτωλέ, γι’ αυτό και τόσο σκληρά αποθνήσκω. Και έτοιμος είμαι να αποθνήσκω πάντοτε για σένα. Χιλιάδες φορές να σταυρωθώ, για να σε σώσω. Με αυτό τον θάνατο Μου σε σώζω, σου ανοίγω τις αγκάλες του Θεού. Σε εισάγω στον Παράδεισο. Διότι η αγάπη Μου είναι παντοδύναμη.

β) Πραγματικά η αγάπη του Εσταυρωμένου είναι παντοδύναμη. Αυτή έφερε την συμφιλίωση με τον Θεό Πατέρα. «Εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεώ δια του θανάτου του υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού» (Ρωμ. ε΄ 10). Είμασταν εχθροί με τον Θεό, διότι η αμαρτία ήταν, που μας κατέστησε εχθρούς με τον Θεό. Επήλθε λοιπόν η συμφιλίωση μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Η αγάπη του Εσταυρωμένου το επέτυχε. Αν δεν υπήρχε αυτή, δεν θα υπήρχε και Σταυρός. Αυτή έστησε τον Σταυρό. Η Σταυρική θυσία του Κυρίου εξιλέωσε τον Θεό, έσχισε το χειρόγραφο των αμαρτιών «προσηλώσας αυτώ τω Σταυρώ» (Κολ. β΄ 14). Και έκανε τους αμαρτωλούς, από εχθρούς φίλους, από ξένους οικείους και παιδιά του Θεού. Αυτό το αδύνατο επέτυχε η αγάπη του Εσταυρωμένου. Και το αποτέλεσμα; Κατέστησε τον ανάξιο άνθρωπο, ένδοξο πολίτη της βασιλείας του Θεού. Έτσι η δύναμη της αγάπης Του ελκύει τους πάντες. Όταν βρισκόταν στη γη δεν είχε πραγματικούς οπαδούς. Διότι δεν είχε εκδηλωθεί στον μέγιστο βαθμό η αγάπη Του. Από την στιγμή που η αγάπη οδηγεί στον Σταυρό, δια μέσου της καταισχύνης του Σταυρού, ελκύει τους πάντες προς Αυτόν. «Καγώ εαν υψωθώ εκ της γης, πάντας ελκύσω προς εμαυτόν» (Ιω. ι΄ 32). Και ελκύει τον ληστή, ελκύει τον εκατόνταρχο, ελκύει τους σταυρωτές Του, ελκύει μυριάδες μαρτύρων, ομολογητών, πατέρων. Σύρει οπαδούς Του τα εκλεκτότερα πνεύματα του κόσμου. Σύρει βασιλείς και ηγεμόνες με τους στρατιώτες τους. Σύρει σοφούς και αμαθείς σε μια βασιλεία, την Εκκλησία Του. Και δίδει σε όλους την δύναμη να εξαγιάζονται, να γίνονται εργάτες και δημιουργοί μεγάλων έργων, υψηλών πολιτισμών. Ο απ. Παύλος απολογούμενος σε αρνητές διακηρύσσει: ο Εσταυρωμένος είναι «Θεού δύναμις και Θεού σοφία των αμαρτωλών» (Α΄ Κορ. α΄ 24). Πραγματικά δύναμη αγάπης. Αλλά και σοφίας αγάπης, διότι δια του Σταυρού έλυσε η αγάπη του Θεού το πρόβλημα της σωτηρίας των αμαρτωλών. Ιδιαίτερη χαρά δοκιμάζει ο Κύριος βρισκόμενος στο Σταυρό Του. Διότι ο Σταυρός είναι η λαμπρότερη εκδήλωση της αγάπης Του. Η τελειότερη εκδήλωση της χάριτος Του. Από το ύψος του Σταυρού μας λέγει: Για σένα αποθνήσκω και θα αποθνήσκω στο Ποτήριο της ζωής, σε κάθε Θεία Λειτουργία, για να σου μεταδίδω ζωή και αφθαρσία. Και εμείς εσταυρωμένο να Τον έχουμε και να Τον βλέπομε τον Χριστό μας. Για να ραγίζουν οι πέτρινες καρδιές μας, να θερμαίνονται οι ψυχές μας, να ελκύονται προς τον Σταυρό και την θυσία. Για τον Χριστό, για τον πλησίον να γινόμαστε άνθρωποι της αγάπης. Από την πηγή της χάριτος, να αντλούμε έλεος και χάρη, δύναμη κατά του κακού, δύναμη αγάπης προς εργασία του αγαθού.
>
>

Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού

ΜΙΑ ΠΡΟΤΥΠΩΣΗ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΕΩΣ
«καί καθώς Μωσῆς ὕψωσε τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον.» (Ἰωαν. γ΄14-15) Τό παρόν εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, προέρχεται ἀπό τό διάλογο τόν ὁποῖο εἶχε μέ τόν Κύριο ὁ μυστικός φίλος καί μαθητής του Νικόδημος. Ὁ Νικόδημος προερχόταν ἀπό τήν ὁμάδα τῶν Φαρισαίων. Γιά νά μή γνωρίζουν δέ οἱ ἄλλοι τά αἰσθήματα καί τήν τοποθέτησή του ἀπέναντι στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἔκαμε τήν ἐπίσκεψή του μέσα στή νύκτα. Ὁ Κύριος, μέσα στή ροή τοῦ διαλόγου καί τῆς συνομιλίας μέ τό Νικόδημο, ἔκαμε χρήση μιᾶς εἰκόνας καί ἐπεισοδίου ταυτόχρονα ἀπό τή ζωή τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, ὅταν αὐτοί μετά τήν ἔξοδο καί ἀπελευθέρωσή τους ἀπό τήν σκλαβιά τῶν Φαραώ τῆς Αἰγύπτου, ἐπορεύοντο γιά σαράντα χρόνια μέσα στήν ἔρημο μέχρι νά καταλήξουν στή γῆ τῆς ἐπαγγελίας, τή γῆ τῆς Ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ πρός τούς Ἰσραηλῖτες, τόν περιούσιο (ἀγαπητό καί ἐκλεκτό) λαό τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἰουδαῖοι ἐνώπιον τῶν δυσκολιῶν, τίς ὁποῖες ἀντιμετώπιζαν κατά τό χρόνο τῆς πορείας τους, ἄρχισαν νά δυσανασχετοῦν ἐναντίον τοῦ ἀρχηγοῦ τους Μωυσῆ καί νά τονίζουν ὅτι προτιμοῦσαν νά παρέμεναν στήν Αἴγυπτο καί νά τρέφοντο μέ τά κρεμμύδια της παρά νά ὑφίστανται ὅλες αὐτές τίς ταλαιπωρίες. Ἔτσι ὁ Θεός ἕνεκα τῆς ἀχαριστίας τους, ἐπέτρεψε νά παρουσιασθοῦν δηλητηριώδη φίδια, τά ὁποῖα ἀφοῦ τούς δάγκωναν, τούς θανάτωναν. Τότε ὁ Μωυσῆς ἐστράφη μέ ἔντονη προσευχή πρός τό Θεό καί ζήτησε νά φεισθεῖ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ. Παρά τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός τούς ἔτρεφε μέ τό μάννα καί τά ὀρτύκια οἱ Ἰουδαῖοι μεμψιμοιροῦσαν ἐναντίον καί τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Μωυσῆ. Τότε ὁ Θεός ὑπέδειξε στό Μωυσῆ νά προβεῖ στήν κατασκευή ἑνός χάλκινου φιδιοῦ, τό ὁποῖο τοποθέτησε ὁριζόντια καί ψηλά πάνω στό ραβδί του. Ὅσοι ὑφίσταντο τά δαγκώματα τῶν φιδιῶν, ἀτένιζαν τό χάλκινο φίδι καί ὄχι μόνο ἐθεραπεύοντο ἀλλά γλύτωναν καί ἀπό τό θάνατο. Τό σχῆμα τοῦτο προτύπωνε τό σταυρό τοῦ Κυρίου καί τή λύτρωση, τήν ὁποία ἡ σταύρωση προσέφερε πρός τό ἀνθρώπινο γένος. Ὁ σταυρός, τό ξύλο τῆς κατάρας, ἀφοῦ ποτίστηκε μέ τό πανάσπιλο καί πανακήρατο αἷμα τοῦ Κυρίου ἁγιάσθηκε καί μετετράπη σέ σύμβολο χαρᾶς, νίκης καί ἀναστάσεως καί σέ πηγή ζωῆς καί ὄργανο ἁγιασμοῦ καί εὐλογίας. Ἔτσι ὅλοι ὅσοι θά ἀκολουθοῦσαν τήν πίστη τῆς κενώσεως καί τῆς θυσίας δέ θά ζοῦσαν πιά μέσα στήν κατάσταση τῆς παρακοῆς καί τῆς πτώσεως, ἀλλά στήν κατάσταση τῆς ὑπακοῆς καί σωτηρίας καί θά ὁδηγοῦντο στήν αἰώνια καί παραδείσια ζωή. Ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν κατέβηκε στή γῆ γιά νά στήσει θρόνο γιά τόν Ἑαυτό του καί νά ἐπιζητήσει ἐγκόσμιες δόξες καί χαρές. Ἀντίθετα ἔζησε μέσα στήν ἀφάνεια, καί ὅταν διωκόταν ὑποχωροῦσε καί ἀποχωροῦσε. Ἅμα ὅμως ἐγκαινίασε τό ἀπολυτρωτικό καί σωτηριολογικό ἔργο του καί ἦλθε σέ σύγκρουση μέ τό κοσμικό φρόνημα καί τίς δυνάμεις τοῦ κακοῦ τότε συλλαμβάνεται, δικάζεται, σταυρώνεται ὡς κακοῦργος καί θάπτεται στή γῆ. Μετά τρεῖς ἡμέρες ὅμως παραμονῆς στόν τάφο ἀνίσταται, νικᾶ τό θάνατο, σκορπίζει παντοῦ χαρά καί αἰσιοδοξία καί χαρίζει τήν Ἀληθινή ζωή σέ ὅσους πιστεύουν καί ἀκολουθοῦν τή νέα πίστη. Ἀμήν!

ΚΑΥΧΗΣΙΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
Ὁ ἀληθινός χριστιανός στοχάζεται μέ βαθιά συγκίνηση τή Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία τοῦ ἔδωσε τήν δυνατότητα τῆς σωτηρίας. Γι᾽ αὐτόν ἀποτελεῖ τό μεγαλύτερο καί σπουδαιότερο γεγονός. Ὅλα τά ἄλλα γεγονότα τῆς ζωῆς του ἔρχονται σε δεύτερη μοίρα. Ἡ πρώτη προτεραιότητα εἶναι ἡ μελέτη τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ πάνω στό σταυρό, γιά τή σωτηρία του. Μέ τον τρόπο αὐτό τό σῶμα του νεκρώνεται ὡς πρός τήν ἁμαρτία και ἡ ψυχή του μέ ὁλοκληρωτική ἀφοσίωση στρέφεται στό Χριστό. Τήν κατάσταση αὐτή βίωνε ἔντονα καί διαρκῶς ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ὅσο γιά μένα, δέν θέλω ἄλλη ἀφορμή γιά καύχηση ἐκτός ἀπό τόν σταυρό τοῦ Κυρίου μας ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ, τό σταυρό, πού πάνω του πέθανε ὁ κόσμος γιά μένα καί ἐγώ γιά τόν κόσμο»… Ἑρμνηνεύοντας τό λόγο αὐτό ὁ Π. Ν. Τρεμπέλας σημειώνει: «Μή γένοιτο ποτέ ἐγώ νά καυχηθῶ διά τίποτε ἄλλο παρά διά τό ὅτι δι᾽ ἐμέ ἔλαβε δούλου μορφήν καί ἐσταυρώθη διά την σωτηρίαν μου ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Μόνον καύχημά μου εἶναι τοῦ Κυρίου ὁ σταυρικός θάνατος, διά τῆς πίστεως δέ εἰς τόν θάνατον αὐτόν ἔχει νεκρωθῆ καί ἔχει χάσει τήν δύναμίν του ὡς προς ἐμέ ὁ κόσμος. Ἀλλά καί ἐγώ ἔχω νεκρωθῆ ὡς πρός τόν κόσμον». Ἡ δύναμη τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἄμεση σχέση μέ τή θυσία τοῦ Χριστοῦ πάνω στό Σταυρό. Ἡ πορεία της εἶναι μαρτυρική, ἀλλά ποτέ δέν θά δεχτεῖ τό καίριο πλῆγμα. Εἶναι χαρακτηριστικά τά ὅσα γράφει σχετικά ἕνας ἐπίσκοπος: «Ὅσο ἡ Ἐκκλησία σταυρώνεται, τόσο περισσότεροφανερώνει τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο. Δέν ὀφείλουμε τή δύναμή μας στά ὅπλα, οὔτε στήν κοσμική ἐξουσία καί στά ἀξιώματα, ἀλλά στό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἐσταυρωμένος εἶναι ἡ σημαία τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι φοβερή κατάσταση ἡ ἐκκοσμίκευση τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς. Ἀντί γιά τή στέρηση τοῦ Σταυροῦ προτιμήσαμε την αὐτάρκεια τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Ξεχάσαμε πώς ἔνδοξες ἐποχές γιά τήν Ἐκκλησία εἶναι ὅταν τήν σταυρώνουν ποικιλοτρόπως οἱ διάφοροι ἐποχιακοί διῶκτες. Ἀντί νά συγκινούμαστε ἀπό την εὐχαριστιακή φανέρωση τοῦ Σταυροῦ, ἐπιζητοῦμε τήν κοσμική ἐξουσία καί αἴγλη. Χρειάζεται νά δώσουμε καί τό αἷμα μας γιά νά διατηρήσουμε τό ἦθος τοῦ Σταυροῦ μέσα σέ μία δαιμονο κρατούμενη κοινωνία».
>
>

All Saints

June 19

Reading:
Honouring the friends of God with much reverence, the Prophet-King David says, “But to me, exceedingly honourable are Thy friends, O Lord” (Ps. 138:16). And the divine Apostle, recounting the achievements of the Saints, and setting forth their memorial as an example that we might turn away from earthly things and from sin, and emulate their patience and courage in the struggles for virtue, says, “Wherefore seeing we also are compassed about with so great a cloud of witnesses, let us lay aside every burden, and the sin which doth so easily beset us, and let us run with patience the race that is set before us” (Heb. 12:1). This commemoration began as the Sunday (Synaxis) of All Martyrs; to them were added all the ranks of Saints who bore witness (the meaning of “Martyr” in Greek) to Christ in manifold ways, even if occasion did not require the shedding of their blood. Therefore, guided by the teaching of the Divine Scriptures and Apostolic Tradition, we the pious honour all the Saints, the friends of God, for they are keepers of God’s commandments, shining examples of virtue, and benefactors of mankind. Of course, we honour the known Saints especially on their own day of the year, as is evident in the Menologion. But since many Saints are unknown, and their number has increased with time, and will continue to increase until the end of time, the Church has appointed that once a year a common commemoration be made of all the Saints. This is the feast that we celebrate today. It is the harvest of the coming of the Holy Spirit into the world; it is the “much fruit” brought forth by that “Grain of wheat that fell into the earth and died” (John 12:24); it is the glorification of the Saints as “the foundation of the Church, the perfection of the Gospel, they who fulfilled in deed the sayings of the Saviour” (Sunday of All Saints, Doxasticon of Vespers). In this celebration, then, we reverently honour and call blessed all the Righteous, the Prophets, Apostles, Martyrs, Confessors, Shepherds, Teachers, and Holy Monastics, both men and women alike, known and unknown, who have been added to the choirs of the Saints and shall be added, from the time of Adam until the end of the world, who have been perfected in piety and have glorified God by their holy lives. All these, as well as the orders of the Angels, and especially our most holy Lady and Queen, the Ever-virgin Theotokos Mary, do we honour today, setting their life before us as an example of virtue, and entreating them to intercede in our behalf with God, Whose grace and boundless mercy be with us all. Amen.
>
>

Sunday of St. Gregory Palamas

March 20

Reading:
This divine Father, who was from Asia Minor, was from childhood reared in the royal court of Constantinople, where he was instructed in both religious and secular wisdom. Later, while still a youth, he left the imperial court and struggled in asceticism on Mount Athos, and in the Skete at Beroea. He spent some time in Thessalonica being treated for an illness that came from his harsh manner of life. He was present in Constantinople at the Council that was convened in 1341 against Barlaam of Calabria, and at the Council of 1347 against Acindynus, who was of like mind with Barlaam; Barlaam and Acindynus claimed that the grace of God is created. At both these Councils, the Saint contended courageously for the true dogmas of the Church of Christ, teaching in particular that divine grace is not created, but is the uncreated energies of God which are poured forth throughout creation: otherwise it would be impossible, if grace were created, for man to have genuine communion with the uncreated God. In 1347 he was appointed Metropolitan of Thessalonica. He tended his flock in an apostolic manner for some twelve years, and wrote many books and treatises on the most exalted doctrines of our Faith; and having lived for a total of sixty-three years, he reposed in the Lord in 1359. His holy relics are kept in the Cathedral of Thessalonica. A full service was composed for his feast day by the Patriarch Philotheus in 1368, when it was established that his feast be celebrated on this day. Since works without right faith avail nothing, we set Orthodoxy of faith as the foundation of all that we accomplish during the Fast, by celebrating the Triumph of Orthodoxy the Sunday before, and the great defender of the teachings of the holy Fathers today.
>
>

James the Apostle & brother of St. John the Theologian

April 30

Reading:
James was one of the Twelve, like his brother John (celebrated on Sept. 26), whom the Lord called “Sons of Thunder,” because they became great preachers and because of their profound theology. It was the Saint’s boldness in preaching the Gospel that Herod Agrippa, the son of Aristobulus and grandson of Herod the Great, could not endure, and so he took him into custody during the days of the Passover, and slew him with the sword (Acts 12: 1-2); and thus he drank the cup of which the Saviour had spoken to him prophetically (Matt. 20:23). As for Herod, the following year he went down to Caesarea, and, as the Acts of the Apostles records: “Upon a set day, Herod, arrayed in royal apparel, sat upon his throne, and made an oration” to the elders of Tyre and Sidon; and the flatterers that surrounded him “gave a shout, saying, ‘it is the voice of a god, and not of a man.’ And immediately an Angel of the Lord smote him, because he gave not God the glory; and like his grandfather (see Dec. 29) “he was eaten of worms and gave up the spirit” (Acts 12:21-23)
>
>

The Elevation of the Venerable and Life-Giving Cross

September 14

Reading:
Saint Helen, the mother of Saint Constantine the Great, when she was already advanced in years, undertook, in her great piety, the hardships of a journey to Jerusalem in search of the cross, about the year 325. A temple to Aphrodite had been raised up by the Emperor Hadrian upon Golgotha, to defile and cover with oblivion the place where the saving Passion had been suffered. The venerable Helen had the statue of Aphrodite destroyed, and the earth removed, revealing the Tomb of our Lord, and three crosses. Of these, it was believed that one must be that of our Lord, the other two of the thieves crucified with Him; but Saint Helen was at a loss which one might be the Wood of our salvation. At the inspiration of Saint Macarius, Archbishop of Jerusalem, a lady of Jerusalem, who was already at the point of death from a certain disease, was brought to touch the crosses, and as soon as she came near to the Cross of our Lord, she was made perfectly whole. Consequently, the precious Cross was lifted on high by Archbishop Macarius of Jerusalem; as he stood on the ambo, and when the people beheld it, they cried out, “Lord have mercy.” It should be noted that after its discovery, a portion of the venerable Cross was taken to Constantinople as a blessing. The rest was left in Jerusalem in the magnificent church built by Saint Helen, until the year 614. At that time, the Persians plundered Palestine and took the Cross to their own country (see Jan. 22, Saint Anastasius the Persian). Late, in the year 628, Emperor Heraclius set out on a military campaign, retrieved the Cross, and after bringing it to Constantinople, himself escorted it back to Jerusalem, where he restored it to its place. Rest from labour. A Fast is observed today, whatever day of the week it may be.
>
>

Haralambos the Holy Martyr

February 10

Reading:
This Saint was a priest of the Christians in Magnesia, the foremost city of Thessaly, in the diocese having the same name. He contested during the reign of Alexander Severus (222-235), when Lucian was Proconsul of Magnesia. At the time of his martyrdom the Saint was 103 years of age. St. Haralambos is commemorated on February 10th, with the exception when this date falls on the Saturday of the Souls preceeding Lent or on Clean Monday (the first day of Lent), in which case the feast is celebrated on February 9th.
>
>

John the Merciful, Patriarch of Alexandria

November 12

Reading:
Saint John was born in 555 on the island of Cyprus in the city of Amathus; his father, Epiphanius, was a ruler of Cyprus. The Saint was consecrated Archbishop of Alexandria in 608. A man of exemplary uprightness, in his zeal for Orthodoxy he strove mightily to fight the many heresies among the Christians in Egypt; but above all, he was famous for his singular generosity, humility, and sympathy towards all, especially the poor. His mercy was so great that the report of it reached the Persian invaders of Jerusalem, who desired to see him because of it. Saint John reposed in 619, at the age of sixty-four.
>
>

Thomas the Apostle of the 12

October 6

Reading:
The name Thomas means, “twin.” He was one of the Twelve, a Galilean by birth. Sophroneus (not the famous Patriarch of Jerusalem [7th Century, celebrated March 11], but a friend of Jerome’s), quoted also by Jerome, says that Saint Thomas preached to the Parthians, Pesians, Medes, Hyrcanians, Bactrians, and neighbouring nations. According to Heracleon, the Apostle died a natural death; according to other accounts, he was martyred at Meliapur His tomb was known by Saint John Chrysostom to be at Edessa in Syria, to which city his holy relics may have been translated from India in the fourth century.
>
>

Luke the Evangelist

October 18

Reading:
This Apostle was an Antiochean, a physician by trade, and a disciple and companion of Paul. He wrote his Gospel in Greek after Matthew and Mark, after which he wrote the Acts of the Apostles, and dedicated both works to Theophilus, who, according to some, was Governor of Achaia. He lived some eighty-six years and died in Achaia, perhaps in Patras, the capital of this district. His emblem is the calf, the third symbolical beast mentioned by Ezekiel (1:10), which is a symbol of Christ’s sacrificial and priestly office, as Saint Irenaeus says.
>
>

Demetrios the Myrrhbearer & Great Martyr of Thessaloniki

October 26

Reading:
Saint Dimitrios was a Thessalonian, a most pious son of pious and noble parents, and a teacher of the Faith of Christ. When Maximian first came to Thessalonica in 290, he raised the Saint to the rank of Duke of Thessaly. But when it was discovered that the Saint was a Christian, he was arrested and kept bound in a bath-house. While the games were under way in the city, Maximian was a spectator there. A certain friend of his, a barbarian who was a notable wrestler, Lyaeus by name, waxing haughty because of the height and strength of his body, boasted in the stadium and challenged the citizens to a contest with him. All that fought with him were defeated. Seeing this, a certain youth named Nestor, aquaintance of Dimitrios’, came to the Saint in the bath-house and asked his blessing to fight Lyaeus single-handed. Receiving this blessing and sealing himself with the sign of the precious Cross, he presented himself in the stadium, and said, “O God of Dimitrios, help me!” and straightway he engaged Lyaeus in combat and smote him with a mortal blow to the heart, leaving the former boaster lifeless upon the earth. Maximian was sorely grieved over this, and when he learned who was the cause of this defeat, he commanded straightway and Dimitrios was pierced with lances while he was yet in the bath-house, As for Nestor, Maximian commanded that he be slain with his own sword.
>
>

Matthew the Apostle & Evangelist

November 16

Reading:
This Apostle, who was also called Levi, was the son of Alphaeus and had Galilee as his homeland. A publican before being called by Christ, he became one of the Twelve Apostles, and an Evangelist. While still in Palestine, he wrote his Gospel first in Hebrew, being also the first of all to write the Gospel. When he is depicted in icons, there is portrayed next to him the likeness of a man, one of the symbolic living creatures mentioned by Ezekiel (1.10), which, as Saint Irenaeus writes, is a symbol of our Saviour’s Incarnation.
>
>

Philip the Apostle

November 14

Reading:
This Apostle, one of the Twelve, was from Bethsaida of Galilee, and was a compatriot of Andrew and Peter. He was instructed in the teachings of the Law, and devoted himself to the study of the prophetic books. Therefore, when the Lord Jesus called him to the dignity of apostleship, he immediately sought out and found Nathanael and said to him, “We have found Him of Whom Moses in the Law and the Prophets did write, Jesus of Nazareth, the son of Joseph” (John 1.45). Having preached Jesus the God-man throughout many parts of Asia Minor, and having suffered many things for His Name’s sake, he was finally crucified upside down in Hierapolis of Phrygia.
>
>

Andrew the First- Called Apostle

November 30

Reading:
This Saint was from Bethsaida of Galilee; he was the son of Jonas and the brother of Peter, the chief of the Apostles. He had first been a disciple of John the Baptist; afterwards, on hearing the Baptist’s witness concerning Jesus, when he pointed Him out with his finger and said, “Behold the Lamb of God, Which taketh away the sin of the world” (John 1.29,36), he straightway followed Christ, and became His first disciple; wherefore he is called the First-called of the Apostles. After the Ascension of the Saviour, he preached in various lands; and having suffered many things for His Name’s sake, he died in Patras of Achaia, where he was crucified on a cross in the shape of an “X,” the first letter of “Christ” in Greek; this cross is also the symbol of Saint Andrew.
>
>

Synaxis of the Archangel Michael & the other Bodiless Powers: Gabriel, Raphael, Uriel, Salaphiel, Jegudiel, & Barachiel

November 8

Reading:
All the Angels, according to the Apostle Paul, are ministering spirits, – sent forth to minister to them who shall be heirs of salvation – (Heb. 1:14). God set them as overseers of every nation and people, and guides to that which is profitable (Deut. 32:8); and while one Angel is appointed to oversee each nation as a whole, one is also appointed to protect each Christian individually. He commands them to guard them that hope on Him, that nothing should harm them, neither should any evil draw nigh to their dwelling (Ps. 90:10-12). In the Heavens they always behold the face of God, sending up to Him the thrice-holy hymn and interceding with Him in our behalf, seeing they rejoice over one sinner that repents (Esaias 6:2-3; Matt. 18:10; Luke 15:7). In a word, they have served God in so many ways for our benefit, that the pages of Holy Scripture are filled with the histories thereof. It is for these reasons that the Orthodox Catholic Church, wisely honouring these divine ministers, our protectors and guardians, celebrates today the present Synaxis that is, our coming together in assembly for their common feast to chant their praises, especially for the Archangels Michael and Gabriel, who are mentioned in the Scriptures by name. The name Michael means “Who is like God?” and Gabriel means “God is mighty.” The number of Angels is not defined in the divine Scriptures, where Daniel says that thousands of thousands ministered before Him, and ten thousands of ten thousands attended upon Him -(Dan. 7:10). But all of them are divided into nine orders which are called Thrones, Cherubim, Seraphim, Dominions, Powers, Authorities, Principalities, Archangels, and Angels.
>
>

Kosmas the New Hieromartyr & Equal-to-the Apostles of Aetolia

August 24

Reading:
Our holy Father Kosmas was from the town of Mega Dendron (Great Tree) of Aitolia. At the age of twenty, he went to study at the school of the Monastery of Vatopedi on the Holy Mountain. Later, he came to the Athonite Monastery of Philotheou where he was tonsured. With the blessing of his abbot, he departed for Constantinople where he learned the art of rhetoric, and thereafter, he began to preach throughout all the regions of northern Greece, the Ionian Islands, but especially in Albania, for the Christian people there were in great ignorance because of the oppression and cruelty of the Moslems. Finally, in 1776, after having greatly strengthened and enlightened the faithful, working many signs and wonders all the while, he was falsely accused by the leaders of the Jewish people and was executed by strangulation by the Moslem Turks in Albania.
>
>

Spyridon the Wonderworker of Trymithous

December 12

Reading:
Spyridon, the God-bearing Father of the Church, the great defender of Corfu and the boast of all the Orthodox, had Cyprus as his homeland. He was simple in manner and humble of heart, and was a shepherd of sheep. When he was joined to a wife, he begat of her a daughter whom they named Irene. After his wife’s departure from this life, he was appointed Bishop of Trimythus, and thus he became also a shepherd of rational sheep. When the First Ecumenical Council was assembled in Nicaea, he also was present, and by means of his most simple words stopped the mouths of the Arians who were wise in their own conceit. By the divine grace which dwelt in him, he wrought such great wonders that he received the surname ‘Wonderworker.” So it is that, having tended his flock piously and in a manner pleasing to God, he reposed in the Lord about the year 350, leaving to his country his sacred relics as a consolation and source of healing for the faithful. About the middle of the seventh century, because of the incursions made by the barbarians at that time, his sacred relics were taken to Constantinople, where they remained, being honoured by the emperors themselves. But before the fall of Constantinople, which took place on May 29, 1453, a certain priest named George Kalokhairetes, the parish priest of the church where the Saint’s sacred relics, as well as those of Saint Theodora the Empress, were kept, took them away on account of the impending peril. Travelling by way of Serbia, he came as far as Arta in Epirus, a region in Western Greece opposite to the isle of Corfu. From there, while the misfortunes of the Christian people were increasing with every day, he passed over to Corfu about the year 1460. The relics of Saint Theodora were given to the people of Corfu; but those of Saint Spyridon remain to this day, according to the rights of inheritance, the most precious treasure of the priest’s own descendants, and they continue to be a staff for the faithful in Orthodoxy, and a supernatural wonder for those that behold him; for even after the passage of 1,500 years, they have remained incorrupt, and even the flexibility of his flesh has been preserved. Truly wondrous is God in His Saints! (Ps. 67:3 5)
>
>

Eleutherios the Holy Martyr, Bishop Illyria and his mother Anthia

December 15

Reading:
This Saint had Rome as his homeland. Having been orphaned of his father from childhood, he was taken by his mother Anthia to Anicetus, the Bishop of Rome (some call him Anencletus, or Anacletus), by whom he was instructed in the sacred letters (that is, the divine Scriptures). Though still very young in years, he was made Bishop of Illyricum by reason of his surpassing virtue, and by his teachings he converted many unbelievers to Christ. However, during a most harsh persecution that was raised against the Christians under Hadrian (reigned 117-138), the Saint was arrested by the tyrants. Enduring many torments for Christ, he was finally put to death by two soldiers about the year 126. As for his Christ-loving mother Anthia, while embracing the remains of her son and kissing them with maternal affection, she was also beheaded.
>
>

Eustathios the Great Martyr, his wife and two children

September 20

Reading:
The holy Martyr Eustathios before his baptism was an illustrious Roman general named Placidas in the days of the Emperor Trajan. While hunting in the country one day, he was converted to the Faith of Christ through the apparition of an uncommonly majestic stag, between whose antlers he saw the Cross of Christ, and through which the Lord spoke to him with a human voice. Upon returning home, he learned that his wife Tatiana had also had a vision in which she was instructed to become a Christian. They sought out the Bishop of the Christians and were baptized, Placidas receiving the name Eustathios, and Tatiana the name Theopiste; their two sons were baptized Agapius and Theopistus. The family was then subjected to such trials as Job endured. Their servants died, all their goods were stolen, and on a pilgrimage to Jerusalem they were scattered abroad, each not even knowing if the others were still alive. By the providence of God, they were united again after many years, and returned to Rome in glory. Nevertheless, when they refused to sacrifice to the idols-a public sacrifice from which no Roman general could be absent-the Emperor Hadrian, who had succeeded Trajan, had them put into a large bronze device in the shape of a bull, which was heated with fire until they died. When their holy bodies were removed, they were found to be without harm. They suffered martyrdom about the year 126.
>
>

Alexander, John & Paul, New Patriarchs of Constantinople

August 30

Reading:
Saint Alexander was sent to the First Ecumenical Council in Nicaea as the delegate of Saint Metrophanes, Bishop of Constantinople (see June 4), to whose throne he succeeded in the year 325. When Arius had deceitfully professed allegiance to the Council of Nicaea, Saint Alexander, knowing his guile, refused to receive him into communion; Arius’ powerful partisans threatened that they would use force to bring Arius into the communion of the Church the following day. Saint Alexander prayed fervently that God might spare the Church; and as Arius was in a privy place relieving nature, his bowels gushed forth with an effusion of blood, and the arch-heresiarch died the death of Judas. Saint Alexander was Bishop from 325 until 337, when he was succeeded by Saint Paul the Confessor, who died a martyr’s death at the hands of the Arians (see Nov. 6). The Saint John commemorated here appears to be the one who was Patriarch during the years 562-577, surnamed Scholasticus, who is also commemorated on February 21. He was from Antioch, where he had been a lawyer (scholasticus); he was made presbyter, then was sent to Constantinople as representative (apocrisiarius) of the Patriarch of Antioch, and was appointed Patriarch of Constantinople by the Emperor Justinian. Saint Paul was Bishop of Constantinople during the years 687 – 693, in the reign of Emperor Justinian II, and presided over the Quinisext Council in 692.
>
>

Athanasios & Cyril, Patriarchs of Alexandria

Reading:
In the half-century after the First Ecumenical Council held in Nicea in 325, if there was one man whom the Arians feared and hated more intensely than any other, as being able to lay bare the whole error of their teaching, and to marshal, even from exile or hiding, the beleaguered forces of the Orthodox, it was Saint Athanasios the Great. This blazing lamp of Orthodoxy, which imperial power and heretics’ plots could not quench when he shone upon the lampstand, nor find when he was hid by the people and monks of Egypt, was born in Alexandria about the year 296. He received an excellent training in Greek letters and especially in the sacred Scriptures, of which he shows an exceptional knowledge in his writings. Even as a young man he had a remarkable depth of theological understanding; he was only about twenty years old when he wrote his treatise “On the Incarnation.” Saint Alexander, the Archbishop of Alexandria, brought him up in piety, ordained him his deacon, and after deposing Arius for his blasphemy against the Divinity of the Son of God, took Athanasios to the First Council in Nicea in 325. Saint Athanasios was to spend the remainder of his life laboring in defense of this Holy Council. In 326, before his death, Alexander appointed Athanasios his successor. In 325, Arius had been condemned by the Council of Nicea; yet through his hypocritical confession of Orthodox belief, Saint Constantine the Great was persuaded by Arius’s supporters that he should be received back into the communion of the Church. But Athanasios, knowing well the perverseness of his mind, and the disease of heresy lurking in his heart, refused communion with Arius. The heresiarch’s followers then began framing false charges against Athanasios. Finally Saint Constantine the Great, misled by grave charges of the Saint’s misconduct (which were completely false), had him exiled to Tiberius (Treves) in Gaul in 336. When Saint Constantine was succeeded by his three sons Constantine II, Constans, and Constantius, in 337, Saint Athanasios returned to Alexandria in triumph. But his enemies found an ally in Constantius, Emperor of the East, and he spent a second exile in Rome. It was ended when Constans prevailed with threats upon his brother Constantius to restore Athanasios (see also Nov. 6). For ten years Saint Athanasios strengthened Orthodoxy throughout Egypt, visiting the whole country and encouraging all: clergy, monastics, and lay folk, being loved by all as a father. After Constans’s death in 350, Constantius became sole Emperor, and Athanasios was again in danger. On the evening of February 8, 356, General Syrianus with more than five thousand soldiers surrounded the church in which Athanasios was serving, and broke open the doors. Athanasios’s clergy begged him to leave, but the good shepherd commanded that all the flock should withdraw first; and only when he was assured of their safety, he also, protected by divine grace, passed through the midst of the soldiers and disappeared into the deserts of Egypt, where for some six years he eluded the soldiers and spies sent after him. When Julian the Apostate succeeded Constantius in 361, Athanasios returned again, but only for a few months. Because Athanasios had converted many pagans, and the priests of the idols in Egypt wrote to Julian that if Athanasios remained, idolatry would perish in Egypt, the heathen Emperor ordered not Athanasios’s exile, but his death. Athanasios took a ship up the Nile. When he learned that his imperial pursuers were following him, he had his men turn back, and as his boat passed that of his pursuers, they asked him if he had seen Athanasios. “He is not far,” he answered. After returning to Alexandria for a while, he fled again to the Thebaid until Julian’s death in 363. Saint Athanasios suffered his fifth and last exile under Valens in 365, which only lasted four months because Valens, fearing a sedition among the Egyptians for their beloved Archbishop, revoked his edict in February, 366. The great Athanasios passed the remaining seven years of his life in peace. Of his fifty-seven years as Patriarch, he had spent some seventeen in exiles. Shining from the height of his throne like a radiant evening star, and enlightening the Orthodox with the brilliance of his words for yet a little while, this much-suffering champion inclined toward the sunset of his life, and in the year 373 took his rest from his lengthy sufferings, but not before another luminary of the truth — Basil the Great — had risen in the East, being consecrated Archbishop of Caesarea in 370. Besides all of his other achievements, Saint Athanasios wrote the life of Saint Anthony the Great, with whom he spent time in his youth; ordained Saint Frumentius first Bishop of Ethiopia; and in his Paschal Encyclical for the year 367 set forth the books of the Old and New Testaments accepted by the Church as canonical. Saint Gregory the Theologian, in his “Oration On the Great Athanasios”, said that he was “Angelic in appearance, more angelic in mind; … rebuking with the tenderness of a father, praising with the dignity of a ruler … Everything was harmonious, as an air upon a single lyre, and in the same key; his life, his teaching, his struggles, his dangers, his return, and his conduct after his return … he treated so mildly and gently those who had injured him, that even they themselves, if I may say so, did not find his restoration distasteful.” Saint Cyril was also from Alexandria, born about the year 376. He was the nephew of Theophilus, Patriarch of Alexandria, who also instructed the Saint in his youth. Having first spent much time with the monks in Nitria, he later became the successor to his uncle’s throne in 412. In 429, when Cyril heard tidings of the teachings of the new Patriarch of Constantinople, Nestorius, he began attempting through private letters to bring Nestorius to renounce his heretical teaching about the Incarnation. When the heresiarch did not repent, Saint Cyril, together with Pope Celestine of Rome, led the Orthodox opposition to his error. Saint Cyril presided over the Third Ecumenical Council of the 200 Holy Fathers in the year 431, who gathered in Ephesus under Saint Theodosius the Younger. At this Council, by his most wise words, he put to shame and convicted the impious doctrine of Nestorius, who, although he was in town, refused to appear before Cyril. Saint Cyril, besides overthrowing the error of Nestorius, has left to the Church full commentaries on the Gospels of Luke and John. Having shepherded the Church of Christ for thirty-two years, he reposed in 444.>
>
.

Constantine & Helen, Equal-to-the Apostles

May 21

Reading:
This great and renowned sovereign of the Christians was the son of Constantius Chlorus (the ruler of the westernmost parts of the Roman empire), and of the blessed Helen. He was born in 272, in (according to some authorities) Naissus of Dardania, a city on the Hellespont. In 306, when his father died, he was proclaimed successor to his throne. In 312, on learning that Maxentius and Maximinus had joined forces against him, he marched into Italy, where, while at the head of his troops, he saw in the sky after midday, beneath the sun, a radiant pillar in the form of a cross with the words: “By this shalt thou conquer.” The following night, our Lord Jesus Christ appeared to him in a dream and declared to him the power of the Cross and its significance. When he arose in the morning, he immediately ordered that a labarum be made (which is a banner or standard of victory over the enemy) in the form of a cross, and he inscribed on it the Name of Jesus Christ. On the 28th Of October, he attacked and mightily conquered Maxentius, who drowned in the Tiber River while fleeing. The following day, Constantine entered Rome in triumph and was proclaimed Emperor of the West by the Senate, while Licinius, his brother-in-law, ruled in the East. But out of malice, Licinius later persecuted the Christians. Constantine fought him once and again, and utterly destroyed him in 324, and in this manner he became monarch over the West and the East. Under him and because of him all the persecutions against the Church ceased. Christianity triumphed and idolatry was overthrown. In 325 he gathered the First Ecumenical Council in Nicaea, which he himself personally addressed. In 324, in the ancient city of Byzantium, he laid the foundations of the new capital of his realm, and solemnly inaugurated it on May 11, 330, naming it after himself, Constantinople. Since the throne of the imperial rule was transferred thither from Rome, it was named New Rome, the inhabitants of its domain were called Romans, and it was considered the continuation of the Roman Empire. Falling ill near Nicomedia, he requested to receive divine Baptism, according to Eusebius (The Life of Constantine. Book IV, 61-62), and also according to Socrates and Sozomen; and when he had been deemed worthy of the Holy Mysteries, he reposed in 337, on May 21 or 22, the day of Pentecost, having lived sixty-five years, of which he ruled for thirty-one years. His remains were transferred to Constantinople and were deposed in the Church of the Holy Apostles, which had been built by him (see Homily XXVI on Second Corinthians by Saint John Chrysostom). As for his holy mother Helen, after her son had made the Faith of Christ triumphant throughout the Roman Empire, she undertook a journey to Jerusalem and found the Holy Cross on which our Lord was crucified (see Sept. 13 and 14). After this, Saint Helen, in her zeal to glorify Christ, erected churches in Jerusalem at the sites of the Crucifixion and Resurrection, in Bethlehem at the cave where our Saviour was born, another on the Mount of Olives whence He ascended into Heaven, and many others throughout the Holy Land, Cyprus, and elsewhere. She was proclaimed Augusta, her image was stamped upon golden coins, and two cities were named Helenopolis after her in Bithynia and in Palestine. Having been thus glorified for her piety, she departed to the Lord being about eighty years of age, according to some in the year 330, according to others, in 336.

>

Gregory the Theologian, Archbishop of Constantinople

January 25

Reading:
This great Father and Teacher of the Church was born in 329 in Arianzus, a village of the second district of Cappadocia, not far from Nazianzus. His father, who later became Bishop of Nazianzus, was named Gregory (commemorated Jan. 1), and his mother was named Nonna (Aug. 5); both are among the Saints, and so are his brother Caesarius (Mar. 9) and his sister Gorgona (Feb. 23). At first he studied in Caesarea of Palestine, then in Alexandria, and finally in Athens. As he was sailing from Alexandria to Athens, a violent sea storm put in peril not only his life but also his salvation, since he had not yet been baptized. With tears and fervour he besought God to spare him, vowing to dedicate his whole self to Him, and the tempest gave way to calm. At Athens Saint Gregory was later joined by Saint Basil the Great, whom he already knew; but now their acquaintanceship grew into a lifelong brotherly love. Another fellow student of theirs in Athens was the young Prince Julian, who later as Emperor was called the Apostate because he denied Christ and did all in his power to restore paganism. Even in Athens, before Julian had thrown off the mask of piety; Saint Gregory saw what an unsettled mind he had, and said, “What an evil the Roman State is nourishing” (Orat. V, 24, PG 35:693). After their studies at Athens, Gregory became Basil’s fellow ascetic, living the monastic life together with him for a time in the hermitages of Pontus. His father ordained him presbyter of the Church of Nazianzus, and Saint Basil consecrated him Bishop of Sasima (or Zansima), which was in the archdiocese of Caesarea. This consecration was a source of great sorrow to Gregory, and a cause of misunderstanding between him and Basil; but his love for Basil remained unchanged, as can be plainly seen from his Funeral Oration on Saint Basil (Orat. XLIII). About the Year 379, Saint Gregory came to the assistance of the Church of Constantinople, which had already been troubled for forty years by the Arians; by his supremely wise words and many labours he freed it from the corruption of heresy, and was elected Archbishop of that city by the Second Ecumenical Council, which assembled there in 381, and condemned Macedonius, Archbishop of Constantinople, the enemy of the Holy Spirit. When Saint Gregory came to Constantinople, the Arians had taken all the churches and he was forced to serve in a house chapel dedicated to Saint Anastasia the Martyr. From there he began to preach his famous five sermons on the Trinity, called the Triadica. When he left Constantinople two years later, the Arians did not have one church left to them in the city. Saint Meletius of Antioch (see Feb. 12), who was presiding over the Second Ecumenical Council, died in the course of it, and Saint Gregory was chosen in his stead; there he distinguished himself in his expositions of dogmatic theology. Having governed the Church until 382, he delivered his farewell speech – the Syntacterion, in which he demonstrated the Divinity of the Son – before 150 bishops and the Emperor Theodosius the Great; in this speech he requested, and received from all, permission to retire from the see of Constantinople. He returned to Nazianzus, where he lived to the end of his life, and reposed in the Lord in 391, having lived some sixty-two years. His extant writings, both prose and poems in every type of metre, demonstrate his lofty eloquence and his wondrous breadth of learning. In the beauty of his writings, he is considered to have surpassed the Greek writers of antiquity, and because of his God-inspired theological thought, he received the surname “Theologian.” Although he is sometimes called Gregory of Nazianzus, this title belongs properly to his father; he himself is known by the Church only as Gregory the Theologian. He is especially called “Trinitarian Theologian,” since in virtually every homily he refers to the Trinity and the one essence and nature of the Godhead. Hence, Alexius Anthorus dedicated the following verses to him:

Like an unwandering star beaming with splendour,
Thou bringest us by mystic teachings, O Father,
To the Trinity’s sunlike illumination,
O mouth breathing with fire, Gregory most mighty.

>

Κυριακή ΙΒ΄ Ματθαίου – Η λύπη του πλουσίου

Ο πλούσιος νεαρός που συνάντησε το Χριστό για να λάβει επιδοκιμασία για τη ζωή του και να ακούσει πάνω στο τι υστερούσε, για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή, λυπάται με την απάντηση του Χριστού: «Αν θέλεις να γίνεις τέλειος, πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντά σου και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς και θα έχεις θησαυρό κοντά στο Θεό κι έλα να με ακολουθήσεις» (Ματθ. 19, 21). Είχε μεγάλη περιουσία και δεν μπορούσε να την αποχωριστεί. Αξίζει να εξετάσουμε τους βαθύτερους λόγους της λύπης του πλούσιου νέου. Λυπήθηκε γιατί ήταν προσκολλημένος στα αγαθά του. Τα θεωρούσε δικά του και δεν ήθελε να τα αποχωριστεί. Τα αγαθά είχαν γίνει στοιχείο της ταυτότητάς του. Δεν θεωρούσε ότι η ζωή του θα είχε νόημα εάν δεν είχε τα αγαθά αυτά. Του εξασφάλιζαν άνεση στη ζωή του, την δυνατότητα να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του, την αναγνώριση από τους άλλους. Τα αγαθά ήταν το βασικό διαφοροποιητικό στοιχείο της ταυτότητάς του. Λυπήθηκε γιατί ένιωσε ότι ο Θεός δεν αναγνώριζε τον θρησκευτικό του κόπο. Δεν είχε σκοτώσει, δεν είχε μοιχεύσει, δεν είχε κλέψει, δεν είχε ψευδομαρτυρήσει, τιμούσε τον πατέρα του και την μητέρα του και αγαπούσε τον πλησίον του όπως τον εαυτό του. Τηρούσε δηλαδή τις βασικές εντολές του μωσαϊκού νόμου και θρησκευτικά ήταν άψογος. Είχε την αίσθηση ότι ο Θεός αναγνώριζε τον κόπο του και ότι ήταν ευχαριστημένος μαζί του. Η θρησκευτικότητά του ήταν έντονη. Σκοπός της όμως ήταν η δικαίωσή του. Λυπήθηκε γιατί ένιωσε ότι το προαίσθημά του πως κάτι μπορεί να του έλειπε, επιβεβαιώθηκε. Η ερώτηση που θέτει στο Χριστό μαρτυρεί μία υποσυνείδητη φοβία ότι δεν ήταν αρκετή η θρησκευτικότητά του, αλλά ο τέλειος Θεός ήθελε τη τελειότητα και από εκείνον. Και καθώς ακούει τον Χριστό να του απαντά ότι δεν πέτυχε την τελειότητα, όπως την επιθυμούσε, νιώθει ότι η φοβία του είχε ρίζες, με αποτέλεσμα να καταβάλλεται από την λύπη. Ποια είναι η στάση του απέναντι στη λύπη; Ο πλούσιος νέος δεν συζητά με το Χριστό, δεν καταθέτει την αντίθεσή του, δεν εξομολογείται τους προβληματισμούς που γεννώνται σ’ αυτόν εξαιτίας της απάντησης του Θεανθρώπου, αλλά φεύγει λυπημένος. Η αντίδρασή του είναι η φυγή και όχι ο αγώνας. Ο Χριστός, με την απάντησή του, βρήκε το κέντρο της καρδιάς του νέου. Και εκείνος κατεβλήθη από την απάντηση, τόσο που φάνηκε ότι δεν ήταν έτοιμος να αποδεχθεί την αλήθεια. Φεύγει από το Πρόσωπο το οποίο του γνωστοποιεί τι αληθινά του λείπει. Σιωπά, γιατί ξέρει ότι ο Χριστός ξεγύμνωσε την καρδιά του. Και η λύπη τον συνοδεύει, όπως διαφαίνεται από την μετοχή που ο ευαγγελιστής χρησιμοποιεί: «λυπούμενος» και όχι «λυπηθείς». Αποσύρεται με μία μόνιμη λύπη πλέον στην καρδιά του, ανίκανος να πολεμήσει, ανίκανος να πάρει την μεγάλη απόφαση να αποχωριστεί από ό,τι θεωρούσε ότι του έδινε νόημα, ανίκανος να συναντήσει έναν Θεό που ζητά αγάπη ολοκληρωτική και εμπιστοσύνη στη σχέση με τον άνθρωπο και όχι ψευδαισθήσεις. Τον πλούσιο νέο θυμίζουμε οι άνθρωποι σήμερα, ιδίως όσοι ανήκουμε στην Εκκλησία. Θεωρούμε πως ο θρησκευτικός μας κόπος είναι αρκετός ενώπιον του Θεού. Όμως η καρδιά μας είναι αλλού προσκολλημένη. Είτε η αγάπη της λέγεται φιληδονία, είτε αγαθά, είτε μόρφωση, είτε εγωισμός, είτε παντογνωσία, είτε εκμετάλλευση, είτε δικαιώματα, η ταυτότητά μας είναι τελικά μακριά από το Θεό. Και όταν έρχεται ο λόγος του Θεού να ξεγυμνώσει την ύπαρξή μας, είτε δια μέσω του Ευαγγελίου είτε δια μέσω προσώπων που μας αγαπούνε και μας λένε αληθινά τι μας συμβαίνει, η συνήθης στάση μας είναι η φυγή, η αποδοκιμασία των προσώπων που μας αποκαλύπτουν το αληθές, η κατάθλιψη γιατί δεν ακούσαμε τον έπαινο, είτε γιατί η πνευματική πραγματικότητα μας δείχνει πόσο απέχουμε από την τελειότητα της σχέσης με το Θεό. Και κάτι που είναι σημαντικό για τους πνευματικούς πατέρες. Το περιεχόμενο της απάντησης του Χριστού στον πλούσιο νέο ήταν διττό: αρχικά του επεσήμανε τα βασικά που έπρεπε να κάνει, δηλαδή τον θρησκευτικό κόπο. Όταν όμως διαπίστωσε ότι ο νέος ήθελε την πληρότητα της τελειότητας στη ζωή του, απάντησε χωρίς υπεκφυγές και ωραιοποιήσεις το τι έπρεπε να κάνει. Πόσο έτοιμοι είμαστε οι πνευματικοί πατέρες να δώσουμε αυτό το διττό περιεχόμενο στον λόγο και την διδαχή μας; Ξεκινώντας από τον εαυτό μας, πόσο τηρούμε τις εντολές του Ευαγγελίου, και, κυρίως, πόσο είμαστε έτοιμοι να αγγίξουμε την καρδιά μας και την καρδιά του άλλου, να δούμε τι είναι αυτό που τελικά μας χωρίζει από την πληρότητα της αγάπης του Θεού; Συνήθως αρκούμαστε σε μία εξωτερική θεώρηση της ζωής και της αποστολής των άλλων, όπως και του εαυτού μας, και δεν τολμούμε να δούμε την αλήθεια, να αφήσουμε την ψυχή μας να φανερωθεί γυμνή ενώπιον του Θεού, ούτε και τολμούμε να είμαστε αληθινοί έναντι των άλλων ή να τους δείξουμε τι τους λείπει, ίσως γιατί κι εμείς δεν θέλουμε να το διαπιστώσουμε στον εαυτό μας. Όμως ο Χριστός μας δείχνει ότι η αλήθεια είναι αυτό που ζητά ο Θεός από τον άνθρωπο και ότι καλούμαστε να επιλέξουμε την στάση μας έναντί της: αν θα νικηθούμε από την λύπη, την κατάθλιψη, το εγωκεντρικό φρόνημα ή αν θα παλέψουμε να την εφαρμόσουμε. Σ’ έναν κόσμο που ζει μέσα στο ψέμα και προσφέρει υποκατάστατα που δήθεν θα εξαλείψουν κάθε μορφής λύπη, η αλήθεια της πίστης είναι αυτό που καλείται να προσφέρει η Εκκλησία με όλες της τις δυνάμεις. Και η αλήθεια είναι το πρόσωπο του Χριστού, στο οποίο καθρεφτίζεται η καρδιά μας. Ας μην λησμονούμε ότι η ζωή μας έχει όριο το θάνατο. Τότε τα πάντα μας θα φανούν γυμνά και τετραχηλισμένα ενώπιον του Κριτού και ό,τι αρνηθήκαμε να παραδεχθούμε, εκεί θα φανεί.

>

Η ιστορία της Αγίας Ζώνης

Εκτός από τα δύο ενδύματα της Παναγίας (το μαφόριο και το χιτώνα), υπάρχει και η περίφημη Αγία Ζώνη, η ζώνη Της. Στις 31 Αυγούστου οι ορθόδοξοι χριστιανοί γιορτάζουμε τη μεταφορά της στην ΚΠολη γύρω στο 400 μ.Χ. Με την ευκαιρία αναδημοσιεύουμε ένα μικρό αφιέρωμα από το εξαιρετικό blog Vatopaidifriend. Πρόκειται για το το 4ο μέρος βιβλίου με τα θαύματά της. Η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου, διαιρεμένη σήμερα σε τρία τεμάχια, είναι το μοναδικό λείψανο ή κειμήλιο που σώζεται από την επίγεια ζωή της [“Νεκρός”: υπάρχουν & 2 ενδύματα, όπως αναφέραμε, μόνο που το μαφόριο δεν ξέρουμε με βεβαιότητα πού είναι, μετά την αρπαγή του από τους Σταυροφόρους το 1204] και φυλάσσεται στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. Σύμφωνα με την παράδοση, η Ζώνη φτιάχτηκε από τρίχες καμήλας από την ίδια την Θεοτόκο, και μετά την Κοίμησή της, κατά την Μετάστασή της στους ουρανούς, την παρέδωσε στον απόστολο Θωμά. «Προς δόξαν ακήρατον ανερχομένη Αγνή, χειρί σου δεδώρησαι τω αποστόλω Θωμά, την πάνσεπτον Ζώνην σου», ψάλλει η Εκκλησία στο απολυτίκιο της εορτής της καταθέσεως της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου. Την Τιμία Ζώνη ανέλαβαν να διαφυλάξουν δύο πτωχές ευσεβείς γυναίκες στα Ιεροσόλυμα. Η Παναγία, λίγο πριν την Κοίμησή της, είχε δώσει εντολή στον Ευαγγελιστή Ιωάννη να μοιράσει σε αυτές και τις δύο εσθήτες της. Το έργο της διαφύλαξης από γενιά σε γενιά συνέχισε μία ευλαβής παρθένος καταγομένη από την οικογένεια αυτή. Στα χρόνια του αυτοκράτορα Αρκαδίου, υιού του Μ. Θεοδοσίου, έγινε η μεταφορά της Τιμίας Ζώνης στην ένδοξη πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, την Κωνσταντινούπολη. Την κατέθεσε σε μία υπέροχη λειψανοθήκη, την οποίαν ονόμασε «αγίαν σορόν». Η κατάθεση έγινε στις 31 Αυγούστου. Το ιερό λείψανο θα προστάτευε την πρωτεύουσα του κράτους και τους κατοίκους από κάθε εχθρική επίθεση, από κάθε δυστυχία και δαιμονική επιβουλή. Μετά από λίγα χρόνια η κόρη του Αρκαδίου, η αυτοκράτειρα Πουλχερία, ανήγειρε το λαμπρό ναό των Χαλκοπρατείων και κατέθεσε εκεί την Τιμία Ζώνη. Η ίδια η αυτοκράτειρα τη διακόσμησε με χρυσή κλωστή, έτσι όπως φαίνεται μέχρι σήμερα στην Ιερά Μεγίστη Μονή του Βατοπαιδίου. Τον επόμενο αιώνα, άγνωστο πότε και με ποιόν τρόπο, μεταφέρθηκε η Τιμία Ζώνη στην Ζήλα της Καππαδοκίας, νότια της Αμασείας. Στην Κωνσταντινούπολη μεταφέρθηκε ξανά στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Α΄ (527-565), κτίτορα της Αγίας Σοφίας. Ο διάδοχός του Ιουστίνος Β΄ και η σύζυγός του Σοφία ανακαίνισαν τον ναό των Χαλκοπρατείων και ανήγειραν παρεκκλήσιο της Αγίας Σορού. Πάνω στην Αγία Τράπεζα φυλασσόταν η Τιμία Ζώνη.

Η θήκη, στην οποία φυλάσσεται σήμερα η Αγία Ζώνη. Πλήθος θαυμάτων επιτέλεσε η Τιμία Ζώνη της Παναγίας στην Κωνσταντινούπολη. Θεράπευσε τη Ζωή Ζαούτζη, σύζυγο του αυτοκράτορα Λέοντα Ϛ΄ του Σοφού (886-912), που βασανιζόταν από κάποιο ακάθαρτο πνεύμα. Όταν ο πατριάρχης ακούμπησε πάνω της την Αγία Ζώνη, αμέσως λυτρώθηκε από το μαρτύριό της. Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (άγιος) Γερμανός Α΄ (715-730) αναφέρει με λυρισμό ότι η Τιμία Ζώνη διατηρεί αιώνια την θεία ευωδία των θεραπειών που επιτελεί, ευφραίνοντας όσους την πλησιάζουν με πίστη και ευλάβεια· και ο Ιωσήφ ο υμνογράφος (περίπου 816-866) εξυμνεί το άγιο λείψανο, γιατί αυτό με την Χάρη της Παναγίας, καθαγιάζει τους πιστούς που προσέρχονται ευλαβικά για να το προσκυνήσουν, τους ανυψώνει από τη φθορά και τους απαλλάσσει από ασθένειες και θλίψεις. Γύρω στο 1150 η Τιμία Ζώνη βρισκόταν στο Μεγάλο Παλάτι της Κωνσταντινουπόλεως, στο ναό του Αγίου Μιχαήλ. Μάλλον είχε τεμαχιστεί και τεμάχια είχαν μεταφερθεί στους ναούς. Τον 12ο αιώνα, και συγκεκριμένα στα χρόνια της βασιλείας του Μανουήλ Α΄ Κομνηνού (1143-1180), καθιερώθηκε επίσημα η εορτή της Αγίας Ζώνης την 31η Αυγούστου, ενώ παλαιότερα εορταζόταν μαζί με την εορτή της Εσθήτος της Θεοτόκου, την 2α Ιουλίου.

Η θεραπεία της αυτοκράτειρας Ζωής

Ο άγιος Λάζαρος, ο μαρτυρικός ηγεμόνας της Σερβίας

Πρέπει να αναφέρουμε και μία άλλη παράδοση που διασώζεται στη Μονή μας. Σύμφωνα με αυτήν η Τιμία Ζώνη αφιερώθηκε από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Ϛ΄ Καντακουζηνό (1341-1354), ο οποίος στη συνέχεια παραιτήθηκε από το αυτοκρατορικό αξίωμα, έγινε μοναχός με το όνομα Ιωάσαφ και μόνασε στη Μονή Βατοπαιδίου. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας οι αδελφοί της Μονής πραγματοποιούσαν περιοδείες λιτανεύοντας την Αγία Ζώνη στην Κρήτη, Μακεδονία, Θράκη, Κωνσταντινούπολη και Μικρά Ασία προς αγιασμό και στήριξη του υπόδουλου ελληνισμού και απαλλαγή από κάθε λοιμική ασθένεια.

>
>

Φωτογραφική περιήγηση στα “φρικαλέα” Καρούλια του Άγιου Όρους

Με τις φωτογραφίες που δημοσιεύονται συνεχίζουμε την ξενάγηση στις απόκρημνες σκήτες των ασκητών στα Καρούλια του Άγιου Όρους. Πρόκειται για μια περιοχή στην έρημο του Αγίου Όρους που υπάγεται στη Μονή Μεγίστης Λαύρας και στην οποία βρίσκονταιησυχαστήριά της. Είναι συνέχεια από τα Κατουνάκια προς τη θάλασσα. Η περιοχή είναι βραχώδης, άνυδρος και ιδιαίτερα απόκρημνη. Yπάρχουν σπηλιές ορισμένες από τις οποίες χρησιμοποιήθηκαν απο ασκητές και στην επέκτασή τους ενσωμάτωσαν αυτοσχέδια ησυχαστήρια. Ονομάζονται Καρούλια, καθώς λόγω της δύσβατης περιοχής, ο μόνος τρόπος προσέγγισης ήταν με καρούλια, όπου με δίχτυ ανέβαζαν ανθρώπους και υλικά. Σε όλη την περιοχή των Καρουλίων διασώζονται δεκαέξι και κατοικούνται δέκα από αυτά. Σήμερα κατοικούν δέκα γέροντες που ασχολούνται με την ξυλογλυπτική ,την ζωγραφική και άλλα εργόχειρα. Ο αρχιμανδρίτης Ιωαννίκιος έγραφε: “Είναι μια όψη της νοτιοδυτικής πλευράς του Αγίου Όρους, η πιο σκληρή κι απαρηγόρητη. Φρικαλέο λέγεται γιατί δημιουργεί πράγματι φρίκη στον προσκυνητή. Βράχοι θεώρατοι, πέτρινες πλαγιές, άγρια φαράγγια, ολόγυμνα, κατεβαίνουν προς τη θάλασσα και κόβονται απότομα φτιάχνοντας το αβυσσαλέο όριό της. Καλυβάκια απλά σε κάποια εσοχή ή εξοχή του βράχου, στεριωμένα σα φωλιές από πετροχελίδωνα, είναι τα ενδιαιτήματα των ερημιτών…

Έρευνες για τα προϊστορικά ταξίδια στο Αιγαίο

Προϊστορικοί άνθρωποι μπορεί να ταξίδεψαν στο Αιγαίο πριν από 15.000 χρόνια, σύμφωνα με νέα στοιχεία που ανακάλυψαν επιστήμονες, μεταξύ των οποίων και Έλληνες, οι οποίοι χρησιμοποίησαν νέες τεχνικές χρονολόγησης πετρωμάτων. Όπως o οψιδιανός, το ηφαιστειακό πέτρωμα με την υαλώδη μορφή, που εξαιτίας της σύστασης και της ανθεκτικότητάς του χρησιμοποιήθηκε από τα τέλη της Ανώτερης Παλαιολιθικής περιόδου (πριν από 35.000 έως 11.000 χρόνια) για την κατασκευή εργαλείων και όπλων. «Ο οψιδιανός ήταν ένα πολύτιμο πέτρωμα που βρίσκεται μόνο στη Μήλο, με λίγα κοιτάσματα στην Αντίπαρο και στο Γυαλί (νησάκι μεταξύ Νισύρου και Κω). Από εκεί και μέσω του εμπορίου διαδόθηκε σε όλο το Αιγαίο, καθώς και στην ηπειρωτική χώρα», εξηγεί ο κ. Νικόλαος Λάσκαρης από το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου στο διαδικτυακό περιοδικό Past Horizons. Έτσι, οι άνθρωποι πριν από την Εποχή του Χαλκού που ήθελαν να αποκτήσουν αιχμηρά εργαλεία και όπλα είχαν μία μόνο λύση: να ταξιδέψουν με πλοίο μέχρι τη Μήλο. Και όπως φαίνεται από τις νέες έρευνες, αυτό ακριβώς έκαναν. Ενδείξεις για ταξίδια στη Μήλο από την παλαιολιθική εποχή έχουν βρεθεί στο σπήλαιο Φράγχθι του νομού Αργολίδας, μια από τις σημαντικότερες προϊστορικές θέσεις στην Ελλάδα. Το σπήλαιο κατοικήθηκε σίγουρα από τον Homo sapiens (30000 π. Χ.), πιθανόν και από τον άνθρωπο του Νεάντερταλ (40000 π. Χ.), ενώ υπάρχουν ενδείξεις συνεχούς κατοίκησης μέχρι το 3000 π.Χ., καθιστώντας το έναν από τους μακροβιότερους τόπους συνεχούς ανθρώπινης παρουσίας. Στο εσωτερικό του βρέθηκαν μοναδικά ευρήματα, όπως ένας ανθρώπινος σκελετός, ηλικίας 10.000 – 8.000 ετών, πήλινα θραύσματα, ειδώλια, αγαλματίδια, χάντρες, κατεργασμένα όστρακα και οψιδιανός της παλαιολιθικής εποχής. Η τελευταία ανακάλυψη έφερε τα πάνω κάτω στην αντίληψη για τις θαλάσσιες μεταφορές, καθώς γεωχημικές έρευνες έδειξαν ότι πρόκειται για οψιδιανό που προήλθε από το αιγαιοπελαγίτικο νησί, 80 μίλια μακριά από το σπήλαιο. Ωστόσο η απάντηση για το πότε έγινε αυτή η μεταφορά δεν ήταν εύκολο να δοθεί. «Επρόκειτο για ναυτικούς που πέρναγαν από το ένα νησί του Αιγαίου στο άλλο, φτάνοντας μέχρι τη Μικρά Ασία και την ελληνική ενδοχώρα», αναφέρει ο κ. Λάσκαρης, ο οποίος μαζί με τους συνεργάτες του δημοσιεύουν σχετικό άρθρο στο «Journal of Archaeological Science», στο τεύχος του Σεπτεμβρίου 2011. «Μέχρι σήμερα μόνο στο Σπήλαιο Φράγχθι έχουν βρεθεί οψιδιανοί που χρονολογούνται περίπου στο 8500 π. Χ. Με τα νέα δεδομένα όμως αποδεικνύεται ότι υπήρξε μια πιο πρώιμη επαφή με τα παράκτια μέρη», συμπληρώνει. Ο Έλληνας επιστήμονας και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν μια μέθοδο που λέγεται χρονολόγηση της υδάτωσης του οψιδιανού (obsidian hydration dating, OHD), η οποία συνδυάστηκε μαζί με μια νέα τεχνική, τη φασματομετρία δευτερογενούς μάζας ιόντων της διαποτισμένης επιφάνειας (secondary ion mass spectrometry of surface saturation, SIMS-SS). «Μια φρεσκοκομμένη επιφάνεια οψιδιανού περιέχει μικροσκοπικές ρωγμές, μέσα στις οποίες το νερό απορροφιέται με τον χρόνο», δηλώνει η ερευνήτρια Έλερι Φραχμ από το Πανεπιστήμιο Μινεσότα Twin Cities και πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης για τη Μελέτη του Οψιδιανού, η οποία εξηγεί στο περιοδικό γιατί έγινε η συγκεκριμένη επιλογή μεθόδων. Η OHD από μόνη της δεν είναι πολύ αξιόπιστη στη χρονολόγηση πετρωμάτων. Με τη νέα τεχνική SIMS-SS, οι επιστήμονες μπορούν να υπολογίσουν την ποσότητα του νερού που εισχωρεί στο πέτρωμα. «Μια δέσμη σωματιδίων απομακρύνει τα ιόντα από τις λεπτές σαν φλούδα κρεμμυδιού στρώσεις του οψιδιανού. Είναι σαν να υπολογίζουμε τη σύνθεση κάθε μίας από αυτές», τονίζει. Με αυτό τον τρόπο, κάθε αλλαγή στο περιεχόμενο του νερού μπορεί να διερευνηθεί σε βάθος, αποκαλύπτοντας ακριβώς το πώς έγινε αυτή η αλλαγή. Με τη νέα μέθοδο, ο κ. Λάσκαρης και οι συνεργάτες του απέδειξαν ότι αντικείμενα από οψιδιανό της Μήλου κατασκευάστηκαν στην ενδοχώρα πολύ νωρίτερα από ό,τι αρχικά θεωρείτο. Με άλλα λόγια, οι προϊστορικοί άνθρωποι πραγματοποίησαν θαλάσσια ταξίδια στα νησιά, με άγνωστους μέχρι σήμερα τύπους πλοίων, από πολύ νωρίς.

>
>

Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου – Η εξοργιστική αχαριστία

Η ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΗ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ
Στο τέλος της ανάγνωσης κάθε ευαγγελίου της Μ. Πέμπτης ο ψάλτης ψάλλει κατανυκτικά: «δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε δόξα σοι». Αλλά και όλα τα γεγονότα που διαδραματίζονται τη Μ. Εβδομάδα γύρω από το πάθος του Κυρίου συνιστούν μια κορυφαία έκφραση μακροθυμίας. Τα ονόματα οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλαιος, περιγράφουν τις σταθερές ιδιότητες της αγάπης του Θεού που συνοδεύει τον αμαρτωλό σε όλες τις φάσεις της ζωής. Οι άγιοι Πατέρες κάνουν λόγο για την «ανείπωτη μακροθυμία Του, που πρέπει να μας εμπνέει φόβο και να κινεί διαρκώς προς μίμηση. Τον ίδιο στόχο θέτει και η σημερινή ευαγγελική διήγηση μέσα από δύο εικόνες έντονου θρησκευτικού και κοινωνικού προβληματισμού. «Μακροθύμησον επ’ εμοί», εκλιπαρεί ο άνθρωπος της πρώτης εικόνας, που κινδυνεύει όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και η οικογένεια του, καθώς τα χρέη έχουν ξεπεράσει τα όρια του δανειστή. Δώσε μου μια ευκαιρία, του λέει, να μη καταστραφώ. Λυπήσου με και θα σου επιστρέψω τα οφειλόμενα! Και ο δανειστής(Κύριος), που γνωρίζει την αδυναμία του (δούλου), σπλαχνίζεται, επειδή τον παρεκάλεσε και ικανοποιεί το αίτημα. Του παρέχει όσα του ζήτησε, αλλά και όσα δεν τόλμησε να ζητήσει ούτε κάν να φανταστεί. Δεν χαρίζει μόνο το υπέρογκο χρέος, αλλά του δίνει και την ελευθερία του. Τον μεταφέρει από την κατάσταση του δούλου στην κατάσταση του ελεύθερου και τον καθοδηγεί στην άσκηση υψηλών αρετών παρέχοντας μόνιμη βοήθεια. Και ο απροσδόκητο είναι, ότι αυτός ο ελεύθερος άνθρωπος, που εκπροσωπεί όλους μας, ενώ απολαμβάνει τα αγαθά της ελευθερίας, εν τούτοις παραμένει δούλος των απάνθρωπων συνηθειών του, όπως το παρουσιάζει η δεύτερη εικόνα. Δέχεται το μέγιστο, αλλά αρνείται να δώσει το ελάχιστο. Κι’ ενώ μπορεί να λυτρώσει τον αδελφό του από την εμπερίστατη ανάγκη, στην οποία βρέθηκε και ο ίδιος, δεν συγκινείται. Αντί να μακροθυμήσει μπροστά τον οφειλέτη που τον εκλιπαρεί, απαιτεί αμέσως με σκληρότητα τα οφειλόμενα. Έχει ξεχάσει τα πάντα κα καταφεύγει στα δικαστήρια ζητώντας την προσωποκράτηση του και στις τράπεζες για να δεσμεύσουν το σπίτι του. Ένα τέτοιο ανάλογο φαινόμενο ζούμε και σήμερα με τη διαφορά ότι οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνε υπόθεση των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Τη ρύθμιση των προσωπικών διαφορών και όχι μόνο των χρεών έχει αναλάβει το τραπεζικό σύστημα. Η μακροθυμία και η αλληλεγγύη ως λέξεις και ως περιεχόμενο καταργήθηκαν με τέτοιο τρόπο, ώστε ευνοούνται περισσότερο οι δανειστές και να καταπιέζονται οι φτωχοί και οι αδύνατοι. Οι διαμαρτυρίες των θιγομένων για την ωμή εκμετάλλευση από το παντοδύναμο τραπεζικό καθεστώς, επιβεβαιώνει την αναλγησία των πρώτων. Μπορεί βέβαια το σύστημα να νομιμοποιείται με διεθνείς όρους και κανόνες, αλλά μήπως θα κριθούμε με τα ανθρώπινα μέτρα και τους νόμους που κατοχυρώνουν επίγειους θησαυρούς; Όλοι γνωρίζουν πως όσο εμπιστευόμαστε τέτοιους νόμους τόσον μένουμε γυμνοί και αναπολόγητοι μπροστά στη δικαιοσύνη ο Θεού. Και πως όσα μέτρα κι αν πάρουμε, όσο νόμιμα κι αν φαίνονται, καταργούν εντελώς τη μακροθυμία και την αλληλεγγύη προς στους « ελαχίστους αδελφούς» επισύροντας την οργή του Θεού. Το βέβαιο είναι πως όλοι εμείς οι δικαιωμένοι αλλά άδικοι μπροστά στο Θεό ανήκουμε σε κείνους που θα ακούσουν το φοβερό λόγο: «δούλε πονηρέ, πάσαν την οφειλήν εκείνην αφήκα σοι επεί παρακάλεσας με, ουκ έδη ελεήσαι τον σύνδουλον σου ως και εγώ σε ηλέησα;» Στην Κυριακή Προσευχή επαναλαμβάναμε: «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Πόσο άραγε συνειδητοποιούμε και πόσο εφαρμόζουμε το βαρυσήμαντο περιεχόμενο της; Μήπως αντί της μηχανικής επανάληψης ενός τύπου, θα πρέπει κάποια φορά επιτέλους να ικανοποιήσουμε και ουσιαστικά αυτό, το δικό μας αίτημα;
>
>

Κωνσταντίνος Χολέβας, Ο άγιος Κοσμάς και η παιδεία του γένους

Στις 24 Αυγούστου 1779 στο Κολικόντασι της τουρκοκρατούμενης τότε Βορείου Ηπείρου απαγχονίσθηκε με εντολή του Κουρτ Πασά ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Πατροκοσμάς όπως κατεγράφη στη συνείδηση του λαού μας. Ξεκίνησε από το Μέγα Δένδρο της Αιτωλίας, δίπλα από το Θέρμο, την αρχαία πρωτεύουσα της Αιτωλικής Συμπολιτείας. Έμαθε γράμματα σε κρυφά και φανερά σχολειά και κατέληξε στο Άγιον Όρος, στη Μονή Φιλοθέου. Με τις ευλογίες των εκάστοτε Οικουμενικών Πατριαρχών εξήλθε από τον Άθωνα τουλάχιστον τρεις φορές και περιόδευσε τα περισσότερα μέρη του Ελληνισμού για να αποτρέψει τους εξισλαμισμούς. Ιδιαιτέρως έντονη παραμένει η μνήμη του στην Ήπειρο και στη Δυτική Μακεδονία…Δίδασκε με τον απλό λόγο του, την ασκητική ζωή του, με τις προφητείες του για την απελευθέρωση του Γένους, με το πάθος του για την κοινωνική δικαιοσύνη, με τον ζήλο του για την Ελληνορθόδοξη Παιδεία. Από τα πρώτα χρόνια μετά το μαρτύριό του θεωρήθηκε Άγιος από τον λαό μας και η αγιοκατάταξή του επισημοποιήθηκε το 1960 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο πρώτος βιογράφος του είναι ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο περίφημο «Νέον Μαρτυρολόγιον», το οποίο εξεδόθη το 1799. Τα σύγχρονα σχολικά βιβλία έχουν την τάση να αγνοούν τον Άγιο Κοσμά ή να τον παρουσιάζουν σαν έναν δυτικού τύπου Διαφωτιστή. Όμως ο Πατροκοσμάς δεν είχε την παραμικρή επιρροή από τον Γαλλικό Διαφωτισμό, ο οποίος άλλωστε έρρεπε προς ακρότητες αθεϊστικού τύπου. Ο Άγιος Κοσμάς δεν άνοιγε απλώς σχολεία , αλλά τόνιζε ότι το σχολείο είναι προθάλαμος της Εκκλησίας. Η επιτυχημένη προσπάθειά του να σταματήσει τους εξισλαμισμούς βοήθησε την επιβίωση του Έθνους, διότι εκείνη την εποχή όποιος χανόταν για την Ορθοδοξία χανόταν και για τον Ελληνισμό. Ο εξισλαμισμένος τούρκευε, γινόταν φανατικός ανθέλληνας, γι’ αυτό και έχει μείνει ως αρνητική για το Γένος μας έννοια ή λέξη «γενίτσαρος» . Η παιδεία, στην οποία πίστευε ο Άγιος Κοσμάς, δεν ήταν μία απλή κατάρτιση και εκμάθηση τεχνοκρατικών γνώσεων, όπως θα ήθελαν σήμερα ορισμένοι. Αλλά μιλούσε για μία Παιδεία, η οποία πρωτίστως θα δια-μορφώνει ανθρώπους, θα διαπλάθει ανθρωπίνους χαρακτήρες. Από το σπουδαίο κείμενο «Το Άγιον Όρος και η παιδεία του Γένους μας» , το οποίο συνετάγη και εξεδόθη από την Ιερά Μονή Ιβήρων, πρώτα το 1994 και βελτιωμένο το 2003, παραθέτουμε ορισμένες εύστοχες επισημάνσεις για τις διδαχές του Πατροκοσμά: «… Ανοίξτε σχολεία ελληνικά. Να βάλετε όλοι σας, για να σπουδάζουν όλα τα παιδιά, χωρίς να πληρώνουν. Να μάθουν τα παιδιά την ελληνική γλώσσα, για να ξεσκεπάσουν όλα τα μυστήρια της ζωής και της Εκκλησίας μας, που είναι εκεί κρυμμένα. Από το σχολείον μανθάνομεν το κατά δύναμιν τί είναι Θεός, τί είναι Αγία Τριάς, τί είναι άγγελοι, αρχάγγελοι, τί είναι δαίμονες, τί είναι παράδεισος, τί είναι κόλασις, τί είναι αμαρτία, αρετή. Από το σχολείον μανθάνομεν τί είναι Αγία Κοινωνία, τί είναι Βάπτισμα, τί είναι το Άγιον Ευχέλαιον, ο τέλειος γάμος, τί είναι ψυχή, τί είναι κορμί… το σχολείον ανοίγει τες εκκλησίες, το σχολείον ανοίγει ατ μοναστήρια. Ανίσως και δεν ήτανε σχολεία, πού ήθελα εγώ να μάθω να σας διδάσκω;…. Είναι αληθινός επαναστάτης, ανανεωτής των πάντων. Κρίνει τον πλούσιο που δεν δίνει στον φτωχό. Διοργανώνει δωρεάν παιδεία. Σέβεται τη γυναίκα. Βλέπει ότι την καταπιέζουν. Φανερώνεται πραγματικός υπερασπιστής της. Ρίχνει όλους στο φιλότιμο». Οι επισημάνσεις αυτές μάς οδηγούν στον προβληματισμό ποια σχέση έχει η Παιδεία του Αγίου Κοσμά με το σύγχρονο σχολείο. Εν όψει δε και του Νέου Λυκείου καλό θα ήταν να προβληματισθούμε αν τελικά σήμερα το σχολείο διαμορφώνει ήθος ή απλώς καλλιεργεί την αποστήθιση γνώσεων και αριθμών. Έχει παραμεληθεί η Ανθρωπιστική Παιδεία χάριν της Τεχνολογικής και αυτό βλάπτει την ψυχοσύνθεση των παιδιών, τούς στερεί τα πρότυπα και τα οράματα. Στην εποχή των Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και της Ψηφιακής Τεχνολογίας οι νέοι μας χρειάζονται ακόμη περισσότερο τα διδάγματα των Αρχαίων Ελληνικών κειμένων, των Θρησκευτικών και της Ιστορίας. Για να μην απομονωθούν μπροστά στον υπολογιστή. Για να μην γίνουν απαθείς θεατές της υλιστικής παγκοσμιοποιήσεως, η οποία γεννά οικονομικές κρίσεις σαν τη σημερινή και τις εξαπλώνει υπερπηδώντας τα σύνορα. Για να αντισταθούν στην επικράτηση του υλιστικού συμφέροντος εις βάρος της ανθρωπιάς και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Για να αγωνισθούν ώστε κάθε λαός να διατηρήσει την εθνική κυριαρχία του και την πολιτιστική ιδιοπροσωπεία του χωρίς να μεταμορφωθεί σε άμορφο χυλό. Η Ελληνορθόδοξη Παιδεία, την οποία ευαγγελίσθηκε ο Άγιος Κοσμάς δεν αντιτίθεται στις Θετικές Επιστήμες. Τον 19ο αιώνα στην Εμπορική Σχολή της Χάλκης, η οποία ιδρύθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ο σχολάρχης ήταν Αγιορείτης μοναχός, ο Βαρθολομαίος Κουτλουμουσιανός. Ο ίδιος δίδασκε στα παιδιά των Ελλήνων εμπόρων τα Θρησκευτικά, τα Αρχαία Ελληνικά, αλλά και τα Μαθηματικά και τη Φυσική, συγγράφοντας ή μεταφράζοντας μόνος του τα σχετικά εγχειρίδια. Η Ελληνορθόδοξη Παιδεία, για την οποία θυσιάσθηκε ο Πατροκοσμάς, είναι πάντοτε επίκαιρη. Όχι μόνο για εμάς τους Έλληνες, αλλά και για την Ευρώπη που αναζητεί την ταυτότητά της. Ευρισκόμενοι στη δίνη μιας κρίσης που φαίνεται οικονομική, αλλά έχει πνευματικά αίτια, ας ξαναδιαβάσουμε τις διδαχές του Αγίου Κοσμά.

>
>

Περί της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου

Η πάνσεπτη και χαριτόβρυτη Ζώνη της Παναγίας μας, η οποία βρίσκεται στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους, είναι το μοναδικό κειμήλιο το οποίο σώζεται από την επίγεια ζωή της. Κατά την ιερά παράδοση και ιστορία της Εκκλησίας μας η Υπεραγία Θεοτόκος τρείς ημέρες μετά την κοίμησή της ανέστη και ανελήφθη εν σώματι στους ουρανούς. Κατά την διάρκεια της αναλήψεως της, έδωσε στον Απόστολο Θωμά την Τιμία της Ζώνη. Και ο Θωμάς μαζί με τους άλλους αποστόλους, αφού άνοιξαν τον τάφο “ουχ εύρον το σώμα” της Θεοτόκου. Έτσι η Τιμία Ζώνη αποτελεί τεκμήριο για την Εκκλησία μας της αναστάσεως και ναλήψεως της Θεοτόκου με το σώμα στους ουρανούς και με μια λέξη της μεταστάσεώς της. Η Τιμία Ζώνη κατασκευάστηκε σύμφωνα με την παράδοση από την ίδια την παναγία με τρίχες καμήλας. Η Αυτοκράτειρα Ζωή, σύζυγος του Λέοντος ΣΤ’ του Σοφού, από ευγνωμοσύνη για θαυματουργή θεραπεία της, κέντησε τη Ζώνη με χρυσή κλωστή, όπως σώζεται σήμερα χωρισμένη όμως σε τρία τεμάχια. Αρχικά φυλασσόταν στα Ιεροσόλυμα και ακολούθως στην Κωνσταντινούπολη, που τον 12ον αιώνα επί Μανουήλ Α’ Κομνηνού (1143 -1180) καθιερώθηκε και επίσημος εορτασμός της την 31η Αυγούστου. Εν τέλει ο Αυτοκράτωρ Ιωάννης Στ’ Καντακουζηνός (1347-1355), ο οποίος έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη προς την Ιερά Μεγίστη Μονή του Βατοπαιδίου, όπως διαπιστώνεται από πολλές σχετικές μαρτυρίες, την δώρισε σ’ αυτή. Από τότε η Τιμία Ζώνη φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, σε ασημένια θήκη νεώτερης κατασκευής η οποία φέρει την παράσταση της Μονής. Στο κάτω δεξιό διάχωρο της παραστάσεως ο κατασκευαστής φιλοτέχνησε την μορφή του δωρητή Αυτοκράτορα Καντακουζηνού και επιγραφή η οποία αναφέρεται στην δωρεά του προς την Μονή. Αναρίθμητα είναι τα θαύματα, τα οποία έγιναν ως σήμερα με την Τιμία Ζώνη. Η αξία της είναι ανεκτίμητη, διότι συνδέεται με την Παναγία. Αυτή έχει τη χάρη και σ΄αυτήν οφείλει τη θαυματουργική της δύναμη, που ποικιλότροπα μεταδίδει στους πιστούς. Η Αγία Ζώνη διατηρεί “ανεκφοιτήτως” τη χάρη της Υπεραγίας Θεοτόκου, διότι συνδέθηκε με το πρόσωπο και τη ζωή της και διότι οι άγιοι είναι πνευματοφόροι όχι μόνο κατά τη διάρκεια της ζωής τους, αλλά και μετά την κοίμησή τους. Το ίδιο φαινόμενο αναφέρεται στην Αγία Γραφή όταν η μηλωτή του προφήτη Ηλία και τα σουδάρια και σημικίνθια των Αποστόλων τελούσαν θαύματα, διότι είχαν τη Χάρη των αγίων, που τα φορούσαν. Γι’ αυτό και η Εκκλησία της αποδίδει τιμητική προσκύνηση, καθώς και στο Τίμιο Ξύλο του Σταυρού του Κυρίου. Η Αγία Ζώνη έχει την ιδιαίτερη χάρη να θεραπεύη τη στειρότητα των γυναικών και των καρκινοπαθών με κορδέλλα η οποία έχει προηγουμένως ευλογηθή επ’ αυτής και ακολούθως τη ζώνονται οι στείρες γυναίκες και οι ασθενείς.
>
>

Ο τάφος της Παναγίας στην Γεσθημανή

Η Γεσθημανή
Η Γεθσημανή μνημονεύεται από τους ευαγγελιστές Ματθαίο (26,36) και Μάρκο (14,32) και προσδιορίζεται ως «χωρίον». Ο Ιησούς πήγαινε συχνά στη Γεθσημανή, για να προσευχηθεί με τους μαθητές του. Η Αγία Ελένη, όταν πήγε στην Παλαιστίνη, ίδρυσε περίπου τριάντα ναούς, όπως αναφέρει ο ιστορικός Νικηφόρος Κάλλιστος το 1335. Σε έναν κώδικα του 11ου αιώνα, που βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του Βατικανού, περιέχεται ο κατάλογος των εκκλησιών της «Θεοφιλούς Βασιλίδος Ελένης», όπου ο ναός της Γεθσημανής αναφέρεται τέταρτος στη σειρά ως «Εκκλησία εν Γεθσημανή, επί του Τάφου της Υπεραγίας Θεοτόκου». Ο σημερινός ναός έχει μήκος τριάντα μέτρα και πλάτος οκτώ. Ο τάφος είναι δεξιά, καθώς μπαίνουμε στην είσοδο, λαξεμένος σε τετράγωνο βράχο, με κοίλωμα ενός μέτρου. Για τον τάφο της Γεθσημανής υπάρχουν επίσης μαρτυρίες της Εκκλησίας των Σύρων, των Κοπτών και των Αρμενίων, οι οποίοι διατηρούν και παρεκκλήσια στον ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου στην Ιερουσαλήμ. Στα συριακά χειρόγραφα υπάρχουν πέντε βασικά κείμενα που έχουν ως θέμα την «Ανάληψη της Παρθένου». Σε ένα από αυτά, το «Apocrypha Syriaka, Studia Sinaitica» (XI, 1902), που θεωρείται το βασικότερο της συριακής φιλολογίας για τη ζωή και τον θάνατο της Παναγίας, διαβάζουμε πως μετά τη Σταύρωση, Αυτή πήγε στη Βηθλεέμ: «Έτσι έφυγε από την Ιερουσαλήμ μαζί με τις τρεις παρθένες που την ακολουθούσαν πάντα». Στα κοπτικά χειρόγραφα της «Κοίμησης της Θεοτόκου» (δυο μποχαϊριτικά, ένα σαχιδικό και ορισμένα αποσπάσματα), αναφέρονται ο Ευόδιος της Αντιόχειας και κάποιος ανώνυμος, οι οποίοι υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες του θανάτου και της ταφής της Παναγίας στη Γεθσημανή. Τις ίδιες μαρτυρίες βρίσκουμε επίσης και στα αρμενικά χειρόγραφα. Συμπερασματικά παρατηρούμε πως πέρα από τα διάφορα λάθη των αντιγραφέων, οι ορθόδοξες ιστορικές μαρτυρίες είναι οι μόνες που αναφέρονται στο πραγματικο γεγονός. Κατα τη θρησκευτική παράδοση, η Παναγία πέθανε δέκα χρόνια μετά τη Σταύρωση του Ιησού και τάφηκε στην Ιερουσαλήμ. Υπάρχει, όμως, και η άποψη πως ακολούθησε τον Ιωάννη στην Έφεσο και ότι έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της εκεί. Σε ένα κοπτικό κείμενο του 4ου αιώνα, στην 20ή Ομιλία του Κύριλλου της Ιερουσαλήμ, αναφέρεται ότι ο θάνατός της συνέβη στη Σιών (Ιερουσαλήμ), στις 15 Αυγούστου του έτους 43 μ.Χ., και ότι τάφηκε στη Γεθσημανή. Η επίσημη εκκλησιαστική ιστορία αποδέχθηκε το γεγονός αυτό από τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες. Ο τάφος της Παναγίας, επομένως, ανήκει στους Ορθόδοξους από την εποχή που οικοδομήθηκε ο ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου από τους ισαποστόλους Κωνσταντίνο και Ελένη. Από τον περασμένο αιώνα, όμως, η Καθολική Εκκλησία, η οποία αμφισβητεί το γεγονός, προσπάθησε να μεταθέσει την τοποθεσία του τάφου.

ΓΕΣΘΗΜΑΝΗ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ -ΤΟ «ΕΥΚΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΜΑΥΡΙΚΙΟΥ»

Υμνογραφικές μαρτυρίες.
Ο τάφος της Παναγίας βρίσκεται στη Γεθσημανή. Τα κείμενα που στηρίζουν αυτή την άποψη, διάφοροι Κανόνες γνωστών ποιητών, ύμνοι διαφόρων αφανών και επιφανών υμνογράφων και άλλα έργα της θρησκευτικής ιστορίας, είναι πολύ διαφωτιστικά. Στην πρώτη ωδή του Κανόνα, που συνέθεσε για την Κοίμηση της Θεοτόκου, ο Κοσμάς ο Ιεροσολυμίτης αναφέρει: «Η τάξη των Αγγέλων, που άυλοι περπατούν στον ουρανό, μαζεύτηκε στη Σιών γύρω από το θείο σώμα, Θεοτόκε…». Η πέμπτη επίσης ωδή μνημονεύει τη Σιών (Ιερουσαλήμ): «Παρθένα, οι Απόστολοι λες και ταξίδεψαν πάνω στα σύννεφα, έφτασαν αμέσως από τα πέρατα της γης στη Σιών, για να σε ενταφιάσουν». Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός, που θεωρείται πατέρας της Δογματικής Θεολογίας, στα ποιητικά του έργα προσδιορίζει τη Σιών ως τόπο του επίμαχου τάφου: «Ο δήμος των θεολόγων από τα πέρατα της γης και το πλήθος των αγγέλων από τα ύψη του ουρανού, έτρεξαν στη Σιών από μήνυμα θεϊκό για να κάνουν το χρέος τους, την ταφή σου να λειτουργήσουν, Δέσποινα». Ο Έλληνας υμνογράφος από τη Σικελία, Ιωσήφ, ιστορεί έμμετρα στον προεόρτιο Κανόνα που ψάλλεται στις 14 Αυγούστου: «Αφού ήρθαν από την άκρη της γης οι λαμπροί στύλοι των περάτων, βρέθηκαν στη Σιών για να σε κηδέψουν, Άχραντη, που τέλειωσες τη ζωή σου». Επίσης ο Στέφανος Σαββαΐτης, ανιψιός του Ιωάννη Δαμασκηνού, ομολογεί: «Η Άνασσα Θεοτόκος εξέπνευσε και μετήρενεν τη Σιών και ήρθη εκ Σιών». Αλλά και ο Κοσμάς ο Μελωδός στην 1η, 5η, 8η, και 9η ωδή του Κανόνα του αναφέρει τη Σιών: «Η Χριστοτόκος εν Σιών μεθίσταται προς ουράνιον δόμον». Προσκαλεί μάλιστα ο ποιητής και τις θυγατέρες Σιών καθώς και τους Σιωνίτες «με ανημμένας λαμπάδας και άδοντες να σπεύσουν προς την Γεθσημανή και να προπέμψουν το Όρος το Άγιον εις τα επέκεινα», στην επουράνια κατοικία της. Δείχνοντας μεγαλύτερη ακρίβεια και σαφήνεια από τους ποιητές, διάφοροι ιστορικοί προσδιορίζουν όχι μόνο την Ιερουσαλήμ, αλλά τη Γεθσημανή ως τοποθεσία ταφής της Παναγίας. Ανάμεσα σε αυτούς είναι ο Ιεροσολύμων Γιουβενάλιος το458, ο Ιωάννης Δαμασκηνός στους λόγους του, ο Γερμανός το 733 στον τρίτο λόγο του, ο Νικηφόρος στην εκκλησιαστική ιστορία του, τα συναξάρια και, μαζί με αυτά, η εκκλησιαστική ιστορία και η παράδοση της πρώτης χιλιετίας. Σοβαρές ιστορικές μαρτυρίες θεωρούνται ακόμη τα κείμενα του λόγιου μοναχού Στεφάνου, Επισκόπου Ευχαϊτών και του Μάρκου Ευγενικού. Τις ίδιες ιστορικές αναφορές για την Κοίμηση, τις συναντάμε και στη χριστιανική Υμνογραφία, που προηγείται χρονικά από τους Κανόνες. Στους ύμνους αυτούς, που είναι γραμμένοι στα ελληνικά και ψάλλονται μεταφρασμένοι σε όλες τις ορθόδοξες εκκλησίες, αναφέρεται συνεχώς ως τόπος ταφής της Παναγίας, η Γεθσημανή. Ο Θ. Μέντζος, επίσης, στο έργο του «Ο Τάφος της Παναγίας» καταχωρίζει ένα εδάφιο του Γεωργίου Κεδρηνού σχετικά με τον βίο της Παναγίας, το οποίο αναφέρει: «Μετά τον θάνατον Ιωσήφ του τέκτονος, τελευτήσαντος δε και Ζεβεδαίου, ήγαγεν Ιωάννης (ο ευαγγελιστής) και Ιάκωβος την μητέραν αυτών και συνήν τη Θεοτόκω. Την δε κτήσιν αυτών πωλήσαντες Καϊάφα ηγόρασαν τη Σιών, ένθα το μυστικόν Πάσχα ο Χριστός εποίησε και των θυρών κεκλεισμένων εισήλθε. Μετά την του Κυρίου ανάληψιν η Θεοτόκος εν Σιών διέτριβεν έως της τελευτής αυτής. Προ δε ημερών δέκα πέντε έγνω την έξοδον αυτής. Προ δε τριών ημερών ο Αρχάγγελος παρεγένετο προς αυτήν το βραβείον κομίζων. Παρέδωκε δε την αγίαν αυτής ψυχήν τω Κυρίω και Υιώ τω Θεώ αυτής, ετών ούσα εβδομήκοντα δύο. Οι δε φασίν πεντήκοντα οκτώ. Ώστε μετά την ανάληψιν του Χριστού είκοσι τέσσαρας χρόνους απεβίωσε». Ιστορική μαρτυρία επίσης θα πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός ότι η αυτοκράτειρα του Βυζαντίου Πουλχερία άνοιξε τον τάφο, το 450, και μετέφερε μερικά νεκρικά αντικείμενα στον ναό της Παναγίας των Βλαχερνών στην Κωνσταντινούπολη. Σύμφωνα με τα κείμενα του Ιωάννη Δαμασκηνού «…πολλάς εν Κωνσταντινούπολει ανήγειρε τω Χριστώ εκκλησίας η εν αγίοις Πουλχερία. Μία δε τούτων εστί και η εν Βλαχέρναις τού της θείας λήξεως Μαρκιανού. Ούτοι τοιγαρούν εκείσε σεβάσμιον οίκον τη πανυμνήτω και Παναγία Θεοτόκω και αειπαρθένω Μαρία οικοδομήσαντες και παντί κόσμω κοσμήσαντες το ταύτης πανάγιον Θεοδόχον ανεζήτουν σώμα. Και μετακαλεσάμενοι Ιουβενάλιον τον Ιεροσολύμων αρχιεπίσκοπον και τους από Παλαιστίνης επισκόπους, τότε εν τη βασιλευούση ενδημούντες πόλει, διά την τηνικαύτα εν Χαλκηδόνι γενομένην Σύνοδον, λέγουσιν αυτοίς: “Ακούομεν είναι εν Ιεροσολύμοις την πρώτην και εξαίρετον της Παναγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας εκκλησίαν εν χωρίω Γεθσημανή καλουμένω, ένθα το ζωηφόρον αυτής σώμα κατετέθη εν σορώ. Βουλόμεθα τοίνυν τούτο το λείψανον αγαγείν ενταύθα εις φυλακτήριον της βασιλευούσης ταύτης πόλεως”. Υπολαβών δε Ιουβενάλιος απεκρίθη: “Τη μεν αγία και θεοπνεύστω Γραφή ουκ εμφαίνεται τα κατά την τελευτήν της αγίας Θεοτόκου Μαρίας. Εξ αρχαίας δε και αληθεστάτης παραδόσεως παρειλήφαμεν ότι εν τω καιρώ της ενδόξου κοιμήσεως αυτής οι μεν άγιοι σύμπαντες Απόστολοι, επί σωτηρία των εθνών την Οικουμένην διαθέοντες, εν καιρού ροπή μετάρσιοι συνήχθησαν εις Ιεροσόλυμα και προς αυτήν ούσι οπτασία αυτοίς αγγελική γέγονε και θεία υμνωδία… Το δε Θεοδόχον αυτής σώμα μετά αγγελικής και αποστολικής υμνωδίας εκκομισθέν και κηδευθέν εν σορώ τη εν Γεθσημανή κατετέθη… ενός δε (των Αποστόλων) απολειφθέντος Θωμά, μετά την τρίτην ημέραν ελθόντος και το Θεοδόχον σώμα προσκυνήσαι βουληθέντος, ήνοιξαν την σορόν και το μεν σώμα αυτής το πανύμνητον ουδαμώς ευρείν ηδυνήθησαν, μόνα δε αυτής τα εντάφια κείμενα ευρόντες και της εξ αυτών αφάτου ευωδίας εμφορηθέντες ησφαλήσαντο την σορόν… Παρήν δε και ο αδελφόθεος Ιάκωβος και Πέτρος… (στιχ. 752). Και ταύτα οι βασιλείς (αμφότεροι ο τε Μαρκιανός και η Πουλχερία) ήτησαν αυτόν τον αρχιεπίσκοπον Ιουβενάλιον την αγίαν εκείνην σορόν μετά των εν αυτή της ενδόξου και Παναγίας Θεοτόκου Μαρίας ιματίων βεβουλλωμένην ασφαλώς αυτοίς αποσταλήναι. Και ταύτην αποσταλείσαν κατέθεντο εν τω εν Βλαχέρναις δομηθέντι σεβασμίω Οίκω της αγίας Θεοτόκου». Σχετικά με το παραπάνω εδάφιο και άλλα ίδια που είχαν ως θέμα τα άγια λείψανα που συγκέντρωναν οι Βυζαντινοί στις εκκλησίες τους, αλλά και την έμμεση αναγνώριση της κοίμησης της Θεοτόκου στη Γεθσημανή γράφει και ο ίδιος ο καθολικός ιερέας R.P.J. Pargoire στο έργο του «L’ Eglise Byzantine de 257 a 847» (Παρίσι 1923): «Οι Χριστιανοί του Ανατολικού Κράτους είχαν σε μεγάλο βαθμό ευλάβεια προς τα άγια λείψανα. Κάθε τι που συνδεόταν με τον Χριστό, με την Θεοτόκο και με τους Αγίους ήταν προσφιλές σε αυτούς. Η πρωτεύουσα του Ανατολικού Κράτους είχε ως στόχο την απόκτηση όλων των σεπτών λειψάνων» (σελ. 117). Ο ίδιος συγγραφέας, που σε άλλο σημείο περιγράφει τον τάφο της Παναγίας στη Γεθσημανή (σελ. 355), γράφει και για τη μεγάλη γιορτή της Κοίμησης: «Ο κύκλος των γιορτών της Παρθένου, που εγκαινιάστηκε πιθανότατα με τη γιορτή του Ευαγγελισμού, πλουτίζεται τώρα και με τη γιορτή της Κοίμησης, γιορτή την οποία πρώτη από όλες τις χώρες γνωρίζει.

Οδοιπορικά και Σουλτανικά φιρμάνια
Οδοιπορικά κείμενα περιηγητών και προσκυνητών, που περιέχονται στο ογκώδες έργο του αρχιδιακόνου Ιεροσολύμων Κλεώπα (Ιεροσόλυμα 1912), συμφωνούν επίσης με τις παραπάνω μαρτυρίες: «Στη Γεθσημανή», έγραφε ο προσκυνητής Θεοδόσιος το 530, «υπάρχει η κοιλάδα του Ιωσαφάτ και η βασιλική της μητέρας του Κυρίου Αγίας Μαρίας, και μέσα σε αυτήν ο τάφος της». Σαράντα χρόνια αργότερα, το 570, ο μάρτυρας Αντωνίνος Πλαιζάν, επιβεβαιώνει το ίδιο: «Στην κοιλάδα του Ιωσαφάτ υπάρχει η βασιλική της Αγίας Μαρίας η οποία, λένε, υπήρξε ο Οίκος Αυτής. Μέσα σε αυτή δείχνουν τον τάφο από τον οποίο μετέστη στους ουρανούς». Σε περιγραφή που έκανε ο Δυτικός επίσκοπος Αρνούλφος, το 670, διαβάζουμε: «Το μνήμα της Θεοτόκου σύγκειται εκ δύο υπερκειμένων εκκλησιών. Η κατώτερη είναι στρογγυλή και στηρίζεται σε θεμέλια από σπανιότατο λίθο. Στο ανατολικό μέρος υπάρχει θυσιαστήριο και δεξιά του ο τάφος της Αγίας Μαριάμ (Μαρίας), στον οποίο αναπαύθηκε όταν ετάφη». Στα οδοιπορικά αυτά ανήκει και η προσκύνηση του μωαμεθανού Ομέρ Χατάπ, που υπήρξε σύντροφος και διάδοχος (χαλίφης) του Μωάμεθ. Όταν ο Ομέρ κατέκτησε την Ιερουσαλήμ, το 637, αναφέρει ο Άραβας ιστορικός Μεζρουντίν, «προσευχήθηκε δυο φορές στην παρά τον χείμαρρον εκκλησία των Κέδρων και το μνήμα της Μητέρας Μαριάμ». Τα ίδια αναφέρουν επίσης ο σύγχρονος του Ιωάννη Δαμασκηνού, Άγιος Βιλιβάλδος, ο Ρώσος ηγούμενος Δανιήλ, ο γεωγράφος Ιντρισί, ο μοναχός Βερνάρδος και ο μοναχός Επιφάνιος κατά τον οποίο, έξω από την πύλη της Ιερουσαλήμ, στη Γεθσημανή, βρισκόταν «η οικία του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην οποία η Θεοτόκος μετά την Ανάστασιν εκοιμήθη». Μετά την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ από τους Μωαμεθανούς, όλα τα σουλτανικά φιρμάνια ανέφεραν τα ιερά προσκυνήματα των χριστιανών, μεταξύ των οποίων και τον τάφο της Παναγίας στη Γεθσημανή. Χαρακτηριστικό της μωαμεθανικής αυτής παράδοσης είναι το φιρμάνι που εξέδωσε ο σουλτάνος Σελίμ ο Τρομερός, όταν κατέκτησε την Ιερουσαλήμ το 1517. Από το έργο του Γρηγορίου Παλαμά «Ιεροσολυμιάς», όπου καταχωρίζεται ολόκληρη η μετάφραση του φιρμανίου, διαβάζουμε στο συγκεκριμένο σημείο τη διατύπωση «… το έξω της πόλεως μνήμα της Δέσποινας Μαριάμ». Αλλά και από καθολικές πηγές μνημονεύεται ο τάφος στη Γεθσημανή, αφού σε λεύκωμα της «Φραγκισκανής Κουστωδίας των Αγίων Τόπων» αναφέρεται: «Ο ναός που βρίσκεται μπροστά στο τείχος του παλιού Ναού, απέναντι από την Χρυσή Πύλη και σε θέση αντίθετη προς το τέμενος του Ομάρ, αποτελεί την απάντηση του Καθολικού κόσμου στην απιστία των Ευρωπαίων πολιτικάντηδων, των Βυζαντινών Ορθοδόξων ή μπολσεβίκων, των πανισλαμιστών και των σιωνιστών… Με τον Ναό αυτόν επανασυνδέεται η μετά τους Σταυροφόρους διακοπείσα παράδοση». Η παράδοση αυτή αναφέρεται σε δυο αποκαλυπτικά εδάφια που ακολουθούν στη συνέχεια. Σύμφωνα με το πρώτο, «κατά την λιτανεία που προηγήθηκε της τελικής εφόδου (κατά της Ιερουσαλήμ), οι Σταυροφόροι είχαν σταματήσει μπροστά στον τάφο της Παναγίας».

Επιδιορθώσεις Γοτθικού ρυθμού των Σταυροφόρων στον Ναό της Θεοτόκου
Στο δεύτερο, μαρτυρείται ότι μετά την κατάκτηση της πόλης, οι Σταυροφόροι «επιδόθηκαν στην ανακαίνιση των περισσότερο αναγκαίων οικοδομών», όπου μεταξύ των οποίων αναφέρεται ότι «ανακαίνισαν τον τάφο της Παναγίας» (1140-1150). Από την εποχή εκείνη οι Καθολικοί επιδόθηκαν σε διπλωματικούς αγώνες προκειμένου να διεκδικήσουν «χώρο στη Γεθσημανή». Μετά από αιώνες, μνημονεύεται μια ρηματική διακοίνωση της 28ης Μαΐου του 1850, ήταν η αφορμή των Γάλλων προς την Υψηλή Πύλη. Αυτή για να σχηματισθεί μια πολυσέλιδη συλλογή πρακτικών, επισήμων εγγράφων, δικαστικών αποφάσεων, και άλλων αυθεντικών εγγράφων, τα οποία εκδόθηκαν από τον βαρώνο ντε Τέστα το 1866 στο Παρίσι με τίτλο «Συλλογή Συνθηκών της Οθωμανικής Πύλης μετά των ξένων δυνάμεων». Στα επίσημα αυτά έγγραφα η Γαλλία αναγνώριζε τη Γεθσημανή ως τόπο στον οποίο συνέβη η Κοίμηση. Σε αποκαλυπτικό απόσπασμα του Μεγάλου Βεζίρη Φουάτ πασά διαβάζουμε την ευνοϊκή στάση της Υψηλής Πύλης στο επίμαχο θέμα: «Η Γαλλία, και όταν την κυβερνούσαν χριστιανοί βασιλείς, και όταν είχε δημοκρατικό καθεστώς, αλλά και όταν την κυβερνούσαν άθεοι, όπως κατά την τελευταία εποχή κατά την οποία δεν κυνηγούσε από το έδαφός της μόνο τους μοναχούς, αλλά και αυτόν ακόμη τον Θεό, ποτέ δεν έπαψε να υποστηρίζει τους μοναχούς της Ανατολής και τις διεκδικήσεις τους». Στις διεκδικήσεις αυτές ο Φουάτ πασάς σημειώνει για τον τάφο: «Από τον τάφο της Παρθένου στην Γεθσημανή, ο οποίος είναι κοινό προσκύνημα για τους Ορθόδοξους Έλληνες, τους Αρμένιους και τα άλλα χριστιανικά δόγματα, και μέσα στον οποίο είχαν και οι Μουσουλμάνοι ιδιαίτερο ιερό, αποκλείονται μόνο οι Λατίνοι μοναχοί». Μάλιστα η Υψηλή Πύλη, με τη συγκατάθεση των Ρώσων, χορήγησε άδεια, για «να τελεσθεί λειτουργία από τους Λατίνους στον τάφο της Παναγίας». η Παλαιστίνη» (σελ. 115).
>
>

Πώς βρέθηκε και υψώθηκε ο Τίμιος Σταυρός

Δυο φορές τον χρόνο εορτάζει πανηγυρικά η Εκκλησία μας τον Τίμιον Σταυρόν. Μια για την ανεύρεση του την 6ην Μαρτίου του 326 μ.Χ. και μία κατά την Ύψωση του την 14ην Σεπτεμβρίου, στα εγκαίνια του Ναού της Αναστάσεως, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Το σημαντικόν, και όχι πολύ γνωστόν, στον διπλόν αυτόν έορτασμόν είναι το γεγονός ότι αποκαλύπτεται άλλο ένα μέγα μυστήριον της απερίγραπτης αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο και μάλιστα κατά την θεία λατρεία, που ενώνει την γη με τον ουρανό. Το γεγονός αυτό εκφράζει επιγραμματικά την σωτηρία του εκπεσμένου ανθρώπου, τον όποιον παίρνει από την Κόλαση της πτώσεως του και τον θρονιά ζει πάλι μέσα στο Παράδεισο της αιώνιας αγάπης. Πιο συγκεκριμένα, παίρνει με την σταυρική του θυσία τον προδότη Ιούδα τον Ισκαριώτη, πού αντιπροσωπεύει όλην την προδοσία του ανθρωπίνου γένους και την αμέτρητη αγνωμοσύνη του έναντι του Σωτήρος Χριστού, και οδηγεί σε άλλον Ιούδα, επίσης Εβραίον, που έγινε οδηγός στην ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού και φανερώνει την μεταστροφή και την μετάνοια του ανθρώπου και την πορεία του στην αγιότητα. Όπως ακριβώς έγινε και με τον δεύτερον αυτόν Ιούδα, που πίστεψε, μετανόησε και έγινε Χριστιανός με το όνομα Κυριάκος. Αργότερα έγινε κληρικός και Επίσκοπος Ιεροσολύμων, μετά τον Πατριάρχην Μακάριον, και αφού μαρτύρησε, μαζί με την μητέρα του Άννα, μπήκε στο Αγιολόγιον της Εκκλησίας και η ετήσια μνήμη του εορτάζεται την 28ην Οκτωβρίου. Το «Συναξάρι» της ημέρας αυτής αναφέρει: «Τη αύτη ήμερα Μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Κυριακού του φανερώσαντος τον Τίμιον Σταυρόν, επί της Βασιλείας Κωνσταντίνου του Μεγάλου και Ελένης της αυτού μητρός». Και για την μητέρα του Άννα, που γιορτάζει την ίδια μέρα: «Τη αύτη ημέρα, η μήτηρ του Άγιου Κυριακού Άννα, λαμπάσι φλεχθεΐσα και ξεσθεΐσα ετελειώθη». Και λίγα για τον βίον του: «Ο Άγιος Κυριάκος, πρώην Ιούδας, μετά την φανέρωση του Τιμίου Σταυρού επίστευσε, εβαπτίσθη Χριστιανός και έγινε, όπως προαναφέραμε, Επίσκοπος Ιεροσολύμων και έζησε ως τις ήμερες του ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη. Αυτός όταν έφθασε στα Ιεροσόλυμα, μετά την εκστρα τεία του κατά των Περσών, έμα θε για τον Άγιον Κυριακόν τι ήταν και τι έγινε και τον διέταξε αυστηρά να θυσιάση στα είδωλα. Ό Άγιος, όμως, αρνήθηκε απο φασιστικά και ήλεγξε με τόλμην την ειδωλολατρία του Ιουλιανού. Τότε εκείνος διέταξε να του κόψουν το δεξί του χέρι, διότι καθώς είπε: «Πολλές επιστολές έχει γράψει το χέρι αυτό, με αποτέλεσμα να απομακρυνθούν πολλοί από τα είδωλα του Δωδεκαθέου». Ύστερα διέταξε να ρίξουν λιωμένο μολύβι μέσα στο στόμα του Αγίου, που ομολογούσε και δοξολογούσε τον Χριστόν και στη συνέχεια τον έβαλαν οι δήμιοι μπρούμυτα σε πυρακτωμένη σιδερένια κλίνη, που ήταν ένα από τα όργανα βασανισμού των Χριστιανών. Όταν ήλθε η μητέρα του, που είχε γίνει και αυτή πιστή Χριστιανή, στον τόπον του μαρτυρίου του παιδιού της, ο Ιουλιανός διέταξε να την κρεμάσουν από τα μαλλιά και να σκίζουν το κορμί της με σιδερένια νύχια, που ήταν κι αυτό άλλο ένα εργαλείο βασανισμού των Χριστιανών, και αφού την έκαιγαν με αναμμένες λαμπάδες, παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριον. Ύστερα έρριξαν τον Άγιον Κυριακόν, σε ένα μεγάλο καμίνι, τον εθανάτωσαν με ξίφος, κόβοντας το κεφάλι του». Η ανεύρεση και ύψωση του Τιμίου Σταυρού, που είναι η σημαία της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους, έγινε με τρόπον θαυμαστόν και υπερθαύμαστον από την Αγίαν Ελένην την Ισαπόστολον, που είχε μεταβή για προσκύνηση στους Άγιους Τόπους και με την ρητήν εντολήν του γιου της αυτοκράτορας Κωνσταντίνου να βρή τον Τίμιον Σταυρόν, τον οποίον είχαν εξαφανίσει οι αντίχριστοι Εβραίοι και οι ειδωλολάτρες. Είχαν ρίξει και τους τρείς σταυρούς σε έναν βαθύ λάκκον και τον σκέπασαν με χώματα και πέτρες και πολλά σκουπίδια. Εκεί έμεινε ο Τίμιος Σταυρός για περισσότερα από τριακόσια χρόνια. Όταν η Αγία Ελένη με τους συνοδούς της άρχισε τις έρευνες, μια νεαρή Εβραιοπούλα οδήγησε την Βασιλομήτορα στον Ιούδα, πού έμενε στα Ιεροσόλυμα, διότι εκείνος εγνώριζε από τους παλαιοτέρους την τοποθεσία, όπου είχαν ρίξει τους τρεις σταυρούς. Εκεί μάλιστα φύτρωνε κάθε χρόνον μόνο του και το ευωδιαστό «βασιλικό χόρτο», αυτό, που λέγεται και σήμερα βασιλικός. Πήγε, λοιπόν, η Αγ. Ελένη στην τοποθεσία αυτή και πριν δώση εντολή να αρχίσουν οι ανασκαφές, γονάτισε και προσευχήθηκε θερμά στον Χριστόν. Μόλις όμως σηκώθηκε στα πόδια της και πριν να πει μια λέξη, έγινε μέγας σεισμός, μόνον στο σημείον αυτό, και το έδαφος σχίστηκε σε μεγάλο βάθος. Τότε άρχισαν αμέσως οι ανασκαφές και σε λίγη ώρα βρέθηκαν και οι τρεις σταυροί, προς γενικήν κατάπληξιν όλων των παρισταμένων. Όλοι έκλαιγαν από χαρά και άλλοι δόξαζαν τον Θεόν και προσεύχονταν. Η στιγμή ήταν μοναδική και πανίερη. Καθάρισαν τους τρεις σταυρούς από τα χώματα, μολονότι, βρέθηκαν σε ένα κοίλωμα της γης και ήταν καλά προστατευμένοι. Δεν ήξεραν όμως ποιος από τους τρεις ήταν ο Σταυρός επάνω στον όποιον σταυρώθηκε ο Χριστός. Εκεί κοντά βρισκόταν σε μια καλύβα μια ετοιμοθάνατη γυναίκα, που έπασχε από χρόνια ασθένεια. Η Αγ. Ελένη σκέφθηκε αμέσως ότι ο πραγματικός Τίμιος Σταυρός θα θεράπευε αμέσως την γυναίκα, εάν της έβαζαν πάνω της τον Σταυρόν του Κυρίου. Έτσι έβαλαν διαδοχικά τους δύο πρώτους σταυρούς, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Μόλις όμως έβαλαν στο σώμα της τον τρίτον Σταυρόν, η ετοιμοθάνατη γυναίκα έγινε αμέσως καλά και σηκώθηκε στα πόδια της. Έτσι αποδείχτηκε ότι αυτός ήταν ο πραγματικός Τίμιος Σταυρός. Και όπως γράφει και ο Ευθύμιος Ζυγαβηνός στον Σταυρόν του Κυρίου υπήρχε και η μικρή σανίδα με την επιγραφή «Ι.Ν.Β.Ι.» (Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων), πού είχε βάλει ο Πόντιος Πιλάτος. Αμέσως μετά την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού η Αγ. Ελένη, έχτισε (στον Γολγοθά τον Ναόν της Αναστάσεως και στην συνέχεια τον Ναόν της Γεννήσεως στο Σπήλαιον της Βηθλεέμ και τον Ναόν του Όρους των Ελαίων. Και όταν ο Πατριάρχης Μακάριος έστησε τον Τίμιον Σταυρόν στον ναόν του Πατριαρχείου για προσκύνηση από τον πιστόν λαόν, ήταν η 14η Σεπτεμβρίου του 326 και γι’ αυτό καθιερώθηκε από τότε να εορτάζεται το γεγονός της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού από την Εκκλησίαν την ημέραν αυτήν. Την ίδιαν ήμερα εορτάζεται και η δεύτερη Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, που έγινε από τον αυτοκράτορα Ηράκλειον (628 μ.Χ.), όταν ενίκησε τους Πέρσες, οι οποίοι είχαν κλέψει τον Τίμιον Σταυρόν άπο τα Ιεροσόλυμα. Σήμερα το μεγαλύτερον τεμάχιον του Τιμίου Σταυρού διασώζεται στον Άγιον Όρος, στην Ί. Μονή Ξηροποτάμου. Η ανεύρεση και η ύψωση του Τιμίου Σταυρού είναι ασφαλώς μέγα γεγονός της παγκοσμίας ιστορίας, διότι αφορά στο σύνολον της ανθρωπότητας, ανεξαρτήτως αν δεν έχουν ακόμα αποδεχθή την Χριστιανική Πίστη και δεν γνωρίζουν όλοι την αλλαγή πορείας της ιστορίας. Ιδιαίτερα, όμως, είναι κορυφαίον γεγονός στην Ιστορία της Εκκλησίας, διότι επιβεβαιώνει και επισφραγίζει την δωρεάν της σωτηρίας σε όλον τον κόσμον και καλεί αδιαλείπτως κάθε άνθρωπον να επιστρέψη στην αληθινήν πατρίδα του Παραδείσου. Δεν είναι απλώς συμβολική και ενδεικτική η μεταστροφή του Ιούδα, που έγινε Χριστιανός και Άγιος Μάρτυς της Εκκλησίας, ωσάν να αποπλύνη την προδοσία του άλλου Ιούδα του Ισκαριώτη, που παρέδωσε τον Θεάνθρωπον στους σταυρωτές του. Και είναι τούτο μέγα δίδαγμα για κάθε άνθρωπο, που όσον και αν έχει πέσει στο έσχατον άκρον της αμαρτίας, όπως ο Ισκαριώτης, μπορεί και πρέπει να διανύση την απόσταση μεταξύ αμαρτίας και σωτηρίας, μεταξύ προδοσίας και μετανοίας, πού δεν έκανε ο πρώτος Ιούδας, αλλά αγχονίσθηκε μέσα στην απελπισία του. Αυτή η μέγιστη μεταστροφή του δεύτερου Ιούδα είναι ο αιώνιος και εμπράγματος αντίλαλος της προσευχής του Θεανθρώπου την ώρα της θυσίας του, όταν παρεκαλεσε τον Θεόν Πατέρα και είπε για τους σταυρωτές του τον λόγον της ύψιστης συγνώμης για όλους τους άρνητές του, άρα και του Ιούδα: «Πάτερ, άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. ΚΓ’ 34). Κλείνοντας τις λίγες αυτές γραμμές για τον εορτασμόν του Τιμίου Σταυρού, θα θέλαμε να αναφέρουμε τον σχετικόν λόγον ενός μακαριστού Γέροντος, που έλεγε: «Η ύψωση του Τιμίου Σταυρού, παιδιά μου, δεν γίνεται μόνον κατά την εορτήν της 14ης Σεπτεμβρίου, αλλά κάθε φορά, πού μετανοεί μια ψυχή και πηγαίνει κοντά στον Χριστόν. Μας το είπε ο ίδιος ο Θεάνθρωπος: «Λέγω δε υμίν ότι ούτω χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. ΙΕ’ 7). Γιατί η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού φανερώνει τον θρίαμβον της θυσιαστικής αγάπης και αυτός ο θρίαμβος αποτελεί μεγάλη χαρά στον ουρανόν του Θεού και γίνεται κάθε φορά, που μετανοεί αληθινά ένας άνθρωπος. Γι’ αυτό ας μετανοούμε όλοι μας συνεχώς και αληθινά, για να κυρίαρχη πάντοτε η χαρά και στην γη και στον ουρανόν. Αμήν».
>
>

Τα χαρακτηριστικά του Τιμίου Ξύλου του Σταυρού και οι περιπέτειές του

α’ Εορτάζομε την πανήγυρι του Σταυρού, και όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας καταφωτίζεται. Εορτάζομε την πανήγυρι του Σταυρού, και όλη η οικουμένη φωταγωγείται και γεμίζει με ακτίνες θεϊκής χαράς. Εορτάζομε την πανήγυρι του Σταυρού, δια του οποίου το σκοτάδι (της αμαρτίας) εδιώχθη, και ήλθε το φως (της αρετής). Εορτάζομε την πανήγυρι του Σταυρού, και υψούμεθα πνευματικώς μαζί με τον Σταυρωθέντα Σωτήρα μας, αφήνοντας κάτω την γη με την αμαρτία, δια να κερδίσωμε τα άνω αγαθά. Υψώνεται ο Σταυρός, και υψώνει μαζί του την ανθρωπότητα, που λόγω της αμαρτίας της, ήταν πεσμένη κάτω. Υψώνεται ο Σταυρός, και ταπεινώνει την αυθάδη έπαρσι των δαιμόνων. Υψούται ο Σταυρός, και η εναντία δύναμις του Πονηρού υποχωρεί και ταπεινούται. Υψώνεται ο Σταυρός, και συναθροίζεται το πλήρωμα της Εκκλησίας. Υψώνεται ο Σταυρός, και αι πόλεις εορτάζουν πανηγυρικώς· οι δε λαοί προσφέρουν χαρούμενοι τας αναιμάκτους θυσίας εις τον Θεόν. Διότι και μόνη η μνήμη του Σταυρού είναι υπόθεσις μεγάλης χαράς, και αποδίωξις της λύπης.

β’ Αλλά και το να βλέπη κανείς το τύπον του Σταυρού, πόσον μεγάλο πράγμα είναι! Διότι εκείνος που βλέπει τον Σταυρόν, γεμίζει ανδρείαν και διώχνει την δειλίαν. Τόσο μεγάλο πράγμα είναι ο Σταυρός! Και αυτός που τον κάνη κτήμα του, θα έχη αποκτήσει ένα θησαυρόν. Ίσως να νομίζετε ότι ονομάζω θησαυρό τον χρυσόν, η τα μαργαριτάρια, τους βαρύτιμους Ινδικούς λίθους, δια τα οποία χαίρουν οι σαρκικοί άνθρωποι, ασχολούμενοι με τα μικρά και ανάξια λόγου πράγματα. Εγώ όμως ονομάζω θησαυρόν –και δικαίως- εκείνο το ωραιότατο και πολύτιμο πράγμα και όνομα επάνω στο οποίο και δια του οποίου, επετεύχθη όλη η υπόθεσις της σωτηρίας μας. Διότι εάν δεν υπήρχε ο Σταυρός, ο Χριστός δεν θα εσταυρώνετο. Εάν δεν υπήρχε ο Σταυρός, ο Χριστός -η αληθινή ζωή –δεν θα εκαρφώνετο επάνω εις το Ξύλον αυτό· και εάν δεν εκαρφώνετο δεν θα ανέβλυζον από την Πλευράν οι βρύσες της αφθαρσίας «αίμα και ύδωρ», τα οποία εστάθησαν καθάρσια όλου του κόσμου. Δεν θα εσχίζετο το χειρόγραφο της αμαρτίας· δεν θα είχαμε την πνευματική ελευθερία μας· ούτε θα απελαμβάναμε το «ξύλον της ζωής»· ο Παράδεισος δεν θα ανοιγόταν· η «στρεφομένη φλογίνη ρομφαία» δεν θα άφηνε ελεύθερη την είσοδο προς την Εδέμ· ούτε ο Ληστής θα εισήρχετο εις τον Παράδεισον.

γ’ Διατί τα λέγω αυτά; Εάν δεν ήτο ο Σταυρός, δεν θα ήρχετο ο Χριστός επί της γης· και εάν ο Χριστός δεν ήρχετο, δεν θα υπήρχε η Παρθένος. Και εάν δεν υπήρχε η Παρθένος, ούτε Γέννησις Χριστού δευτέρα θα υφίστατο. Δεν θα συνανεστρέφετο ο Θεός ανάμεσα στους ανθρώπους· δεν θα υπήρχε τόκος, ούτε φάτνη, ούτε σπάργανα, ούτε οκταήμερος περιτομή, ούτε υποταγή εις τους γονείς Του, ούτε αύξησις ηλικίας, ούτε αύξησις σώματος, ούτε φανέρωσις Αυτού, ούτε βάπτισμα, ούτε θαύματα, ούτε ο προδότης Ιούδας, ούτε η δίκη του Πιλάτου, ούτε το θράσος των Ιουδαίων που ζητούσαν επιμόνως να σταυρώσουν τον Αθώον. Και εάν δεν υπήρχε Σταυρός, δεν θα συνετρίβετο ο θάνατος, δεν θα εγυμνούτο ο άδης, δεν θα ενεκρώνετο το πονηρό φίδι, ο διάβολος. Δι᾽ αυτό είναι πολύ μεγάλο και τίμιο πράγμα ο Σταυρός. Μεγάλο, διότι πάρα πολλά αγαθά και ευεργεσίαι έγιναν δι᾽ αυτού. Τόσο πολλά, καθ᾽ όσον και τα θαύματα και τα Πάθη του Χριστού υπερνικούν κάθε δύναμι λόγου και εκφράσεως. Είναι τίμιον επίσης, διότι ο Σταυρός σημαίνει: Θείον Πάθος και τρόπαιον. Πάθος, λογω του ότι ο απαθής Χριστός, εκουσίως υπέστη σταυρικόν θάνατον· τρόπαιον δε, διότι ο διάβολος ετραυματίσθη δια του Σταυρού, και μαζί του ενικήθη και ο θάνατος. Συνετρίβησαν επίσης αι πύλαι του άδου, και τέλος, ο Σταυρός έγινε δι᾽ όλον τον κόσμον κοινή σωτηρία.

δ’. Ο Σταυρός είναι ελπίς των Χριστιανών, σωτήρ των απεγνωσμένων, λιμάνι γι᾽ αυτούς που ευρίσκονται σε δύσκολες βιωτικές περιστάσεις, ιατρός για τους ασθενείς· απομακρύνει τα πάθη, δίδει την υγεία, δίδει την ζωή στους πνευματικά νεκρούς, καθοδηγεί προς την ευσέβεια, αποστομώνει την βλασφημία. Ο Σταυρός είναι όπλο κατά των εχθρών, πνευματική ράβδος δια τους βασιλείς· το κάλλος του βασιλικού στέμματος· τύπος που έχει ένα βαθύτερο πνευματικό νόημα, ράβδος δυνάμεως, είναι το στήριγμα της Πίστεως, πνευματική βακτηρία για τα γηρατειά, οδηγός των τυφλών, φως δια τους εσκοτισμένους, παιδαγωγός των αφρόνων, διδάσκαλος των νηπίων, συντριβή της αμαρτίας, φανέρωσις μετανοίας· αποτελεί εγγύησιν αρετής και δικαιοσύνης. Ο Σταυρός είναι σκάλα που ανεβάζει εις τους Ουρανούς· οδός, που οδηγεί προς την αρετήν· είναι πρόξενος ζωής πνευματικής· κατάργησις του θανάτου, απαλλαγή από την φθορά. Έχει την δύναμιν να σβήση την φλόγα των παθών και του αιωνίου πνευματικού θανάτου· δίδει εις την ψυχήν την παρρησία προς τον Θεόν· είναι το κλειδί δια την Βασιλεία των Ουρανών. Ο Σταυρός είναι φύλαξ κατά την νύκτα, πύργος κατά την ημέρα, χειραγωγός μέσα εις το σκοτάδι, χαλινάρι σε περιπτώσεις υπερβολικής χαράς, ψυχαγωγός σε περιστάσεις θλίψεων, συντελεί εις συμφιλίωσιν· είναι παρακλητικός, φιλικός, υπερασπιστής· μας προφυλάττει και μας βοηθεί. Ο Σταυρός είναι βοηθός εις τους πειρασμούς μας, σωτήρ εις τους κινδύνους, παρήγορος εις τας θλίψεις, βοηθός εις τας ανάγκας, κυβερνήτης εις την θάλασσαν, ανακούφισις εις τας συμφοράς. Ο Σταυρός φυλάσσει αυτούς που αναπαύονται την νύκτα, αγρυπνεί με τους αγρυπνούντας, βοηθά τους κουρασμένους. Ο Σταυρός είναι ενδυνάμωσις των εξηντλημένων και αδυνάτων, ανάπαυσις των κοπιώντων, τροφή των πεινασμένων, ισχύς των νηστευόντων, εκπαιδευτής των αγωνιστών, σκέπη των γυμνών, σύντροφος εις τας οδοιπορίας των ξενιτευόντων. Ο Σταυρός είναι σωφρονιστής των πλουσίων, προνοητής δια τους πτωχούς, προστάτης των χηρών, αντιλήπτωρ των ορφανών. Ο Σταυρός είναι τιμή δια τους άρχοντας, δύναμις δια τους βασιλείς, νίκη δια τους στρατηγούς, δόξα δια τους Ιερείς· είναι επίσης σύντροφος των Παρθένων, σφραγίς, επικύρωσις και ασφάλεια της αγνότητος, σύνδεσμος της συζυγίας. Ο Σταυρός είναι φύλαξ των πόλεων, ασφάλεια των σπιτιών, σύνδεσμος της φιλίας, οχύρωμα κατά των εχθρών, αντίπαλος των πολεμίων, διώκτης των παθών, σκόνταμα και εμπόδιον των βαρβάρων, βραβευτής της ειρήνης, συμφιλίωσις του κόσμου, κατάργησις των ορίων, παροχή και εξασφάλισις της αγάπης, ύψος του ουρανού, βάθος της γης, σύνθεσις όλης της κτίσεως, του μήκους αυτής που βλέπουμε, και του πλάτους της οικουμένης· και δια να ειπώ με λίγα λόγια: ο Σταυρός είναι το κεφάλαιον των Αχράντων Παθών του Χριστού, και η κορυφή των θαυμάτων που έγιναν δι᾽ ημάς. Ευλογημένο αυτό το Ξύλον, δια του οποίου ευλογήθηκαν όλα τα έθνη. Είναι ευλογημένο αυτό το Ξύλον, επάνω εις το οποίον ο Θεός Λόγος σωματικώς εσταυρώθη! Ποιό πράγμα θα μπορούσε να είναι πιο θαυμαστό και παράδοξον; Να βλέπης δηλαδή ένα Θεόν να σταυρώνεται, και μάλιστα μαζί με ληστάς; Είναι ευλογημένο το Ξύλο, δια του οποίου ο Ληστής μπήκε εις τον Παράδεισον, και η γεύσις του Ξύλου αυτού, απεμάκρυνε την πικράν γεύσιν (της παρακοής και της αμαρτίας)· ποιό πράγμα θα μπορούσε να είναι πιο θαυμαστό από αυτό; Διότι τον Παράδεισον τον οποίον έκλεισε ο Αδάμ με την πτώσίν του, τούτον άνοιξε ο Ληστής με την μετάνοιάν του. Και από εκεί που εξωρίσθη εκείνος, εκεί ενεγράφη μόνιμος κάτοικος ετούτος. Πολύ καλή, επιτυχημένη και θαυμασία εναλλαγή! Εξήλθε ο ένας κλέπτης και εισήλθε ο άλλος κλέπτης· ο πρώτος, επειδή έκαμε παράβασιν· ο δεύτερος, επειδή μετενόησε. Ο ένας, επειδή υπετάγη εις τον διάβολον· ο άλλος, επειδή εσταυρώθη μαζί με τον Κτίστην. Ευλογημένο είναι το Ξύλον, από το οποίον κατεσκευάσθη η νοητή κιβωτός της Εκκλησίας, και η οποία έχει την δύναμιν να διασώζη τον κόσμον από τον κατακλυσμόν της αμαρτίας. Είναι ευλογημένο το Ξύλον, από το οποίον έφαγε ο Ληστής, και ηξιώθη του Παραδείσου της τρυφής. Ευλογημένο είναι το Ξύλον, από το οποίον επειδή δεν έφαγε προηγουμένως ο Αδάμ, αντήλαξε την ζωήν με τον θάνατον, προσκολληθείς προς το «ξύλον της γνώσεως» με την αυθάδη εκείνην γεύσιν. Έπειτα αφού έφαγε αντελήφθη τον πλούτον του και εύρε την αποκατάστασίν του. Είναι ευλογηένο το Ξύλον, δια του οποίου οι βασιλείς νικούν τους εχθρούς, και οι στρατηγοί προσφέρουν τα λάφυρα που κέρδισαν, και πλήθη στρατιωτών συλλαμβάνουν τους βαρβάρους αιχμαλώτους. Είναι ευλογημένο το Ξύλον, δια του οποίου καταστρέφονται τα τόξα, και οι ασπίδες γίνονται παρανάλωμα της φωτιάς. Είναι ευλογημένο το Ξύλον, δια του οποίου οι υπερήφανοι εχθροί λυγίζουν, υποκύπτουν και υποχωρούν· τρέπονται εις φυγήν οι βάρβαροι και φεύγουν οι Σκύθαι πανικόβλητοι «μηδενός διώκοντος». Λοιπόν, υψώσατε σήμερα μαζί μου την φωνήν, και ας απευθύνωμε μαζί με την Αγία Γραφή, τα λόγια της, προς τον Θησαυρόν του Σταυρού. Και Θησαυρόν του Σταυρού, ονομάζω τον Υιόν του Θεού, τον Χριστόν, προς τον Οποίον πρέπει να απευθύνωμε τα λόγια μας λέγοντες: «Πάντα τα έθνη, όσα εποίησας, ήξουσι και προσκυνήσουσιν ενώπιόν Σου, Κύριε, και δοξάσουσι το Όνομα Σου, ότι μέγας ει Συ και ποιών θαυμάσια, Συ ει ο Θεός μόνος». Εις Αυτόν ανήκει η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων· Αμήν.
>
>

Η φωνή ενός προφήτη ( Προφήτης Ιωνάς)

Ἰδιάζουσα πολεμική κατά τῆς πίστεως παρουσιάζεται στίς μέρες μας. Ὀργανωμένες φωνές διαβάλλουν καί προσβάλλουν τήν Παλαιά Διαθήκη θέλοντας νά τήν βγάλουν καί νά τήν ἀποβάλουν ἀπό τή ζωή μας, ὡς δῆθεν ἑβραϊκό βιβλίο. Λόγοι δικαιοσύνης, λοιπόν, ἐπιβάλλουν ν᾿ ἀκούσουμε καί μία φωνή αὐτοῦ τοῦ βιβλίου «ἐκ τῶν ἔνδον». Τήν ἀφορμή μᾶς δίνει ὁ προφήτης Ἰωνᾶς, ὁ ἕκτος στή σειρά τῶν μικρῶν προφητῶν, τόν ὁποῖο τιμᾶ καί προβάλλει ἡ Ἐκκλησία μας τό μῆνα αὐτό (= 21) ὡς ἕναν σοφό καί θεόπνευστο δάσκαλο. Ὡς φανατικός Ἑβραῖος ὁ Ἰωνᾶς εἶχε τή νοοτροπία τοῦ χαϊδεμένου παιδιοῦ τοῦ Θεοῦ. Δέν μποροῦσε νά ἀνεχθεῖ τό ἐνδιαφέρον τοῦ Θεοῦ γιά ἀνθρώπους πού δέν ἀνήκουν στόν περιούσιο λαό του, τόν ἰουδαϊκό. Γι᾿ αὐτό ἀδιαφόρησε γιά τή θεϊκή ἐντολή νά κηρύξει στήν πρωτεύουσα τῆς Ἀσσυρίας Νινευή. Ἔσπευσε ν᾿ ἀπομακρυνθεῖ πρός τήν ἄλλη ἄκρη τοῦ γνωστοῦ τότε κόσμου, στήν πόλη Θαρσίς. Ἀλλά ὁ Θεός ἐμπόδισε αὐτό τό ταξίδι. Νικημένος ἀπό τήν ἀντίσταση τοῦ Θεοῦ, ὁ προφήτης σωφρονίζεται καί, ἐπιτέλους, ὑπακούει στό θεῖο θέλημα. Κηρύττει στή Νινευή. Οἱ Νινευίτες μετανοοῦν καί σώζονται. Αὐτό ὅμως στενοχωρεῖ κατάκαρδα τόν σωβινιστή Ἰωνᾶ, πού τελικά διδάσκεται ὅτι ὁ Θεός ἀγαπᾶ καί σπλαγχνίζεται ὅλα τά δημιουργήματά του. Ἀπό τά πολλά μηνύματα τῆς προφητείας τοῦ Ἰωνᾶ σημειώνω δύο. Τό πρῶτο εἶναι ἡ ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό δεύτερο ἡ παγκοσμιότητα τοῦ Θεοῦ. Ἡ εὔνοια τοῦ Θεοῦ, μοναδικό προνόμιο τῶν ἰουδαίων, ἐμφανίζεται μέ μία παγκοσμιότητα νά περιλαμβάνει καί ἀλλοεθνεῖς, εἰδωλολάτρες καί μάλιστα τούς ἀσσυρίους Νινευίτες, τούς ἄσπονδους ἐχθρούς τῶν Ἰσραηλιτῶν. Βέβαια, ἡ ἔννοια τῆς παγκοσμιότητος τοῦ Θεοῦ κηρύσσεται καί ἀπό ἄλλους προφῆτες. Ἡ περίπτωση ὅμως τοῦ Ἰωνᾶ τονίζει μαζί καί τήν ἀπέραντη εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, μία πραγματικότητα τήν ὁποία θά ἐγκαινιάσει ἡ Καινή Διαθήκη. Συγχρόνως, ὑπογραμμίζει τό χρέος τοῦ λεγομένου λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ξεπερνώντας τόν στενό ὁρίζοντα τῶν Ἰουδαίων, τούς δείχνει τό εὐρύ πεδίο τοῦ ἐθνικοῦ κόσμου, ὅπου ὀφείλουν νά κηρύξουν τόν ἀληθινό Θεό. Τά προνόμια πού χαρίζει ὁ Θεός συνεπάγονται εὐθύνη καί χρέος νά γνωστοποιηθεῖ καί στούς ἄλλους ἡ ἀλήθεια. Στό κύριο μήνυμα τῆς προφητείας, τήν Ἀνάσταση, τήν αὐθεντία δίνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Στούς φανατικούς φαρισαίους, πού διεκδικοῦν μονοπωλιακά τήν εὔνοια τοῦ Θεοῦ, μιλᾶ γιά τό «σημεῖον Ἰωνᾶ» (Μθ 12,38-41· πρβλ. Λκ 11, 29-30). Εἶναι ἡ κοσμοσωτήρια Ἀνάστασή του, πού χαρίζει τή σωτηρία σ᾿ ὅλους ἀδιάκριτα τούς λαούς, ἰουδαίους καί μή. Τώρα, ὅλοι οἱ ἐν Χριστῷ λυτρωμένοι, ἐμπιστευόμενοι στόν Λυτρωτή, ἀναγνωρίζουν τήν Παλαιά Διαθήκη ὡς θεόπνευστη, ἰσόκυρη καί ἰσάξια πρός τήν Καινή Διαθήκη. Ἐκεῖνοι πού στενόκαρδα καί μυωπικά ἐπιμένουν νά τήν κατηγοροῦν ὡς «ἑβραϊκή», ἀμφισβητοῦν τόν Ἰησοῦ Χριστό καί θέτουν σέ σοβαρό κίνδυνο τήν ἴδια τή σωτηρία τους.
>
>

Tο θαυμα του Αγ.Σπυρίδωνος την 11η Αυγούστου 1716

Μεγάλα τα της πίστεως Κατορθώματα» «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού.» Τούτα τα λόγια και ίσως άλλα ακόμη θα μπορούσε να αναφωνήσει κάθε πιστός, μα και ο απροκατάληπτος μελετητής της ιστορίας, μαθαίνοντας ή και διηγούμενος την καθημερινή συναναστροφή των Αγίων μας και τελικώς Αυτού του ίδιου του Θεού με τους επί γης στρατευομένους πιστούς αδελφούς μας, μέσα στον φθαρτό και εν πολλοίς αποστάτη κόσμο μας! Η διάσωση της Κέρκυρας από την Τουρκική απειλή κατά τον Ιούλιο – Αύγουστο του 1716, αποδεικνύει την αποτελεσματικότητα της θερμής πίστεως των Χριστιανών του νησιού, μα και την διαρκή παρουσία του προστάτου της Κέρκυρας, Οσίου Πατρός ημών Σπυρίδωνος, επισκόπου Τριμυθούντος, του θαυματουργού. Οι βλέψεις των επίδοξων κατακτητών του νησιού. Προς τα τέλη του 14ου αιώνα, η Βυζαντινή αυτοκρατορία και το Δεσποτάτο της Ηπείρου βρισκόταν σε μεγάλη παρακμή. Ενώ λοιπόν στην Κέρκυρα οι κυριαρχία των Ανδηγαβών ήταν υποτυπώδης, αυτοί αδυνατούσαν να παρέμβουν αποτελεσματικά για την προστασία της Κέρκυρας. Μια άλλη όμως δύναμη, αυτή των Βενετών, προσπάθησε με ειρηνικό και διπλωματικό τρόπο στην αρχή (1314 και εξής Μ. Χ.), να προσαρτήσει την Κέρκυρα. Επειδή όμως απέτυχε, χρησιμοποίησε την βία των όπλων και επιτέθηκε στην Ακρόπολη, υψώνοντας τελικά την Βενετσιάνικη σημαία στις 20 Μαρτίου 1386 στο Κερκυραϊκό φρούριο.

ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΟΥ 1716
Η πρόθεση επίσης των Τούρκων να επεκταθούν προς τη Δύση και συγκεκριμένα οι βλέψεις τους για τα Ιόνια Νησιά δεν σταμάτησαν ποτέ. Η Βενετία λοιπόν που κατείχε μεταξύ των άλλων και την Κέρκυρα κατά τις αρχές του 18ου αιώνος, αντιλαμβανόμενη την κατάσταση αυτή, στέλνει το στρατάρχη Ιωάννη Ματθία Σούλεμπουργκ να ηγηθεί της άμυνας του νησιού. Τούτο δεν ήταν αδικαιολόγητο, εφόσον οι Τούρκοι είχαν θέσει στο στόχαστρό τους το νησί ήδη από το 1431, και επιχειρούσαν με συχνές επιδρομές να το καταλάβουν. Μια νέα αποβίβαση των Τούρκων στο νησί, γίνεται λοιπόν στις 8 Ιουλίου του 1716, οπότε και κατορθώνουν να κυριεύσουν πρώτα τα οχυρά του Μαντουκιού και της Γαρίτσας, και στη συνέχεια τα Φρούρια Αβράμη και Σωτήρος. Ενώ από το Νέο Φρούριο κατέλαβαν έναν από τους κυριότερους προμαχώνες του. Οι επιθέσεις των Τούρκων συνεχίζονται επί έναν ολόκληρο μήνα, μέχρι τις 8 Αυγούστου. Τις ημέρες εκείνες, ο πιστός λαός του Θεού τελούσε συνεχείς παρακλήσεις και προσευχές προς τον Ύψιστο, δεόμενος και προς τον θαυματουργό Άγιο Σπυρίδωνα να παρέμβει με τις πρεσβείες του, σώζοντας το νησί του. Πράγματι. Στις 9 Αυγούστου του 1716 ξεσπά στο νησί μια καταστρεπτική καταιγίδα. Τότε δημιουργήθηκε πανικό στο στρατόπεδο των Τούρκων, στο οποίο μάλιστα κυκλοφορεί και η είδηση ότι πολλοί στρατιώτες είδαν τον Άγιο Σπυρίδωνα με τη μορφή καλογήρου να βγαίνει από τον Ιερό Ναό όπου και το Θαυματουργό του Λείψανο, απειλώντας τους επιτιθέμενους Μουσουλμάνους με αναμμένο πυρσό, πράγμα που μεγαλώνει ακόμη περισσότερο τον πανικό τους. ΈΤΣΙ, Η ραγδαία ΝΕΡΟΠΟΝΤΉ, Ο Φόβος ΑΠΌ ΤΟΝ ΑΚΑΤΑΜΆΧΗΤΟ Καλόγερο που τους φοβέριζε και τους καταδίωκε, αναγκάζει τους επιτιθέμενους να λύσουν την πολιορκία και να αναχωρήσουν πανικόβλητοι. Εξάλλου, οι γενικότερες στρατιωτικές υποχρεώσεις της Τουρκίας, επέβαλλαν την έκτακτη ανάκληση της στρατιάς που πολιορκούσε την Κέρκυρα . Η αναχώρηση λοιπόν των Τούρκων, στις 11 Αυγούστου, ήταν άτακτη φυγή, και δικαίως αποδόθηκε στην θαυματουργό επέμβαση του Αγίου Σπυρίδωνος. Είναι αξιοσημείωτο δε πως αυτή η πολιορκία, για πρώτη φορά, δεν στοίχισε την ζωή σε κανέναν από τον άμαχο πληθυσμό. Η Βενετία τίμησε τον στρατηγό Σούλεμπουργκ, τους Κερκυραίους και την Κέρκυρα για την υπεράσπιση του νησιού, ενώ παράλληλα, σε ανάμνηση του θαυμαστού γεγονότος της παρεμβάσεως του Αγίου, θεσπίζει με νόμο την καθιέρωση της ετήσιας λιτανείας του σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνος στις 11 Αυγούστου. Τούτο δημιουργεί έκτοτε ευλαβή παράδοση στο νησί, που ευτυχώς τηρείται ακόμη και σήμερα.
>
>

Κυριακή Ι΄ Ματθαίου – «Κύριε, ἐλέησόν μου τόν υἱόν …»

«Κύριε, ἐλέησόν μου τόν υἱόν, ὅτι σεληνιάζεται καί κακῶς πάσχει· πολλάκις γάρ πίπτει εἰς τό πῦρ καί πολλάκις εἰς τό ὕδωρ.» (Ματθ. ιζ΄ 15)

Ὁ Κύριος, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μέ τούς τρεῖς Μαθητές του Πέτρο, Ἰάκωβο καί Ἰωάννη, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦσαν τό στενό κύκλο τῶν Μαθητῶν, εὑρισκόταν πάνω στό ὄρος Θαβώρ, ὅπου ἔλαβε χώρα ἡ θεία Μεταμόρφωσή Του. Τήν ἴδια ὥρα ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκοντο οἱ ἐννέα Μαθητές κάποιος πονεμένος πατέρας ὁδήγησε κοντά τους τό ἄρρωστο καί δαιμονόπληκτο παιδί του καί ζήτησε νά διώξουν τό δαιμόνιο καί νά τό ἐλευθερώσουν. Οἱ Μαθητές ὅμως ἀφοῦ δοκίμασαν δέν τά κατάφεραν. Ἔτσι ἀκολούθησε μιά σύγχυση. Ὁ πατέρας ἔμενε ἀπογοητευμένος καί οἱ Γραμματεῖς, οἱ ὁποῖοι εὑρίσκοντο πλησίον ἄρχισαν νά κάνουν σχόλια σέ βάρος τῶν Μαθητῶν. Ἐκείνη τήν ὥρα ἐμφανίσθηκε ὁ Κύριος κατερχόμενος ἀπό τό βουνό καί συνοδευόμενος ἀπό τούς τρεῖς Μαθητές. Ἡ παρούσα εὐαγγελική περικοπή τελειώνει μέ τή δεύτερη πρόρρηση τοῦ Κυριακοῦ Πάθους. Ἡ πρόρρηση τοῦ Πάθους τοῦ Κυρίου, τότε εἰπώθηκε κάποιες μέρες πρίν ἀπό τό ἐπικείμενο Πάθος. Ἡ Μεταμόρφωση προηγήθηκε τοῦ Πάθους ἕξι ἡμέρες. Τώρα ἡ ἀνάγνωση στήν ἐκκλησία τῆς εὐαγγελικῆς αὐτῆς περικοπῆς ἀκολουθεῖ μετά τούς ἑορτασμούς τῆς Μεταμορφώσεως καί προηγεῖται τῆς ἑορτῆς τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. Ἔτσι προσέχουμε μέ ποιό τρόπο ἡ Ἐκκλησία συνδέει καί ἑορτάζει αὐτά τά μοναδικά καί σωτηριώδη γεγονότα τῆς πίστεώς μας. Μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι τόν σύγχρονο σταυρό τῆς κοινωνίας, τῆς οἰκογένειας καί ἑκάστου ἐνδιαφερομένου γιά τή νεολαία, ἀποτελοῦν οἱ διάφοροι πειρασμοί καί ποικίλοι κίνδυνοι, οἱ ὁποῖοι ἐπαπειλοῦν καί καθημερινά δέρνουν τή νέα γενιά. Ὁ νέος τοῦ εὐαγγελίου ἀποτελοῦσε ἕνα θῦμα τοῦ δαίμονος. Ἡ δαιμονοπληξία ἔδερνε καθημερινά τόν ἴδιο, τυραννοῦσε ἀλύπητα τήν οἰκογένειά του καί παρεῖχε προβλήματα πολλά στό κοντινό καί μακρυνό περιβάλλον του. Ἡ πολυκέφαλη ἁμαρτία, ἡ ὁποία ὡς ἄλλη Λερναία Ὕδρα, δέρνει τά σύγχρονα νιάτα, τά ρίχνει συνεχῶς στό βάραθρο, ἀνοίγει πληγές στή ζωή τῆς οἰκογένειας, διαλύει τήν εὐτυχία τῶν ἀνθρώπων καί ἰδιαίτερα τῶν νέων, ἀφήνει πίσω της ἐρείπια. Μπορεῖ κάποιος νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι ἡ ζωή ἑνός μέρους τῆς νεολαίας εἶναι ἀπογοητευτική καί δέν διαφέρει ἀπό τίς ἀντιδράσεις τοῦ δαιμονόπληκτου νέου. Τά ναρκωτικά, ἡ μέθη, τά σαρκικά ἁμαρτήματα, οἱ ἀπάτες, ἡ τεμπελιά καί ἄλλα καταστρέφουν τά θεμέλια τῆς ζωῆς τους. Ὁ πατέρας τῆς περικοπῆς ἔστω καί μέ τήν ἀτελῆ πίστη του, ὁδήγησε τό παιδί του κοντά στό Χριστό. Ὁ Κύριος ἐλευθέρωσε τό νέο ἀπό τίς ἐπιδράσεις τοῦ ἐχθροῦ τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ Σατανᾶ καί παρέδωσε τό νέο ὑγιή στόν πατέρα του. Οἱ γονεῖς πρέπει νά γνωρίζουν ὅτι στό δύσκολο ἀγώνα τους νά ἀναθρέψουν τά παιδιά τους καί νά τά ἀποκαταστήσουν στή ζωή, «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου» (Ἐφεσ. στ΄4) δέν εἶναι μόνοι. Ὁ Χριστός καλεῖ καί λέγει: «ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με, καί μή κωλύετε αὐτά» (Μαρκ. ι΄14). Ἡ θρησκευτικότητα πρέπει νά ἀποτελεῖ ἀπαραίτητο στοιχεῖο στήν καλλιέργεια τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου τῶν παιδιῶν, ἰδιαίτερα καί γενικά κάθε ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Μόνο ἔτσι θά ἔχει ἡ κοινωνία γερούς καί ἀκραιφνεῖς στυλοβάτες καί μελλοντικούς καλούς καί ἐνάρετους ἀναμορφωτές τῆς ζωῆς της, οἱ ὁποῖοι νά ὁδηγοῦν στή σωτηρία καί κατεργάζονται τή δόξα τοῦ Κυρίου. Ἀμήν.
>
>

Τι σημαίνει Μαρία – Θεοτόκος – Παναγία

Ασφαλώς δεν είναι γνωστό το τι σημαίνει το όνομα Μαρία, και το οποίο είναι το καθ’ αυτό όνομα που της δόθηκε αρχικά, και που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη και δεν της δόθηκε τυχαία. «Το πανσεβάσμιον και κεχαριτωμένον όνομα της Μαρίας προσφυέστατα και αρμοδιώτατα εδόθη εις την αειπάρθενον Θεοτόκον κατά πρόγνωση και βουλή Θεού, παρά του οποίου παρά του οποίου ήταν ωρισμένη να γίνη Μητέρα Αυτού. Σημαίνει δε το όνομα Μαρία: Παντοδυναμία, τουτέστιν εκείνη η οποία ήνωσε τα δύο άκρα αντικείμενα Θεό και άνθρωπο. Ακόμη σημαίνει Σοφία, η οποία βρήκε τον τρόπο δια να ενώση δύο φύσεις σε μια υπόσταση, χωρίς να συγχύση τα ιδιώματα των φύσεων. Και τρίτον σημαίνει Αγαθότης, ήτοι χάρις, η οποία εθεοποίησε την ανθρώπινη φύση και ανεβίβασε αυτή υπεράνω των ουρανίων δυνάμεων. Αυτά τα τρία περιέχει το όνομα Μαρία. Δόθηκε διότι έμελλε να υπηρετήσει το μυστήριο της ενσάρκου οικονομίας. …» Το όνομα Μαρία παράγεται από το εβραϊκό Αϊός το οποίο δηλοί Κύριος και ερμηνεύεται Κυρία διότι, ως Μήτηρ Θεού κυριεύει και εξουσιάζει ουράνια και επίγεια κτίσματα. Έχει δε την κυριότητα της δυνάμεως επειδή το θεμέλιο της κυριότητος είναι η δύναμις». (Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, στην ερμηνεία της ενάτης ωδής της Παρθένου).

Θεοτόκος
Το καθ’ εξοχήν θεολογικό όνομα της Μητέρας του Θεού είναι Θεοτόκος. Δι αυτό έγινε λόγος σ’ όσα αναφέρθηκαν. Εδώ χρονολογικά πότε δόθηκε αυτό στη Μητέρα του φωτός. «Θεοτόκον ωνόμασαν την Παρθένον Πατέρες προ της Γ’ Οικουμενικής Συνόδου. Στη δε Σύνοδο αυτή εδιωρίσθη το πρώτον να καλείται Θεοτόκος η Παρθένος Μαρία. Ακόμη η Σύνοδος αύτη την γλυκυτάτην ταύτην της Παρθένου προσηγορίαν επικυρώσασα, ως όρον δογματικόν εις πάσαν την οικουμένην παρέδωσε. Πρώτος γαρ ο Ωριγένης Θεοτόκον την Παρθένον εκάλεσε… Ο δε Αλεξανδρείας Κύριλλος, γράφων προς Νεστόριον λέγει, ότι και ο Μέγας Αθανάσιος Θεοτόκον αυτήν και ωνόμασε και ωμολόγει». (Πηδάλιον Εκκλησίας σ. 168)

Παναγία
Το προσφιλέστατο όνομα της Παναχράντου Δέσποινας είναι χωρίς άλλο το «ΠΑΝΑΓΙΑ». Πότε ιστορικά έλαβε αυτή την προσωνιμία η Παρθένος; «Αποδίδεται εις την Θεοτόκον και σταθεροποιείται δι ατυήν η προσωνυμία «Παναγία». Ταύτην γνωρίζει ως επικρατούσαν πλέον κατά τον Ε’ αιώνα ο Βασίλειος Σελευκείας (P.G. 85 425). Βραδύτερον κατά τον Ζ’ αιώνα, ο Ανδρέας Κρήτης αποκαλεί επιμόνως την Άχραντον «αγιωτέραν των αγίων» (P.G. 97 2108). Το όνομα πλέον Παναγία υπερίσχυσε, ταυτίστηκε με την ιερά μορφή και προσωπικότητά της. Το πόσο έχει το όνομα Παναγία επικρατήσει στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα, φαίνεται κυρίως στις δυσκολίες της ζωής, και μάλιστα σε ξαφνικούς κινδύνους, όπου αυθόρμητα προέρχεται εκ των έσωθεν το όνομα «Παναγία μου». Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ούτε μάνα μου, ούτε, ούτε, όλα τότε δεν μετρούν υποχωρούν. Πώς συμβαίνει αυτό σε μικρούς και μεγάλους; Μήπως οι πολέμιοι οι ολιγόπιστοι οι είρωνες της πίστεως μπορούν να μάς πουν πώς το όνομα της Παναγίας στις φουρτούνες της ζωής σε πολλούς ανθρώπους εκτοπίζει κάθε άλλο προσφιλές όνομα; Ασφαλώς η Παναγία δεν επέβαλε να την επικαλούνται, αυτό είναι θέμα επιλογής και αυθορμήτου ψυχικής ανάγκης των πιστών, που το αλάνθαστο ψυχικό τους κριτήριο, τους πληροφορεί, ότι απ’ Εκείνη, θα έλθει η δύναμη η βοήθεια. Αλλά γιατί; Διότι έχει όλη τη Χάρη του Θεού για παροχή βοηθείας σε ώρες κινδύνου που άλλες δυνάμεις, πρόσωπα, δεν δύναται να προσφέρουν. Διάχυτο πλέον τούτο ότι η θεία δύναμις παρέχεται μέσω της Παναγίας. Βέβαια, το πότε κανείς λαμβάνει και σ’ αυτές τις ώρες του κινδύνου είναι αστάθμητο. Έγινε λόγος γι’ αυτό.

Από το βιβλίο
Σαράντα Εικόνες της Παναγίας
>
>

Κάθε ελληνικό νησί και όλες οι μικρές και μεγάλες πόλεις της χώρας έχουν από μία εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία που διαθέτει εκατοντάδες επίθετα, ανάλογα με την περιοχή, και που συγκεντρώνει τον Δεκαπενταύγουστο πλήθος πιστών. Η Παναγία, το ιερότερο από τα πρόσωπα της Ορθοδοξίας, δοξάζεται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Η μεγάλη λατρεία που έχουν οι Έλληνες για τη «μάνα» του Θεού και των ανθρώπων αποδεικνύεται από τα πολλά ονόματα που της έχουν προσδώσει. Μεγαλόχαρη, Εκατονταπυλιανή, Φανερωμένη, Κοσμοσωτήρα, Χοζοβιώτισσα, Εικοσιφοίνισσα, Βρεφοκρατούσα, Ελεούσα, Θαλασσινή, Γιάτρισσα, Μυρτιδιώτισσα και πολλά ακόμη. Η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της χριστιανοσύνης. Η προετοιμασία των πιστών αρχίζει από την 1η Αυγούστου με τη νηστεία που διαρκεί έως τον Δεκαπενταύγουστο, αποτελώντας για τους Ορθόδοξους χριστιανούς το «Πάσχα του καλοκαιριού». Στις 15 Αυγούστου χιλιάδες πιστών με την ψυχή γεμάτη ελπίδα και κατάνυξη, προστρέχουν στα αμέτρητα προσκυνήματα, όπου λιτανεύονται οι θαυματουργές εικόνες της Παναγίας για να μαρτυρήσουν τη πίστη τους στο πρόσωπό της.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝΟΥ
Η εικόνα της Παναγίας της Τήνου βρέθηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1823, έπειτα από πολλές προσπάθειες και «με την υπόδειξη της Παναγίας στη μοναχή Πελαγία», στην ιστορική Μονή της «Κυράς των Αγγέλων», στο Κεχροβούνι. Με Βασιλικό Διάταγμα του 1836, καθιερώθηκε ο εορτασμός της Παναγίας στην Τήνο να είναι οκταήμερος και να διαρκεί έως τα «εννιάμερα της Θεοτόκου», στις 23 Αυγούστου, όπου μέσα σε ατμόσφαιρα συγκίνησης, κατάνυξης και σεβασμού, ψάλλονται ύμνοι και εγκώμια, μπροστά στον επιτάφιο και την εικόνα. Ο δρόμος που οδηγεί από το λιμάνι στο ναό του Ευαγγελισμού, όπου βρέθηκε η εικόνα, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της άρρηκτης σχέσης του ελληνισμού με την Ορθοδοξία. Αυτό το δρόμο χιλιάδες πιστοί τον διανύουν γονυπετείς ως τάμα. Στην Τήνο παράλληλα με την εορτασμό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, οι Έλληνες τιμούν κι αυτούς που χάθηκαν, όταν οι Ιταλοί τορπίλισαν και βούλιαξαν την «Έλλη» μέσα στο λιμάνι του νησιού ανήμερα της Παναγιάς το 1940.

ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ
Η Παναγία Σουμελά αποτελεί το σύμβολο της ποντιακής πίστης, αν και η πρώτη ονομασία της θαυματουργής εικόνας ήταν Αθηνιώτισσα. Την εικόνα της Παναγίας Σουμελά αγιογράφησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Μετά τον θάνατό του τη μετέφερε στην Αθήνα ο μαθητής του Ανανίας και τοποθετήθηκε σε περικαλλή ναό της Θεοτόκου. Έτσι αρχικά ονομάστηκε ως Παναγία η Αθηνιώτισσα. Στο τέλος του 4ου αιώνα (380-386 μ.Χ.), σύμφωνα με την παράδοση, η Παναγία η Αθηνιώτισσα εμφανίστηκε ως όραμα στους μοναχούς Σωφρόνιο και Βαρνάβα, στη Αθήνα, και τους κάλεσε στην εκκλησία. Εκεί είδαν την εικόνα να σηκώνεται από το προσκυνητάρι, να βγαίνει από το παράθυρο και να πετάει προς τα ουράνια. Συγχρόνως, άκουσαν την Θεοτόκο να λέει: «Πηγαίνω στην Ανατολή. Προπορεύομαι στο όρος Μελά. Ακολουθήστε με…». Οι μοναχοί την ακολούθησαν και στο όρος Μελά, στον Πόντο, όπου στάθηκε, κτίστηκε μεγάλος Ναός και Μονή. Έτσι η εικόνα πήρε την ονομασία Σουμελά από τη φράση «στου Μελά». Το 1922, μετά την Μικρασιατική καταστροφή, μοναχοί έθαψαν την εικόνα, μαζί με άλλα κειμήλια. Με την ανταλλαγή, τα ιερά κειμήλια παραχωρήθηκαν και το 1931 τα ξέθαψε και τα έφερε στην Ελλάδα, ο Αμβρόσιος ο Σουμελιώτης. Η εικόνα επανήλθε στην Αθήνα και παρέμεινε στο Μουσείο έως το 1951. Τότε, το Σωματείο «Παναγία Σουμελά» Θεσσαλονίκης πρότεινε το κτίσιμο ναού στις πλαγιές του Βερμίου, στην Καστανιά Βέροιας.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟΚΑΣΤΡΟ ΚΟΖΑΝΗΣ
Ιδιαίτερος είναι ο εορτασμός του Δεκαπενταύγουστου στο ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας στο Μικρόκαστρο Δήμου Βοΐου. Κάθε χρόνο χιλιάδες πιστοί προσκυνούν την εικόνα της Παναγίας, που χρονολογείται από το 1603, ενώ εντύπωση προκαλεί η αναβίωση του εθίμου των προσκυνητών καβαλάρηδων από τη Σιάτιστα. Το έθιμο των καβαλάρηδων προσκυνητών έρχεται από την τουρκοκρατία, όταν αποτελούσε ευκαιρία για τους σκλαβωμένους να δείξουν τη λεβεντιά και τον πόθο τους για λευτεριά.

ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΠΥΛΙΑΝΗΣ
Ο ναός της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής βρίσκεται στην Παροικία, της Πάρου. Για το ναό υπάρχουν δύο ονομασίες: «Καταπολιανή» και «Εκατονταπυλιανή». Σύμφωνα με την παράδοση, η Κατοπολιανή έχει ενενήντα εννέα φανερές πόρτες, ενώ η εκατοστή είναι κλειστή και δεν φαίνεται. Η πόρτα αυτή θα φανεί και θα ανοίξει, όταν οι Έλληνες πάρουν την Πόλη. Πολλές παραδόσεις αναφέρονται στην ίδρυση της Εκατονταπυλιανής. Η πρώτη πληροφορεί ότι, όταν η Αγία Ελένη μητέρα πήγαινε στην Παλαιστίνη για να βρει τον Τίμιο Σταυρό, έφτασε στην Πάρο και προσευχήθηκε σ’ έναν μικρό ναό που βρίσκονταν στη θέση της Εκατονταπυλιανής. Κατά την προσευχή της έκανε τάμα ότι αν βρει τον Τίμιο Σταυρό, θα χτίσει στη θέση αυτή έναν μεγάλο ναό. Η προσευχή της εισακούστηκε. Βρήκε τον Τίμιο Σταυρό και, πραγματοποιώντας το τάμα της, ανήγειρε τον μεγαλόπρεπο ναό της Εκατονταπυλιανής. Μία δεύτερη παράδοση αναφέρει ότι το τάμα της Αγίας Ελένης ολοκλήρωσε ο γιος της Άγιος Κωνσταντίνος, αυτοκράτορας του Βυζαντίου, καθώς η ίδια δεν πρόλαβε.

Η «ΟΦΙΟΥΣΑ» ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ
Στη νότια Κεφαλονιά, κοντά στο χωριό Μαρκόπουλο, βρίσκεται ο ναός της Κοιμήσεως. Εκεί από τη γιορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρα (6 Αυγούστου) εμφανίζονται μέσα κι έξω από τον ναό μικρά φίδια. Είναι τα λεγόμενα «φίδια της Παναγίας». Στη θέση αυτή, λέει η παράδοση, υπήρχε ένα παλιό μοναστήρι της Παναγιάς, μεγάλο και πλούσιο. Όταν το μοναστήρι δέχτηκε επίθεση από πειρατές οι καλόγριες για να μην πέσουν στα χέρια τους παρακάλεσαν την Παναγία να τις κάνει πουλιά, ή φίδια. Έτσι, σαν φίδια, ιερά πλέον, γυρίζουν κάθε χρόνο στις αρχές του Αυγούστου και όσο περνούν οι μέρες πληθαίνουν. Την παραμονή της Κοιμήσεως «πλημμυρίζουν» τον ναό. Σύμφωνα με την παράδοση αν κάποια χρονιά τα φίδια δεν παρουσιασθούν, είναι κακό σημάδι. Αυτό συνέβη το 1940 και το 1953, όταν το νησί δοκιμάσθηκε από τους σεισμούς.

ΠΑΝΑΓΙΑ ΑΓΙΑΣΩΤΙΣΣΑ
Στην ενδοχώρα της Λέσβου, στην Αγιάσο, ο Δεκαπενταύγουστος αποτελεί ξεχωριστή εμπειρία για όλους. Η ομώνυμη εικόνα είναι έργο του ευαγγελιστή Λουκά, πλασμένη με κερί και μαστίχα. Πολλοί από τους προσκυνητές, με αφετηρία την πόλη της Μυτιλήνης, περπατούν 25 χιλιόμετρα για να φθάσουν στον αυλόγυρο της εκκλησίας, όπου διανυκτερεύουν. Την ημέρα της γιορτής της Παναγίας, ύστερα από τη λειτουργία, γίνεται η περιφορά της εικόνας γύρω από το ναό, ενώ οι εορταστικές εκδηλώσεις φθάνουν στο αποκορύφωμά τους με τις μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις στην πλατεία του χωριού.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΡΠΑΘΟ
Διαφορετικός είναι ο εορτασμός στην Όλυμπο της Καρπάθου. Οι λειτουργίες είναι βαθιά συνδεδεμένες με το πένθος που χαρακτηρίζει τη μέρα του Δεκαπενταύγουστου και το αποκορύφωμα του παραδοσιακού εορτασμού είναι ο χορός που γίνεται στη μικρή πλατεία, μπρος στην εκκλησιά της Παναγίας, με τους οργανοπαίκτες να παίζουν τον Κάτω Χορό. Ο χορός αργός και πάντα με σταθερό βήμα και κατανυκτική διάθεση, κρατά για ώρες.

Ο ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΜΟ
Στο νησί της Αποκάλυψης, την Πάτμο, οι μοναχοί τηρούν το έθιμο του επιταφίου της Παναγίας, έθιμο με βυζαντινές καταβολές. Ο χρυσοποίκιλτος επιτάφιος της Παναγίας περιφέρεται στα σοκάκια του νησιού σε μεγαλοπρεπή πομπή, ενώ οι καμπάνες του μοναστηριού και των άλλων εκκλησιών ηχούν ασταμάτητα.

ΚΟΥΦΟΝΗΣΙΑ – ΜΕ ΤΑ ΚΑΪΚΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ
Τον Δεκαπενταύγουστο γιορτάζει η Παναγία στο Κάτω Κουφονήσι. Μετά τη λειτουργία προσφέρεται φαγητό από τους κατοίκους και κατόπιν εκείνοι μεταφέρονται με τα καΐκια τα οποία κάνουν αγώνες για το ποιος θα περάσει τον άλλο στο Πάνω Κουφονήσι.

ΆΝΔΡΟΣ – ΠΑΝΑΓΙΑ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ
Το Κάστρο Φανερωμένης είναι από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία στην περιοχή του Κορθίου, σε ύψωμα κοντά στο χωριό Κοχυλού. Το Δεκαπενταύγουστο γίνεται εδώ μεγάλο πανηγύρι στην Παναγία τη Φανερωμένη, που βρίσκεται μέσα στο Κάστρο. Τα Μετέωρα, η «Θηβαΐδα» των Σταγών, όπως εύστοχα αποκλήθηκαν, αποτελούν, μετά το Άγιον Όρος, το σημαντικότερο συμπαγές μοναστικό συγκρότημα του ελλαδικού χώρου. Με το παρακάτω κείμενο επιχειρείται σύντομη ιστορική διαδρομή στα έξι μοναστήρια που συνεχίζουν την μαρτυρία του Ορθόδοξου μοναχισμού για περισσότερα από εξακόσια χρόνια. Στην Ι.Μ. Αγ. Τριάδας ο επισκέπτης ανεβαίνει χρησιμοποιώντας την λαξευτή κλίμακα με τα 140 σκαλοπάτια και ανταμείβεται με τη μαγευτική θέα που αντικρύζει από τους εξώστες της Μονής. Από τα τέλη του ΙΑ ἢ από τις αρχές του ΙΒ αἰώνα, είχε απαρτισθεί, όπως φαίνεται, στον χώρο των Μετεώρων μικρή ασκητική κυψέλη, η Σκήτη της Δούπιανης η των Σταγών, με κέντρο λατρείας τον ναό της Θεοτόκου της Ζωοδόχου Πηγής στο Καστράκι, που αποτελούσε και το «Κυριακό» η το «Πρωτάτο» του μοναστικού συγκροτήματος, κατά τα αγιορειτικά πρότυπα. Ο επικεφαλής της Σκήτης των Σταγών έφερε, μόνος αυτός, τον τίτλο του «πρώτου» και καθηγουμένου της Μονής της Θεοτόκου της Δούπιανης. Κατά τα μέσα του ΙΔ αἰώνα δεσπόζει, με την μεγάλη δράση και ακτινοβολία της, η επιβλητική μορφή του «πρώτου» της Σκήτης και καθηγουμένου της Μονής της Δούπιανης, ιερομονάχου Νείλου, ιδρυτή και κτίτορα, κατά την δεκαετία 1357/67, της Μονής της Υπαπαντής (αρχικά Αναλήψεως του Κυρίου) των Μετεώρων. Περισσότερα από είκοσι μοναστήρια, σκαρφαλωμένα στους θεόκτιστους βράχους, κτισμένα κατά τον ΙΔ αἰώνα, συγκροτούσαν την αγία λιθόπολη των Μετεωριτών αναχωρητών. Με το καταλυτικό πέρασμα του χρόνου και τις χαλεπές περιστάσεις των καιρών, πολλά απ’ αυτά ερειπώθηκαν και εγκαταλείφθηκαν. Σήμερα, έξι μοναστήρια, πάνω στους μετεωρίτικους βράχους, άριστα οργανωμένα και με σεβασμό προς την παράδοση ανακαινισμένα, για εξακόσια και περισσότερα χρόνια, συνεχίζουν αταλάντευτα, χωρίς διακοπή και παρεκκλίσεις, γνήσια και αυστηρή την μαρτυρία του Ορθόδοξου μοναχισμού.
>
>

Μετέωρα

Ιερά Μονή Μεγάλου Μετεώρου
Η ίδρυση της Ι.Μ. Μεγάλου Μετεώρου αποτελεί αφετηρία του οργανωμένου μετεωρίτικου μοναχισμού. Η Μονή του Μεγάλου Μετεώρου η της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος ιδρύθηκε λίγο πριν από τα μέσα του ΙΔ αἰώνα από τον όσιο Αθανάσιο τον Μετεωρίτη, ο οποίος και υπήρξε ο πρώτος κτίτορας της Μονής και οργανωτής συστηματικού μοναστικού κοινοβίου. Γι’ αυτό η ίδρυση του μοναστηριού αυτού ααποτελεί σταθμό η μάλλον αφετηρία του οργανωμένου μετεωρίτικου μοναχισμού. Ο όσιος Αθανάσιος (Ανδρόνικος το κοσμικό του όνομα) γεννήθηκε περί το 1302 στην μεσαιωνική πόλη των Νέων Πατρών, την σημερινή Υπάτη, όπου, προς τιμήν του, η Μονή του Μεγάλου Μετεώρου ανήγειρε ως μετόχι της, στο πατρικό του οικόπεδο, μεγαλοπρεπή μοναστηριακό φερώνυμο ναό. Γύρω στα 1340, ο όσιος Αθανάσιος εγκαταστάθηκε οριστικά στον λεγόμενο Πλατύ Λίθο, που ο ίδιος αποκάλεσε Μετέωρο, ονομασία που περιέλαβε, συν τω χρόνω, όλους τους βράχους και τις μονές της γύρω περιοχής. Εκεί ο όσιος αναχωρητής οικοδόμησε ναό της Παναγίας της Μετεωρίτισσας Πέτρας. Άμεσος διάδοχός του και δεύτερος κτίτορας της Μονής υπήρξε ο μοναχός όσιος Ιωάσαφ, πρώην «βασιλεύς» Ιωάννης Ούρεσης Παλαιολόγος, γιος του Ελληνοσέρβου βασιλιά Ηπείρου και Θεσσαλίας, με έδρα τα Τρίκαλα, Συμεών Ούρεση Παλαιολόγου. Ο Ιωάσαφ το έτος 1387/88, σύμφωνα με τις επί τόπου επιγραφικές μαρτυρίες, επεξέτεινε και ανοικοδόμησε μεγαλοπρεπέστερο τον αρχικό ναό που είχε ανεγείρει ο Αθανάσιος προς τιμήν της Μεταμορφώσεως του Χριστού. Πρόκειται για το σημερινό ναόσχημο ιερό του καθολικού της Μονής, που κοσμείται, κατά το μεγαλύτερο μέρος, με ενδιαφέρουσες μεταπαλαιολόγειες τοιχογραφίες του έτους 1483. Ο Ιωάσαφ εκοιμήθη γύρω στα 1422/23. Τον Αθανάσιο και Ιωάσαφ η Εκκλησία μας κατέταξε στην χορεία των οσίων της και τιμά την μνήμη τους στις 20 Απριλίου. Οι ιερές και χαριτόβρυτες κάρες και των δύο κτιτόρων φυλάσσονται στην λιτή του καθολικού της Μονής ως θησαυρός πολυτίμητος. Στα 1544/45 ανεγέρθηκαν ο μεγαλόπρεπος κυρίως ναός και η λιτή του σημερινού επιβλητικού καθολικού της Μονής, επί ηγουμένου Συμεών από τα Γιάννενα (κατά κόσμον Σπυρίδωνος). Ο ναός, που ακολουθεί τον γνωστό αρχιτεκτονικό αθωνικό τύπο, αγιογραφήθηκε στα 1552, επί ηγουμενείας πάλι του Συμεών. Η τοιχογράφηση αυτή, κρητικής τεχνοτροπίας, αποτελεί ένα από τα αξιολογότερα σύνολα της μεταβυζαντινής ζωγραφικής. Η Μονή διαθέτει έξι παρεκκλήσια: τρία παλαιά α) του οσίου Αθανασίου του Μετεωρίτη, σε σπηλαιώδες κοίλωμα στην κλίμακα ανόδου, που αποτελεί, κατά την παράδοση, και το πρώτο κατοικητήριό του, β) του Τιμίου Προδρόμου (με οικοδομική φάση ίσως της εποχής των πρώτων κτιτόρων) και γ) των ισαποστόλων Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης (ΙΗ αἰ.), και τρία σύγχρονα, του Αγίου Νεκταρίου και του Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος και της ισαποστόλου Αγίας Όλγας, και των Αγίων Αναργύρων. Επί ηγουμένου Συμεών, όπως μαρτυρεί η επιγραφή, οικοδομήθηκε η παλαιά τράπεζα της Μονής (1557), ένα από τα χαρακτηριστικότερα και περικαλλέστερα οικοδομήματα του είδους του που παρέχει στον επισκέπτη την ευκαιρία να θαυμάσει την περίφημη μνημειακή αρχιτεκτονική του κτιρίου και να γνωρίσει την μορφή και την λειτουργία μίας Παλαιάς Μοναστηριακής Τράπεζας. Στην Παλαιά Τράπεζα στεγάζεται και η Θεολογική Πινακοθήκη «Γεώργιος Τσιουλάκης». Το παλαιό διώροφο νοσοκομείο-γηροκομείο της Μονής, οικοδομημένο το 1572, από τα χαρακτηριστικότερα και ωραιότερα δείγματα μοναστηριακής αρχιτεκτονικής, είναι ένα από τα δύο μοναστηριακά νοσοκομεία που διατηρείται μέχρι τις μέρες μας (το δεύτερο στην Μονή Βαρλαάμ) και το μοναδικό στο είδος του διώροφο. Φιλόκαλα αναπαλαιωμένο, στερεωμένο και συντηρημένο, και ανακτισμένο στην αρχική του μορφή (1998) από την Αδελφότητα της Μονής, αποτελεί σήμερα το σκευοφυλάκιο της Μονής με αίθουσες πολύτιμων και μοναδικών κειμηλίων. Στον α ὄροφο -αίθουσα Δημητρίου Ζ. Σοφιανού, και Νεομαρτύρων στη συνέχεια- εκτίθενται δείγματα από τα χειρόγραφα, έγγραφα και παλαίτυπα της Μονής. Στο ισόγειο -αίθουσα Λαζάρου Δεριζιώτη- στεγάζεται το κειμηλιαρχείο της Μονής (φορητές εικόνες, ξυλόγλυπτα, χρυσοκέντητα κ.α.), καθώς και το μικρό παρεκκλήσιο των Αγίων Αναργύρων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και το Ιστορικό-Λαογραφικό Μουσείο της Μονής, κάτωθεν της παλαιάς τραπέζης (1557), αφιερωμένο στον Κώστα Μαντζάνα, και η αίθουσα ιστορικών λιθογραφιών (1912-13 και 1940-41) «Νικηφόρου Κομίνη» με μοναδικά και πλούσια εκθέματα της ιστορίας του Ελληνισμού (Αρχαία Ελλάδα, Βυζαντινός Ελληνισμός, Μακεδονικός Αγώνας, Βαλκανικοί Πόλεμοι, Β Παγκόσμιος Πόλεμος, παραδοσιακές στολές, έγγραφα Καποδιστριακής και Οθωνικής περιόδου, είδη λαϊκής τέχνης κ.α.). Το Ιστορικό-Λαογραφικό Μουσείο και η αίθουσα λιθογραφιών «Νικηφόρου Κομίνη» παρουσιάζουν την διαχρονική και αδιάκοπη μαρτυρία και πορεία του Ελληνισμού από την Αρχαιότητα έως τις μέρες μας. Πρόκειται για ένα σπουδαστήριο ιστορίας και Ορθοδοξίας που προβάλλει τις αξίες, τα ιδανικά και τους ήρωες της Πίστεως και του Έθνους μας. Η Μονή του Μεγάλου Μετεώρου διατηρεί επίσης, σε άριστη κατάσταση, το παλαιό παραδοσιακό μαγειρείο-μαγκιπείο, σύγχρονο με την παρακείμενη παλαιά τράπεζα (1557), ένα από τα καλύτερα αρχιτεκτονικά δείγματα του είδους του. Το παλαιό μαγειρείο, πλήρως εξοπλισμένο, προσφέρει στους επισκέπτες την δυνατότητα γνωριμίας με τον παραδοσιακό τρόπο ζωής και μοναστηριακής-οικιακής οργάνωσης. Ανάλογης σπουδαιότητας και σημασίας είναι το παλαιό κελλάρι της Μονής, όπου φυλάσσονται παλαιά χειροποίητα σκεύη και εργαλεία της αγροτικής και κτηνοτροφικής ζωής (βαρέλια, άροτρα, καρδάρες κ.α.). Το Μεγάλο Μετέωρο, μέσα από τις ατελείωτες περιπέτειες και τους κατατρεγμούς έξι αιώνων, συνέχισε χωρίς διακοπή την μοναστική παρουσία και ακτινοβολία του και διεφύλαξε, κατά το μεγαλύτερο μέρος, τους πολύτιμους θησαυρούς και τα ανεκτίμητα εθνικά και θρησκευτικά του κειμήλια.

Ιερά Μονή Βαρλαάμ
Η Ι.Μ. Βαρλαάμ ορθώνεται επιβλητική στους βράχους των Μετεώρων από τον 14ο αιώνα. Η Μονή Βαρλαάμ ιδρύθηκε κι αυτή στα μέσα του ΙΔ αἰώνα από τον σύγχρονο του οσίου Αθανασίου του Μετεωρίτη, ασκητή Βαρλαάμ. Το μεγαλόπρεπο σημερινό καθολικό, που τιμάται στην μνήμη των Αγίων Πάντων, έκτισαν στα 1541/42 οι Γιαννιώτες αδελφοί ιερομόναχοι Θεοφάνης († 1544) και Νεκτάριος († 1550) οι Αψαράδες. Το Καθολικό τοιχογραφήθηκε το 1548 από τον σπουδαίο Θηβαίο ζωγράφο Φράγκο Κατελάνο, όπως μαρτυρούν η τεχνοτροπία, η εκτέλεση και το καλλιτεχνικό στυλ των παραστάσεων. Στο βορειοδυτικό άκρο του βράχου βρίσκεται το παρεκκλήσι των Τριών Ιεραρχών, μονόκλιτο δρομικό ναΐδριο, που κτίστηκε το 1627 και ιστορήθηκε με καλής τέχνης τοιχογραφίες το 1637 από τον Καλαμπακιώτη ιερέα Ιωάννη. Το σημερινό αυτό παρεκκλήσι αντικατέστησε παλαιότερο ομώνυμο ναΐσκο, που αρχικά είχε οικοδομήσει ο πρώτος οικιστής του βράχου αναχωρητής Βαρλαάμ, και στην συνέχεια είχαν ανακαινίσει οι αδελφοί Αψαράδες Θεοφάνης και Νεκτάριος. Αξιόλογα κτίσματα της Μονής, με ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, υποδειγματικά αναπαλαιωμένα και ανακτισμένα στις παραδοσιακές τους μορφές, είναι η παλαιά τράπεζα, η εστία η μαγειρείο, ένα από τα κομψότερα και ωραιότερα κτίσματα του είδους του, θολοσκέπαστο, με κανονικό οκτάπλευρο τρουλλίσκο ως καπνοδόχο και, τέλος, το νοσοκομείο. Το σκευοφυλάκιο της Μονής Βαρλαάμ, πρόσφατα αναπαλαιωμένο και αναδιοργανωμένο, διαθέτει πλούσια συλλογή κειμηλίων, χειρογράφων, φορητών εικόνων, έργων αργυροχοΐας και μεταλλευτικής, χρυσοκεντήτων κ.α.

Ιερά Μονή Αγίου Στεφάνου
Η Ι.Μ. Αγ. Στεφάνου λειτουργεί από το 1961 ως γυναικείο μοναστήρι. Η Μονή του Αγίου Στεφάνου, την οποία παλαιά παράδοση συνδέει με τον γυναικείο μοναχισμό, λειτουργεί από το 1961 ως γυναικείο μοναστήρι με πολυμελή και δραστήρια αδελφότητα, η οποία, παράλληλα με το πλούσιο και υψηλής στάθμης πνευματικό και πολυσχιδές φιλανθρωπικό της έργο, έχει να επιδείξει και αξιοθαύμαστο ανακαινιστικό και οικοδομικό έργο, με απόλυτο σεβασμό πάντοτε προς τους παραδοσιακούς αρχικούς αρχιτεκτονικούς ρυθμούς των κτισμάτων της. Βέβαιοι κτίτορές της αναφέρονται ο αρχιμανδρίτης όσιος Αντώνιος, γύρω στο πρώτο μισό του ΙΕ αἰώνα, και ο ιερομόναχος από την Σκλάταινα (σημερινό Ρίζωμα Τρικάλων), ιερομόναχος όσιος Φιλόθεος, γύρω στα μέσα του ΙϚ αἰώνα. Ο όσιος Φιλόθεος, λίγο πριν από το 1545, ανακαίνισε η μάλλον ξανάκτισε το παλαιό μικρό και κομψό καθολικό της Μονής, τον ναό του Αγίου Στεφάνου, που κοσμείται με καλές τοιχογραφίες της εποχής αυτής. Στα 1798, επί επισκόπου Σταγών Παϊσίου του Κλεινοβίτη και ηγουμένου της Μονής Αμβροσίου, κτίστηκε το σημερινό επιβλητικό καθολικό του Αγίου Χαραλάμπους, του οποίου η σεπτή κάρα φυλάσσεται εκεί ως ιερό θησαύρισμα, δώρο ανεκτίμητο του ηγεμόνα της Βλαχίας Βλαδισλάβου. Το νέο καθολικό της Μονής απομιμείται τον γνωστό αγιορειτικό αρχιτεκτονικό τύπο και έχει τοιχογραφηθεί πρόσφατα με λαμπρές αγιογραφίες, κρητικής τεχνοτροπίας, του παραδοσιακού καλλιτέχνη-ζωγράφου Βλάση Τσοτσώνη. Η παλαιά τράπεζα της Μονής, εντυπωσιακό αρχιτεκτόνημα του ΙϚ , πιθανότατα, αιώνα, στεγάζει σήμερα, άψογα αναπαλαιωμένη, το πλούσιο μουσείο χειρογράφων, εγγράφων, εκκλησιαστικών κειμηλίων και ιερών σκευών του Αγίου Στεφάνου.

Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος
Η Μονή της Αγίας Τριάδος αναφέρεται ήδη σε πρόσταγμα του έτους 1362 του Ελληνοσέρβου ηγεμόνα Τρικάλων Συμεών Ούρεση Παλαιολόγου. Ο σημερινός κυρίως ναός του καθολικού της ανεγέρθηκε, στην αρχική οικοδομική του μορφή, το έτος 1475/76. Η τοιχογράφησή του, το έτος 1741, συνεχίζει την παράδοση της καλής μεταβυζαντινής ζωγραφικής. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το παρεκκλήσι του Τιμίου Προδρόμου, μικρός κυκλικός ναός με θόλο, κατάγραφος με καλής τέχνης τοιχογραφίες του 1682. Στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος υπάγονται ως μετόχια δύο αξιόλογα αγιομετεωρίτικα μονύδρια, πρόσφατα αναπαλαιωμένα και ανακτισμένα: η Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Μπάντοβα και η Ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου.

Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά
Η Ι.Μ. Αγ. Νικολάου είναι κτισμένη πάνω σε αλλεπάλληλα πατώματα. Η Μονή του Αγίου Νικολάου Αναπαυσά οφείλει την ονομασία της, πιθανότατα, σε κάποιον παλαιό κτίτορά της, που θα πρέπει να τοποθετηθεί χρονικά στον ΙΔ αἰώνα, μαζί με τις απαρχές της μοναστικής ζωής πάνω στον βράχο αυτό. Το μοναστήρι όμως ανακαινίστηκε ριζικά κατά την πρώτη δεκαετία του ΙϚ αἰώνα από τον μητροπολίτη Λαρίσης άγιο Διονύσιο τον Ελεήμονα († 28 Μαρτίου 1510) και τον έξαρχο Σταγών ιεροδιάκονο Νικάνορα († 1521/22). Και οι δυό εικονίζονται ως μοναχοί στον εσωνάρθηκα (λιτή) της Μονής. Τον Οκτώβριο του 1527, σύμφωνα με την κτιτορική επιγραφή, ο περίφημος Κρητικός ζωγράφος Θεοφάνης Στρελίτζας έχει αποπερατώσει την τοιχογράφηση του καθολικού της Μονής. Η τοιχογράφηση αυτή αποτελεί το παλαιότερο επώνυμο έργο του μεγάλου καλλιτέχνη και αρχηγέτη της Κρητικής Σχολής και έχει όλες τις αρετές και την υψηλή ποιότητα της ανεπανάληπτης τέχνης του. Το Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Αναπαυσά, ανακαινισμένο παραδοσιακά και περιποιημένο, λειτουργεί ως ανδρώα Μονή.

Ιερά Μονή Ρουσάνου
Η Μονή Ρουσάνου οφείλει, πιθανότατα, την επωνυμία της στον πρώτο οικιστή του βράχου (ΙΔ /ΙΕ αἰ.). Την τωρινή οικοδομική μορφή της πήρε στα μέσα του ΙϚ αἰώνα. Μεταξύ των ετών 1527 και 1529 οι Γιαννιώτες αδελφοί ιερομόναχοι Ιωάσαφ και Μάξιμος ανέβηκαν στον στύλο του Ρουσάνου, οπότε ανακαίνισαν και ανέκτισαν το ερειπωμένο από τη φθορά του χρόνου παλαιό καθολικό της Μονής (της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος). Η ωραία τοιχογράφησή του, κρητικής τεχνοτροπίας, έγινε στα 1560, επί ηγουμένου της Μονής Αρσενίου. Στην Μονή Ρουσάνου τιμάται με ιδιαίτερη ευλάβεια και πανηγυρίζεται με μεγάλη λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια η μνήμη (4 Δεκ.) της μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας. Το μοναστήρι λειτουργεί σήμερα ως γυναικεία Μονή. Η φιλόθεη και δραστήρια αδελφότητά της, με πλούσια λατρευτική και ιεραποστολική ζωή, έχει καλαίσθητα και εντυπωσιακά ανακαινίσει και ανασυγκροτήσει την Μονή, η οποία προσφέρεται ως ιδανικό καταφύγιο πνευματικής αναψυχής και ανάτασης, ιατήριο ψυχών και σωμάτων. Στα έξι αυτά αγιομετεωρίτικα μοναστήρια, φορτωμένα με τις μνήμες του πολυτάραχου αλλά και ένδοξου βυζαντινού και νεώτερου παρελθόντος τους, μέσα στην υποβλητική σιωπή και μυστηριακή γαλήνη των κατανυκτικών και αδιάλειπτων προσευχών, παρελθόν και παρόν, ιστορική μνήμη και αυστηρή εκκλησιαστική παράδοση, αλλά και σύγχρονη ζωντανή παρουσία, συνυπάρχουν δυναμικά και συμβιώνουν αξεδιάλυτα σε μιαν αρμονική και γόνιμη σύζευξη.
>
>

Ο Αύγουστος μήνας θεωρείται ως μήνας της Παναγίας. Ήδη το πρώτο 15νθήμερο, με τις Παρακλήσεις και τη νηστεία, προετοιμαζόμαστε για τη μεγαλύτερη γιορτή Της, την κοίμησή Της. Η απόδοση της γιορτής αυτής γίνεται σε μια βδομάδα ή, σε κάποιες Εκκλησίες, σε δυο βδομάδες. Η 31η Αυγούστου είναι η γιορτή τής «κατάθεσης της Αγίας Ζώνης της Θεοτόκου». Έτσι, όλος ο μήνας έχει έντονη την παρουσία της Παναγίας, για όσους βέβαια η πίστη προς τον Υιό Της βρίσκεται στην καρδιά τους. Είναι αλήθεια πως η Παναγία, ως Μάνα όλου του κόσμου, αγκαλιάζει όλα τα παιδιά του Θεού ό,τι και να ’ναι, όπως και να ζουν. Η αγάπη Της καλύπτει πλήθος αμαρτιών και έρχεται καλεσμένη ή ακάλεστη για να βοηθήσει, να καλύψει, να διαφυλάξει. Όσοι αγωνίζονται «τον καλόν αγώνα της πίστεως», τη νιώθουν να συμπορεύεται και να συν-αγωνίζεται, ως δύναμη που κατατροπώνει τους αόρατους εχθρούς. Κανένας άνθρωπος δεν δέκτηκε τόση τιμή και δόξα από τους ανθρώπους όσο δέχτηκε η ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ, όπως το προείπε στην Ελισάβετ «από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί» (Λουκ. 1,48). Γιατί βέβαια κανένας άνθρωπος δεν έκανε τόση ευεργεσία στην ανθρωπότητα όση η παρθένος Μαρία. Ως Θεοτόκος τιμάται και δοξάζεται! Σ’ Αυτήν νικηθήκαν οι όροι της φύσεως. «Παρθενεύει γαρ τόκος και ζωήν προμνηστεύεται θάνατος. Η μετά τόκον Παρθένος και μετά θάνατον ζώσα, σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομίαν σου» (Ειρμός Θ΄ ωδής Καταβασιών ιε΄ Αυγούστου). Δηλαδή σ’ Αυτήν συνδυάζεται η παρθενία με τη λοχεία, ο θάνατος με τη ζωή. Μετά τον τοκετό μένει Παρθένος και μετά το θάνατό Της ζει. Αυτές οι αντιφάσεις δεν είναι λογοπαίγνια. Είναι αλήθειες που πραγματοποιούνται στη «Θεοτόκο και Μητέρα του Φωτός». Κι εμείς, μέσα στην καθημερινότητα και αμαρτωλότητά μας, προστρέχουμεν σ’ Αυτήν ως άτακτα παιδιά Της και την παρακαλούμε: «Μητέρα του Θεού μας και δική μας Μάνα, ποιος ύμνος μπορεί να υμνήσει το μεγαλείο Σου; ποια γλώσσα να μιλήσει για σένα; εσύ ως «τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ» θα μπορούσε να είσαι μακρυά μας, τέτοιοι που είμαστε… Όμως η αγάπη Σου συγκαταβαίνει στην αδυναμία μας και έρχεσαι, καθώς ο Υιός Σου! Έλα, λοιπόν, στην ταραγμένη μας ζωή και γαλήνεψέ την. Έλα στη νωθρότητά μας και ζωντάνεψέ μας. Έλα στον καρδιακό πόνο μας και παρηγόρησέ μας. Έλα στη θλίψη μας και χαροποίησέ μας. Έλα στις ασθένειές μας και θεράπευσέ μας. Έλα στο σκοτάδι μας και γέμισέ μας με το Φως το αληθινόν του Υιού Σου, για να’ ναι η ζωή Του ζωή μας, γευόμενοι «εν τω νυν αιώνι» την «ασάλευτη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Αμήν!
>
>

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ: ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΙΛΩΜΑ ΠΛΑΤΑΝΟΥ

Είναι μια από τις μικρότερες εκκλησίες στην Ελλάδα και σίγουρα αποτελεί σπάνιο φαινόμενο να τελούνται λειτουργίες σε έναν ναΐσκο, που έχει δημιουργηθεί μέσα στο σύμπλεγμα τριών υπεραιωνόβιων πλατάνων. Η Παναγία η Πλατανιώτισσα, στα Καλάβρυτα, μπορεί να φιλοξενήσει ακόμη και…. 15 προσκυνητές στο εσωτερικό κοίλωμα των πλατάνων, έναν μικρό χώρο με πλάτος τρία μέτρα και μήκος οκτώ.Εκεί, την περίοδο της εικονομαχίας, βρήκαν καταφύγιο, ένα βράδυ, δύο μοναχοί του Μεγάλου Σπηλαίου που μετέφεραν από τόπο σε τόπο την εικόνα της Παναγίας της Βρεφοκρατούσας. Η παράδοση λέει ότι το επόμενο πρωί, όταν ξύπνησαν οι μοναχοί είδαν έκπληκτοι το αποτύπωμα της εικόνας στο σημείο όπου την είχαν ακουμπήσει στον κορμό του δέντρου. Σήμερα, εκατοντάδες χρόνια μετά, το αποτύπωμα παραμένει αναλλοίωτο, παρά το γεγονός ότι το πλατάνι βλασταίνει και αναπτύσσεται κανονικά, ακόμα και μέσα στο κοίλωμά του. «Το αποτύπωμα της εικόνας της Παναγίας αλλά και η ίδια η εκκλησία της Παναγίας της Πλατανιώτισσας προσελκύει το ενδιαφέρον των επισκεπτών που φτάνουν εδώ. Ιδιαίτερο θαυμασμό προκαλεί ο τεράστιος πλάτανος που προήλθε από τρία πλατάνια που φύτρωσαν μαζί και με την πάροδο του χρόνου ενώθηκαν και δημιούργησαν ένα αριστούργημα της φύσης», λέει στο Εθνικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο δήμαρχος Καλαβρύτων Γιώργος Λαζουράς. Φύση και παράδοση συνυπάρχουν άρρηκτα σε μια τοποθεσία ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, στο χωριό Πλατανιώτισσα Καλαβρύτων, που βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Κερυνίτη, σε ένα καταπράσινο τοπίο και σε υψόμετρο 850 μέτρων. Το χειμώνα λίγοι κάτοικοι διαμένουν στην περιοχή, όμως το καλοκαίρι ο τόπος αποκτά ζωντάνια από τους επισκέπτες που φτάνουν εκεί, στις κατάφυτες πλαγιές με τα αμπέλια και τις καρυδιές. «Στις 8 Σεπτεμβρίου, γιορτή της γεννήσεως της Θεοτόκου, ο ναός γιορτάζει και προσκυνητές από όλη την Ελλάδα συρρέουν για να προσευχηθούν, να τιμήσουν την Παναγία και να πάρουν τη χάρη και την προστασία της» λέει ο κ. Λαζουράς.

Η Παναγία η Πλατανιώτισσα της Κρυσταλλοπηγής

Όμως, η Παναγία η Πλατανιώτισσα δεν είναι μόνο μία. Ένα ακόμη εκκλησάκι – προσκυνηματικό εικονοστάσι, που έχει δημιουργηθεί μέσα σε πλάτανο, φέρει το ίδιο όνομα. Βρίσκεται στο χωριό Κρυσταλλοπηγή (Σέλλιανη) που ανήκει στο Δήμο Παραμυθιάς Θεσπρωτίας. «Το εκκλησάκι δημιουργήθηκε πριν από δέκα περίπου χρόνια μέσα στον λεγόμενο «πλάτανο του αράπη», η ηλικία του οποίου χάνεται στα βάθη των αιώνων» λέει στο Εθνικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο πρόεδρος του Δημοτικού Διαμερίσματος Κρυσταλλοπηγής Βλαδίμηρος Αρβανίτης. Σύμφωνα με τον ίδιο, τα σενάρια για το όνομα του πλάτανου είναι πολλά, χωρίς κανείς να γνωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα ποιο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ο ιστορικός Σπύρος Μουσελίνι που έχει ασχοληθεί με την ιστορία της περιοχής αναφέρει ότι ο πλάτανος πήρε το όνομά του από έναν φύλακα του κάμπου. Σύμφωνα με μια διαφορετική εκδοχή, που κερδίζει περισσότερο έδαφος μεταξύ των κατοίκων της Κρυσταλλοπηγής, το όνομα προέρχεται από την αρβανίτικη λέξη «ραπ» που σημαίνει πλάτανος. Ένα τρίτο σενάριο, που αποτελεί μέρος της προφορικής παράδοσης του τόπου, αποδίδει το όνομα σε κάποια αρχαία λέξη που σχετίζεται με κάποια μάχη στην περιοχή κατά την αρχαιότητα. Άλλωστε η προηγούμενη ονομασία της Κρυσταλλοπηγής, Σέλλιανη, ιστορικά συνδέεται με τους αρχαίους Σελλούς, μία από τις πρώτες φυλές που κατοίκησαν στην Ελλάδα. Την εποχή του βυζαντίου ο οικισμός παρουσίασε άνθηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι πίσω από τον «πλάτανο του Αράπη» έχουν βρεθεί οι βάσεις μοναστηριού της βυζαντινής εποχής καθώς και ανθρώπινα οστά από παρακείμενο νεκροταφείο. Κατά την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Έλληνες της Σέλλιανης έστησαν ενέδρα στους Γερμανούς ενώ και τα νεότερα χρόνια ο πλάτανος αποτέλεσε κομμάτι της καθημερινότητας του χωριού. Άντεξε σε κακουχίες, ακόμη και σε μια μεγάλη πυρκαγιά που προήλθε από φωτιά που άναψαν λαθρομετανάστες για να ζεσταθούν στο κοίλωμα του δέντρου. «Η φωτιά προκάλεσε μεγάλη ζημιά στον πλάτανο. Ένα μεγάλο τμήμα του νεκρώθηκε. Τότε η δημοτική αρχή κινητοποιήθηκε και έφερε στην περιοχή επιστήμονες με την καθοδήγηση των οποίων έγινε το κατάλληλο κλάδεμα και η θεραπεία με φυτοφάρμακα. Ο πλάτανος ξαναπήρε ζωή και η βλάστηση αναπτύχθηκε και πάλι από τα υγιή του μέρη και τις βαθιές του ρίζες. Από τότε οι κάτοικοι «υιοθέτησαν» τον πλάτανο, τον φρόντισαν, έφτιαξαν το περίτεχνο εικονοστάσι και μία βρύση δίπλα σε αυτόν και του έδωσαν το όνομα «Παναγία η Πλατανιώτισσα»» λέει ο κ. Αρβανίτης. Σήμερα, το ορόσημο της Κρυσταλλοπηγής αποτελεί σημείο αναψυχής πάνω στον κεντρικό της δρόμο και καλεί τον επισκέπτη να ξαποστάσει και να προσκυνήσει την Παναγία. Ο πλάτανος στέκεται επιβλητικός με τις διακλαδώσεις του να βυθίζονται στη γη, σαν μια κλώσσα που με ανοιχτές φτερούγες καλύπτει του νεοσσούς πουλιά της, λέει χαρακτηριστικά στο σύγγραμμά του ο χωριανός Στυλιανός Μώκος.
>
>

Σαν σήμερα κοιμήθηκε ο Γέροντας Παϊσιος

Παιδική ηλικία
Ο Γέρων Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος και ήταν πρόεδρος των Φαράσων, ενώ η μητέρα του λεγόταν Ευλαμπία. Ο Γέροντας είχε ακόμα 8 αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, ο Γέροντας βαφτίστηκε από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είχε πει. Πέντε εβδομάδες μετά τη βάπτιση του μικρού τότε Αρσένιου, στις 14 Σεπτεμβρίου του 1924 η οικογένεια Εζνεπίδη, μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων, έφτασε στον Άγιο Γεώργιο στον Πειραιά και στη συνέχεια πήγε στην Κέρκυρα, όπου και τακτοποιήθηκε προσωρινά στο Κάστρο. Στην Κέρκυρα η οικογένειά του έμεινε ενάμιση χρόνο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Ηγουμενίτσα και κατέληξε στην Κόνιτσα. Εκεί ο Αρσένιος τελείωσε το δημοτικό σχολείο και πήρε το απολυτήριο του «με βαθμό οκτώ και διαγωγή εξαίρετο». Από μικρός συνεχώς είχε μαζί του ένα χαρτί, στο οποίο σημείωνε τα θαύματα του Αγίου Αρσενίου. Έδειχνε ιδιαίτερη κλίση προς τον μοναχισμό και διακαώς επιθυμούσε να μονάσει. Οι γονείς του χαριτολογώντας, του έλεγαν «βγάλε πρώτα γένια και μετά θα σε αφήσουμε».

Εφηβικά χρόνια και ο στρατός
Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι να υπηρετήσει στο στρατό ο Αρσένιος δούλεψε σαν ξυλουργός. Όταν του παραγγελλόταν να κατασκευάσει κάποιο φέρετρο, ο ίδιος, συμμεριζόμενος την θλίψη της οικογένειας, αλλά και τη φτώχεια της εποχής, δεν ζητούσε χρήματα. Το 1945 ο Αρσένιος κατατάχτηκε στο στρατό στο πλευρό των φασιστών και υπηρέτησε σαν ασυρματιστής κατά τον ελληνικό εμφύλιο. Όσο καιρό δεν ήταν ασυρματιστής, ζητούσε να πολεμά στην πρώτη γραμμή, προκειμένου κάποιοι οικογενειάρχες, να μην βλαφτούν. Το μεγαλύτερο όμως διάστημα της θητείας του το υπηρέτησε με την ειδικότητα του ασυρματιστή. Γι’ αυτό και πολλές εκδόσεις αφιερωμένες στη ζωή του Γέροντα τον αναφέρουν ως “Ασυρματιστή του Θεού”. Μάλιστα, ο Γέροντας φέροντας ως παράδειγμα την κατά τη στρατιωτική του θητεία αυτή ιδιότητα, απάντησε σε κάποιον που αμφισβητούσε τη χρησιμότητα της μοναχικής ζωής ότι οι μοναχοί είναι “ασυρματιστές του Θεού”, εννοώντας την θερμή τους προσευχή και την έγνοια τους για την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Απολύθηκε από το στρατό το 1949.

Μοναστικός Βίος

Τα πρώτα χρόνια

Ο πατέρας Παΐσιος πρώτη φορά εισήλθε στο Άγιο Όρος για να μονάσει το 1949, αμέσως μετά την απόλυσή του από το στρατό. Όμως επέστρεψε στα κοσμικά για ένα χρόνο ακόμα, προκειμένου να αποκαταστήσει τις αδελφές του, έτσι το 1950 πήγε στο Άγιο Όρος. Η πρώτη μονή στην οποία κατευθύνθηκε και παρέμεινε για ένα βράδυ ήταν Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στις Καρυές. Εν συνεχεία κατέλυσε στη σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος, στο κελί των Εισοδίων της Θεοτόκου. Εκεί θα γνωρίσει τον πατέρα Κύριλλο που ήταν ηγούμενος στη μονή και θα τον ακολουθήσει πιστά. Λίγο αργότερα αποχώρησε από τη μονή και κατευθύνθηκε στη Μονή Εσφιγμένου. Εκεί τελέσθηκε η τελετή της «ρασοευχής» και πήρε το πρώτο όνομά του που ήταν Αβέρκιος. Και εκεί αμέσως ξεχώρισε για την εργατικότητά του, τη μεγάλη αγάπη και κατανόηση που έδειχνε για τους «αδελφούς» του, την πιστή υπακοή στο γέροντά του, την ταπεινοφροσύνη του, αφού θεωρούσε εαυτόν κατώτερο όλων των μοναχών στην πράξη. Προσευχόταν έντονα και διάβαζε διαρκώς, ιδιαίτερα τον Αββά Ισαάκ. Το 1954 έφυγε από τη μονή Εσφιγμένου και κατευθύνθηκε προς την Μονή Φιλοθέου, που ήταν Ιδιόρρυθμο μοναστήρι όπου μόναζε και ένας θείος του. Η συνάντησή του όμως με τον Γέροντα Συμεών θα είναι καταλυτική για την πορεία και διαμόρφωση του μοναχικού χαρακτήρα του Παϊσίου. Μετά από δύο χρόνια, το 1956, χειροθετήθηκε «Σταυροφόρος» και πήρε το «Μικρό Σχήμα». Τότε ήταν τελικά που ονομάστηκε και «Παΐσιος», χάρη στο Μητροπολίτη Καισαρείας Παΐσιο τον β΄, ο οποίος ήταν και συμπατριώτης του. Ο Γέρων Αυγουστίνος αυτήν την περίοδο απέκτησε στενή σχέση με τον Παΐσιο. Το 1958, ύστερα από «εσωτερική πληροφόρηση», πήγε στο Στόμιο Κονίτσης. Εκεί πραγματοποίησε έργο το οποίο αφορούσε στους ετερόδοξους αλλά περιελάμβανε και τη βοήθεια των βασανισμένων και φτωχών Ελλήνων, είτε με φιλανθρωπίες, είτε παρηγορώντας τους και στηρίζοντάς τους ψυχολογικά, με αιχμή το λόγο του Ευαγγελίου. Επί 4 έτη έμεινε στην Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου στο Στόμιο, όπου αγαπήθηκε πολύ από τον λαό της περιοχής για την προσφορά και τον μετριοπαθή χαρακτήρα του. Από εκεί πήγε στο Όρος Σινά στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης. Ο Γέροντας εργαζόταν ως ξυλουργός και ό,τι κέρδιζε το έδινε σε φιλανθρωπίες στους Βεδουίνους, ιδίως τρόφιμα και φάρμακα.

Επιστροφή στο Άγιο Όρος
Το 1964 επέστρεψε στο Άγιο Όρος, από όπου δεν ξαναέφυγε ποτέ. Η σκήτη η οποία τον φιλοξένησε ήταν η Ιβήρων. Στο διάστημα που παρέμεινε εκεί, και συγκεκριμένα το 1966, ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Νοσοκομείο Παπανικολάου. Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Στο διάστημα μέχρι να αναρρώσει και να επιστρέψει στο Άγιο Όρος φιλοξενήθηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού στη Σουρωτή. Επέστρεψε στο Άγιο Όρος μετά την ανάρρωσή του και το 1967 μετακινήθηκε στα Κατουνάκια, και συγκεκριμένα στο Λαυρεώτικο κελί του Υπατίου. Από τότε άρχισε να δέχεται πολλές επισκέψεις. Ήδη το όνομά του έχει αρχίσει να γίνεται αρκετά γνωστό μακριά από το Όρος και κάθε λογής βασανισμένοι άνθρωποι οδηγούνταν σε αυτόν, μαθαίνοντας για ένα χαρισματούχο μοναχό που ονομάζεται Παΐσιος. Το επόμενο έτος μεταφέρεται στη Μονή Σταυρονικήτα. Βοηθάει σημαντικά σε χειρωνακτικές εργασίες, συνεισφέροντας στην ανακαίνιση του μοναστηριού. Την εποχή εκείνη ήταν υποτακτικός του Ρώσου μοναχού Τύχωνα. Ο άγιος αυτός γέροντας ασκήτευε στο Σταυρονικητιανό κελλί του Τιμίου Σταυρού. Κοιμήθηκε το 1968. Ο Γέροντας Παΐσιος ευλαβείτο πολύ τον γέροντά του και πάντα μιλούσε με συγκίνηση γι’αυτόν. Έμεινε στο κελί του Γέροντα Τύχωνος για ένδεκα έτη μετά την κοίμησή του, πράγμα που ήταν επιθυμία και του ίδιου πριν πεθάνει.

Στην Παναγούδα

Το 1979 αποχώρησε από την καλύβη του Τιμίου Σταυρού και κατευθύνθηκε προς την Μονή Κουτλουμουσίου. Εκεί εισχώρησε στή μοναχική αδελφότητα ως εξαρτηματικός μοναχός. Εγκαταστάθηκε σε μία καλύβη αφιερωμένη στη γέννηση της Παναγίας (μικρή Παναγία, Παναγούδα) η οποία βρίσκεται είκοσι περίπου λεπτά από την μονή Κουτλουμουσίου, στον δρόμο προς την μονή Ιβήρων. Η Παναγούδα ήταν μία εγκαταλελειμμένη καλύβα και ο Παΐσιος εργάστηκε σκληρά για να δημιουργήσει ένα κελί με «ομόλογο», όπου και έμεινε μέχρι και το τέλος τη ζωής του. Από την εποχή που εγκαταστάθηκε στην Παναγούδα πλήθος λαού τον επισκεπτόταν. Ήταν μάλιστα τόσο το πλήθος ώστε να υπάρχουν και ειδικές σημάνσεις που επεσήμαναν τον δρόμο προς το κελί του, ώστε να μην ενοχλούν οι επισκέπτες τους υπολοίπους μοναχούς. Επίσης δεχόταν πάρα πολλές επιστολές. Όπως έλεγε ο γέροντας στενοχωρείτο πολύ, γιατί από τις επιστολές μάθαινε μόνο για διαζύγια και ασθένειες ψυχικές ή σωματικές. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή, σε σημείο να ξεκουράζεται ελάχιστα, 2 με 3 ώρες την ημέρα. Εξακολούθησε όμως να δέχεται και να προσπαθεί να βοηθήσει τους επισκέπτες. Συνήθιζε επίσης να φτιάχνει «σταμπωτά» εικονάκια τα οποία χάριζε στους επισκέπτες σαν ευλογία.

Οι ασθένειες του Γέροντα

Το ιστορικό
Το 1966 ο γέροντας νοσηλεύθηκε στο Νοσοκομείο Παπανικολάου λόγω βρογχεκτασιών. Μετά την επέμβαση για την αφαίρεσή τους και λόγω της χρήσης ισχυρών αντιβιοτικών ο γέροντας έπαθε ψευδομεμβρανώδη κολίτιδα, η οποία του άφησε μόνιμα δυσπεπτικά προβλήματα. Κάποια στιγμή, ενώ εργαζόταν στην πρέσα που είχε στο κελί του, έπαθε βουβωνοκήλη. Αρνήθηκε να νοσηλευτεί και υπέμεινε καρτερικά την ασθένεια, η οποία του έδινε φοβερούς πόνους για τέσσερα ή πέντε χρόνια. Κάποια μέρα σε μια επίσκεψή του στη Σουρωτή, κάποιοι γνωστοί του γιατροί κυριολεκτικά τον απήγαγαν και τον οδήγησαν στο Θεαγένειο νοσοκομείο, όπου και χειρουργήθηκε. Παρά την αντίθεση των γιατρών, ο γέροντας συνέχισε τη σκληρή ασκητική ζωή και τις χειρωνακτικές εργασίες κάτι που επιδείνωσε και άλλο την κατάσταση της υγείας του.

Το τέλος της ζωής του

Μετά το 1993 άρχισε να παρουσιάζει αιμορραγίες για τις οποίες αρνούνταν να νοσηλευτεί λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «όλα θα βολευτούν με το χώμα». Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Παΐσιος βγαίνει για τελευταία φορά από το Όρος και πηγαίνει στη Σουρωτή, στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου για τη γιορτή του Αγίου Αρσενίου (10 Νοεμβρίου). Εκεί μένει για λίγες μέρες και ενώ ετοιμάζεται να φύγει ασθενεί και μεταφέρεται στο Θεαγένειο, όπου του γίνεται διάγνωση για όγκο στο παχύ έντερο. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 ο γέροντας χειρουργείται. Παρότι η ασθένεια δεν σταμάτησε (παρουσίασε μεταστάσεις στους πνεύμονες και στο ήπαρ), ο γέροντας ανακοίνωσε την επιθυμία του να επιστρέψει στο Άγιο Όρος στις 13 Ιουνίου. Ο υψηλός πυρετός όμως και η δύσπνοια τον ανάγκασαν να παραμείνει. Στο τέλος του Ιουνίου οι γιατροί του ανακοινώνουν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ. Τη Δευτέρα 11 Ιουλίου (γιορτή της Αγίας Ευφημίας) ο γέροντας κοινώνησε για τελευταία φορά γονατιστός μπροστά στο κρεβάτι του. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους της ασθένειάς του. Τελικά ο Γέροντας Παΐσιος απεβίωσε την Τρίτη 12 Ιουλίου 1994 και ώρα 11:00. Ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 11 προς 12 Ιουλίου, στην επέτειο κοιμήσεως του Γέροντος, τελείται αγρυπνία στο Ιερό Ησυχαστήριο, με συμμετοχή χιλιάδων πιστών.

Προτεινόμενη αναγνώριση του ως Αγίου
Η φήμη του Γέροντα Παΐσιου του Αγιορείτη ως αγίου μεταξύ των ορθοδόξων πιστών είναι μεγάλη, λόγω της προσωπικοτητος, της πνευματικότητας και των χαρισμάτων (διάκρισης, διορατικό, προορατικό, ιαματικό) που σύμφωνα με πλήθος από μαρτυρίες διέθετε. Για τους λόγους αυτούς, ο Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος και ο Θεοφ. Επίσκοπος Μαραθώνος κ. Μελίτων, εχουν προτείνει την κατάταξη του στα δίπτυχα της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως Αγίου.
>
>

Γιατί γονατίζουμε τρεις φορές στον Εσπερινό της Πεντηκοστής;

Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ«Θεέ μου…Είμαι πεσμένος… Σήκωσέ με. Ανάστησέ με. Σώσε με!…»Κατά την «έσχατη» και «μεγάλη» και «σωτήρια» ημέρα της Πεντηκοστής, κατά την οποία μας αποκαλύφθηκε και προσκυνούμε και δοξάζουμε το μέγα μυστήριο της Αγίας και Ομοουσίου και Ζωοποιού και Αδιαιρέτου και Ασυγχύτου Τριάδας, του Ενός και Μοναδικού Θεού. του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμέσως μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία, τελούμε τον «Εσπερινό της Γονυκλισίας», κατά τον οποίο ψάλλουμε ύμνους αφιερωμένους κατ’ εξοχήν στο Πανάγιο Πνεύμα, το τρίτο Πρόσωπο της Τρισηλίου Θεότητας, που είναι «φως και ζωή και ζώσα πηγή νοερά. Πνεύμα σοφίας, Πνεύμα συνέσεως, αγαθόν, ευθές, νοερόν, ηγεμονεύον, καθαίρον τα πταίσματα, Θεός και θεοποιούν, πυρ εκ πυρός προϊόν, λαλούν, ενεργούν, διαιρούν τα χαρίσματα».Αμέσως μετά την «Είσοδο» του Εσπερινού, κι αφού ψαλεί το «Φως ιλαρόν» και το πανηγυρικό Μέγα Προκείμενο «Τίς Θεός Μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια μόνος!» σε ήχο βαρύ, μεγαλόπρεπο, αντάξιο του νοήματος και του μηνύματός του, ο Διάκονος μας καλεί, κλήρο και λαό, να γονατίσουμε και ν’ απευθύνουμε στο Θεό γονυπετείς λόγο ικεσίας: «Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».Από τη λαμπροχαρμόσυνη αγία ημέρα του Πάσχα μέχρι και σήμερα, η γονυκλισία ήταν απαγορευμένη. Σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, και για να υπογραμμίζεται το χαρούμενο και σωτήριο μήνυμα των αναστάσιμων βιωμάτων της Εκκλησίας, η προσευχή των Ορθοδόξων γίνεται «ορθοστάδην». Σε όρθια δηλαδή στάση, και όχι με γονυκλισία. Όμως την ώρα τούτη το «ορθοστάδην» παραμερίζεται, όχι μόνο για να χαιρετίσουμε θεοπρεπώς το Πανάγιο Πνεύμα, «δι’ ου Πατήρ γνωρίζεται και Υιός δοξάζεται, και παρά πάντων γινώσκεται μία δύναμις, μία σύνταξις, μία προσκύνησις τής Αγίας Τριάδος», μα και για να πούμε κατά πως ταιριάζει σε παραστρατημένους, όπως είμαστε όλοι μας, χωρίς εξαίρεση, το «ημάρτομεν!», και να ζητήσουμε το έλεος του Θεού, την άφεση, την κάθαρση, τη συγγνώμη.Τη γονυκλισία την ονομάζει ο λαός μας και «μετάνοια». Γιατί η στάση του μετανοούντος είναι το «κλίνειν τα γόνατα». Κάτω τα γόνατα, κάτω και το πρόσωπο.σημαίνει απλούστατα: «Θεέ μου, βρίσκομαι κάτω. Είμαι πεσμένος. Έχω καταντήσει “γη και σποδός”. Σήκωσέ με. Ανάστησέ με. Σώσε με!…». Έτσι, σήμερα που ήρθε στον κόσμο ο Παράκλητος, το Πνεύμα της Αληθείας το «καθαίρον(που καθαρίζει) τα πταίσματα», καλούμαστε να πάρουμε στάση (όχι μόνο σώματος, μα και ζωής!) μετανοούντος:«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεη­θώμεν».Στην Κρήτη λένε οι παλαιότεροι: «Και στην κορυφή του βουνού να βρεθείς τούτη την ημέρα ολομόναχος, θα πρέπει να γονατίσεις και να κάμεις το σταυρό σου». Και κρύβουν τα λόγια τούτα την αίσθηση της πραγματικής μετοχής στη ζωή του Ενός Σώματος της Εκκλησίας, ανεξάρτητα από εξωτερικές συνθήκες. Την αίσθηση της εν Θεώ τω εν Τριάδι οργανικής ενότητας των πιστών, όπου κι αν οι συγκυρίες της ζωής τους θέλουν να βρίσκονται… Και γονατίζει ο πιστός όπου κι αν είναι: Στην εκκλησιά του· στο σπίτι του ή στο νοσοκομείο, αν είναι άρρωστος·· στο πλοίο του, αν θαλασσοπορεί· στο βουνό στον κάμπο· στη στάνη· στο δάσος· στην ξενιτιά· στο κάτεργο· στη φυλακή… Όπου βρίσκεται!«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεη­θώμεν».Η πρώτη Ευχή της Γονυκλισίας απευθύνεται στον «Άχραντο, αμίαντο, άναρχο, αόρατο, ακατάληπτο, ανεξιχνίαστο, αναλλοίωτο, ανυπέρβλητο, αμέτρητο, ανεξίκακο Κύριο», τον «Πατέρα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» και Τον παρακαλεί, με μόνο συνήγορό μας τη δική Του «συμπάθεια», να μας δεχθεί καθώς προσπέφτουμε ενώπιον Του μετανοημένοι και φωνάζοντας το «ημάρτομεν!». Του θυμίζει πως από τη μήτρα της μητέρας μας ήδη, Αυτόν μονάχα είχαμε για Θεό μας, αλλά, επειδή τη ζωή μας τη χαραμίσαμε στη ματαιότητα, μείναμε γυμνοί από τη βοήθειά Του και δεν έχουμε λόγια για ν’ απολογηθούμε. Όμως παίρνουμε Θάρρος από τους οικτιρμούς Του και κράζουμε: «Αμαρτίας νεότητος ημών και αγνοίας μη μνησθής, και εκ των κρυφίων ημών καθάρισον ημάς».(Μη θυμηθείς τις αμαρτίες που κάναμε στα νιάτα μας, όταν είχαμε άγνοια των εντολών Σου, και από τα κρυφά και ανομολόγητα κρίματα της καρδιάς μας καθάρισέ μας). Του ζητά, πριν βρεθούμε πίσω στο χώμα, σ’ Αυτόν να μας αξιώσει να επιστρέψουμε! Να ζυγομετρήσει τις αμαρτίες μας με τους οικτιρμούς Του και ν’ αντιπαραθέσει την άβυσσο των οικτιρμών και του ελέους Του στο πλήθος των πλημμελημάτων μας! Να μας ρύσει, να μας γλυτώσει από την αβάσταχτη τυραννία του διαβόλου! Ν’ ασφαλίσει τη ζωή μας μέσα στους άγιους και ιερούς Του νόμους και να μας συνάξει όλους στη Βασιλεία Του. Και καταλήγει ικετευτικά: «Δος συγγνώμη σε όσους ελπίζουν σε Σένα… καθάρισέ μας με την ενέργεια του Αγίου Σου Πνεύματος».Πρόκειται για προσευχή «αντρίκια»! Εξομολογητική, χωρίς προσπάθειες άσκοπης δικαιολογίας ή αποποιήσεως ευθυνών. «Ημάρτομεν!» «Αμαρτίας νεότητος ημών και αγνοίας μη μνησθής!» «Εκ των κρύφιων ημών καθάρισον ημάς!» «Δος συγγνώμην τοις ελπίζουσιν επί Σε!» Δεν είναι λόγια αυτά! Είναι βέλη που σαϊτεύουν την πατρική καρδιά του Ανεξίκακου και Πολυέλεου και Φιλάνθρωπου Θεού!…«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».Η δεύτερη Ευχή απευθύνεται στο Κύριο ημών Ιησού Χριστό, το «απαύγασμα του Πατρός»( που πηγάζει από τον πατέρα), τον «της ουσίας και της φύσεως Αυτού απαράλλακτον και αμετακίνητον χαρακτήρα», την «πηγή της σωτηρίας και της χάριτος» και Του ζητά να μας ανοίξει Αυτός, ο «διδούς ευχήν τω εύχομένω»(αυτός που δίνει προσευχή στον προσευχόμενο), τα αμαρτωλά μας χείλη και να μας διδάξει «πώς δει και υπέρ ων χρή προσεύχεσθαι» – ρεαλιστική παραδοχή πως χωρίς Αυτόν, ούτε να Τον ζητήσουμε μπορούμε, ούτε να Του ζητήσουμε τα συμφέροντα ξέρουμε. Κι αφού Του δηλώσει με ταπείνωση πως περιμένουμε η ευσπλαχνία Του να νικήσει το άμετρο πλήθος των αμαρτιών μας. Του λέει πως με φόβο θείο στεκόμαστε μπροστά Του, έχοντας ρίξει την απελπισία της ψυχής μας μέσα στου ελέους Του το πέλαγος, και Του ζητάει για λογαριασμό μας: «Κυβέρνησε μου την ζωήν… και γνώρισέ μου το δρόμο που θα πορευτώ». «Το Πνεύμα της Σοφίας Σου, χάρισε στη σκέψη μου. Πνεύμα συνέσεως δώρισε στην «αφροσύνη» μου. Τα έργα μου ας τα κατευθύνει πνεύμα θεοφοβίας. Πνεύμα ευθές και ηγεμονικό μη μου στερήσεις, για ν’ αξιωθώ, με του Αγίου Πνεύματος την καθοδήγηση, να εργάζομαι τις εντολές Σου και πάντοτε να νιώθω την παρουσία Σου». Και κορυφώνει: «Την Σην ικετεύω αγα­θότητα. Όσα ηυξάμην απόδος μοι εις σωτηρίαν»(την καλοσύνη Σου ικετεύω: Όσα σχετικά με τη σωτηρία μου Σου ζήτησα προσευχόμενος, χάρισέ μου), για να Του υπογραμμίσει πιο κάτω πως Αυτός είναι η μοναδική μας ελπίδα, παρά τις αμαρτίες μας: «Σε Σένα μόνο αμαρτάνουμε, αλλά και Σένα μόνο λατρεύουμε. Δεν ξέρουμε να προσκυνούμε άλλο Θεό, ούτε να υψώνουμε ικετευτικά τα χέρια μας σε κάποιο άλλο Θεό ». Κι αυτός ο τονισμός ότι Αυτός είναι ο μοναδικός μας Θεός, το μοναδικό μας, δηλαδή, και έσχατο καταφύγιο, θέλει -αν μπορούμε να το πούμε έτσι (χωρίς, πάντως, άσεβη διάθεση)- να κινήσει το φιλότιμο του Θεανθρώπου να μας δώσει χέρι βοηθείας, να μας χαρίσει την άφεση και τα προς σωτηρία αιτήματα, δεχόμενος τη γονυκλισία και την προσευχή μας, «ως θυμίαμα δεκτό, αναλαμβανόμενο ενώπιον της υπεράγαθης Βασιλείας Του».Είναι και τούτη η ευχή μια προσευχή τολμηρή. «Σοι μόνω αμαρτάνομεν, αλλά και Σοι μόνω λατρεύομεν». Δεν ξέρουμε να προσκυνούμε ξένο θεό, ούτε να υψώνουμε χέρια ικετευτικά σ’ άλλο θεό έξω από Σένα! Ομολογία πτώσεως, φθοράς, εξαχρειώσεως, έσχατου κινδύνου! Αλλά ταυτόχρονα και ομολογία πίστεως, θεοφοβίας, ζωντανής ελπίδας σ’ Αυτόν που είναι «η ελπίς πάντων των περά­των της γης» (Ψαλμ. 64: 6), και αγάπης λατρευτικής γι’ Αυτόν που «πρώτος ηγάπησεν ημάς» (Α’ Ίωάν. 4: 19). Προσευχή δίχως φαρισαϊσμούς και υποκρισίες. Σωστό ξέσπασμα αληθινά ορθόδοξης καρδιάς!…«Έτι και έτι κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».Ακολουθεί η τρίτη Ευχή, που απευθύνεται κι αύτη στο δεύτερο Πρόσωπο της Υπερουσίου Τριάδος, που είναι «η πηγή που πάντοτε και ασταμάτητα αναβλύζει ζωή και φως, η δημιουργική Δύναμη που είναι αιώνια όπως ο Πατέρας, Εσύ που εκπλήρωσες κατά τον καλύτερο τρόπο, πανέμορφα, ό,τι χρειαζόταν για τη σωτηρία των ανθρώπων», Ιησούς Χριστός, που έλυσε τους άλυτους δεσμούς του θανάτου και έσπασε του άδη τα κλειδιά και καταπάτησε τα πλήθη των πονηρών πνευμάτων, και πρόσφερε τον Εαυτό Του για χατίρι μας «άμωμον ιερείον»(αψεγάδιαστη θυσία) και θυσία άχραντη, και με θεόσοφο δόλωμα αγκίστρωσε τον «αρχέκακο και βύθιο δράκοντα» και τον δέσμευσε για πάντα, και τον κατέστησε αδύναμο κι ανίσχυρο, να περιμένει το «πυρ το άσβεστο» (Μάρκ. 9: 45) και το «σκότος το εξώτερο» (Ματθ. 25: 30). Απευθύνεται στον Υιό που είναι «η μεγαλώνυμος Σοφία του Πατρός», «αΐδιον φως εξ αϊδίου φωτός. Ήλιος δικαιοσύνης» και Τον καθικετεύει:. Συ που μας αξίωσες να φτάσουμε σ’ αυτή τη μεγάλη ήμερα της Πεντηκοστής, δέξου ακόμα μια ικεσία μας. Όχι για μας τους ίδιους τούτη τη φορά, μα γι’ αυτούς που έφυγαν πριν από μας. Για τους κεκοιμημένους συγγενείς μας κατά σάρκα και όλους τους «οικείους της πίστεως». Συ που και κατ’ αυτή τήν «παντέλεια» και «σωτηριώδη» εορτή μας αξίωσες να δέχεσαι «ιλασμούς ικεσίους» γι’ αυτούς που βρίσκονται στον Αδη, δίνοντας μας μεγάλες ελπίδες, άκουσε τη φωνή μας που αξιοσυμπάθητα Σου απευθύνουμε: «Ανάπαυσον τας ψυχάς των δούλων Σου των προκεκοιμημένων», εκεί που υπάρχει, το φως κ’ η δροσιά κ’ η αναψυχή, εκεί που δεν υπάρχει πόνος, λύπη ή στεναγμός. Ανάπαυσε τα πνεύματά τους με τους δικαίους, γιατί αυτοί που βρίσκονται στον Άδη δεν μπορούν να Σου ζητήσουν συγγνώμη, αλλά μονάχα εμείς που ζούμε Σε ευλογούμε και Σε ικετεύουμε και τις εξιλαστήριες ευχές και ιερουργίες Σου προσφέρουμε για τις ψυχές τους!Κι επισυνάπτεται σ’ αυτή και δεύτερη Ευχή υπέρ των τεθνεώτων, των νεκρών, απευθυνόμενη σ’ Αυτόν που είναι «της αναστάσεως ημών Αρχηγός και των βεβιωμένων(όσων πράξαμε) αδέκαστος και φιλάνθρωπος Κριτής και της μισθαποδοσίας Δεσπότης και Κύριος», ικετεύοντας Τον: «Ανάπαυσον πάντας, τους πατέρας εκάστου και μητέρας και αδελφούς και αδελφάς και τέκνα, και ει τι άλλον ομογενές και ομόφυλον, και πάσας τας προαναπαυσαμένας ψυχάς επ’ ελπίδι αναστάσεως, ζωής αιωνίου, και κατάταξον τα πνεύματα αυτών και τα ονόματα εν βίβλω ζωής», στην αγκαλιά του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, στη Χώρα των Ζώντων, στη Βασιλεία των ουρανών, στον Παράδεισο. Και ανάστησε και τα σώματα όλων μας κατά την αγία ήμερα της επαγγελίας Σου. Γιατί είναι αλήθεια πως δεν υπάρχει θάνατος για τους δούλους του Θεού, μα φεύγουν απ’ το σώμα κι έρχονται σε Σένα, τον Κύριο. Φεύγουν από τα λυπηρά κι έρχονται «στα καλύτερα και τα πιο ευχάριστα», σε Σένα, που είσαι η ανάπαυση και η χαρά!Ζητά γι’ άλλη μια φορά συγχώρηση αμαρτημάτων για όλους, ζώντες και κεκοιμημένους, από τον μόνο Αναμάρτητο: «Δος μας συγγνώμη, άφεση και συγχώρηση για τα παραπτώματά μας, τα θεληματικά και τα αθέλητα, αυτά που κάναμε ξέροντας πως είναι κρίματα, και αυτά που κάναμε έχοντας άγνοια, τα φανερά, τα κρυφά, όσα διαπράξαμε με έργα, με το λογισμό μας και με λόγια, κάθε συναναστροφή και σε κάθε κίνησή μας… » και καταλήγει: «Και στους μεν αποβιώσαντες δώρισε ελευθερία και άνεση δώρισε, και εμάς που είμαστε εδώ ευλόγησε, χαρίζοντας μας το τέλος της ζωής μας καλό και ειρηνικό».Λέει κάποιος Άγιος πως τίποτε δεν συγκινεί τόσο το Θεό, όσο η προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων. Επειδή «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια», οι προαπελθόντες δεν έχουν πια τη δυνατότητα να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Έτσι, μοναδική φωνή γι’ αυτούς είναι η φωνή μας! Μοναδική ικεσία τους η δική μας ικεσία! Μοναδική προσευχή τους η προσευχή μας! Για το λόγο αυτό , αυτή η τρίτη Ευχή της Γονυκλισίας έχει ξεχωριστή βαρύτητα και σημασία! Είναι προσευχή αγάπης και ελεημοσύνης και φιλαδελφίας και ευγνωμοσύνης, για πρόσωπα που βρίσκονται πια στα χέρια του Θεού!«Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα…»Τί να προσθέσει κανείς στην τριπλή αυτή γονυκλινή ευχή της Εκκλησίας; Τί επί πλέον να ζητήσει από το Θεό; Μονάχα έναν ύμνο εκκλησιαστικό που είναι ιερή υπόσχεση με την ευκαιρία της Πεντηκοστής, ύμνο του Εσπερινού της παραμονής, διαλέγω σαν επίλογο καί επιστέγασμα των ταπεινών τούτων γραμμών:«Εν ταις αυλαίς Σου υμνήσω Σε τον Σωτήρα του κόσμου, και κλίνας γόνυ προσκυνήσω Σου την αήττητον δύναμιν, έν εσπέρα και πρωί και μεσημβρία, και εν παντί καιρώ ευλογήσω Σε, Κύριε»! Που θέλει να πει: «Στις εκκλησίες Σου μέσα θα Σε υμνήσω, τον Σωτήρα του κόσμου, και θα γονατίσω να προσκυνήσω την αήττητη δύναμή Σου, και βράδυ, και πρωί, και μεσημέρι, και κάθε ώρα και στιγμή θα Σε ευλογήσω, Κύριε».(Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ, «Οσμή ζωής», εκδ. Άθως)
>
>

To Πάσχα του Μεχμέτ Μπέη (ή ο κρυφός Χριστιανός). Μία συγκλονιστική ιστορία

Μία συγκλονιστική ιστορία από το Αναγνωστικό της Στ Δημοτικού του 1947
Είναι τρείς η ώρα μετά τα μεσάνυχτα και σπάνιοι οι διαβάτες στο δρόμο. Είναι οι τελευταίοι που γυρίζουν από την πρώτη Ανάσταση και πηγαίνουν βιαστικοί στα σπίτια τους. Σε λίγο τίποτε πια δεν ακούεται και νεκρική σιγή βασιλεύει σ’ όλη την τούρκικη συνοικία του Ηρακλείου. Ξαφνικά, ανοίγει αθόρυβα η αυλόπορτα ενός μεγάλου σπιτιού και προβάλλει ανθρώπινο κεφάλι. Γυρίζει δεξιά και αριστερά και παρατηρεί με προσοχή μέσα στα σκοτάδι. Τραβιέται μέσα και πάλι ξαναφαίνεται και κοιτάζει με προσοχή. -Ελάτε, δεν είναι κανένας, ακούεται χαμηλή φωνή.Τρείς σκιές, η μια μεγάλη και οι δύο μικρότερες, βγήκανε στο δρόμο.-Πάμε γρήγορα, ψιθύρισε ο ψηλός άντρας πάμε γρήγορα, γιατί αργήσαμε και θα μας περιμένει. Σκέπασε το πρόσωπο με το μαντήλι σου, Εσμέ! Ρεσίτ, δός μου το χέρι σου! Περπατούσανε κι οι τρείς σιωπηλοί στο σκοτάδι. Μόλις όμως έστριψαν το στενό σοκάκι, βρήκανε μια γριά, που κρατούσε στο χέρι της αναμμένη λαμπάδα. Περπατούσε με κόπο, γιατί ήταν πολύ γριά. Και φρόντιζε με το αδειανό χέρι να προφυλάξει τη λαμπάδα της από τον αέρα, για να φέρει στο σπίτι το φώς της Αναστάσεως, που πήρε από την εκκλησιά. Όταν είδαν το φώς της λαμπάδας οι τρείς νυχτερινοί διαβάτες, γύρισαν αλλού το κεφάλι τους, για να μην γνωριστούν. Του κάκου όμως. Η γριά σήκωσε τη λαμπάδα της και τους φώτισε. -Πολλά τα έτη σας, Μεχμέτ Μπέη! είπε η γριά. -Καλημέρα, κυρά, αποκρίθηκε εκείνος, και του χρόνου! Και τράβηξε το δρόμο του. Η γριά τους κοίταξε από κοντά, ώσπου τους έχασε από τα μάτια της. «Περίεργο πράγμα!» είπε με το νου της. «Που να πάνε τέτοια ώρα ο Μεχμέτ μπέης με τη χανούμισα και το γιό του; Χριστέ μου, δεν κάνεις το θάμα σου να γλιτώσουν οι Χριστιανοί από έναν Τούρκο;» Βυθισμένη στο σκοτάδι ήταν και η εκκλησία του Αγίου Μηνά. Εδώ και λίγη ώρα, χιλιάδες κεριών τη φώτιζαν χιλιάδες Χριστιανών στην αυλή της έψαλλαν χαρμόσυνα το «Χριστός Ανέστη». Τώρα έμεινε μόνο το άρωμα του λιβανιού και των κεριών. Και μόνο το καντήλι, που έκαιε μπροστά στην ασημένια εικόνα της Παναγίας, θαμπόφεγγε. Παντού βασίλευε απόλυτη σιγή. Δύο χτύποι ακούστηκαν στην εξώθυρα. Από ένα στασίδι σηκώνεται κάποιος και τρέχει ν’ ανοίξει ήταν ο παπάς του Αγίου Μηνά. Οι τρείς νυχτερινοί διαβάτες μπαίνουν αθόρυβα στην εκκλησία και φιλούν το χέρι του παπά. Σφαλίζουν καλά την πόρτα, προχωρούν ευλαβικά στο εικονοστάσι, γονατίζουν και κάνουν το σταυρό τους. Ο παπα-Γρηγόρης μπαίνει από τη δεξιά πόρτα στο ιερό, ανοίγει την Ωραία Πύλη και λέει στο μικρότερο από τους τρείς: -Έλα, παιδί μου, να με βοηθήσεις! Και του δίνει μια μικρή λαμπάδα, που την άναψε από το ακοίμητο φώς, που είναι πάνω στην Άγια Τράπεζα. Ο παπα-Γρηγόρης φόρεσε το χρυσοκέντητο πετραχήλι του, πήρε με βαθύ σεβασμό το Δισκοπότηρο και πλησίασε στην Ωραία Πύλη. Μπροστά του στέκεται το συμπαθητικό τουρκόπαιδο, ωχρό, συγκινημένο, με τη λαμπάδα στο χέρι. -Πλησιάστε, είπε ο παπάς στους άλλους δύο. Πρώτα πλησίασε η γυναίκα, τριάντα έως τριανταπέντε χρονών. Ήταν ωχρή και βαθιά συγκινημένη. Τη στιγμή που ανέβαινε τα σκαλοπάτια του ιερού, χρειάστηκε να την υποστηρίξει ο Μεχμέτ μπέης, για να μην πέσει. Τα μεγάλα μαύρα μάτια της ήταν δακρυσμένα. -«Μεταλαμβάνει η δούλη του Θεού Μαρία, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», είπε ο παπάς μ’ επισημότητα και της έδωσε την Άγια Μετάληψη. Δύο μεγάλα δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπο την σεμνής εκείνης γυναίκας κι ακούστηκε να ψιθυρίζει: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου». Πήρε έπειτα η γυναίκα τη λαμπάδα στο χέρι τη κα πλησίασε το παιδί. -«Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού Νικόλαος». επανάλαβε ο παπάς, κοιτάζοντας στοργικά το συμπαθητικό παιδί. Τώρα ήρθε η σειρά του Μεχμέτ. Ανεβαίνει με θάρρος και πλησιάζει τον παπά. Το φώς της λαμπάδας τρέμει, γιατί τρέμουνε και τα χέρια της Μαρίας. -«Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού Εμμανουήλ, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», λέει για τρίτη φορά ο παπάς, δακρύζοντας τώρα κι αυτός. -Αμήν. Είπε με βαθιά φωνή ο μυστικό Χριστιανός. Σε λίγα λεπτά οι τρείς σκιές χάνονται και πάλι στους σκοτεινούς δρόμους του Ηρακλείου και βιαστικά γυρίζουν στο σπίτι τους. Αυτή τη φορά δε βρέθηκε καμιά γριά στο δρόμο να τους γνωρίσει με το φώς της λαμπάδας και να ξαναπεί: -Θεέ μου, δεν κάνεις το θάμα σου, για να σωθούν από έναν κακό Τούρκο οι Χριστιανοί; Μόνο ο παπα-Γρηγόρης ήξερε, ότι ο Μεχμέτ μπέης ήτανε Χριστιανός, πιο πολύ πιστός από πολλούς, που λέγονται μονάχα Χριστιανοί.
>
.

Η Ιερά Μονή του Σινά υπό την προστασία της ΕΕ

Η θέα σου κόβει την ανάσα. Ιδίως τη στιγμή που ο ήλιος ξεπροβάλλει για την πιο εντυπωσιακή ανατολή του κόσμου. Σε περίπου 2.300 μέτρα στην Αγία Κορυφή, στο όρος Χωρήβ στο Σινά, όπου ο Μωυσής έλαβε τις Δέκα Εντολές, η αίσθηση ότι αγγίζεις τον ουρανό μαζί με την καινούργια μέρα του Θεού κάνει πάνω από 100.000 ανθρώπους, κάθε χρόνο, να θέλουν να ζήσουν αυτή τη μαγική στιγμή. Από πάνω φαίνεται σαν σπιρτόκουτο η Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης, μέσα στα τείχη που έκτισε ο Ιουστινιανός τον 6ο αιώνα και από το 2004 αποτελεί παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO, ενώ για πρώτη φορά, με αναπτυξιακά έργα, έθεσε υπό την προστασία της και η Ευρωπαϊκή Ένωση.Η ανάβαση, πολύ δύσκολη, ξεκινά από τη Μονή στις τεσσεράμισι τα ξημερώματα, με φακούς και διαρκεί τουλάχιστον δύο ώρες. Αλλά, όλοι πιστεύουν ότι αξίζει τον κόπο. Το ίδιο πίστεψε και η ΕΕ, που με μία γερή χρηματοδότηση, αποφάσισε να εντάξει στα αναπτυξιακά προγράμματά της και τον μοναδικό αυτό τόπο της Χριστιανοσύνης. Από εδώ και στο εξής οι αναβάτες θα βρίσκουν να τους περιμένει ένας φιλόξενος χώρος για να προσκυνήσουν ή να ξαποστάσουν. Τα ερείπια, η αίσθηση της εγκατάλειψης, η έλλειψη στοιχειώδους υποδομής στο χώρο για την «πολιτισμένη» και ασφαλή διέλευση χιλιάδων ανθρώπων είναι πλέον παρελθόν. Αναστηλωμένη η παλιά Βασιλική, το μικρό τζαμί και το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδος, αλλά και τουαλέτες, καθώς επίσης και τοιχάκια ή κάγκελα στον περιβάλλοντα χώρο και στα επικίνδυνα σημεία του μονοπατιού, δίνουν νέα διάσταση στο ιερό βουνό του Χωρήβ.Το έργο «Αναστήλωση και προστασία των μνημείων και του περιβάλλοντα χώρου της Αγίας Αικατερίνης και της Αγίας Κορυφής», παραδόθηκε πριν λίγες ημέρες μετά από 44 μήνες σκληρής δουλειάς. Ήταν το 2007 όταν η Μονή του Σινά επιλέχθηκε, ανάμεσα σε 860 προτάσεις που υποβλήθηκαν, στον διαγωνισμό που προκήρυξε η ΕΕ διαθέτοντας 22 εκατομμύρια ευρώ για αναπτυξιακά έργα στη Χερσόνησο του Ν. Σινά.Η Αγ. Αικατερίνη είναι το μοναδικό ελληνορθόδοξο μοναστικό κέντρο με αδιάκοπη πνευματική ζωή 17 αιώνων. Η ασκητική ζωή, στο κέντρο της ερήμου, άρχισε από το τέλος του 3ου αιώνα, διατηρώντας ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, κυρίως από την εποχή του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, που την οχύρωσε με τείχη και την έθεσε υπό την προστασία του, διαφυλάσσοντάς την από βανδαλισμούς, όπως αργότερα και ο Μωάμεθ, οι Άραβες καλίφες, οι Τούρκοι σουλτάνοι, αλλά και ο Ναπολέων. Σε όλη την μακρόχρονη ιστορία της διατηρήθηκε ως ένας ιερός τόπος με πολύτιμη θρησκευτική και πολιτιστική κληρονομιά.Πάνω από 2.000 πολύτιμες βυζαντινές εικόνες συγκροτούν τη σημαντικότερη πινακοθήκη του ορθόδοξου κόσμου, περισσότερα από 4.500 χειρόγραφα σε πολλές γλώσσες, μία σημαντική συλλογή παπύρων και παλιών εντύπων συνθέτουν μία από τις σπουδαιότερες βιβλιοθήκες του κόσμου, ενώ ένα πλούσιο αρχείο εγγράφων και επιστολών, από εκκλησιαστικούς και κοσμικούς άρχοντες όλων των εποχών, την καθιστούν μοναδική πηγή ιστορικών στοιχείων.Με το 1,5 εκατομμύριο ευρώ που διατέθηκε (95% της ΕΕ και 5% της Μονής) μέσα σε μια 4ετία έγιναν πολλά πράγματα, που έχριζαν παρέμβασης εδώ και χρόνια στον περιβάλλοντα χώρο της Μονής. Εκτός από την Αγία Κορυφή αναστηλώθηκαν τα Ιουστιάνεια τείχη, καθώς επίσης και τα τείχη των κήπων του μοναστηριού, ανακατασκευάστηκαν οι αρχαίες δεξαμενές νερού, μαζί μ’ ένα εξωτερικό παλαιό κτιριακό συγκρότημα της Μονής, το οποίο μετατράπηκε σε έδρα της Ελληνικής Αρχαιολογικής Αποστολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά και χώρο φύλαξης των ευρημάτων των ανασκαφών που διεξάγει εκεί κάθε χρόνο.Παράλληλα, εκπαιδεύτηκαν 25 Βεδουίνοι- που ανέκαθεν συμβίωναν με το μοναστήρι- για την συντήρηση των πέτρινων μνημείων, ενώ αγοράστηκε και ο κατάλληλος εξοπλισμός μηχανημάτων για οποιεσδήποτε μελλοντικές παρεμβάσεις.Σημαντικό κεφάλαιο του έργου, είναι ένα master plan που επιμελήθηκε ο επιστημονικός σύμβουλος του έργου καθηγητής Αρχιτεκτονικής του πανεπιστημίου Πατρών, Πέτρος Κουφόπουλος, για την μελλοντική συστηματική ανάπλαση της κοιλάδας του Σινά, με υποδομές για τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στο μοναστικό βίο, την πολιτιστική κληρονομιά και την προσκυνηματική κίνηση που είναι μεγάλη τα τελευταία χρόνια.Οι αναστηλώσεις στην Αγία Κορυφή, όμως, ήταν το μεγάλο στοίχημα, αν σκεφτεί κανείς τις δυσκολίες κατασκευής χωρίς μηχανήματα και μεταφοράς των υλικών σε έναν τόπο τόσο δύσβατο που έγιναν ως ένα σημείο με καμήλες και από εκεί και επάνω μόνο με γαϊδουράκια.Η παρουσίαση του έργου πραγματοποιήθηκε στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης με μία μεγάλη εκδήλωση απ’ όλους τους συντελεστές -τον πατέρα Ιωάννη Μεταξά, επικεφαλής του έργου εκ μέρους της Μονής και την ελληνική εταιρεία συμβούλων, Lamans, που είχε αναλάβει την διαχείριση του έργου- παρουσία του Αρχιεπισκόπου Δαμιανού, των τοπικών αρχών, του εκπροσώπου της αιγυπτιακής κυβέρνησης, πρέσβη Γκαμάλ Μπαγιούμι και της Αρχαιολογικής υπηρεσίας, Τάρεκ Ναγκάρ, του κυβερνήτη του Ν. Σινά, Μοχάμεντ Σούσα, αλλά και του εκπροσώπου της Ε.Ε. Αντονίνο Κρέα.Περήφανοι και ικανοποιημένοι για το αποτέλεσμα, δήλωσαν όλοι και ιδιαίτερα ο αρχιεπίσκοπος, ο οποίος εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς την αιγυπτιακή κυβέρνηση και την Ε.Ε για την επιτυχή κατάληξη ενός τόσο φιλόδοξου έργου, επισημαίνοντας ότι «η Μονή πάντα, από την ίδρυσή της, υπήρξε ένα κέντρο συνάντησης και ειρηνικής συνύπαρξης λαών, πολιτισμών και θρησκειών».«Το Σινά είναι επένδυση για τον πολιτισμό και την Αίγυπτο, γι’ αυτό και η ανάπτυξη εδώ είναι πρωτίστης σημασίας», είπε ο κ. Μπαγιούμι, τονίζοντας ότι η παρουσία του στην εκδήλωση «δείχνει ότι μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών υπάρχει αλληλοκατανόηση και σεβασμός, όπως αποδεικνύεται κι από την αιωνόβια συμβίωση της Μονής με την Αίγυπτο, καθώς και ότι όλες οι θρησκείες μπορούν να συμβιώσουν ειρηνικά».«Για πρώτη φορά στην ιστορία η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδότησε έργα στην περιοχή του Νότιου Σινά χάρη στη Μονή, η οποία, λόγω της σπουδαιότητάς της, προσελκύει τουρίστες απ’ όλο τον κόσμο που συμβάλλουν στην ευημερία των Βεδουίνων κατοίκων», είπε ο κυβερνήτης, κ. Σούσα.Την ικανοποίησή του εξέφρασε και ο εκπρόσωπος της ΕΕ κ. Κρέα. «Είμαστε όλοι περήφανοι και λέμε «μαμπούκ», συγχαρητήρια, στους συντελεστές και τον Αιγυπτιακό λαό», είπε προσθέτοντας ότι το έργο αυτό χρειάζεται και συνέχεια για καλύτερα αποτελέσματα.«Από αυτό το έργο επωφελούνται όλοι, η Μονή, οι ντόπιοι και οι επισκέπτες που είναι 400.000 ετησίως», είπε ο αρχιεπίσκοπος κλείνοντας την εκδήλωση, και διαβεβαίωσε ότι πλέον «υπάρχει ασφάλεια, οι προσκυνητές μπορούν να έρχονται στο μοναστήρι χωρίς φόβο για να δουν ένα αναλλοίωτο συμπυκνωμένο κομμάτι του βυζαντινού Ελληνισμού».
>
>

Τρισδιάστατες προσκυνηματικές περιηγήσεις στους Άγιους Τόπους.

(Χρησιμοποιήστε το ποντίκι σας για να μετακινηθείτε προς κάθε κατεύθυνση)

Πανόραμα 1: Ἅγιος Σάββας	Πανόραμα 2: Παναγία Σεϊδανάγια
Πανόραμα 3: Πανάγιος Τάφος	Πανόραμα 4: Γολγοθᾶς
Πανόραμα 5: Ναὸς Ἀναστάσεως	Πανόραμα 6: Ἅγιος Σάββας (Καθολικὸς ναὸς)
Πανόραμα 7: Βηθλεέμ	Πανόραμα 8: Ιερά Μονή του Τιμίου Σταυρού
Πανόραμα 9: Το καθολικόν της Ιεράς Μονής του Τιμίου Σταυρού	Πανόραμα 10: Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους
Πανόραμα 11: Καθολικό Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου	Πανόραμα 12: Καθολικό Ιεράς Μονής Αββά Γερασίμου Ιορδανίτο

.
>
Το θαύμα στην εικόνα της Παναγιάς, στον Ι. ναό Αγ. Τριάδας Καλύμνου (φωτογραφίες και βίντεο)

Ανάστατη όλη η Κάλυμνος με το θαύμα στην εκκλησία της Αγ. Τριάδας Καλύμνου. Κατά τις μαρτυρίες γυναικών της ενορίας, στην εικόνα της Παναγίας του τέμπλου διαγράφηκε έντονα και καθαρά η εικόνα του Νυμφίου Χριστού. Το γεγονός έλαβε χώρα την Κυριακή της 3^ης/4/11, το βράδυ, όταν οι μυροφόρες της εκκλησίας είχαν τελειώσει την πρόβα των εγκωμίων. Τη θαυματουργή απεικόνιση της μορφής του Χριστού είδε πρώτη η ενορίτισσα κα. Κυριακή (Κούλα) Μουζουράκη-Φωτιάδη και έκπληκτη κάλεσε τις γυναίκες του χορού των μυροφόρων να την δουν. Η επιβεβαίωση από όλες τις γυναίκες εκείνη τη στιγμή ήταν απόλυτη. Αμέσως ειδοποίησαν το μητροπολίτη κ. Παΐσιο και τον εφημέριο της εκκλησίας, οι οποίοι προσήλθαν εσπευσμένα στην εκκλησία. Οπως δήλωσαν στα ΜΜΕ, είδαν το θαύμα με τα ίδιά τους τα μάτια. Την επομένη η είδηση μεταδόθηκε αστραπιαία σε όλη την Κάλυμνο, τοπικές ηλεκτρονικές σελίδες το πολλαπλασίασαν και άρχισε να συρρέει κόσμος στην ορεινή εκκλησία της Αγίας Τριάδας για να δει το θαύμα και να προσκυνήσει την εικόνα. Η προσέλευση του κόσμου ήταν συνεχής και αδιάκοπη επί τριήμερο, από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Εννοείται ότι μια τέτοια αναστάτωση δε θα άφηνε αδιάφορα τα αθηναϊκά τηλεοπτικά κανάλια και εφημερίδες των Αθηνών. Τοπικά, το γεγονός αυτό δεν είναι μόνο θρησκευτικό-μεταφυσικό, αλλά προσέλαβε διαστάσεις πρωτοφανούς κοινωνικού φαινομένου. Το προσκύνημα συνεχίζεται και προβλέπεται ότι θα συνεχιστεί τουλάχιστον στο διάστημα των ημερών της Μ. Εβδομάδας. Καθημερινά άνδρες και, περισσότερο, γυναίκες κάθε ηλικίας, καθώς και μαθητές δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου σπεύδουν να προσκυνήσουν τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Η ΑΡΓΩ ρώτησε πολλούς προσκυνητές της εικόνας, όλων αυτών των ημερών, και οι εντυπώσεις στην πλειοψηφία τους ήταν επιβεβαιωτικές του θαύματος. Όμως διαπιστώθηκαν από τους προσκυνητές δύο εντυπωσιακές ιδιομορφίες του φαινομένου, από τη δεύτερη μέρα: Πρώτον, η εικόνα του Χριστού εμφανίζεται πιο πολύ τις βραδινές ώρες. Δεύτερο, δεν έχει σταθερή θέση, αλλά μετακινείται. Στην αρχή εμφανίστηκε κάτω από τα χέρια τις Παναγίας, αριστερά της – μερικοί λένε δεξιά της. Επίσης, πολλοί πιστοί μάς είπαν ότι είδαν τη όψη του Χριστού σε άλλα σημεία, ενώ καθηγητής φιλόλογος μας είπε ότι ο Χριστός εμφανίζεται διαδοχικά σε έξι σημαία της εικόνας της Παναγίας. Ενορίτες και ιερείς μάς έδειξαν φωτογραφίες στις οποίες απεικονίζεται ο Νυμφίος με το ακάνθινο στεφάνι και μας είπαν ότι η λήψη αυτών των φωτογραφιών έγινε την πρώτη μέρα της αποκαλύψεως του θαύματος – μιαν από αυτές τις εικόνες την κόλλησαν στο μαρμάρινο κολονάκι της εικόνας, αριστερά. Αλλοι πάλι μας επιδείκνυαν εκτυπωμένες φωτογραφίες ή φωτογραφίες στα κινητά τηλέφωνα ή σε ηλεκτρονικές φωτογραφικές μηχανές. Για το θαύμα στην εικόνα της Παναγίας εκδηλώθηκαν δύο αντιθετικές τάσεις στην Κάλυμνο. Αλλοι να βεβαιώνουν έκπληκτοι το θαύμα ότι το είδαν με τα ίδιά τους τα μάτια, και άλλοι αμφισβητούν το γεγονός. Θα πρέπει όμως να πούμε ότι στα θέματα πίστης ο ορθολογισμός δεν έχει χώρο να σταθεί. Η πιστεύεις ή δεν πιστεύεις. Κατά συνέπεια, μονοσήμαντο και απόλυτο ιδεολογικό-θρησκευτικό συμπέρασμα από το πρώτο τριήμερο του γεγονότος δεν μπορεί να βγει. Οι χριστιανοί με βαθιά πίστη, είδαν το θαύμα, οι επιφυλακτικοί, οι αμφισβητίες και οι «σκληροί» ορθολογιστές ζητούσαν πιο ισχυρές αποδείξεις. Όμως η συντριπτική πλειοψηφία των Καλυμνίων αποδέχτηκε το θαύμα ως αδιάψευστο και αντικειμενικό γεγονός.

.
>
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΞΥΛΟΥ ΜΕ ΣΥΡΡΟΗ ΠΙΣΤΩΝ

Στόν Ιερό Ναό Αγίου Κοσμά Αμαρουσίου συνεχίζεται για 5^η μέρα το ιερό Προσκύνημα του Τιμίου Ξύλου μετά την πάνδημο υποδοχή αυτού, πού πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Δευτέρα.Το μεγάλο αυτό κειμήλιο της Ορθοδοξίας, πλήρες θείας χάριτος, παρηγορεί το Λαό του Θεού αυτές τις δύσκολες μέρες. Πλήθη πιστών συνεχώς όλη την ημέρα επισκέπτονται και προσκυνούν με ευλάβεια το ξύλο πάνω στο οποίο παρέδωσε το πνεύμα του ο Θεάνθρωπος Κύριος.Την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, την 27 Μαρτίου, θά τελεσθεί πανηγυρική Θεία Λειτουργία από τον Μητροπολίτη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού κ.κ. Κύριλλο και έτσι θα κλείσει με δοξολογητικό τρόπο το μεγάλο για την Πρωτεύουσα θρησκευτικό αυτό γεγονός.Την Κυριακή στις 7 μ.μ. το Τίμιο Ξύλο και οι συνοδεύοντες αυτό μοναχοί της Ι. Μονής Παντοκράτορος Αγίου Όρους θα επιστρέψουν στο Μοναστήρι τους.
>
>

Το κάψιμο της Σολομωνικής του Χαλκιδικιώτη

(‘Επί τη βάσει των σημειώσεων του αειμνήστου Υμνογράφου Γέροντος Γερασίμου Μικραγιαννανίτου, τις όποιες έθεσαν ευγενώς στη διάθεση μου οι υποτακτικοί του). Σε κάποιο χωριό τής Χαλκιδικής, ένας οικογενειάρχης χριστιανός, συνεργείς του διαβόλου, εγκατέλειψε τον εκκλησιασμό και την μετοχή στην χάρι των μυστηρίων, και ακολούθως, από περιέργεια στην αρχή, ασχολήθηκε με τούς μάγους και την μαγεία, έως ότου κατάντησε και ό ίδιος μάγος αργότερα, ασχοληθείς συστηματικώς με την «Σολομωνική», τον ομώνυμο σατανοβιβλίο τής οποίας του έγινε σύμβουλος και αχώριστος φίλος. Παραχωρήσει Θεού και προς σωτηρία του, τον βρήκαν μεγάλες συμφορές. Ή ευλαβέστατη σύζυγος του δυσφορούσε και υπέφερε πολύ γι’ αυτήν του την επίδοση στην μαγεία• τον παρακαλούσε να μετανοήσει, να παύση ασχολούμενος με τα μάγια και να επιστρέψει στην χάρι του Χριστού- εκείνος όμως δεν την ήκουε. Τότε εκείνη του δήλωσε ότι οι κακοτυχίες και τα βάσανα, πού τούς βρήκαν, ήταν τιμωρία από τον Θεό• ότι αυτήν, ως πιστή χριστιανή, δεν μπορούσε πλέον να συζεί με έναν δαιμονολάτρη μάγο, και ότι ήταν διατεθειμένη να πάρει διαζύγιο….Αυτήν ή απειλή τον προβλημάτισε πολύ. Ήταν επιτυχημένος οικογενειάρχης, και τον ενδεχόμενο διαλύσεως τής οικογενείας και του διασυρμού του τον κατατρόμαξε. Τότε προσέτρεξαν συγγενείς και φίλοι για να αποσοβήσουν τον κακό τον συμβούλεψαν όμως, ότι θα έπρεπε να παύση οριστικώς ασχολούμενος με την μαγεία, και ότι ή γαλήνη στην οικογένεια και ή λύτρωσης του από την επήρεια του διαβόλου θα μπορούσε να συντελεσθεί με την εξομολόγηση του σε έμπειρο πνευματικό, στις οδηγίες του όποιου θα έπρεπε να υπακούσει- και ως τοιούτον υπέδειξαν τον παπά Σάββα της Μικράς Αγίας Αννης, ή φήμη του οποίου ήταν διαδεδομένη και στην Χαλκιδική. Ήκουσε τις προσευχές της εύλαβεστάτης συζύγου ό Θεός, και τον λυπήθηκε και τον φώτισε να δεχθή καλόγνωμα τις συμβουλές των φίλων. Έτσι αναχώρησε για τον Άγιονόρος και για την καλύβα του παπά- Σάββα. Τον δέχθηκε πατρικότατα εκείνος, και τον αποτέλεσμα προέκυψε θεοχαρίτωτο και σωτήριο• γιατί είλικρινεστάτη υπήρξε ή εν μετανοίας και συντριβή καρδίας εξομολόγησης του και ή εκζήτησης συγχωρήσεως και θείου ελέους. Παρά ταύτα ό σοφός και άγιος πνευματικός τον κράτησε επί μία εβδομάδα, προς περαιτέρω νουθεσία, οικοδομή και εμπέδωση στην νέα πνευματική κατάσταση και εν Χριστώ ζωή. Όταν ό πνευματικός έκρινε ότι ήταν πλέον καιρός να επανακάμψει στον κόσμο και την οικογένεια του, εκείνος ξέσπασε σε δάκρυα ευχαριστιών και ευγνωμοσύνης για την λύτρωσης του από τον κράτος του διαβόλου, για την συγχώρηση, για την πνευματική οικοδομή και για την επανένταξη του στην Εκκλησία και στον βασίλειο τής χάριτος του Χριστού. Κατ’ εκείνη τη στιγμή θυμήθηκε ότι είχε μεταφέρει προς επίδοση στον Γέροντα τον βιβλίο τής Σολομωνικής. Το έβγαλε από’ τον τουρβά του και έκανε να τον δώση, λέγοντας: «Πάρε το, Γέροντα• αυτό τον βιβλίο υπήρξε τον μέσον συνεργασίας μου με τον διάβολο και ή αιτία τής ψυχικής μου καταστροφής. Εδώ πρέπει να μείνει περιφρονημένο και άνενέργητο• κάνε το ότι θέλεις». Και ό πνευματικός: «Τί να τον κάνω αυτό τον βιβλίο, παιδί μου, στον καλύβι μου; Τώρα πού φεύγεις, κάψε το προσεκτικά σε κάποιο μέρος του δρόμου». Πήρε τον μονοπάτι ό Χαλκιδικιώτης και, όταν σε κάμποση απόσταση βρέθηκε στην «Σπηλιά» -τοποθεσία πού έτσι είναι γνωστή από τον αύτοκατασκεύαστο αρκετά μεγάλο βαθούλωμά της στην απότομη βραχοπλαγιά- κρίνοντας ότι ήταν κατάλληλο τον μέρος, έκανε υπακοή στην εντολή του πνευματικού, και στον κοίλο τής αγκάλης της άναψε φωτιά από φρύγανα και ξερόκλαδα και απόθεσε επάνω της τον σατανικό βιβλίο. Το είδε να λαμπαδιάζει, και καταχάρηκε ή ψυχή του, πού την είχε δέσμια στου διαβόλου την διάθεση και δράσι. Ανάδευσε μ’ ένα κλαδί τα αποκαΐδια και τη στάχτη, έκανε τον σταυρό του και ξαναπήρε τον μονοπάτι, δοξάζοντας τον Θεό και για τον από’ αυτό ξεφόρτωμά του. Λίγο παραπέρα συνάντησε τον πατέρα Ιλαρίωνα, υποτακτικό του πνευματικού, πού τον είχε στείλει για κάποια υπηρεσία στην Άγια Άννα. Τον ευχαρίστησε κι’ αυτόν για την αγάπη πού του έδειξε, την φιλοξενία και τις περιποιήσεις, και τον παρακάλεσε να ‘πει στον Γέροντα oτι, κατά την ύπόδειξί του, έκαψε στην Σπηλιά τον σατανικό βιβλίο. Αποχαιρέτισαν ό ένας τον άλλον και ό καθένας πήρε τον δρόμο του. Όταν όμως ό πατήρ Ιλαρίωνα έφθασε στην Σπηλιά, άκουσε σπάνιους θορύβους και ακολούθως δέχθηκε σφοδρό λιθοβολισμό. Φοβήθηκε πάρα πολύ, αλλά, κατανοήσας την αιτία του πράγματος, επικαλέσθηκε την βοήθεια του Θεού και έσπευσε να απομακρυνθεί τον ταχύτερο δυνατόν από’ εκεί. Περίτρομος διηγήθηκε τον συμβάν συνεπείς τής καύσεως του σατανικού βιβλίου. Οι λιθοβολισμοί αυτοί εξακολούθησαν να πραγματοποιούνται επίδοση’ αρκετό χρονικό διάστημα εναντίον των διερχομένων, ώστε να σκέπτονται οι μοναχοί πολύ, αναχώρησε έπρεπε να εξακολουθήσουν να χρησιμοποιούν τον μονοπάτι. Τούς ήταν όμως αδύνατο να ανοίξουν άλλο ή να κατασκευάσουν παράκαμψη σ’ εκείνο τον σημείο, λόγο τού βραχώδους και τελείως απόκρημνου του. Τότε έκαναν κοινή σύναξη οι Αγιαννανίτες και οι Μικραγιαννανίτες άσκηταί, και εξ ομοφώνου αποφάσεως προσκόμισαν τον Τίμιο Σταυρό και άγια λείψανα και αφού τέλεσαν αγιασμό και άγιασαν την Σπηλιά και τον πέριξ χώρο, έκτισαν ένα μικρό προσκυνητάρι και τοποθέτησαν την Ιερή εικόνα τής Παναγίας Θεοτόκου. Έτσι απελάθηκαν οι εμφωλεύοντας εκεί δαίμονες, πού, ώργισμένοι για την κατάκαυσι της βίβλου των, έξεδήλωναν κατ’ αυτόν τον τρόπο τον μίσος των κατά των διερχομένων. Έκτοτε και μέχρι σήμερον, όλοι σταθμεύουν για λίγο στην Σπηλιά, εν ευλαβείς προσκυνούν την εικόνα της Παναγίας, επικαλούνται την χάρι και την προστασία της, και άναμιμνήσκονται της άγιότητος και διακρίσεως τού αειμνήστου πνευματικού, της λυτρώσεως και σωτηρίας του Χαλκιδικιώτου χωρικού και της καύ¬σεως της δαιμονοσολομωνικής του.
>
>

Κύπρος – Παναγία του Κύκκου. Θαύματα

ΘΑΥΜΑΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΑΝΤΩΝΙΟ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΙΟ
Ο μοναχός Αντώνιος ήταν κωμοδρόμος της Μονής. Μία ημέρα ο μοναχός αυτός πληγώθηκε σε ένα σημείο του ποδιού, το οποίο μολύνθηκε. Αφού ξόδευσε πολλά χρήματα σε γιατρούς, χωρίς να θεραπευτεί, ήρθε στη μνήμη του το Αγίασμα. Προσευχήθηκε με δάκρυα και επικαλέστηκε το πανύμνητο όνομα της Παναγίας. Πήγε και στο Αγιασμα και έπλυνε το πόδι του με το νερό, οπότε αποκαταστάθηκε αμέσως η υγεία του. Επέστρεψε στο μοναστήρι, δοξάζοντας την Υπέραγνη Παναγία Κυκκώτισσα. Ένας άλλος μοναχός, με το όνομα Παρθένιος, είχε ταλαιπωρηθεί από ασθένεια πυρετού για περισσότερο από δεκατρείς μήνες. Μόλις ήπιε και νίφτηκε στο Αγίασμα, έλαβε την υγεία του.

ΘΑΥΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟ ΑΠΟ ΤΗ ΡΟΔΟ
Επιστρέφοντας από τα Ιεροσόλυμα το έτος 1776, ο ευλαβής ιερομόναχος Ιωάννης από τη Ρόδο κατέβηκε στην Κύπρο και πήγε στη Μονή Κύκκου για προσκύνημα. Μόλις έφθασε στο μοναστήρι, ζήτησε να μείνει κλεισμένος στην εκκλησία όλη τη νύχτα, λόγω ευλάβειας. Όμως οι πατέρες, που δεν είχαν τέτοια συνήθεια, δεν συμφώνησαν σ’ αυτό. Ο Ιωάννης τους παρακαλούσε θερμά να τον αφήσουν να μείνει μία νύχτα στην εκκλησία μόνος. Τελικά οι πατέρες έδωσαν τη συγκατάθεση τους και τον άφησαν. Αφού πέτυχε τον σκοπό του, και έχοντας μείνει μόνος στην εκκλησία τη νύχτα, άρχισε να προσεύχεται. Κρατούσε δέκα ή δέκα πέντε κεριά, για να διαβάσει την ακολουθία του, τα οποία έβαλε πάνω στο μανουάλι, που ήταν απέναντι από την Αγία Εικόνα, και άρχισε να διαβάζει τους Οίκους της Θεοτόκου με ευλάβεια. Μετά συνέχισε να διαβάζει και την Παράκληση προς Αυτήν. Όταν την τελείωσε, άρχισε και την άλλη παράκληση. Μόλις την είχε τελειώσει, άρχισε να πέφτει στη γη και να κάνει μετάνοιες. Αφού έπεφτε και σηκωνόταν και έκανε μετάνοιες, κουράστηκε και άρχισε να σκέφτεται. Σκεφτόμενος για αρκετή ώρα (υπήρχαν δυο άνθρωποι, τους οποίους πρόσταξε ο ηγούμενος να κρυφτούν στην εκκλησία, για να παρατηρήσουν τι θα έκανε), πλησίασε την Αγία Εικόνα και έτεινε το χέρι του προς τη Σκέπη, η οποία την κάλυπτε, για να την αποκαλύψει, αλλά ω του θαύματος! τι παράδοξο! Πως να διηγηθώ το γεγονός χωρίς δάκρυα; Ξαφνικά μία σπίθα βγήκε από τη μικρή θυρίδα και έφθασε στο πρόσωπο του Ιωάννη, και σείσθηκε ο τόπος, στον οποίο στεκόταν. Στρέφοντας το πρόσωπο του προς το μανουάλι, βλέπει ότι τα κεριά, που έβαλε πάνω του, τα οποία είχε, για να διαβάσει την ακολουθία του, άναψαν αυτομάτως και έκαιαν. Βλέποντας αυτό ο Ιωάννης, έμεινε αμήχανος και δεν ήξερε τι να κάνει, παρά να φωνάξει μεγαλόφωνα: “Παναγία Θεοτόκε” και να πέσει κάτω αμίλητος. Ήρθαν και οι άνθρωποι, που τοποθετήθηκαν από τον ηγούμενο, για να τον προσέχουν στην εκκλησία, και, βλέποντας τον ξαπλωμένο, μισοπεθαμένο, τον σήκωσαν, τον έβγαλαν από την εκκλησία και τον άφησαν για αρκετή ώρα, ρωτώντας τον για το συμβάν. Ο Ιωάννης τους κοίταξε, χωρίς να μπορεί να μιλήσει. Κανένας από τους πατέρες δεν γνώριζε το γεγονός, γιατί ήταν η τετάρτη ώρα της νύκτας. Σιγάσιγά ο Ιωάννης συνήλθε. Χτύπησαν το σήμαντρο, για να διαβάσουν τον Όρθρο, και μετά την απόλυση τον ρώτησαν και τους διηγήθηκε το συμβάν, τι έπαθε και τι είδε. Δοξάζοντας τη Θεοτόκο, που έκανε τόσο μεγάλο θαύμα με τη Χαριτόβρυτή Της Αγία Εικόνα, τον αποχαιρέτισαν λέγοντας του: “Πήγαινε, πάτερ, εν ειρήνη και διηγήσου όσα είδες και έπαθες”.

ΚΑΘ’ ΟΔΟΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΚΚΟ. ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΒΡΥΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ
Διαμένοντας για κάποιο χρονικό διάστημα στον Κύκκο, ο γνωστός διδάσκαλος της τότε Ελληνικής Σχολής, που λειτουργούσε στην Αρχιεπισκοπή, ο Εφραίμ ο Αθηναίος, το 1748 έγραφε τα εξής: “Το πρώτο και άξιο θαυμασμού είναι το πώς υπάρχει το σεβάσμιο τούτο μοναστήρι, έχοντας τόσα απαραίτητα έξοδα και αντιμετωπίζοντας τόσες εξωτερικές επιδρομές. Ενώ βρίσκεται σε ένα τόσο δύσβατο και απαραμύθητο τόπο, πώς καλύπτει άνετα τις καθημερινές σωματικές ανάγκες; Πώς τα μουλάρια της Μονής γυρίζουν ακατάπαυστα στα τραχιά βουνά, για να κουβαλήσουν τα αναγκαία, χωρίς να βλάπτονται; Και όχι μόνο αυτό. Έρχονται τόσοι πολλοί προσκυνητές με παιδιά, πώς δεν παθαίνουν τίποτα από τη δυσκολία και τη σκληρότητα της οδοιπορίας; Εάν τύχει να συμβεί κάτι στους γκρεμούς, με τρόπο παράδοξο αυτοί οι οποίοι πέφτουν σώζονται, όπως συνέβη κάποτε σε ένα νήπιο, το οποίο γκρεμίστηκε και διαφυλάχθηκε με παράδοξο τρόπο. Αυτό το ίδιο συνέβη και στον Χρύσανθο ιερομόναχο πρωτοψάλτη, ο οποίος, όπως ο ίδιος μαρτυρεί, ενώ έπεσε σε τόπο απόκρημνο και απειλήθηκε η ζωή του, παραδόξως σώθηκε με τις πρεσβείες της Θεοτόκου. Ποιος μπορεί να αριθμήσει τα άπειρα θαύματα σε ασθενείς και δαιμονιζόμενους ή σε ανθρώπους, οι οποίοι ταξίδευαν στη θάλασσα και διέτρεξαν κίνδυνο; Μόλις επικαλεστούν τη Θεοτόκο, αμέσως γλυτώνουν. Για μαρτυρία, αρκεί να αναφέρουμε μόνο εκείνο τον ναυαγό, ο οποίος, βρισκόμενος μέσα στη θάλασσα, κάθησε σε ένα ψαθί και, περιφερόμενος εδώ και εκεί, σώθηκε από τη Θεοτόκο, μόλις επικαλέστηκε τη Χαριτόβρυτη εικόνα του Κύκκου. Σύμφωνα με την υπόσχεση του, αργότερα ήλθε εδώ και εμόνασε. Το όνομα του ήταν Γρηγόριος”.
>
>

Πού βρίσκεται σήμερα το κεφάλι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου

Πού βρίσκεται σήμερα το κεφάλι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου; (για πρώτη φορά στα ελληνικά) Μετάφραση – Επιμέλεια: Ραφαήλ Παπανικολάου Από το Περιοδικό “Road to Emmaus: A Journal of Orthodox Faith and Culture” “A CITY OF SAINTS: THE FORGOTTEN RELIQUARIES OF PARIS”; Road to Emmaus Vol. VII, No. 2 (#25) (ιστοσελίδα http://www.roadtoemmaus.net/). 7 Ιανουαρίου, 2011 — VatopaidiFriend Η κεφαλή του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου (την οποία μπορείτε να δείτε στην ανωτέρω φωτογραφία) κλάπηκε από την Κωνσταντινούπολη κατά την άλωσή της από τους Σταυροφόρους το 1204, και από το 1206 βρίσκεται στην πόλη Amiens (Αμιένη) της βόρειας Γαλλίας, στον περίφημο καθεδρικό της ναό, ο οποίος χτίστηκε ακριβώς για να στεγάσει το άγιο αυτό λείψανο και μάλιστα συγκαταλέγεται στα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Τα παρακάτω αποτελούν μετάφραση ενός δημοσιεύματος του ιστολογίου Full of Grace and Truth, όπου παρατίθενται δύο αποσπάσματα από ένα αφιέρωμα του υπέροχου περιοδικού “Road to Emmaus” (Δρόμος προς Εμμαούς). Σας προτείνουμε να ρίξετε μια ματιά μέχρι το τέλος του δημοσιεύματος. Γίνεται λόγος και για τις αποδείξεις της γνησιότητας της τιμίας κάρας. Το παρακάτω είναι απόσπασμα από ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο από το περιοδικό Road to Emmaus για ιερά ορθόδοξα λείψανα στη Γαλλία. Πρόκειται για μια συνέντευξη με τον π. Νικολά Nikichine ο οποίος από καιρό ερευνά πολλά από τα φερόμενα λείψανα που έχουν σχέση με την Ορθοδοξία στη Γαλλία και παρουσιάζει εδώ πολλά από τα συμπεράσματά του. Μεταξύ των κειμηλίων που έχουν περισσότερες ιστορικές αποδείξεις, όπως αναφέρει, είναι η κεφαλή του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στην Amiens της Γαλλίας. […] “Από το 13ο αιώνα, ο καθεδρικός ναός της Νοτρ Νταμ στην Αμιένη στεγάζει ένα μέρος του κρανίου – τα οστά του προσώπου – του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή. Αυτό δεν πρέπει να συγχέει αυτούς που γνωρίζουν ότι και το Άγιον Όρος ισχυρίζεται ότι έχει «την κεφαλή του αγίου Ιωάννη» (σημείωση του μεταφραστή: ίσως να εννοεί κάπου αλλού). Αυτή η ονοματοδοσία είναι μια ευσεβής συνήθεια, γιατί ακόμα κι αν έχετε μόνο ένα μέρος του κεφαλιού ή του χεριού, δεν θα λέγατε, «έχουμε πέντε εκατοστά του κρανίου», θα λέγατε, «έχουμε την κάρα του». Στο Άγιον Όρος έχουν ένα άλλο μέρος του κρανίου, αλλά στην Αμιένη έχουμε τα οστά του προσώπου, και μπορείτε να φανταστείτε ακόμη και την προσωπικότητά του πίσω από αυτά τα λείψανα.” “RTE: Μπορείτε να μας πείτε τώρα για τα αποδεικτικά στοιχεία για ορισμένα από τα λείψανα που έχετε μελετήσει; Π/ΝΙΚΟΛΑ: Όλα τα κυριότερα λείψανα που ανέφερα προηγουμένως έχουν βάσιμα ιστορικά και επιστημονικά επιχειρήματα από πολλές διαφορετικές πηγές, και αυτή η ποικιλία της συνοχής είναι ισχυρό επιχείρημα από μόνο του. Επίσης, μαθαίνοντας την ιστορία αυτών των λειψάνων, εμείς οι Ορθόδοξοι ανακαλύπτουμε μια άλλη άποψη για την ιστορία της δυτικής Εκκλησίας και έναν νέο τρόπο κατανόησης αυτών των ιστορικών γεγονότων. Για παράδειγμα, η κεφαλή του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου αποκτήθηκε κατά τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης το 1204 (σημείωση του μεταφραστή: από τους λατίνους σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας, οι οποίοι κατέκτησαν την Κωνσταντινούπολη και άρπαξαν όλους τους θησαυρούς της, π.χ. τα διάφορα πολύτιμα κειμήλια που μεταφέρθηκαν και βρίσκονται έως σήμερα στην Βενετία, το Άγιο Μανδήλιο που σήμερα είναι γνωστό ως η Σινδόνη του Τορίνο, η περίφημη εικόνα της Οδηγήτριας που ζωγραφίστηκε από τον ευαγγελιστή Λουκά και κατέληξε στο Montevergine της Ιταλίας, και άλλα πολλά). Αυτό ήταν μια μεγάλη τραγωδία για την ανατολική Εκκλησία, αλλά τώρα βλέπουμε τι έχει συμβεί στη Μικρά Ασία, στην Τουρκία, από την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους το 1453 μέχρι σήμερα. Αν το κεφάλι είχε παραμείνει εκεί, θα είχε χαθεί ή καταστραφεί, όταν η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Τούρκων (όπως συνέβη με πολλά λείψανα), ή μήπως θα ήταν ακόμα προσβάσιμο για προσκύνηση; Τώρα, αυτό το λείψανο είναι στη Γαλλία, σε έναν πολύ όμορφο καθεδρικό ναό, και είναι δυνατό για τους Ορθόδοξους να το προσκυνήσουν με τον πλέον ανοικτό τρόπο. Η 25η Μαΐου, σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, ή η 7η Ιουνίου, σύμφωνα με την αστική ημερολόγιο, είναι η γιορτή της Τρίτης Ευρέσεως της Κεφαλής του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, και σε αυτή τη γιορτή, το 2004, τελέσαμε την Θεία Λειτουργία με αυτό το λείψανο στην αγία τράπεζα. Αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί στη σύγχρονη Τουρκία, και αυτό το είδος προβληματισμού αλλάζει την εκτίμησή μας για το ιστορικό γεγονός της μεταφοράς αυτού του λειψάνου στην Αμιένη. Ο Θεός έχει την δική Του πρόνοια. Ο Θεός επέτρεψε τη μεταφορά αυτών των λειψάνων εδώ, και αυτή η δυτική κοινωνία είναι τα διατηρεί πιστά. Βεβαίως, η Γαλλία περνάει μια περίοδο αποχριστιανοποίησης, αλλά ακόμη βλέπουμε καθημερινή προσκύνηση των λειψάνων αυτών από έναν μικρό αριθμό πιστών χριστιανών. Ένα άλλο πολύ γνωστό παράδειγμα από τον 11ο αιώνα είναι η μεταφορά («μετακομιδή») του λειψάνου του αγίου Νικολάου από τα Μύρα της Λυκίας (και αυτή βρίσκεται σήμερα στην Τουρκία) στο Μπάρι στην Ιταλία. Στην ακολουθία που είναι αφιερωμένη σε αυτό το γεγονός, λέμε «Δεν ήταν χρήσιμο στα μάτια του Θεού αυτά τα πολύτιμα λείψανα να παραμένουν αδρανή στην έρημο της Λυκίας.» [*** Βλ. την σημείωση παρακάτω] Εμείς οι Ορθόδοξοι πρέπει να αντιμετωπίσουμε ευλαβικά την πρόνοια του Θεού, η οποία εκδηλώνεται σε αυτό. Αυτή η συνεχής προσκύνηση από ακόμη και μια μειοψηφία Γάλλων πιστών είναι ένα από τα πνευματικά επιχειρήματα για τη γνησιότητά τους. Σε κάθε περίπτωση που έχω μελετήσει, έχω βρει ντόπιους που πιστεύουν, και ακαδημαϊκούς μελετητές που έχουν έγγραφα, ιστορικά βιβλία, και αρχεία που παρουσιάζουν τα ιστορικά και επιστημονικά επιχειρήματα που αποδεικνύουν τη γνησιότητα του λειψάνου. Βεβαίως, αυτοί οι άνθρωποι είναι λίγοι σε αριθμό. Ο μεγάλος αριθμός των Γάλλων ρωμαιοκαθολικών όχι μόνο δεν γνωρίζουν τίποτα για τα δικούς τους ιερούς τόπους, αλλά και δεν ενδιαφέρονται και πολύ για αυτά. Αυτό δεν είναι δικό τους φταίξιμο – αυτοί οι ίδιοι είναι θύματα των αντι-χριστιανικών, αντι-εκκλησιαστικών, και αντι-λειψανικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Δυστυχώς, κάθε αδύναμο σημείο της ιστορίας της δυτικής Εκκλησίας (σημείωση του μεταφραστή: δηλαδή του Παπισμού) μεγεθύνεται με σκοπό να γενικεύσει την εντύπωση της αδυναμίας της Εκκλησίας συλλήβδην. Οι ρωμαιοκαθολικοί είχαν τις αποτυχίες τους, και η ευπιστία των απλών ανθρώπων γινόταν ενίοτε αντικείμενο εκμετάλλευσης από κακούς κληρικούς για το κέρδος, αλλά και πάλι, όταν μελετάτε την ιστορία των μεγάλων λειψάνων, δεν μένει χώρος για αυτές τις απλοϊκές αντιρρήσεις. Αντιθέτως, έχουμε πολύ κατηγορηματικά και ισχυρά επιχειρήματα. Μπορούμε να αναφέρουμε το παράδειγμα της κεφαλής του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή στην Αμιένη, η οποία, ανατομικά, είναι ένα οστό του προσώπου χωρίς το σαγόνι. Συγχρόνως, μια εκκλησία στην επισκοπή του Βερντέν (σημείωση του μεταφραστή: άλλη πόλη της Γαλλίας) είχαν, όπως φημιζόταν, το σαγόνι του Αγίου Ιωάννη. Μια επιτροπή συστήθηκε για να εξετάσει τα δύο κειμήλια, και στην προκειμένη περίπτωση, το σαγόνι στο Βερντέν αποδείχθηκε ότι ήταν ενός άλλου ανθρώπου, μετά τον δέκατο αιώνα, αλλά τα συμπεράσματα της ίδιας επιτροπής σχετικά με τα λείψανα του αγίου Ιωάννη στην Αμιένη ήταν εκπληκτικά. Το οστό της Αμιένης όχι μόνο έχει χρονολογία από τον πρώτο ως τον τρίτο αιώνα μετά Χριστόν, αλλά και αυτό το κομμάτι του κρανίου προσδιορίστηκε ότι ήταν ενός άνδρα μεσογειακής καταγωγής, ηλικίας από 30 μέχρι 45, και επιπλέον υπήρχε μια αρχαία τρύπα που προκλήθηκε από ένα αιχμηρό εργαλείο, ακριβώς στο κάτω μέρος του μετώπου. Σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση, γνωρίζουμε ότι μετά τον αποκεφαλισμό του, η Ηρωδιάδα μαχαίρωσε το κεφάλι με το μαχαίρι της ως εκδίκηση για την καταγγελία εκ μέρους του του παράνομου γάμου της με τον Ηρώδη. Αν και αυτό δεν είναι τόσο σημαντικό για τους επιστημονικούς εξεταστές, έχουμε πράγματι αυτό το επιχείρημα από τη δική μας παράδοση, μαζί με άλλα ιστορικά και ανθρωπολογικά επιχειρήματα για τη γνησιότητα του λειψάνου του. Στην ιστορία των μεγάλων κειμηλίων, έχουμε σχεδόν πάντα αυτή την επιστημονική και πνευματική ταύτιση. Για παράδειγμα, στην ιστορία της Σινδόνης του Τορίνου, η ιστορική τεκμηρίωση δεν είναι πολύ πειστική, αλλά τα πιο εντυπωσιακά επιχειρήματα προέρχονται από την επιστημονική πλευρά, τα πορίσματα των οποίων έχουν συνεχώς αναθεωρηθεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών. (σημείωση του μεταφραστή: Τα τελευταία χρόνια έχουν εντοπιστεί και η πληθώρα των ιστορικών τεκμηρίων σχετικά με την αγία Σινδόνη, εκτός από τα επιστημονικά! Μπορείτε να διαβάσετε για την θύελλα των συγκλονιστικών στοιχείων σε διάφορα βιβλία, όπως για παράδειγμα στα άψογα “The Crucifixion of Jesus: A Forensic Inquiry” του ιατροδικαστή Frederick Zugibe και το “Holy Faces, Secret Places” του ιστορικού ερευνητή Ian Wilson. Το ένα εστιάζει κυρίως στις αποδείξεις που αφορούν στις φυσικές επιστήμες, ενώ το άλλο στις ιστορικές.) Μετά τη Γαλλική Επανάσταση, είχαμε αυτό που ονομάστηκε «Καθολική Αναγέννηση» στη Γαλλία. Η πρωτόγονη και άξεστη λογικοκρατία και η κριτική των επαναστατών και των Προτεσταντών που προσπαθούσαν να δυσφημίσουν λείψανα ώθησαν τους Ρωμαιοκαθολικούς να εξερευνήσουν τις ιστορίες αυτών των αντικειμένων. Μελέτησαν, έκαναν αρχαιολογικές έρευνες, και έφτασαν σε ένα υψηλότερο επίπεδο αντικειμενικής επιχειρηματολογίας υπέρ της γνησιότητας πολλών από αυτά τα λείψανα που ήταν γνωστά από πριν. Όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και στη χριστιανική Ανατολή, έχουμε ακόμη πολλά έγγραφα που δεν έχουν ερευνηθεί, εξαιτίας των γλωσσικών φραγμών, την αρχαιότητας, και της έλλειψης πρόσβασης. Καθώς συνεχίζουμε να μελετάμε, βρίσκουμε με τον καιρό ακόμη περισσότερα επιχειρήματα υπέρ της γνησιότητας, αλλά η άποψή μου είναι ότι η λογική διερεύνηση δεν μπορεί ποτέ να αποτελεί επαρκή απόδειξη. Περιορίζεται από την φύση της λογικοκρατίας. Το βασικό επιχείρημα για εμάς είναι το επιχείρημα της πίστης μας. Δεν είναι το γεγονός ότι αυτό το λείψανο, αυτό το κόκαλο, είναι πραγματικά από από τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή με κάποιον τρόπο να επηρεάζει τη σύγχρονη ζωή μας, το προσωπικό μας πεπρωμένο. Γνωρίζουμε από την ιστορία της Εκκλησίας ότι, αν αυτό λείψανο είναι από τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, τότε έχουμε μια μεγαλύτερη εγγύηση ότι η αδύναμη προσευχή μας θα έχει περισσότερα αποτελέσματα εδώ από ό, τι σε άλλο τόπο. Το σημείο όπου θέλουμε να καταλήξουμε είναι να δείξουμε ότι δεν είναι μόνο εφικτό, αλλά και χρήσιμο να προσευχόμαστε μπροστά σε άγια λείψανα. Έχουμε αρκετά στοιχεία που να δείχνουν ότι υποστηρίζουν την προσευχή μας. Ο Θεός και οι άγιοι οι ίδιοι μάς δίνουν αρκετά επιχειρήματα. Ωστόσο, ακόμη και αν καλώ προσκυνητές σε αυτά τα ιερά μέρη, προσωπικά, δεν τολμώ να επιβάλω αυτό το σέβας ως μια βεβαιότητα. Μόνο το σύνολο της Εκκλησίας μπορεί να το εξουσιοδοτήσει αυτό. […]“ [***Σημείωση: Όπως γράφει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον “Συναξαριστή” του για την γιορτή της μετακομιδής του λειψάνου του αγίου Νικολάου (20 Μαϊου): «Διά τούτο ευδόκησεν ο Θεός να σηκωθούν από εκεί τα άγια λείψανα του μεγάλου Πατρός ημών Nικολάου, και να μεταφερθούν εις την πολυάνθρωπον πολιτείαν την ονομαζομένην Mπαρ, ήτις ευρίσκεται εις την Iταλίαν. Ένα μεν, διά να μη μείνουν τα λείψανα τοιούτου Aγίου άτιμα και άδοξα, και άλλο δε, διά να απολαύση και η Δύσις τα τούτου θαυμάσια, ήτις ακόμη δεν είχε πέση εις τας αιρέσεις και κακοδοξίας, αλλ’ ήτον Oρθόδοξος, και ενωμένη με την Aνατολικήν Eκκλησίαν.” Και τώρα οι ταπεινές μου απόψεις… του Ραφαήλ Παπανικολάου (Η παρακάτω σημείωση είναι του μεταφραστή του ιστολογίου Full of Grace and Truth) Αυτά και τα παρόμοια συναισθήματα που προαναφέρθηκαν δεν δείχνουν να αποδέχονται καθόλου την αφαίρεση των ιερών ορθοδόξων λειψάνων(συμπεριλαμβανομένης εκείνης κατά την λεηλασία της Κωνσταντινούπολης) και τη μεταφορά τους σε ξένα και ακόμα και ετερόδοξα μέρη, αλλά φαίνεται να επαναλαμβάνουν ότι κανείς μας δεν γνωρίζει τον άπειρο νου του Θεού, και το τί ευδοκεί το ανεξιχνίαστο θέλημά Του. Ίσως θα έπρεπε επίσης να δείχνουμε ταπεινοφροσύνη, μετάνοια και καρτερία στις διάφορες δοκιμασίες που επιτρέπονται από το Θεό εξαιτίας των πολλών αμαρτιών μας. Εν πάση περιπτώσει, ας ευχαριστήσουμε τον Θεό εν τέλει για τις αμέτρητες υλικές και πνευματικές ευλογίες που συνεχίζουμε να λαμβάνουμε από Αυτόν σε αφθονία.]
>
>

Το εικόνισμα της Παναγίας (αληθινή ιστορία)

O γέρο Χαραλάμπης έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του με την νοσταλγία της χαμένης του πατρίδας.Σκεφτόταν συνέχεια το όμορφο χωριό του κοντά στην Προύσα και τα μάτια του βούρκωναν.Μ’αυτόν τον καημό έφυγε για την ζωή.Συχνά έπαιρνε στην αγκαλιά του τον εγγονό του τον Μπάμπη, και του μιλούσε για το χωριό του. Του περιέγραφε πως ήταν η εκκλησία, το σχολείο που έμαθε τα πρώτα του γράμματα, την πλατεία που έπαιζε. Με μεγάλη λεπτομέρεια του περιέγραφε το σπίτι που γεννήθηκε, παντρεύθηκε, απέκτησε τα παιδιά του. Ο Μπάμπης μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Πάντα όμως θυμόταν τον παππού του…..Και όταν κάποια μέρα πληροφορήθηκε πως ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο είχε οργανώσει εκδρομή στα μέρη της Προύσας, θεώρησε χρέος του να επισκεφθεί αυτόν τον τόπο, στη μνήμη του παππού του.Δυνατή συγκίνηση κατέλαβε τον Μπαμπη, οταν βρέθηκε στο χωριό του παππού του. Είδε πρώτα την εκκλησία, μόνο που τώρα ήταν τζαμί. Πλησίασε στο καφενεδάκι του παππού του…… ηταν κλειστό. Και η πλατεία εντελώς παραμελημένη. Κι ‘έφτασε μπροστά στο σπίτι…..Με τρεμάμενο χέρι έσπρωξε την αυλόπορτα. Στα σκαλοπάτια καθόταν ένα γεροντάκι. Σηκώθηκε μόλις τον είδε.”Έλα παιδί μου, τι θέλεις?” τον ρώτησε στα τούρκικα…Με τις λίγες τούρκικες λέξεις που είχε μάθει ο Μπάμπης από τον παππού του, προσπάθησε να του δώσει να καταλάβει πως είχε έρθει από την Ελλάδα για να γνωρίσει το χωριό του παππού του. Σαν τ άκουσε ο γέρος τινάχτηκε πάνω. Άπλωσε τα χέρια και τον έσφιξε στην αγκαλιά του…”Κάλως όρισες” του είπε ελληνικά. “Το ξέρα πως θα ρθείς και σε περίμενα”Ο Μπάμπης τον κοίταξε σαστισμένος. Τον έπιασε εκείνος από το χέρι και τον οδήγησε σ΄ένα μικρό δωμάτιο στο εσωτερικό του σπιτιού.Τον έβαλε να καθίσει στην μοναδική καρέκλα . Σκούπισε ένα δάκρυ που κύλησε στο πρόσωπο του και συνέχισε.Γεννήθηκα σ΄ ένα όμορφο χωριουδάκι της Μακεδονίας.Οι γονείς μου ήταν Μωαμεθανοί και στο επάγγελμα αγρότες.Εγώ ήμουν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Όταν οι άλλοι λείπανε όλη μέρα στα κτήματα εγώ έμενα στο σπίτι του φίλου μου του Νικολάκη. Πολλές φορές κοιμόμουνα κιόλας.Οι γονείς του μ΄αγαπούσαν και δεν με ξεχώριζαν από τα παιδιά τους. Ήταν καλοί άνθρωποι και πιστοί χριστιανοί. Εκκλησιάζονταν συχνά το βράδυ όλη η οικογένεια, γονάτιζαν και προσεύχονταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας όπου έκαιγε συνέχεια το καντήλι, και δίπλα το θυμιατήρι, που σκορπούσε σ΄όλο το σπίτι ευωδία.Όλα αυτά έμενα μ΄ έκαναν να νιώθω δέος. Πολλές φορές γονάτιζα και εγώ μαζί τους και μιλούσα με την Παναγία σαν να μιλούσα με την μάνα μου. Η ψυχή μου τότε γέμιζε γαλήνη.Κάποια μέρα η οικογένεια του Νικολάκη πήγανε σ΄ένα ξωκλήσι που πανηγύριζε. Με πήραν κι εμένα μαζί τους.Παρακολούθησα τη Θεία λειτουργία κι όταν είδα τους πιστούς να προχωρούν προς την Ωραία Πύλη για να μεταλάβουν ακολούθησα και εγώ.Ο πατέρας του φίλου μου με συγκράτησε.”Όχι εσύ παιδί μου” μου είπε χαμηλόφωνα. ““Δεν μπορείς να μεταλάβεις γιατί είσαι αβάφτιστος” Τον κοίταξα με παράπονο..”“Τότε να βαπτιστώ” του απάντησα.Λίγο αργοτέρα ο κυρ Δημήτρης μου εξήγησε πως ανήκουμε σε διαφορετικές θρησκείες και οι γονείς μου δεν θα μου επέτρεπαν να βαπτιστώ. Θα μπορούσα όμως να το κάνω όταν γινόμουνα ενηλικός κι εξακολουθούσα να έχω τον ίδιο πόθο.Κι έγω περίμενα την πολυπόθητη εκείνη μέρα και συνέχιζα να προσεύχομαι στην Παναγία. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβα να πραγματοποιήσω τη μεγάλη μου επιθυμία.Πρίν ακόμα ενηλικιωθώ έγινε η αντλλαγή των πληθυσμών. Με πήραν οι γονείς μου και με φέρανε σε τουτο εδώ το χωριό.Ήταν νύχτα και δεν μπόρεσα να αποχαιρετήσω τον φίλο μου και την αγαπημέμη μου εκείνη οικογένεια. Αυτό μου στοιχισε πολύ. Μια δυο φορές θέλησα να φύγω απο το σπίτι. Οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με κλειδώσουν σε τούτο εδώ το δωμάτιο, και συνέχισα να μένω όλα αυτά τα χρόνια.Ένα βράδυ πάνω στην απελπισία μου γονάτισα, όπως έκανε η οικογένεια του Νικολάκη και με δάκρυα στα μάτια παρακάλεσα την Παναγία να με βοηθήσει να γυρίσω πίσω. Και ξαφνικά νίωθα μια υπέροχη ευωδιά να πλημμυρίζει το δωμάτιο. Το θεώρησα σαν απάντηση της Παναγίας στην προσεύχη μου. Την ίδια ευωδία την νιώθω ακόμα μέχρι σήμερα, όταν το βράδυ προσεύχομαι.Αργότερα άρχισα να ακούω κάποια ελαφρά χτυπήματα κάτω απο το κρεβάτι που κοιμόμουν. Έναν ολόκληρο χρόνο δεν μπορούσα να κατλάβω τι συνέβαινε, ούτε όμως τολμούσα να το πώ σε κάποιον. Βρήκα την ευκαιρία κάποια μέρα που όλη η οικογένεια μου είχε πάει σ΄ένα γάμο στο διπλανό χωριό κι έψαξα με πολύ προσοχή στο σημείο εκείνο.Πρόσεξα πως κάποια σανίδια δεν εφάρμοζαν εντελώς. Τα ανασήκωσα μ’ενα αιχμηρό αντικείμενο. Είδα απο κάτω ένα μεταλλικό κουτι.“Σίγουρα θα είναι κάποιος κρυμμένος θυσαυρός” σκέφτηκα.Ρίγος με κατέλαβε όταν το άνοιξα. Μέσα υπληρχε μια ολόχρυση εικόνα της Παναγίας, ένα καντήλο και ένα θυμιατήρι που ευωδίαζαν.“Σκέφτηκα πως οι άνθρωποι που φύγανε απο αυτό το σπίτι έκρυψαν τον πολύτιμό θυσαυρό τους για να μήνν πέσει σε βέβηλα χέρια”.Το ίδιο σκ’εφτηκα να κάνω και γω.Να φυλάξω την εικόνα μέχρι να βρεθεί κάποιος απο την οικογένεια που θα μπορούσα να την παραδώσω.Κι αυτό ήταν το αίτημα μου όταν προσευχόμουν κάθε βράδυ στην Παναγία.Πέρασαν χρόνια από τότε. Οι γονείς μου φύγανε απο τη ζωή. Τ’ αδέρφια μου παντρεύτηκαν κι έκαναν δικό τους σπιτικό.Εγώ έμεινα εδώ μόνος. Φύλαγα την εικόνα της Παναγίας.Δεν θέλησα να παντρευτώ, ούτε να μπεί γυναίκα στο σπίτι μου.Οι συγγενείς και συγχωριανοί μου με θεωρούσαν αλλοπαρμένο και δεν με πλησίαζαν. Αυτό με βόλευε, γιατί δεν με ενοχλούσαν. Είχα πάντα την Παναγία που με προστάτευε.Τελευταία οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν.“Μην αφήσεις Παναγία μου να πεθάνω πριν παραδώσω σε χέρια σίγουρα την εικόνα σου” Προσευχόμουνα συνέχεια. Και ψες το βράδυ πήρα την απάντηση της . Η ευωδία σταμάτησε. Μια δροσερή αύρα απλώθηκε στην ψυχή μου.Έβγαλα την εικόνα απο το κουτί και μου φάνηκε πως η Παναγία μου χαμογέλασε.“Κάποιον θα στελιλει σήμερα να την πάρει”, σκέφτηκα και κάθισα απο το πρωί στα σκαλοπάτια με περιμένω.Τώρα πια μπορώ να κλείσω τα μάτια μου ήσυχος.Συγκινημένος ο Μπάμπης πήρε το ιερό κειμήλιο απο τα χέρια του γέροντα.Έσκυψε μετά και φίλησε το χέρι του κι ένιωσε σαν να φιλούσε το χέρι του παππού του.Τον ευχαρίστησε με όλη του την καρδιά.Αποχαιρετίστηκαν δακρυσμένοι. Πρίν φύγει ο Μπάμπης, ο γέροντας του έδωσε ένα σακουλάκι “Πάρτο παιδί μου, του είπε.Έχει χώμα απο τον κήπο του παππού σου. Βάλτο στον τάφο του να αναπαυθεί η ψυχή του.
>
>

Αποκάλυψαν το βαφτιστήριο της Άγιας Σοφιάς οι Τούρκοι!

Αποκαλύφθηκε το Βαπτιστήριο της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, που έμεινε στο σκοτάδι από την εποχή της Άλωσης. Η αποκάλυψη έγινε από τις τουρκικές αρχές μετά τις εργασίες αναπαλαίωσης που ολοκληρώθηκαν πριν από λίγες ημέρες. Η χτιστή κολυμπήθρα , που θεωρείται η μεγαλύτερη της εποχής του Βυζαντίου χτίστηκε τον 6ο αιώνα παράλληλα με της εργασίες της Αγίας Σοφίας και βρίσκεται σε σημείο ακριβώς δίπλα από τον ιερό ναό. Πάνω από 500 χρόνια, λίγοι ήταν αυτοί που μιλούσαν και γνώριζαν την ύπαρξη του Βαπτιστηρίου . Σύμφωνα με τους τούρκους αρχιαιολόγους μετά το 1453 , οπου η Αγία Σοφία μετατράπηκε σε τζαμί, το συγκεκριμένο σημείο του ναού χρησιμοποιήθηκε ως χώρος αποθήκευσης λαδιού για τα καντήλια.Όταν το 1935 η Αγία Σοφία έγινε μουσείο ξεκίνησαν οι ανασκαφές, το 1943 αποκαλύφθηκε η κολυμπήθρα που έχει χτιστεί από ένα κομμάτι μαρμάρου. Μετά από διαδοχικές εργασίες αποκαλύφθηκε πως όλο το σημείο αυτό ήταν το Βαπτιστήριο της Αγίας Σοφίας. Οι τουρκικές αρχές με αφορμή την ανάδειξη της Κωνσταντινούπολης ως «πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης» ξεκίνησαν τις εργασίες ανάδειξης και αναπαλαίωσης του συγκεκριμένου χώρου που ήταν υπο εγκατάλειψη. Ο γενικός γραμματέας του Πρακτορείου 2010 Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης Γιλμάζ Κουρτ, τόνισε « το Βαπτιστήριο, βρίσκονταν σε σημείο που ήταν κλειστό για το κοινό. Είναι ένα καλό δείγμα του Βυζαντινού πολιτισμού και της αρχιτεκτονικής. Η κολυμπήθρα είναι γερή και καθαρή όπως και τότε. Σε λίγο καιρό και οι επισκέπτες του Μουσείου μας θα μπορούν να την βλέπουν.» Ο πρόεδρος του Μουσείου της Αγίας Σοφίας Χαλούκ Ντουρσούν, μιλώντας στους δημοσιογράφους τόνισε ότι το Βαπτιστήριο, χρησιμοποιήθηκε για μαζικές βαπτίσεις κυρίως μετά τον 6ο αιώνα μ.Χ. « Υπάρχαν δίπλα της και σημεία που τοποθετούνταν σταυροί και εικόνες, πιθανότατα αυτά τα κομμάρια εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της εισβολής των Λατίνων» τόνισε ο ίδιος.. Ο Χαλούκ Ντουρσούν υπενθύμισε πως πρώτη φορά μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης βγαίνει στο φως της δημοσιότητας αυτό το Βαπτιστήριο. Βέβαια με την αποκάλυψη αυτή οι Τούρκοι αναμένουν και οικονομικά οφέλη καθώς ευελπιστούν πως θα αυξηθεί ο αριθμός των τουριστών που θα θέλουν να δουν την κολυμπήθρα που έμεινε στο σκοτάδι από το 1453. «Η Αγία Σοφία, ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια να έχει 2 εκατομμύρια επισκέπτες και το 2010 φτάσαμε στα 3 εκατομμύρια, Υπάρχει μια ραγδαία αύξηση. Έχω τις επιφυλάξεις μου από αυτή την μαζική προσέλευση διότι ο χώρος της Αγίας Σοφίας είναι στενός. Δεν είναι σχεδιασμένη ως μουσείο, είναι ένα μνημείο. Πάντως με την αποκάλυψη τη σημερινή περιμένουμε κι άλλη αύξηση στους επισκέπτες» δήλωσε ο διευθυντής του Μουσείου.
>
>

Το Αντίδωρο – Πώς πρέπει να παίρνουμε το αντίδωρο και τι πρέπει να ξέρουμε γι΄αυτo

Το αντίδωρο «βγαίνει» από τα πρόσφορα, που προσεκόμισαν και προσέφεραν οι πιστοί, προκειμένου να τελεσθεί η Θεία Λειτουργία. (γι’ αυτό και η ονομασία “πρόσφορο”, από το ρήμα προσφέρω). Το πρόσφορο ζυμώνεται με προσευχές και θυμιάματα και σφραγίζεται με τα σύμβολα του Χριστού μας ΙC XC ΝΙΚΑ. Γι’ αυτό ήδη από την παρασκευή του ενέχει ευλογία, δεν είναι κοινός άρτος. Με το που προσφέρεται στο Άγιο Βήμα, αποκτά ακόμη μεγαλύτερο αγιασμό. Τελικά, αμέσως μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, όπου το τμήμα του προσφόρου, που προσκομίσθηκε στο Αγιο Δισκάριο και την Αγία Τράπεζα, έγινε Σώμα και Αίμα Χριστού, παίρνει ο Λειτουργός τα κάνιστρα με το Αντίδωρο ένα-ένα και τα υψώνει εμπρός από την Αγία Τράπεζα λέγοντας “Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος”. Αυτό είναι μια προσομοίωση της πράξεως που προηγήθηκε στο “τα σα εκ των σων”, όπου ο Λειτουργός ύψωσε και σχημάτισε στον αέρα το σχήμα του Τιμίου Σταυρού, δοξολογώντας ευγνωμονικά τον Πλαστουργό μας. Έτσι, το Αντίδωρο αποκτά και μια ακόμη ευλογία. Καλό είναι το Αντίδωρο να υπάρχει σε ένα κάνιστρο κοντά σε όσουςκοινωνούν, ώστε αμέσως μετά τη Θεία Μετάληψη να λαμβάνουν ένα κομμάτι και να σπογγίζουν τα χείλη και το στόμα τους. Μερικοί αποζητούν το λεγόμενο “Ύψωμα”. Αυτό είναι Αντίδωρο, αλλά τέτοιο κομμάτι που να διατηρεί τη σφραγίδα του Κυρίου (IC XC ΝΙΚΑ) πάνω του. Και το θεωρούμε πιο τιμητικό. Το προσφέρει ο Ιερεύς σε όσους ήδη είχαν προσκομίσει πρόσφορο για την τέλεση της Θ. Λειτουργίας ή σε συγγενείς ανθρώπου, του οποίου τελούμε Μνημόσυνο, προς παρηγορίαν τους μεγαλυτέρα. Τούτο όμως δεν πρέπει να καταλήγει να γίνεται αφορμή ξεσυνέργιας ή παρεξηγήσεων. Ίδια είναι η ευλογία που παίρνουμε. Ακόμη και με τα ψίχουλα που απέμειναν στο κάνιστρο! Κι όσο πιο ευλαβική και κατανυκτική και ανώτερη και εύτακτη είναι η ψυχή μας, τόσο πιο πολύ ωφελούμεθα. Παίρνοντας το αντίδωρο από το χέρι του Ιερέα, συγχρόνως επικοινωνούμε μαζί του. Τον προσεγγίζουμε. Έκείνος, λουσμένος στην ιερότητα και τη θεΪκή Χάρη (και στον ιδρώτα συχνά, έναν ξεχωριστό ιδρώτα κατανύξεως) κι οι εκκλησιαζόμενοι, που μέχρι τώρα ήταν απέναντι, κάπως απόμακροι, να έρχονται και να τον εγγίζουν, σα να εγγίζουν τον ίδιο το Χριστό μας. Εκείνη τη στιγμή και ο Ιερέας θα δείξει μια διακριτική οικειότητα προς κάθε ψυχή της Ενορίας του, θα τους χαιρετήσει με το όνομά τους, θα τους ευχηθεί, θα στείλει χαιρετίσματα σε κάποιον κατάκοιτο της οικογενείας κ.ο.κ. Λιτά όμως. Και χωρίς διαχύσεις ή πληθωρικά χαμόγελα ή άσχετα θέματα και καθυστερήσεις. Όλα μέσα στο κλίμα της Θ. Λειτουργίας, που μόλις ολοκληρώθηκε! Αρκετές φορές από τα πρόσφορα που έφεραν οι πιστοί περίσσεψαν πολλά. Είναι ευλογία αυτό. Δείχνει πόσο οι πιστοί συμμετέχουν στο μεγάλο γεγονός της Θ. Λειτουργίας. Οι Ιερείς κρατούν ωρισμένα, για να λειτουργήσουν ενδιαμέσως της εβδομάδος, και τα υπόλοιπα είναι επιτρεπτό να τα διοχετεύσουν σε σπίτια πτωχών χριστιανών. Σκεφθείτε μάλιστα όταν υπάρχει πανηγύρι, πόσα περισσεύουν! Ο ιερός Καβάσιλας μας λέει: «Ο άρτος που διανέμεται ως αντίδωρο, έχει από πριν αγιασθεί, επειδή προσφέρθηκε στον Θεό. Όλοι οι εκκλησιαζόμενοι χριστιανοί τον δέχονται με ευλάβεια μέσα στην δεξιά κυρτή τους παλάμη και ασπάζονται το δεξί χέρι του Ιερέως, που πριν από λίγο ακούμπησε και κομμάτιασε το πανάγιο Σώμα του Σωτήρος Χριστού. Επειδή αγιάσθηκε ολόκληρο, γι΄ αυτό πιστεύεται από την Εκκλησία μας ότι το χέρι του Λειτουργού μεταδίδει αυτόν τον αγιασμό σε όσους το αγγίζουν και το ασπάζονται».
Βασικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε για το αντίδωρο:
• Πρέπει να μοιράζεται μέσα σε ησυχία και τάξη
• Το παίρνουμε από το χέρι του Ιερέα και όχι από το παγκάρι
• Τοποθετούμε το δεξί μας χέρι πάνω στο αριστερό και με ανοιχτή την παλάμη
• Οι ιεροψάλτες ψάλλουν ύμνους κατά την διάρκεια της διανομής
• Πρέπει να είμαστε νηστικοί για να το φάμε.
• Το καταναλώνουμε όλο και δεν το πετάμε πουθενά.
• Μην ξεχνάμε ότι δίνεται αντί-δώρου, δηλαδή αντί για το μεγάλο δώρο που είναι η Θεία Κοινωνία, αλλά και ως επιπλέον δώρο για αυτούς που κοινώνησαν.
>
>

Τα τάματα

Του Μητροπολίτου Ηλείας Γερμανού ΠαρασκευοπούλουΠολύ συνηθισμένο στη ζωή των Χριστιανών είναι το τάξιμο, δηλαδή η υπόσχεση μιας προσφοράς στο Θεό ή στη Θεοτόκο ή σε κάποιον Άγιο, ως έκφραση ευλάβειας και ευχαριστιών. Το τάξιμο είναι ευλαβής καί ωφέλιμη θρησκευτική εκδήλωση, πού τη συναντάμε καί στους αρχαίους Έλληνες καί Εβραίους. Στην Αγ. Γραφή αναφέρονται διάφορα τάματα (Γένεσις κη’ 20-22, Δευτερονόμιον κγ’ 22-24, Κριταί ια’ 30-40, Εκκλησιαστής ε’ 4, Πράξεις ιη’ 18, κα’ 18-24), γι’ αυτό καί διατηρήθηκαν καί από τον Χριστιανισμό…Όμως καί στο θέμα τούτο γίνονται πολλές παρανοήσεις από τους Χριστιανούς καί επικρατούν πλάνες, πού απομακρύνουν από το αληθινό νόημα του τάματος καί αντί να ωφελούν βλάπτουν όσους το χρησιμοποιούν. Θα αναφέρω σήμερα μερικές.

1. Ορισμένοι νομίζουν ότι ο Θεός ή οι Άγιοι μας κάνουν αυτό πού θέλουμε μόνον
αν τους τάξουμε κάτι. Έτσι σε δύσκολες περιστάσεις ακούεται από πολλούς ή σύσταση στους κινδυνεύοντας: «τάξε, τάξε κάτι στην Παναγία ή στον Άγιο…». Αυτό είναι λάθος. Γιατί ούτε τα υλικά μας αγαθά χρειάζονται οι Άγιοι, ούτε περιμένουν να τους τάξουμε, για να ακούσουν τις προσευχές μας. «Αιτείτε καί δοθήσεται υμίν’ πάς γαρ ο αιτών λαμβάνει καί ο ζητών ευρίσκει καί τω κρούοντι ανοιγήσεται», μας έχει υποσχεθεί ο Κύριος (Ματθαίου ζ’ 7-8). Αρκεί να υπάρχει θερμή πίστη, καθαρή καρδιά, χριστιανική ζωή καί τα ζητούμενα να είναι προς το πνευματικό μας συμφέρον.

2. Άλλοι νομίζουν ότι με το τάμα τους είναι δυνατόν να κάνουν βοηθούς τους Αγίους ακόμη καί στη διάπραξη του κακού. Έτσι γράφηκε στις εφημερίδες ότι ο γνωστός ληστής Βενάρδος πρίν να προβεί στο εγχείρημα της ληστείας της Τράπεζας, πήγε στην Αίγινα καί έταξε στον άγιο Νεκτάριο για την επιτυχία του! Άλλος ληστής (1977), έκρυψε τα κλοπιμαία χρήματα σε… εξωκλήσι του αγίου Ιωάννη καί έταξε στον Άγιο να ανακαινίσει το εκκλησάκι του, αν τον βοηθήσει να μη συλληφθεί. Άλλος παρακάλεσε τον άγιο Νικόλαο να κερδίσει στα χαρτιά την Πρωτοχρονιά καί του έταξε να φέρει χρυσό το «10 το καλό». Μια άλλη χριστιανή έταξε στον Άγιο Νικόλαο λαμπάδα σαν το μπόϊ της, αν την βοηθούσε να μη γυρίσει στο σπίτι του ζωντανός κάποιος ναυτικός, πού είχε ατιμάσει την κόρη της καί δεν ήθελε να την παντρευθεί! Πρόκειται για τάματα αντίθετα προς τη χριστιανική μας πίστη.

3. Πολλά τάματα επίσης γίνονται κατά τον έξης τύπο: «Αγία μου Παρασκευή, κάνε με καλά καί θα σου φέρω ένα χρυσό καντήλι». Ή «Θεέ μου, βοήθησε με στις εξετάσεις μου καί θα σου φέρω…». Δηλαδή με αυτού του είδους τα τάματα σαν να γίνεται ένα παζάρεμα με το Θεό. Του λέμε’ δώσε μου για να σου δώσω. Έτσι υποβιβάζουμε τον Θεό αλλά καί την προσωπικότητα του ανθρώπου. Συγχρόνως όμως φανερώνουμε καί την ολιγοπιστία μας.

4. Ακόμη άλλα τάματα προκαλούν στους ανθρώπους δυσκολίες καί ψυχικά τραύματα, επειδή γίνονται απερίσκεπτα καί χωρίς πνευματικότητα. Έτσι τάζει χριστιανή να βγει για έρανο, «διακονιά», σε 10 χωριά υπέρ κάποιου ιερού σκοπού. Όταν όμως αρχίζει το τάμα της, την σταματάει η Αστυνομία, γιατί απαγορεύεται ο έρανος άνευ αδείας. Άλλη τάζει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, πού δυσκολεύεται έπειτα να το συγκεντρώσει. Μια τρίτη τάζει στον πολιούχο της Ζακύνθου να γεννηθεί καλά το παιδί της καί να το ονομάσει στο βάπτισμα Διονύσιο. Όταν έλθει ο καιρός όμως, στο σπίτι γίνεται σκοτωμός, γιατί ο πεθερός επιμένει να δώσουν στο παιδί το δικό του όνομα, πού είναι Γιάννης. Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή στα τάματά μας. Εμείς πνευματικά κυρίως τάματα ας κάνουμε. Τάματα πού να μας βοηθούν στην καθαρότητα της ψυχής μας καί στον αγιασμό του βίου μας. Γιατί «Πνεύμα ο Θεός, καί τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι καί αλήθεια δει προσκυνείν» (Ιωάννου δ’ 24). Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει χαρακτηριστικά: «Ου γαρ χρυσοχοείον, ουδέ αργυροχοείον εστίν η Εκκλησία, αλλά πανήγυρις αγγέλων’ διό ψυχών ημίν δει’ καί γαρ δη ταύτα δια τάς ψυχάς προσίεται ο Θεός… Μάθωμεν τοίνυν φιλοσοφείν, καί τον Χριστόν τιμάν ως αυτός βούλεται’ τω γαρ τιμωμένω τιμή ηδίστη, ην αυτός θέλει, ουχ ην ημείς νομίζομεν» (ΒΕΠ, 66, σελ. 388).
>
>

Άγνωστες μαρτυρίες για τις εμφανίσεις της Παναγίας στα βουνά της Πίνδου στον πόλεμο του 1940

Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας σημειώθηκαν σε πολλές περιοχές του ελλαδικού χώρου κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά στην πρώτη γραμμή του πολέμου, στα ελληνοαλβανικά σύνορα και την Πίνδο, η Παναγία ήταν η προστάτιδα και οδηγός των στρατιωτών. Οι στρατιώτες την έβλεπαν με τα μάτια της πίστης τους να τους εμψυχώνει και να τους «σκεπάζει», καθώς πολεμούσαν στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας. Ενδεικτική είναι η μαρτυρία της Β. Μπούρη σύμφωνα με την οποία ο θείος της, Σπυρίδων Χουλιάρας, που πολέμησε στα ελληνοαλβανικά σύνορα, μέχρι το τέλος της ζωής του συνήθιζε να αφηγείται το εξής θαύμα της Παναγίας: ενώ οι στρατιώτες πολεμούσαν κάτω από πραγματικά αντίξοες συνθήκες, εμφανίστηκε μπροστά τους η Παναγία που ως προστάτιδα τους «σκέπασε» με το πέπλο της και σαν οδηγός τους οδήγησε μπροστά στον εχθρό, έτοιμους να τον αντιμετωπίσουν. Το θαύμα αυτό επιβεβαιώνεται και από άλλους στρατιώτες που πολέμησαν στα βουνά της Πίνδου. Κατά μήκος όλου του μετώπου έβλεπαν το ίδιο όραμα: τις νύχτες μια γυναικεία μορφή βάδιζε ψηλόλιγνη, με την καλύπτρα της ριγμένη από το κεφάλι στους ώμους. Ήταν η Παναγία, η υπέρμαχος στρατηγός των Ελλήνων. Ο Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής του 1940 γράφει από το μέτωπο:«Σου γράφω από μία αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας. Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη. Σκοπός μου […]είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις. Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη. Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;». Μιλιά δεν ακούστηκε. Φώναξε ξανά θυμωμένος. Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!». Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού. Εμείς από πίσω της. Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη. Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. […] Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά. Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπερμάχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε» . Ένα θαύμα έζησαν και οι στρατιώτες του 51ου τάγματος στην κορυφογραμμή Ροντένη.Από τις 22 Ιανουαρίου και κάθε βράδυ στις εννέα και είκοσι ακριβώς, το βαρύ πυροβολικό των αντιπάλων άρχιζε βολή εναντίον του τάγματος. Ο εκνευρισμός και οι απώλειες ήταν πολλές. Οι τολμηροί ανιχνευτές δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τα εχθρικά πυροβόλα, προφανώς γιατί κάθε βράδυ οι αντίπαλοι τα μετακινούσαν. Η κατάσταση ήταν πιεστική. Ένα βράδυ του Φεβρουαρίου ακουστήκανε πάλι τα εχθρικά κανόνια.«Παναγιά μου, βοήθησέ μας, σώσε μας», φώναξε εντελώς αυθόρμητα ο ταγματάρχης Πετράκης. Αμέσως στο βάθος πρόβαλε ένα φωτεινό σύννεφο και σιγά-σιγά δημιουργήθηκε κάτι σαν φωτοστέφανο και εμφανίστηκε η μορφή της Παναγίας, η οποία άρχισε να γέρνει προς τη γη και στάθηκε σε ένα φαράγγι. Όλοι στο τάγμα μόλις είδαν το θαύμα, ρίγησαν.«Θαύμα!»,φώναξαν και έκαναν το σταυρό τους. Αμέσως στάλθηκε μήνυμα στην ελληνική πυροβολαρχία, τα ελληνικά κανόνια βρόντηξαν και λίγο μετά τα αντίπαλα σίγησαν. Οι οβίδες των Ελλήνων είχαν πετύχει τον απόλυτο στόχο . «Η πίστη κατά την διάρκεια του πολέμου, το σίγουρο είναι ότι βοηθάει τον δοκιμαζόμενο στρατιώτη. Και η εικόνα της προστάτιδας του φέρνει ελπίδα και αισιοδοξία. … οι Αρτινοί στο μέτωπο μπροστά στην εικόνα της Παναγιάς δεν φοβόνταν ούτε όλμους, ούτε τις εχθρικές σφαίρες…» . Ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης ζωγράφισε πάνω στο καπάκι ενός κιβωτίου ρέγγας τη Παναγία της Νίκης, η οποία απέκτησε τη φήμη ότι είναι θαυματουργή.«Σε έξαλλη θρησκευτική έκσταση απαιτούσαν (ενν. οι έλληνες στρατιώτες από την Άρτα) η θαυματουργή εικόνα να μείνει ένα βράδυ τουλάχιστον στην κατασκήνωση τους. Άκουγες φωνές από παντού. Όλοι οι στρατιώτες φωνάζανε: «Η Παρθένα, η Παρθένα. Να την αφήσετε μια βραδιά». Εκείνη την ώρα βάρεσε συναγερμός […] πέσαμε μπρούμυτα σύμφωνα με τις διαταγές που είχαμε. Κανένας Αρτινός δεν έκανε το ίδιο. «Βρε συνάδελφε», μου είπε ένας, «βαστάς την Παρθένα και φοβάσαι»;» . Χαρακτηριστικό είναι, επίσης, το γεγονός ότι οι ταυτότητες των στρατιωτών έφεραν, δίπλα ακριβώς από τα στοιχεία τους, μια εικόνα της Παναγίας. Και λίγο πριν απo την επίθεση έκαναν το σταυρό τους, αναφωνούσαν τρεις φορές «Παναγία μου!» και ύστερα ξεκινούσαν. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, αναγνωρίστηκε η σπουδαιότητα των θαυματουργών επεμβάσεων της Παναγίας. Για το λόγο αυτό η γιορτή της Αγίας Σκέπης, που είχε καθιερωθεί από το 626, όταν με τη θαυματουργή της επέμβαση έσωσε την Κωνσταντινούπολη από τους Αβάρους, να γιορτάζεται προς τιμήν της Παναγίας την 1η Οκτωβρίου, μεταφέρθηκε από το 1952 στις 28 Οκτωβρίου για να ενθυμούνται όλοι τη θαυματουργή βοήθειά της στη δυσκολότερη, ίσως, περίοδο του ελληνικού έθνους.Απόσπασμα από την εργασία¨Ἡ τιμή της Θεοτόκου στην Ήπειρο¨.
>
>

Ο βίος του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

Ο Άγιος Νεκτάριος, Επίσκοπος Πενταπόλεως, γεννήθηκε το 1846 στη Σηλυβρία (τουρκοκρατούμενη Θράκη). Οι γονείς του λέγονταν Δημοσθένης και Βασιλική Κεφαλά και είχαν ακόμη 5 ή 6 παιδιά.Εξ απαλών ονύχων ο Νεκτάριος, κατά κόσμο Αναστάσιος, γαλουχήθηκε με τα νάματα του Χριστιανισμού από τη ευλαβή μητέρα του, εκ της οποίας έμαθε και τα πρώτα του γράμματα. Στον τόπο του μαθήτευσε στο δημοτικό σχολείο και ακολούθως στο σχολαρχείο.Για να συνεχίσει τις σπουδές του, αλλά και για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του μετέβη στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι, στην αρχή δούλεψε σε καπνοπωλείο της περιοχής. Τότε ήταν που άρχισε να μελετά τους Πατέρες της Εκκλησίας και τους Έλληνες Φιλοσόφους. Μερικά δε αποφθέγματά τους τα έγραφε επάνω στις καπνοσακούλες, προκειμένου να διαβάζουν και να επωφελούνται και άλλοι συνάνθρωποί του. Η εργασία συλλογής πατερικών αποσπασμάτων ολοκληρώθηκε με την έκδοση δίτομου βιβλίου υπό τον τίλτο: «Ιερών και φιλοσοφικών λογίων θησαύρισμα», που τύπωσε το 1895. Η έκδοση ενός βιβλίου ήταν παιδικό του όνειρο που πραγματοποιήθηκε, αφού όταν ήταν εφτάχρονο παιδί συνέραβε φύλλα χαρτιού, προκειμένου να τα γεμίσει με θεολογικά κείμενα, όπως ο ίδιος έλεγε στη μητέρα του.Από το καπνοπωλείο έφυγε όταν ανέλαβε ως παιδονόμος στο σχολείο του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου, όπου χρεή Διευθυντή εκτελούσε ο Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης, θείος του από την μητέρα του. Εκεί συνέχισε τις σπουδές του και παράλληλα δίδασκε σε μαθητές κατωτέρων τάξεων. Τότε ήταν που η Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, με ένα σημείο, έδειξε την παρησσία του Αγίου ενώπιον του Θεού. Ενώ, λοιπόν, επέβαινε σε πλοίο με προορισμό την Σηλυβρία έπιασε μεγάλη θαλασσοταραχή, οπόταν ο Άγιος κατάφερε να κοπάσει τους ανέμους με την προσευχή του.Κατόπιν εργάστηκε ως δημοδιδάσκαλος στο χωριό Λιθί της Χίου, όπου κήρυσσε το Ευαγγέλιο στην γύρω περιοχή. Σε ηλικία είκοσι επτά ετών, ο Νεκτάριος εισήλθε ως δόκιμος μοναχός στην «Νέα Μονή» της Χίου, όπου στα τριάντα του δέχθηκε την μοναχική κουρά, λαμβάνοντας το όνομα Λάζαρος. Λίγο αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος από τον τότε Μητροπολίτη Χίου Γρηγόριο, μετονομαζόμενος σε Νεκτάριο (1877). Ακολούθως πήγε στην Αθήνα, όπου παρέμεινε επί τριετία, προκειμένου να πάρει το απολυτήριο του Γυμνασίου.Το 1882 μετέβη στην Αλεξάνδρεια με συστατική επιστολή του Ηγουμένου της Νέας Μονής Νικηφόρου, προκειμένου να επισκεφθεί τον τότε Πατριάρχη Σωφρόνιο και να εκφράσει σ’αυτόν την επιθυμία του να συνεχίσει τις σπουδές του. Ο Πατριάρχης προσφέρθηκε να βοηθήσει τον Νεκτάριο, με τον όρο να εργαστεί για το Πατριαρχείο όταν ολοκληρώσει τις σπουδές του. Έχοντας την υποστήριξη του Πατριάρχη, λοιπόν, ο Νεκτάριος μετέβη στην Αθήνα, όπου σπούδασε στη Θεολογική Σχολή Αθηνών και αποφοίτησε από αυτήν σε τρία χρόνια.Στις 23 Μαρτίου του 1886 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και τον Αύγουστο του ιδίου έτους έλαβε το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη. Με εντολή του Πατριάρχη διετέλεσε Γραμματέας του Πατριαρχείου και στη συνέχεια Πατριαρχικός Επίτροπος στο Κάϊρο. Μητροπολίτης Πενταπόλεως χειροτονήθηκε τον Ιανουάριο του 1889, επίσης, από τον Πατριάρχη Σωφρόνιο. Η άνοδος του στον Επισκοπικό Θρόνο, όμως, και η αγάπη του κόσμου, υποκίνησαν τον φθόνο ανθρώπων του Πατριαρχείου. Οι φθονεροί συκοφάντες έπεισαν, με ψευδείς παραστάσεις, τον πολιό Πατριάρχη Σωφρόνιο να του αφαιρέσει τα αξιώματα, να του επιβάλει κατ΄ οίκον περιορισμό και να μην εμφανίζεται στην περιοχή του Καΐρου. Το μένος τους ωστόσο δεν υποχώρησε. Με συντονισμένες προσπάθειες εξασφάλισαν, παράνομο εκκλησιαστικά, απολυτήριο, με το οποίο εξανάγκασαν τον Άγιο Νεκτάριο να φύγει από την Αίγυπτο. Ο Άγιος Νεκτάριος, όμως, δεν αντέδρασε, αλλά έφυγε για την Αθήνα.Τον Μάρτιο του 1894 διορίστηκε ως Διευθυντής της Ριζαρείου σχολής, θέση στην οποία παρέμεινε για 14 χρόνια και από την οποία δούλεψε σκληρά, προκειμένου να βοηθήσει τους κληρικούς. Τι δε ελεύθερες του ώρες προσευχόταν, έγραφε και φρόντιζε τους κήπους.Ο Άγιος Νεκτάριος δεν λησμόνησε πότε τη μοναστική ζωή. Αφορμή για να επανέλθει στο Μοναστήρι του έδωσε η Χρυσάνθη Στρογγυλού, η μετέπειτα Ηγουμένη Ξένη, μια τυφλή, αλλά ευλαβή γυναίκα. Συζητώντας με την Χρυσάνθη γεννήθηκε η ιδέα μέσα του να δημιουργήσει Μοναστήρι στην Αίγινα. Τότε, λοιπόν, άρχισαν να αναζητούν κατάλληλο τόπο, όπου θα έκαναν το ασκητήριό τους, για να καταλήξουν στο Μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής, το οποίο είχε ερειπωθεί το 1834, λόγω του διατάγματος των Βαυαρών. Πράγματι, με τις εντολές του Αγίου άρχισαν οι εργασίες αναστύλωσης (1904), το οποίο, σημειωτέον, ο Άγιος αφιέρωσε στην Αγία Τριάδα.Το 1908 υπέβαλε την παραίτησή του από Διευθυντής της Ριζαρείου και εγκαταστάθηκε σε οικία, πλησίον του Μοναστηριού, από όπου καθοδηγούσε τις μοναχές και προσπαθούσε να πετύχει αναγνώριση του Μοναστηριού από την Εκκλησία της Ελλάδος. Ωστόσο η αναγνώριση δεν ήλθε παρά μόνο τέσσερα χρόνια μετά την κοίμησή του, με επιστολή του Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου, στις 15 Μαΐου του 1924.Το τέλος της επίγειας ζωής του Αγίου επισπεύθηκε από την χρόνια προστατίτιδα, που του προκαλούσε φρικτούς πόνους. Δύο μήνες πριν από την κοίμησή του νοσηλέυτηκε στο Αρεταίειο νοσοκομείο των Αθηνών. Τα μεσάνυχτα της 8ης προς 9ης Νοεμβρίου του 1920 κοιμήθηκε σε ηλικία 74 ετών. Ο θάλαμος νοσηλείας του Αγίου φυλάσσεται μέχρι σήμερα και μπορεί κανείς να πάει στο χώρο και να προσκυνήσει (2ος θάλαμος του 2ου ορόφου).Το σκήνωμα του Αγίου μεταφέρθηκε στο λιμάνι της Αίγινας, από όπου οι πιστοί το μετέφεραν μέχρι τη Μονή, ενώ αυτό ανέδυε ευωδία. Η ταφή του Αγίου, έγινε στο προαύλιο της Μονής δίπλα στον αγαπημένο του πεύκο. Μετά από έξι μήνες, όταν ανοίχθηκε το μνήμα, προκειμένου να τοποθετηθεί μια επιτύμβια πλάκα, διαπιστώθηκε ότι το σεπτό του σκήνωμα δεν είχε υποστεί καμία φθορά και ότι ευδίαζε έντονα. Το σημείο αυτό της χάριτος συνέχιζε να φανερώνει κατ’ αυτόν τον τρόπο την αγιότητα του Νεκταρίου για είκοσι χρόνια. Η ανακομιδή των λειψάνων του, έγινε στις 2 Σεπτεμβρίου του 1953, από τον τότε Μητροπολίτη Προκόπιο. Η επίσημη διακήρυξη του ως Αγίου της Εκκλησίας έγινε το 1961 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο με Πατριαρχική Συνοδική Πράξη. Εκκλησία Κύπρου -Επιμέλεια: Παναγιώτης Θεοδώρου, Θεολόγος.

>
>

Ο Άγιος Κοσμάς και οι προφητείες του

Τό ῎Εθνος μας μετά τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔζησε τέσσερις ζοφερούς αἰῶνες σκλαβιᾶς στούς Τούρκους. Κινδύνεψε μέ ἀφανισμό. ῾Ο Θεός ὅμως ἐπενέβη σωστικά, φωτίζοντας ἁγίους ἀνθρώπους καί στηρίζοντας μέσῳ αὐτῶν τούς ὑποδούλους, τονώνοντάς τους τήν πίστη, ἀνάβοντάς τους τόν πόθο τῆς ἐλευθερίας. ῾Ο ἐπιφανέστερος ἀπ’ αὐτούς ἦταν ὁ ῞Αγιος ἱερομάρτυρας καί ἐθνομάρτυρας Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. ῎Αρχισε τήν ἱεραποστολική του δράση τό 1760. Οἱ ῞Ελληνες εἶχαν τότε λιγοστέψει ἀπελπιστικά. Οἱ βάρβαροι δυνάστες προσπαθοῦσαν, νά τούς ἐξισλαμίσουν. Οἱ ποικίλοι αἱρετικοί ἀσκοῦσαν προσηλυτισμό. Τά ἀρβανίτικα εἶχαν σχεδόν ἐκτοπίσει τήν ἑλληνική γλῶσσα. Οἱ ᾿Ορθόδοξοι εἶχαν ξεμάθει νά ἐκκλησιάζονται, νά παντρεύονται στήν ᾿Εκκλησία, νά βαφτίζουν τά παιδιά τους. Τό Γένος μας εἶχε ἀγριέψει. ᾿Επί χρόνια ὁ ῞Αγιος Κοσμᾶς διέτρεξε κάθε γωνιά ῾Ελληνικῆς γῆς. Μέ τό ᾿Ορθόδοξο καί πηγαῖο κήρυγμά του, μέ τόν πατριωτισμό του, μέ τόν ἔλεγχο τῶν κακῶν, μέ τίς προφητεῖες του, μέ τά θαύματα πού ἐνεργοῦσε ἡ θεία Χάρη μέσῳ αὐτοῦ, μέ τήν ἵδρυση περισσοτέρων ἀπό 300 σχολείων πού προκάλεσε, μέ τήν παρακίνηση νά ἐξομολογοῦνται καί νά κοινωνοῦν οἱ Χριστιανοί, κυριολεκτικά ἀναμόρφωσε τούς σκλάβους. Τά ἤθη ἡμέρωσαν, οἱ Χριστιανοί ἔμαθαν πάλι νά προσεύχονται, νά μιλᾶνε ῾Ελληνικά, νά νηστεύουν, νά ζοῦν ᾿Ορθόδοξα. Τό ἐθνοσωτήριο ἔργο τοῦ ῾Αγίου Κοσμᾶ ἐπισφραγίστηκε μέ τό μαρτυρικό του τέλος. Τόν ἀπαγχόνισαν οἱ Τοῦρκοι μετά ἀπό συκοφάντηση ἀπό τούς ῾Εβραίους. ᾿Εμεῖς οἱ σύγχρονοι ῞Ελληνες ᾿Ορθόδοξοι μποροῦμε, νά ἀπολαμβάνουμε ἐλεύθεροι τούς καρπούς τῶν ἱεραποστολικῶν ἀγώνων τοῦ ῾Αγίου Κοσμᾶ. Δυστυχῶς ὅμως ἀπό δική μας ὑπαιτιότητα ξαναφτωχύναμε καί σάν Χριστιανοί καί σάν ῞Ελληνες. Τά ἑλληνόπουλα ὅλο καί λιγοστεύουν λόγῳ ὑπογεννητικότητος. ῾Η γλῶσσα μας φτώχυνε. Στήν ᾿Εκκλησία δέν πᾶμε. Οἱ πολιτικοί γάμοι αὐξήθηκαν, οἱ ἐξομολογούμενοι καί κοινωνοῦντες λιγόστεψαν. ῎Ας ἀκούσουμε τή φωνή τοῦ Πατροκοσμᾶ, γιά νά μή θρηνήσουμε σύντομα τόν ἀφανισμό μας.ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ῎Αν βαδίσῃ κανείς στά ἀχνάρια πού βάδισε ὁ πατροΚοσμᾶς, ἄν ἐπισκεφθῇ κάποιος τά μέρη πού πῆγε ὁ ῞Αγιός μας, θά συναντήσῃ χιλιάδες χριστιανούς πού θά ἐνθυμοῦνται ἀπό τούς προγόνους τους ἑκατοντάδες ρήσεις καί προφητεῖες τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, οἱ ὁποῖες δέν εἶναι καταγεγραμμένες καί ἑπομένως δέν εἶναι γνωστές σ’ ὅλο τό πλήρωμα τῆς ᾿Ορθοδοξίας μας.
Οἱ περισσότερες προφητεῖες εἶναι γύρω ἀπό τό ποθούμενον δηλαδή γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδος μας ἀπό τόν τουρκικό ζυγό. ῞Ομως ὁ πατροΚοσμᾶς δέν μίλησε μόνο γιά τό πότε θἄρθῃ τό ποθούμενο, μίλησε καί εἶπε μέ τόν φωτισμό τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, προφητικά λόγια σέ πρόσωπα, προεῖδε τίς τεχνολογικές ἀνακαλύψεις τοῦ 20οῦ αἰῶνος, καί προέβλεψε πολλά μελλοντικά γεγονότα, τά ὁποῖα πράγματι πραγματοποιήθηκαν.1. Αὐτό μιά μέρα θά γίνῃ Ρωμαίικο καί καλότυχος ὅποιος ζήσῃ σέ κεῖνο τό Βασίλειο. (Συνήθιζε νά λέγῃ σέ διάφορα μέρη πού περιόδευε καί φυσικά ἦλθε ὁ καιρός πού ἐλευθερώθησαν).
2. ῎Αν τό κυπαρίσσι αὐτό ξεραθῇ ἀπό τήν κορυφή, ἡ ῾Ελλάς θά ἐλευθερωθῇ· ἄν ξεραθῇ ἀπό κάτω, δέν θά ἐλευθερωθῇ.
(᾿Ελέχθη στή Ζελενίτσα [Πρασιά] τῆς Εὐρυτανίας· καί φυσικά τό Κυπαρίσσι ξεράθηκε ἀπό πάνω πρός τά κάτω καί ἡ ῾Ελλάδα ἐλευθερώθηκε).
3. ῞Αμα κλείσῃ τό δένδρον καί κλεισθῇ μέσα τό παλούκι, τότε θά ἔλθῃ τό ποθούμενον.
Μιά ἄλλη διατύπωση τῆς ἀνωτέρω προφητείας ἔχει ὡς ἑξῆς·
Τά βάσανα εἶναι ἀκόμη πολλά· θυμηθῆτε τά λόγια μου· προσεύχεσθε, γρηγορεῖτε καί ὑπομένετε στερεά. ῞Εως ὅτου νά κλείσῃ αὐτή ἡ πληγή τοῦ πλατάνου, τό χωριό σας θἆναι σκλαβωμένο καί δυστυχισμένο. Θά γίνῃ κάποιο σημάδι καί νά μή φοβηθῆτε. Νά πηγαίνεται βασίλεμα ἡλίου σ’ ἐκεῖνα τά βουνά (τῆς ῾Ομάλιας καί τῆς Μερόπης), ὅπου θά γλυτώσουν πολλές ψυχές. Μαζί σας μή πάρετε τίποτε, μόνον τίς ψυχές σας νά γλυτώσετε. Καί δέν θά βαστάξῃ τό κακό περισσότερο ἀπό 24 ὧρες.
᾿Ακόμη ὑπάρχει μιά τρίτη διατύπωση τῆς ἐν λόγῳ προφητείας·
῞Οταν σμίξουν αὐτά τά δύο δενδρύλια θἄρθῃ τό ποθούμενον.
(᾿Ελέχθη στό χωριό Τσαραπλανᾶ ᾿Ιωαννίνων, τό σημερινό Βασιλικόν. ῾Η πληγή τοῦ πλατάνου ἔκλεισε τό 1912, ἔτος ἀπελευθερώσεως τῆς ᾿Ηπείρου).
4. ῎Αν βρεθοῦν τρεῖς δυνάμεις σύμφωνες, τίποτε δέν θά πάθετε.
5. ῎Αν τό ζήτημα λυθῇ μέ τόν πόλεμο, θά πάθετε πολλές καταστροφές· σέ τρεῖς χῶρες μιά θά μείνῃ.
6. ῎Αν βρίσκουν στό δρόμο ἀσήμι, δέν θά σκύβουν νά τό πάρουν. Γιά ἕνα ὅμως στάχυ θά σκοτώνωνται ποιός θά τό πρωτοπάρῃ.
(Μήπως αὐτό δέν γινώταν τό 1941 μέ τή πείνα;)
7. ῎Αν ὁ πόλεμος πιαστῇ ἀπό κάτω, λίγα θά πάθετε· ἄν πιαστῇ ἀπό πάνω, θά καταστραφῆτε.
(῾Η ἐπανάσταση τοῦ 1821 ἄρχισε ἀπό κάτω, δηλαδή ἀπό τά νότια μέρη τῆς ῾Ελλάδος, ἀπό τόν Μωριά – Πελοπόννησο).
8. ᾿Αμπέλια μή φυτεύετε, διότι θά χαλάσουν καθώς ἐκεῖνα στήν Δρυϊνούπολι.
9. ᾿Από τρία μπουγάζια στενά, Κρᾶ, Κράψη καί Μουζίνα, θά περνοῦν πολλά στρατεύματα γιά τήν πόλι. Καλόν εἶναι τά γυναικόπαιδα νά βγοῦν στά βουνά. ῾Ο στρατός αὐτός δέν θά φθάσῃ στήν Πόλι, στή μέση τοῦ δρόμου θά μάθῃ ὅτι ὁ πόλεμος ἐτελείωσε.
10. ᾿Από πάνω καί ἀπό τή σκάλα χαλασμό μή περιμένετε.
11. ᾿Από ψηλά, μέσα ἀπό τό λιμάνι θἄρθῃ ὁ χαλασμός.
12. Αὐτόν ἐδῶ τόν δρόμο πού βαδίζω σήμερα, θἄρθῃ καιρός πού θά τόν βαδίσετε καί σεῖς.
(Αὐτά τά λόγια εἶπε ὁ πατροΚοσμᾶς στούς κατοίκους τῶν χωριῶν Κρανιά, Μαραφέντι, ᾿Αλίκο, Τρέμουλη, Λειβαδιά, Βαγγαλιάτες. Αὐτά τά χωριά εἶναι κατά μῆκος τοῦ δρόμου πού ἑνώνει τούς ῾Αγίους Σαράντα μέ τήν Σαγιάδα ῾Ηγουμενίτσας. [Πράγματι τό 1991 ὅταν ἔπεσε τό καθεστώς τοῦ Χότζα καί ἄνοιξαν τά σύνορα, αὐτό τόν δρόμο βάδισαν καί συνεχίζουν νά βαδίζουν χιλιάδες ΒορειοΗπειρῶτες]).
13. Δέν θά φθάσῃ ὁ στρατός στήν Πόλι· στή μέση τοῦ δρόμου θἄρθῃ τό μαντᾶτο, ὅτι ἔφθασε τό ποθούμενο.
14. ᾿Εκεῖθεν θἄρθῃ τό Ρωμαίικο.
(Αὐτά τά λόγια εἶπε ὁ πατροΚοσμᾶς στήν Πρέβεζα καί ἔδειξε μέ τό χέρι του τά μέρη τῆς Ρούμελης. Πράγματι τό 1912 ἀπό τήν Στερεά ῾Ελλάδα πῆγε στήν Πρέβεζα ὁ ἀπελευθερωτικός στρατός).
15. Εἰς τά χωριά Πέπελη σεῖς ἄδικα θά φοβᾶσθε· τίποτε δέν θά πάθετε. Μόνον τά παιδιά σας πού θά εἶναι στούς δρόμους θά κλαῖτε.
16. ᾿Εσεῖς θά πᾶτε νά κατοικήσετε ἀλλοῦ καί ἄλλοι θἀρθοῦν νά κατοικήσουν σέ σᾶς.
17. ῞Ενα χωμί θά χαθῇ τό μισό καί ἕνα ὁλόκληρο.
18. ᾿Εσεῖς θά σώσετε ἄλλους καί οἱ ἄλλοι ἐσᾶς.
19. ᾿Εσεῖς θά φύγετε ἀπ’ τ’ ἀριστερά βουνά· ἀπό τή δεξιά μεριά ὄχι· ἀπό τίς σπηλιές μή φοβᾶστε.
20. Εἰπέ εἰς τά εἴδωλα ἐκεῖνα νά μήν ἔρθουν ἐδῶ, ἀλλά νά γυρίσουν εἰς τά ὀπίσω.
(᾿Ελέχθη εἰς ῎Ασσον τῆς Κεφαλληνίας. ῾Ο ἅγιος Κοσμᾶς ἐνῶ ἐκήρυττε εἶπε σ’ ἕναν ἀκροατήν νά ὑπάγῃ εἰς τήν οἰκίαν τοῦ ἄρχοντος τοῦ τόπου καί νά μεταβιβάσῃ τά ἀνωτέρω λόγια εἰς τέσσαρες κυρίες τῆς ἀριστοκρατίας οἱ ὁποῖες ἦταν ἀσέμνως ἐνδεδυμένες καὶ εἶχαν σκοπόν νά μεταβοῦν πρός τόν ῞Αγιον γιά νά ἀκούσουν τό κήρυγμά του).
21. Ζῶα δέν θά μείνουν· θά τά φᾶνε. Φᾶτε καί σεῖς μαζί μ’ αὐτούς. Στά Τζουμέρκα θά πάρετε σπόρο. Εἰς τό ἀλβανικόν χειρόγραφον διαβάζομεν· ῎Αλογα δέν θά μείνουν. Θά πᾶτε καί σεῖς μαζί μ’ αὐτά. ᾿Από τά Τζουμέρκα θά ξαναπιάσετε τήν ράτσα τους.
(Στό Μεσολόγγι ἔφαγαν μέχρι καί ποντίκια τό 1826· καί κατά τήν περίοδο τῆς γερμανικῆς κατοχῆς 1941-44 οἱ ῞Ελληνες λόγῳ πείνας ἔφαγαν καί ἄλογα).
22. ῾Η Δρόπολις θά πάθῃ, διότι ὁ τόπος εἶναι γυμνός.
23. ῾Η Δρόπολις θά εἶναι γεμάτη στρατεύματα.
24. ῾Η αἰτία τοῦ γενικοῦ πολέμου θἄρθῃ ἀπό τήν Δαλματία. Πρῶτα θά διαμελισθῇ ἡ Αὐστρία καί ὕστερα ἡ Τουρκία.
25. ῎Η τρεῖς μέρες ἤ τρεῖς μῆνες ἤ τρία χρόνια θά βαστάξῃ.
26. ῾Η Γαλλία θά ἐλευθερώσῃ πολλά ῾Ελληνικά μέρη καί ἰδίως ἡ ᾿Ιταλία.
27. ῾Η Γαλλία θά λευτερώσῃ τήν ῾Ελλάδα, τήν ῎Ηπειρο ἡ ᾿Ιταλία.
28. ῾Η λευτεριά θἀρθῇ ἀπό κάτω ἀπό ὅπου χύνονται νερά.
29. Θά δῆτε τρεῖς φαμίλιες σ’ ἕνα σπίτι.
(Μόνο τρεῖς οἰκογένειες δέν ἔμειναν στό ἴδιο σπίτι στά χρόνια τῆς Κατοχῆς;)
30. Θἀρθῇ καιρός νά σᾶς πάρουν οἱ ἐχθροί σας καί τήν στάχτη ἀπό τήν φωτιά, ἀλλά σεῖς νά μήν ἀλλάξετε τήν πίστι σας, ὅπως θά κάμουν οἱ ἄλλοι.
31. Θἄρθουν οἱ κόκκινοι σκοῦφοι κι’ ὕστερα οἱ ἄγγλοι ἐπί 54 χρόνια, καί κατόπιν θά γίνῃ Ρωμαίικο.
(«Κόκκινοι σκοῦφοι» ὀνομάζονται οἱ γάλλοι στρατιῶτες διότι κατά τούς Ναπολεοντείους χρόνους τά καπέλα τους ἦταν κόκκινα. ῾Η προφητεία αὐτή ἐλέχθη στή Κεφαλληνία καί εὗρε καταπληκτικήν ἐκπλήρωσιν. Πράγματι μετά τούς ῾Ενετούς, στήν ῾Επτάνησον ἦλθαν οἱ γάλλοι καί κατόπιν οἱ ἄγγλοι, οἱ ὁποῖοι παρέμειναν ἐπί 54 χρόνια δηλ. ἀπό τό 1810 ἕως 1864).
32. Θἆνε ὄγδοος αἰῶνας πού θά γίνουν αὐτά.
33. Θἄρθῃ ξαφνικά. Νά ἔχετε ἕνα σακκούλι σιτάρι κρεμασμένο στήν θύρα. Αὐτό θά σᾶς ἐμποδίσῃ φεύγοντας. Μή τό ἀφήσετε. Νά τό πάρετε μαζί σας, γιά νά φᾶνε τά παιδιά σας.
34. Θά χαθῇ ἡ σοδιά τῆς χρονιᾶς ἀπό τήν εὔφορη Δρόπολι καί -μάννα μου!- αἷμα πολύ πού ἔχει νά χυθῇ.
35. Θἄρθῃ ὅταν ἔρθουν δυό καλοκαίρια καί δυό Πασχαλιές μαζί.
36. Θά δῆτε σαράντα ἄλογα νά τά δένουν σέ ἕνα παλούκι.
37. Θἀρθῇ καί μιά φορά ἀσκέρι ξένο πού τόν Χριστό θά πιστεύῃ. ᾿Αλλά σεῖς δέν θά τό ξέρετε.
38. Θά ἔρθῃ καιρός πού οἱ Ρωμηοί θά τρώγωνται ἀναμεταξύ τους. ᾿Αλλά συστήνω ὁμόνοιαν καί ἀγάπην.
39. Θά προσπαθοῦν νά τό λύσουν μέ τήν πέννα, μά δέν θά μποροῦν, 99 φορές μέ τόν πόλεμο καί μία μέ τήν πέννα.
40. Θά ἔρθῃ καιρός πού θά διευθύνουν τόν κόσμον τά ἄλαλα καί τά μπάλαλα.
(Τά ἄλαλα καί τά μπάλαλα, εἶναι τά ἄψυχα μηχανήματα).
41. Θά ἰδῆτε καί τακτικό στρατό θά ἰδῆτε καί ρέμπελο (ἀντάρτικο)· ἀπό αὐτούς πολλά θά ὑποφέρετε.
42. Θά ἔρθῃ καιρός πού δέν θά ἀκοῦτε (= μαθαίνετε) τίποτε.
43. Θά σᾶς ζητήσουν τά τουφέκια· νά ἔχετε διπλά· νά δώσετε τό ἕνα καί νά κρατήσετε τό ἄλλο. ῞Ενα τουφέκι 100 ψυχές θά γλυτώσῃ.
44. Θἄρθῃ καιρός πού δέν θά ὑπάρχῃ αὐτή ἡ ἁρμονία πού εἶναι σήμερα μεταξύ λαοῦ καί κλήρου.
45. Θἄρθῃ πρῶτα ἕνα ψευτορωμαίικο· νά μή τό πιστέψετε· θά φύγῃ πίσω.
46. Θά μαζωχθῇ τό χιλιάρμενο στό Σκάλωμα (῞Αγιοι Σαράντα) καί θἄρθουν κοκκινογέλεκοι, νά πολεμήσουν γιά σᾶς.
47. Θά σᾶς ἐπιβάλουν μεγάλο καί δυσβάστακτο φόρο, ἀλλά δέν θά προφθάσουν.
48. Θά βάλουν φόρο στίς κόττες καί στά παράθυρα.
49. Θά ζητήσουν νά σᾶς πάρουν καί στρατιῶτες. Δέν θά προφθάσουν ὅμως.
50. Θἄρθῃ ξαφνικά· ἤ τό βόιδι στό χωράφι ἤ τό ἄλογο στ’ ἁλώνι.
51. Θἄρθῃ ξαφνικά· Τ’ ἄλογα θά ἀπομείνουν ζεμένα στίς δουλειές τους καί σεῖς θά φύγετε.
52. Θά γίνῃ ἕνα χαρτοβασίλειο, πού θά ἔχῃ μέγα μέλλον στήν ᾿Ανατολή.
(Μέ τήν λέξιν «χαρτοβασίλειο» ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἐννοεῖ τήν γραφειοκρατία. Πράγματι ἡ ῾Ελλάς ἔγινε ἔνδοξον Βασίλειον ἀλλά χαρτοβασίλειο δηλ. κράτος μέ μεγάλη γραφειοκρατία).
53. Θά βλέπετε νά πηγαίνουν ἄλλοι ἐπάνω καί ἄλλοι κάτω.
(Πράγματι στίς ἡμέρες μας, βλέπουμε, τ’ αὐτοκίνητα ἀλλά καί τούς πεζούς νά πηγαίνουν ἀκατάπαυστα ἐπάνω – κάτω).
54. Θά ἔρθῃ καιρός πού μιά γυναῖκα θά διώχνῃ δέκα τούρκους μέ τήν ρόκα.
55. Θά σᾶς ρίξουν παρά (= χρῆμα) πολύ· θά σᾶς ζητήσουν νά τόν πάρουν πίσω, ἀλλά δέν θά μπορέσουν.
56. Θά ἔρθῃ καιρός, πού θά φέρει γύρες ὁ διάβολος μέ τό κολοκύθι του.
(῾Ο ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος π. Μητροπολίτης Φλωρίνης χαρακτηρίζει αὐτή τήν προφητεία ὡς περίεργη. Καί συνεχίζει· «Μήπως ἄρά γε πρόκειται περί τῶν τεχνητῶν δορυφόρων πού ὡς κολοκύθια περιφέρονται εἰς τό διάστημα καί προκαλοῦν τήν κατάπληξιν τῶν ἀνθρώπων, οἵτινες ἐνώπιον τῶν κολοκυθιῶν τούτων χάσκουν καί θεοποιοῦν τήν ἐπιστήμην;» ῾Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φλωρίνης πατήρ Αὐγουστῖνος στήν ΚΒ´ ἔκδοση τοῦ βιβλίου του «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» στήν ὑποσημείωση τῆς 347 σελίδος ἑρμηνεύοντας τήν ἀνωτέρω προφητεία λέγει ἀκόμη· «Δέν ὑποτιμῶμεν τήν ἀξίαν τῶν ἐπιστημονικῶν ἀνακαλύψεων, ἀλλά κακίζομεν τήν ἀλαζονείαν τοῦ συγχρόνου κόσμου, ὅστις εἰς τήν θέσιν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ τοποθετεῖ τά εἴδωλα τῶν ἐφευρέσεων». Καί τελειώνει ὁ Σεβασμιώτατος ὡς ἑξῆς· «… τί εἶναι οἱ τόσον θαυμαζόμενοι τεχνητοί δορυφόροι, εἰμή μικρά τινά καί εὔθραυστα κολοκύθια ἐν τῷ ἀπείρῳ σύμπαντι;»)
57. Θἀρθῇ καιρός πού θά βγῇ ὁ καταραμένος δαίμονας ἀπό τό καυκί του.
58. Θἀρθῇ καιρός πού οἱ χριστιανοί θά ξεσηκωθοῦν ὁ ἕνας κατά τοῦ ἄλλου.
59. Θἀρθῇ μιά φορά ἕνας ψευτοπροφήτης· μή τόν πιστέψετε καί μή τόν χαρῆτε. Πάλι θά φύγῃ καί δέν θά ξαναγυρίσῃ.
60. Θά βγοῦν πράγματα ἀπό τά σχολεῖα πού ὁ νοῦς σας δέν φαντάζεται.
61. Θά δῆτε στόν κάμπο ἁμάξι χωρίς ἄλογα νά τρέχη γρηγορώτερα ἀπό τόν λαγό.
(᾿Ελέχθη στούς Βουλιαράταις παρά τήν Δρόπολιν).
62. Θἀρθῇ καιρός πού θά ζωσθῇ ὁ τόπος μέ μιά κλωστή.
(᾿Ελέχθη στήν ῎Ασσο τῆς Κεφαλληνίας).
63. Θἀρθῇ καιρός πού οἱ ἄνθρωποι θά ὁμιλοῦν ἀπό ἕνα μακρυνό μέρος σέ ἄλλο, σάν νἆναι σέ πλαϊνά δωμάτια, π.χ. ἀπό τήν Πόλι στήν Ρωσσία.
64. Θά δῆτε νά πετᾶνε ἄνθρωποι στόν οὐρανό σάν μαυροπούλια καί νά ρίχνουν φωτιά στόν κόσμο. ῞Οσοι θά ζοῦν τότε θά τρέξουν στά μνήματα καί θά φωνάζουν· ᾿Εβγᾶτε σεῖς οἱ πεθαμένοι νά μποῦμε μεῖς οἱ ζωντανοί.
65. Θἀρθῇ καιρός πού ὁ διάβολος ὑπό μορφήν κουτιοῦ θά μπῇ σ’ ὅλα τά νοικοκυριά καί τά κέρατά του θά εἶναι ἐπάνω στίς στέγες τῶν σπιτιῶν.
Τίς ὑπ. ἀριθ. 61 ἕως 65 προφητεῖες καί ἕνας ἁπλός νοῦς τίς καταλαβαίνει. ᾿Εδῶ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς προβλέπει τίς μεγάλες ἐφευρέσεις πού ἔκανε ἡ ἐπιστήμη 100 καί πλέον χρόνια ἀργότερα καί αὐτές εἶναι· τά αὐτοκίνητα καί τραῖνα (προφ. 61), τά καλώδια τῆς ΔΕΗ καί ΟΤΕ (προφ. 62), τό τηλέφωνο (προφ. 63), τά ἀεροπλάνα τῆς πολεμικῆς ἀεροπορίας καί οἱ βόμπες (προφ. 64) καί ἡ τηλεόραση (προφ. 65).
66. Θά γίνῃς μεγάλος ἄνθρωπος, (εἶπε στό Τεπελένι στόν ᾿Αλῆ πασᾶ), θά κυριεύσῃς ὅλη τήν ᾿Αρβανιτιά θά ὑποτάξῃς τήν Πρέβεζα, τήν Πάργα, τό Σούλι, τό Δέλβινο, τό Γαρδίκι καί αὐτό τό τάχτι τοῦ Κούρτ πασᾶ. Θά ἀφήσῃς μεγάλο ὄνομα στήν οἰκουμένη. Καί στήν Πόλι θά πᾶς, μά μέ κόκκινα γένια. Αὐτή εἶναι ἡ θέλησι τῆς θείας Προνοίας. ᾿Ενθυμοῦ ὅμως εἰς ὅλην τήν διάρκειαν τῆς ἐξουσίας σου νά ἀγαπᾶς καί νά ὑπερασπίζεσαι τούς χριστιανούς, ἄν θέλεις νά μείνῃ ἡ ἐξουσία εἰς τούς διαδόχους σου.
(Αὐτή ἡ Προφητεία ἐκπληρώθηκε κατά γράμμα· ὁ ᾿Αλῆ πασᾶς κατέλαβε τά ἀνωτέρω μέρη καί στήν Κωνσταντινούπολη πῆγε μόνο τό κεφάλι του, οἱ τοῦρκοι τόν ἀποκεφάλισαν καί ἔστειλαν τό κεφάλι του στόν σουλτάνο).
67. Θά γεννηθῆ θηρίον τό ὁποῖον θά σᾶς πολεμήση.
(᾿Ελέχθη στό Δελβινάκιον καί ὡς θηρίον ἐννοοῦσε τόν ᾿Αλῆ πασᾶ).
68. Θά πρέπῃ νά ὁμολογήσῃς – ἐξωμολογηθῇς καί τόν σφετερισμόν φεσιῶν, τόν ὁποῖον ἔχεις κάμει εἰς βάρος τοῦ συνεταίρου σου, ὁ ὁποῖος ἐπνίγει εἰς ναυάγιον εἰς τήν Μαύρην Θάλασσαν.
(Αὐτά τά προορατικά λόγια εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς στόν Κεφαλλονίτη πλοίαρχον ᾿Αντώνιον Γκετιλίνην ὅταν ἐκεῖνος, ἐν πλῷ προσῆλθε νά ἐξωμολογηθῇ στόν ῞Αγιο. ῾Ο ἅγιος Κοσμᾶς τοῦ ὑπενθύμισε μία ἁμαρτία καί στήν συνέχεια τόν προέτρεψε νά ἀποστείλῃ τό ἀντίτιμον τῶν φεσιῶν εἰς τούς συγγενεῖς τοῦ θύματος ἤ, ἐάν δέν ὑπῆρχον συγγενεῖς, ν’ ἀποστείλῃ τοῦτο εἰς τόν Μητροπολίτην τῆς Σμύρνης, ἵνα διανείμῃ αὐτό εἰς τούς πτωχούς).
69. Θά πρέπῃ νά μετανοιώσῃς καί νά ἐξωμολογηθῇς τό ἔγκλημά σου.
(Αὐτήν τήν πρόρρησιν τήν ἀπηύθυνε εἰς τήν ἱερά Μονήν Προυσσοῦ Εὐρυτανίας, εἰς ἕναν ἄγνωστο ὅστις εἶχε φονεύσει ἕνα μοναχόν).
70. Θά σᾶς τρῶνε γάτες καί σκυλιά καί θά πηγαίνετε στό χωριό μου γιά νά βρῆτε τήν γιατρειά σας.
(Αὐτά τά λόγια εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς εἰς τούς κατοίκους τῆς Μακρυνείας Μεσολογγίου ὅταν τούς ἐπισκέφθηκε καί ἐκεῖνοι ἀντί νά πιστέψουν στό κήρυγμά του καί νά ἐξωμολογηθοῦν, τόν ἔζευξαν ὡς ζῶο καί τόν ὁδήγησαν στά χωράφια τους γιά νά ὀργώσῃ. ῾Η προφητεία αὐτή ἐκπληρώνεται μέχρι σήμερα. Στό χωριό τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ, Μέγα Δένδρο, ὁ προεστώς, ἀλλά καί ὅλα τά μέλη τῆς οἰκογενείας «Καφρίτσα» μέ τήν εὐλογία τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ καταλαβαίνουν διά τῆς ἀκοῆς ἄν ὁ συνομιλητής τους πάσχει ἀπό τήν ἀσθένεια τῆς λύσσας· πολλοί δέ, εἶναι ἐκεῖνοι ἀπό τήν εὐρύτερη περιφέρεια τῆς Αἰτωλοακαρνανίας καί ὄχι μόνο, πού προσφεύγουν στόν ἐν λόγῳ προεστῷ γιά νά τόν ρωτήσουν ἄν ἔχουν λύσσα).
71. Θά εἶστε μεγάλοι καί τρανοί καί ἡ οἰκογένειά σας θά ἔχῃ δύναμη, μέχρις ὅτου πρῶτον, ἀρχίσουν νά σαπίσουν αὐτά τά τρία μῆλα, δεύτερον ἀρχίσουν νά λειώσουν αὐτά τά τρία μανδήλια, καί τρίτον χαλάσει αὐτό τό ὕψωμα.
(Αὐτά τά λόγια εἶπε ὁ πατροΚοσμᾶς δίδοντας ταυτόχρονα τρία μῆλα, τρία μανδήλια καί ἕνα ὕψωμα ἀπό τήν θεία Λειτουργία σέ τρεῖς ἄνδρες ἀρχηγούς τῆς ξακουστῆς οἰκογενείας τῶν Προναίων τῆς Παραμυθιᾶς, ὅταν ἐκεῖνοι τόν ρώτησαν μέχρι πότε θά ἔχῃ ἰσχύ καὶ δύναμη ἡ οἰκογένειά τους. Αὐτή τήν προφητεία τήν διηγοῦνται στήν Παραμυθιά καί μνημονεύουν ὅτι αὐτοί οἱ τρεῖς ἀρχηγοί καί οἱ ἀπόγονοί τους φύλασσαν ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ τά τρία μῆλα, τά τρία μανδήλια καί τό ἀντίδωρο πού ἔδωσε χωριστά σέ καθέναν ὁ πατροΚοσμᾶς.
῞Ομως τό 1878 μέ τόν Ρωσσοτουρκικό πόλεμο πού ἄρχισε νά ἡττᾶτε ἡ Τουρκία, κατά μαρτυρίες τῶν Παραμυθίων, ἄρχισαν νά σαπίζουν τά μῆλα καί νά λειώνουν τά μανδήλια. Στίς 23-2-1913 ὅταν ἐλευθερώθηκε ἡ Παραμυθιά, τά μῆλα σάπισαν, τά μανδήλια ἔλειωσαν καί τό ἀντίδωρο χάλασε).
72. Θἀρθῇ καιρός πού οἱ κλέφτες καί οἱ ἅρπαγες θά φύγουν ἀπό τά βουνά καί θά κατοικοῦν – κλέβουν στίς πόλεις.
73. ᾿Εξαδάκτυλος τήν παρέδωσε (τήν Πόλιν), ἐξαδάκτυλος θά τήν παραλάβῃ.
74. Καλότυχοι σεῖς, οἱ ὁποῖοι εὑρέθητε ἐδῶ πάνω εἰς τά ψηλά βουνά, διότι αὐτά θά σᾶς φυλάξουν ἀπό πολλά δεινά. Θά ἀκοῦτε καί δέν θά βλέπετε τόν κίνδυνο. Τρεῖς ὧρες ἤ τρεῖς μέρες θά ὑποφέρετε.
(᾿Ελέχθη στήν Περιφέρεια Σιατίστης).
75. Καλότυχος ὅποιος ζήσει μετά τό γενικό πόλεμο. Θά τρώγῃ μέ ἀσημένιο κουτάλι.
76. Λάκκοι καί βράχοι στήν Δρόπολι θά εἶναι γεμᾶτοι φεύγοντας.
(Εἰς τό ἀλβανικόν χειρόγραφον ἡ προφητεία αὕτη ἔχει ὡς ἑξῆς· «Τά βουνά, οἱ χαράδρες καί οἱ κάμποι τῆς Δρόπολης θά γεμίσουν προσφυγιά»).
77. Λυπηρόν εἶναι νά σᾶς τό εἰπῶ· σήμερον, αὔριον καρτεροῦμε δίψες, πεῖνες μεγάλες πού νά δίδωμεν χιλιάδες φλουριά καί νά μή εὑρίσκωμεν ὀλίγον ψωμί.
78. «Μακαριώτατον» προσφώνησε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς στήν Κεφαλληνίαν τόν ἱερομόναχο Γεώργιον Κλαδᾶν· καί πράγματι μετ’ ὀλίγον χρόνον ἐγένετο οὗτος ἀρχιεπίσκοπος ᾿Αθηνῶν.
79. Μέ δυσκολία θἀρθῇ τό ποθούμενον.
80. Μέ ἄλλους θά κοιμηθῆτε καί μέ ἄλλους θά ξημερώσετε.
81. Μιά χούφτα μάλαμα, μιά χούφτα ἀλεύρι.
82. Μετά τό γενικό πόλεμο θά ζήσῃ ὁ λύκος μέ τ’ ἀρνί.
83. Μετά τόν πόλεμο οἱ ἄνθρωποι θά τρέχουν μισή ὥρα δρόμο, γιά νά βρίσκουν ἄνθρωπο καί νά τόν κάμουν ἀδελφό.
84. Νά ἔχετε τρεῖς θύρες· ἄν σᾶς πιάσουν τή μία, νά φύγετε ἀπό τήν ἄλλη.
85. Νά παρακαλῆτε νά εἶναι μέρα καί ὄχι νύκτα, καλοκαίρι καί ὄχι χειμῶνας.
86. Νἄχετε τόν σταυρό στό μέτωπο, γιά νά σᾶς γνωρίσουν, ὅτι εἶσθε χριστιανοί.
87. Νά κρυφθῆτε ἤ κοντά στήν πόρτα, ἤ κοντά στήν πλάκα, θά εἶναι βιαστικό καί γρήγορο.
88. Ξένος στρατός θά ἔρθῃ. Χριστό θά πιστεύῃ, γλῶσσα δέν θά ξέρῃ. Θά ζητήσουν ὅπλα. Νἄχετε διπλᾶ νά δώσετε τό ἕνα καί νά κρατήσετε τό ἄλλο. Μέ ἄλλους θά κοιμηθῆτε καί μέ ἄλλους θά ξημερώσετε.
89. ῞Οταν θά ἰδῆτε τό χιλιάρμενο στήν ῎Ασπρη θάλασσα, θἀρθῇ τό ποθούμενον.
90. ῞Οταν θά ἰδῆτε τό χιλιάρμενο στά ῾Ελληνικά νερά, τότε θἀρθῇ.
91. ῞Οταν θά ἰδῆτε τό χιλιάρμενο στά ῾Ελληνικά ὕδατα, τότε θά λυθῇ τό ζήτημα τῆς Πόλης.
92. ῞Οταν ἀκούετε ὅτι ὁ πόλεμος ἄρχισε, τότε κοντά εἶναι.
93. ῞Οσα χωριά εἶναι κοντά σέ δρόμο πολλά θά τραβήξουν.
94. Οἱ πλούσιοι θά γίνουν πτωχοί καί οἱ πτωχοί θά πεθάνουν.
95. ῞Ο,τι σᾶς ζητοῦν, νά δίνετε· ψυχές μόνον νά γλυτώνετε.
96. Οἱ βράχοι καί οἱ λάκκοι θά εἶναι γεμᾶτοι κόσμο.
97. ῾Ο κόσμος τόσον θά πτωχεύσῃ, πού θά ζώνεται μέ κληματίδες.
98. Οἱ ἄνθρωποι θά καταντήσουν γυμνοί, γιατί θά γίνουν τεμπέληδες.
99. Οἱ ἄνθρωποι θά μείνουν πτωχοί, γιατί δέν θἄχουν ἀγάπη στά δένδρα.
100. ῞Οταν ἀκούσετε ὅτι ὁ πόλεμος πιάστηκε ἀπό κάτω, τότε κοντά θά εἶναι.
101. Οἱ κληρικοί θά γίνουν οἱ χειρότεροι καί οἱ ἀσεβέστεροι τῶν ὅλων.
102. Οἱ κληρικοί θά γίνουν σάν τούς λαϊκούς καί οἱ λαϊκοί σάν τά ζῶα.
103. ῾Ο χαλασμός θά γίνῃ ἀπό ἕνα κασσιδιάρη.
(Στό ἀλβανικό χειρόγραφο γράφετε τό· ῾Ο χαλασμός θἀρθῇ ἀπό τυφλό καί κασσιδιάρη).
104. ῾Ο χαλασμός στόν τόπο θά γίνῃ ἀπό ἕνα ἀξιωματοῦχο… (ὄνομα δυσανάγνωστον).
105. Οἱ ἀντίχριστοι θά φύγουν, ἀλλά θἄρθουν πάλι· ἔπειτα θά τούς κυνηγήσετε ἕως τήν Κόκκινη Μηλιά.
106. Οἱ τοῦρκοι θά φύγουν, ἀλλά θά ξανάρθουν πάλι καί θά φθάσουν ὡς τά ῾Εξαμίλια. Στό τέλος θά τούς διώξουν εἰς τήν Κόκκινη Μηλιά. ᾿Από τούς τούρκους τό ἕνα τρίτο θά σκοτωθῇ, τό ἄλλο τρίτο θά βαπτισθῇ καί μονάχα τό ἕνα τρίτο θά πάῃ στήν Κόκκινη Μηλιά.
107. Οἱ τοῦρκοι θά μάθουν τό μυστικό τρεῖς μέρες γρηγορώτερα ἀπό τούς χριστιανούς.
(Τό ἀλβανικό χειρόγραφο ἔχει τήν προφητείαν ὡς ἑξῆς· Οἱ τοῦρκοι θά τό καταλάβουν τρεῖς ἡμέρες γρηγορώτερα ἀπό τούς χριστιανούς).
108. ῞Οταν θά πέσῃ ὁ κλῶνος (πού εἶναι στημένος ὁ Σταυρός), θά γίνῃ μεγάλο κακόν, πού θά ἔλθῃ ἀπό τό μέρος ὅπου θά δείξῃ ὁ κλῶνος· καί ὅταν θά πέσῃ τό δένδρον, θά γίνῃ ἕνα μεγαλύτερον κακόν.
(᾿Ελέχθη εἰς τό χωριό Τσιράκι [σήμερον ῞Αγιος Κοσμᾶς] Γρεβενῶν. Πράγματι τό 1940 ἔπεσε τό κλωνάρι καί ὁ Σταυρός πρός τό μέρος τῆς ἀλβανίας καί ἀπό ’κεῖ ἐπετέθησαν οἱ ἰταλοί, καί τό 1947 ἔπεσε τό δένδρον, καί τότε ἡ περιοχή κατεστράφη ἐντελῶς ἀπό τόν ἐμφύλιο πόλεμο).
109. ῞Ολος ὁ ντουνιᾶς θά ταραχθῇ, ἀλλ’ οἱ ποδιές τοῦ Χολομῶντα δέν θά ταραχθοῦν. Θά ἐλευθερωθεῖτε ἀναιμωτί. Θά κοιμηθεῖτε σκλάβοι καί θά ξυπνήσετε ἐλεύθεροι.
(᾿Ελέχθη στήν ᾿Αρναία, καί εἶναι καταγεγραμμένη στήν παλιά εἰκόνα τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ πού φυλάσσεται – βρίσκεται στόν ἱερό Ναό τοῦ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου στήν ἀνωτέρω Κωμόπολη τῆς Χαλκιδικῆς). ᾿Ακόμη στήν ᾿Αρναία εἶπε καί τίς ἑπόμενες δύο Προφητεῖες.
110. ῾Ο κόσμος θά δεθῇ μέ ἕνα μπαμπακόραμα (ἐννοῶντας τά καλώδια τοῦ ἠλεκτρισμοῦ).
111. ῞Οταν θά κυβερνήσουν οἱ νέοι θά γίνῃ κακό.
112. Πολλοί θά χάνωνται ἀπό τήν πεῖνα.
113. Πολλά χωριά θά καταστραφοῦν, οἱ τρεῖς χῶρες θά γίνουν μία.
114. Πίσω ἀπό τή μιά θύρα νά κρυφθῇ κανείς, γλυτώνει· θά εἶναι βιαστικό.
115. Πολλά θά συμβοῦν. Οἱ πολιτεῖες θά καταντήσουν σάν παράγκες.
116. Πήγαινε καί στό δρόμο θ’ ἀνταμειφθῇς.
(Στήν Δερβιστάνη κάποιος εἰρωνεύθηκε τόν ἅγιο Κοσμᾶ· καί ὁ ῞Αγιος τοῦ εἶπε τόν παραπάνω λόγο, καί μετ’ ὀλίγον ἐκεῖνος ἐτραυματίσθη καθ’ ὁδόν ἀπό κάποιον ἐχθρό του).
117. Στήν Πόλι θά χυθῇ αἷμα πού τριχρονίτικο δαμάλι θά πλεύσῃ.
118. Σᾶς λυπᾶμαι γιά τήν περηφάνεια, ὁπού ἔχετε. Τό πόδι μου ἐδῶ δέν θά ξαναπατήσῃ. Καί ἐάν δέν ἀφήσετε αὐτά τά πράγματα πού κάνετε, τήν αὐθαιρεσία καί ληστεία, θά καταστραφῆτε. Σέ ’κεῖνο τό κλαρί, πού κρεμᾶτε τά σπαθιά σας, θἀρθῇ μιά μέρα πού θά κρεμάσουν οἱ γύφτοι τά μουσικά τους ὄργανα.
(᾿Ελέχθη στό χωριό ῞Αγιος Δονᾶτος Σουλίου).
119. Στήν Αὐλῶνα θά γίνῃ χαλασμός. Θά ἔλθουν στρατεύματα νά ἐλευθερώσουν τόν τόπο.
120. Στό Μπουκορμέ θά χυθῇ πολύ αἷμα.
121. Σπίτια μεγάλα μή κάμνετε. Λιάσες νά κάμνετε νά μή σᾶς ἔρχωνται μέσα.
122. Τό ποθούμενο θά γίνῃ στήν τρίτη γενεά. Θά τό ἰδοῦν τά ἐγγόνια σας.
(᾿Ελέχθη στήν Χειμάρρα. Πράγματι, ὡς γνωστόν ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ ἔθνους, ἔλαβε χώρα στήν τρίτη γενεά ἀπό τότε πού εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς αὐτήν τήν Προφητεία).
123. Τό ποθούμενον θά ἔρθῃ ὅταν θἀρθοῦν δύο Πασχαλιές μαζί.
(Πράγματι τό 1912 οἱ ἑορτές τοῦ Πάσχα καί τοῦ Εὐαγγελισμοῦ συνέπεσαν καί ἐλευθερώθηκαν πολλά μέρη τῆς βορείου ῾Ελλάδος).
124. Τά χωριά τοῦ κάμπου θά πάθουν χαλάστρα, ἐνῶ στίς ποδιές τοῦ Κισσάβου θά κοιμηθοῦν σκλάβοι καί θά ξυπνήσουν ἐλεύθεροι.
(᾿Ελέχθη στήν Λάρισα).
125. Τό κακό θά ἔρθῃ ἀπό τούς διαβασμένους.
126. Τά ὅρια τοῦ Ρωμαίικου θἆναι ἡ Βωβοῦσα (ὁ ποταμός ᾿Αῷος).
(᾿Ελέχθη στήν Παλαιά ῎Αρτα).
127. Τόν πάπαν νά καταρᾶσθε, διότι αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία.
128. Τόσα πολλά θά γίνουν, πού οἱ μαννάδες θά γεννήσουν πρόωρα ἀπό τό φόβο τους.
129. Τό παιδί αὐτό θά προκόψῃ, θά κυβερνήσῃ τήν ῾Ελλάδα καί θά δοξασθῇ.
(᾿Ελέχθη περί τοῦ ᾿Ιωάννου Κωλέττη τοῦ μετέπειτα Πρωθυπουργοῦ τῆς ῾Ελλάδος).
130. Τό κακόν θά ἔλθῃ μέχρι τόν Σταυρόν καί δέν θά μπορέσῃ νά πάῃ κάτω. Μή φοβηθῆτε. Μή φύγετε ἀπό τά σπίτια σας.
(᾿Ελέχθη στήν περιοχήν Πολυνερίου Γρεβενῶν. Πράγματι τό 1940 οἱ ἰταλοί ἔφθασαν μέχρι τήν τοποθεσίαν Σταυρός, ὅπου εἶχε κηρύξει ὁ ῞Αγιος, καί ἐσταμάτησαν).
131. Τό χωριό σας, ὁ Κλεινοβός, θά βουλιάξῃ.
(῾Ο Κλεινοβός κατά μαρτυρία τοῦ κ. Σωτηρίου Σκοπελίτη γεννηθέντος τό 1954 στό χωριό Κλεινό, σήμερον Κλεινοβός, ἦταν ἕνα χωριό τοῦ τότε Δήμου Χαλκίδος – Παρασπροποτάμου Τρικάλων, τό ὁποῖο τμηματικά βούλιαξε κατά τήν διετία 1850-1852).
132. Φτιάνετε σπίτια τορνευτά καί δέν πρόκειται νά κατοικήσετε σ’ αὐτά.
(Στήν ῎Ασσον τῆς Κεφαλληνίας, εἶπε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς αὐτά τά λόγια, ὅταν κάποια ἡμέρα διήρχετο πρό μιᾶς νεοκτίστου οἰκίας. Μετ’ ὀλίγον ὅλοι οἱ ἰδιοκτῆτες ἀπέθανον πλήν μιᾶς μοναχῆς).
133. ῟Ω εὐλογημένο βουνό, πόσες ψυχές γυναικόπαιδα θά σώσῃς ὅταν ἔλθουν τά χαλεπά χρόνια!
(᾿Ελέχθη στήν Σιάτιστα).
134. Τό ἔτος 1777 πέρασε ἀπό τά χωριά Πετρούλι, Μελισσουργούς καί πῆγε στά χωριά τῆς ῎Αρτης. Στήν Δαφνωτή ῎Αρτης ἔγινε τό ἑξῆς· ῞Οταν τελείωσε τό κήρυγμά του ὁ πατροΚοσμᾶς τόν πλησίασε ὁ ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ Σκούπα καί τόν προσκάλεσε στό χωριό του γιά νά κηρύξῃ. ῾Ο πατροΚοσμᾶς δέν πῆγε λέγοντάς του· δέν ἔρχομαι διότι δέν θἀρθῇ κανείς στό κήρυγμά μου, ἀφοῦ ὅλοι εἶναι πάνω στίς κερασιές. Πράγματι ὁ ἱερεύς ὅταν ἐπέστρεψε στό χωριό του συνάντησε ὅλους τούς συγχωριανούς του νά μαζεύουν κεράσια.
135. Στή συνέχεια ὁ πατροΚοσμᾶς πῆγε στά Γουργιανά καί προφήτευσε ὅτι τό χωριό αὐτό θά παραμείνῃ γιά πάντα ἕνα μικρό χωριό. «Πάντα θά εἶστε δέκα σπίτια». Πράγματι μέχρι τίς ἡμέρες μας τά Γουργιανά ἔχουν δέκα οἰκογένειες.
>
>

Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΠΑΝΕΥΦΗΜΟΣ ΕΥΦΗΜΙΑ

«Η αγία αυτή και ένδοξη μεγαλομάρτυς Ευφημία, διέλαμψε κατά τους καιρούς του αυτοκράτορα Διοκλητιανού και του Πρίσκου, ανθυπάτου της Ευρώπης. Υπήρξε γέννημα και θρέμμα της πόλης της Χαλκηδόνας, καταγόμενη από ευγενείς και θεοσεβείς γονείς. Κατηγορήθηκε όμως στον ηγεμόνα ως χριστιανή, και γι’ αυτό την έρριξαν πρώτα στη φωτιά, έπειτα στα θηρία, και στη συνέχεια μηχανεύτηκαν και άλλα βασανιστήρια, τα οποία τα υπέμεινε όλα η αγία με γενναιότητα και έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου. Το ιερό λείψανό της διασωζόταν από τους ευσεβείς χριστιανούς στην πόλη της Χαλκηδόνας, όπου και είχε οικοδομηθεί εις τιμήν της περικαλλής ναός. Στα χρόνια των ευσεβεστάτων βασιλέων Μαρκιανού και Πουλχερίας, συγκροτήθηκε η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος των εξακοσίων δέκα πατέρων στη Χαλκηδόνα (451 μ.Χ.), η οποία αναθεμάτισε τους αιρετικούς μονοφυσίτες Ευτυχή και Διόσκορο και διατύπωσε την αληθινή πίστη περί του Κυρίου μας Ιησού Χριστού – δύο τέλειες φύσεις, ανθρώπινη και θεϊκή, ενωμένες στη μία Του θεϊκή υπόσταση «ατρέπτως, ασυγχύτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως». Επειδή όμως δεν πείθονταν οι αιρετικοί, γι’ αυτό και σκέφτηκαν οι θεοφώτιστοι Πατέρες το εξής: να γράψουν την ορθόδοξη πίστη σε τόμο και αντιστοίχως να κάνουν και οι αιρετικοί, τους δε δύο αυτούς τόμους να τους εναποθέσουν σφραγισμένους στο στήθος της αγίας, μέσα στη λάρνακά της, κάτι που έγινε. Αργότερα, όταν άνοιξαν τη λάρνακα, τον μεν τόμο των αιρετικών τον βρήκαν ριγμένο υπό τους πόδας της αγίας, τον δε των ορθοδόξων να κρατείται από τη μεγαλομάρτυρα στα τίμια χέρια της. Αυτό βλέποντας όλοι, οι μεν αιρετικοί γέμισαν από ντροπή, οι δε ορθόδοξοι από χαρά. Το χαριτόβρυτο αυτό λείψανό της, ακέραιο, μετακομίστηκε, πριν από την άλωση, από τη Χαλκηδόνα στην Κωνσταντινούπολη, όπου και ανηγέρθη ναός εις τιμήν της αγίας, και μετά την άλωση (1453), μετά από διάφορες αναγκαίες μετακομίσεις, τοποθετήθηκε οριστικά στον ναό του αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου στο Φανάρι, εκεί που μέχρι σήμερα ευρίσκεται, τιμώμενο και σεβόμενο έκτοτε όχι μόνο από τους ορθοδόξους χριστιανούς, αλλά και από τους ετεροδόξους. Τελείται δε η μνήμη και πανήγυρη της αγίας, κατά την 11^η Ιουλίου, κατά την οποία συρρέουν πλήθη πιστών, για ν’ ασπαστούν το ιερό λείψανό της και ν’ αξιωθούν πολλών ιαμάτων». Η αγία Ευφημία έγινε ιδιαιτέρως γνωστή στις ημέρες μας, γιατί σχετίστηκε με μία θαυμαστή παρουσία της στον Γέροντα Παϊσιο, τον αγιορείτη, το 1987. Όπως ο ίδιος διηγήθηκε, σε κάποια κρίση που τότε υπήρξε μεταξύ της Εκκλησίας και της Πολιτείας, ο Γέροντας δέχτηκε την επίσκεψή της στο Άγιον Όρος, προφανώς γιατί ο Γέροντας έκανε έμπονη προσευχή για την υπέρβαση της κρίσης. Και ο Θεός θέλησε να του φανερώσει την εξέλιξη των πραγμάτων, στέλνοντας την αγία εκείνη, που σε ανάλογη εποχή κρίσης, όπως είδαμε και στο συναξάρι, έδωσε την απάντηση. Αλλά πέραν αυτού, ο Γέροντας είχε την ευκαιρία να θαυμάσει, όπως είπε, το πώς μία νεαρή κοπέλα άντεξε τόσα βασανιστήρια για χάρη του Χριστού, ενώ άκουσε άμεσα από το στόμα της ό,τι ο απόστολος Παύλος διακηρύσσει στο ευαγγέλιο: «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού, προς την μέλλουσαν εις υμάς αποκαλυφθήναι δόξαν». Η ολοζώντανη παρουσία της αγίας Ευφημίας στον Γέροντα υπήρξε μία απτή επιβεβαίωση του πόσο ζωντανοί είναι οι άγιοί μας, ακόμη και μετά θάνατον. Ο θάνατος δηλαδή δεν συνιστά ένα τέλος, ως εξαφάνιση και εκμηδένιση του ανθρώπου – αυτό που πρεσβεύει η αθεΐα – αλλά ένα απλό όριο, που τον μεταθέτει στην όντως ζωή, εκεί που είναι η αληθινή πατρίδα, κατά το «ουκ έχομεν μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» του αποστόλου Παύλου. Η μέλλουσα αυτή πόλη είναι στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Χριστός, η ζωή δηλαδή και πάλι μέσα σ’ Αυτόν, με την έννοια ότι αυτό που ζει ένας πιστός εδώ, στον κόσμο τούτο, συνεχίζεται με πολύ καθαρότερο και ορατότερο τρόπο και μετέπειτα. «Εάν τε ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν, του Κυρίου εσμέν». Διότι δεν υφίσταται πια η παχύτητα του σκηνώματός μας, του σώματος, και έτσι ατενίζει ο πιστός τον Χριστό – τον Οποίο και στον κόσμο αυτό ζούσε, αλλά θολά και ανιγματικά – «πρόσωπον προς πρόσωπον». Ότι βεβαίως η κατάσταση αυτή συνιστά την παραδείσια χαρμόσυνη κατάσταση των αγίων, θεμελιωμένη στην ανάσταση εκ των νεκρών του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, είναι περιττό και να πούμε. Την πραγματικότητα αυτή της μετά θάνατον ζωής, που διακηρύσσει η Εκκλησία μας, ως το κατεξοχήν βάθρο της πίστης της – ο Χριστός γι’ αυτό κυρίως ήρθε: «ίνα ζωήν έχωσιν οι άνθρωποι, και περισσόν έχωσιν» – προβάλλει με τον αισθητότερο τρόπο και η εορτή της αγίας Ευφημίας. Ένα τροπάριο μάλιστα από την ακολουθία του όρθρου μάς γοητεύει εμμελώς: «Ώ, ξένον τεράστιον! νεκρά μεν εν τω μνήματι, θαύματα τελεί δ’ ώσπερ τις ζώσα, κρείττονα λίαν ή κατά άνθρωπον, αιμάτων εκβλύζουσα κρουνούς, είς ένδειξιν μείζονα, ότι ζώσιν οι δίκαιοι». Δηλαδή: Ώ, παράξενο τεράστιο! νεκρή μεν στο μνήμα (η αγία), κάνει θαύματα σαν ζωντανή, πολύ ανώτερα απ’ όσα μπορεί ο άνθρωπος, με το να εκβλύζει κρουνούς αιμάτων, σε ένδειξη μεγάλη, ότι ζουν οι δίκαιοι (και μετά θάνατον). Και για να μιλήσουμε, πάνω στο θέμα, και με τον λόγο ενός συγχρόνου αγαπημένου αγίου, του Σιλουανού του ΄Αθω: «οι άγιοι ζουν σ’ άλλον κόσμο κι εκεί βλέπουν με το ΄Αγιο Πνεύμα τη θεία δόξα και την ομορφιά του προσώπου του Κυρίου. Αλλά με το ίδιο ΄Αγιο Πνεύμα βλέπουν και τη ζωή και τα έργα μας. Γνωρίζουν τις θλίψεις μας κι ακούνε τις θερμές προσευχές μας…Κι αν στη γη η αγάπη δεν μπορεί να λησμονήσει τον αδελφό, πολύ περισσότερο στους ουρανούς οι άγιοι δεν μας λησμονούν και δέονται για μας».
>
>

Μητροπολίτης Εδέσσης Ιωήλ, Οι δώδεκα Απόστολοι

Μητροπολίτου Εδέσσης Ιωήλ
Η Εκκλησία μας σήμερα γιορτάζει τη σύναξη των δώδεκα Αποστόλων: του Σίμωνος, του λεγομένου Πέτρου, και του Ανδρέα του αδελφού του, του Ιακώβου και Ιωάννη, των υιών Ζεβεδαίου, Φιλίππου και Βαρθολομαίου, Θωμά και Ματθαίου του τελώνη, Ιακώβου του Αλφαίου και Θαδδαίου, και Σίμωνα του Κανανίτη. Στη θέση του Ιούδα μπήκε ο Ματθίας. Ας δούμε πως έγινε η κλήση τους.

Πως έγινε η εκλογή των δώδεκα Αποστόλων
Εντύπωση προκαλεί ο τρόπος με τον οποίο ό Χριστός ξεχώρισε από το πολύ πλήθος τους δώδεκα μαθητές, που ονόμασε Αποστόλους. Ο Λουκάς μας λέγει πως η εκλογή έγινε μετά από ολονύκτια προσευχή που έκανε μόνος Του ο Κύριος (Λουκ.6,12) ”και ότε εγένετο ημέρα, προσεφώνησεν τους μαθητάς αυτού, και εκλεξάμενος απ’ αυτών δώδεκα, ους και αποστόλους ωνόμασεν” (6,13). Ήθελε να εκλεγούν οι άριστοι. Επίσης ήθελε να διδάξει τους ανθρώπους να αναθέτουμε στο Θεό πρώτα κάθε εργασία που πρόκειται να κάνουμε. Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας τονίζει πως «πνευματικής πολιτείας εικόνα τρόπον τινά τα καθ’ εαυτόν αναθείς», δηλ. μας δίνει μια εικόνα της πνευματικής ζωής προβάλλοντας τον εαυτό Του. Η εκλογή των Αποστολών από τον Κύριο δείχνει και τη γνησιότητα του αξιώματος Του. Δεν το πήραν μόνοι τους, αλλά κλήθηκαν σ’ αυτό από το Χριστό. Στη διάρκεια των αιώνων πολλοί προσπάθησαν να αποκτήσουν τον τίτλο αυτό με δόλια μέσα. «Οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού» (Β’ Κορ.11,13), επεξηγεί ο απόστολος Παύλος.

Οι εξουσίες των Αποστόλων
Τους έδωσε εξουσία κατά πνευμάτων ακαθάρτων και τη δύναμη να θεραπεύουν ασθένειες (Ματθ. 10,1). Όχι μόνον ο ίδιος είχε αυτήν την εξουσία, αλλά την χάρισε και στους μαθητές Του. Ο Μεσσίας δε διαθέτει μόνο ο ίδιος πλησμονή και περίσσεια υπέρμετρης δύναμης, αλλά είναι σε θέση να τη μεταγγίζει πανίσχυρη και στους Αποστόλους του. Η κυριαρχία επί των πονηρών πνευμάτων και η κατάλυση της σκοτεινής δυναστείας τους είναι αποκλειστικό και απόλυτο έργο του Θεού, θα μας πει ένας σοφός Επίσκοπος. Αυτό το εξαιρετικό προνόμιο το έδωσε και στους Αποστόλους. Ακόμη τους απέστειλε να κηρύξουν το λόγο του Θεού στις ιουδαϊκές πόλεις. Να αναγγέλλουν την έλευση της Βασιλείας του Θεού, να κάνουν θαύματα. Όλα αυτά δωρεάν. «Δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε» (Ματθ. 10,8). Τα θαύματα που έκαναν οι Απόστολοι, δεν ήταν αποτέλεσμα της δικής τους ικανότητος ούτε ήταν χαρίσματα δικά τους για τους ανθρώπους. Τα θαύματα ήταν δώρο του Θεού στους έχοντες ανάγκη. Οι Απόστολοι δεν κοπίασαν για να τα αποκτήσουν. Όλα ήταν δώρα του θεού. Το «θείον είναι άπρατον», δηλ. δεν πωλείται, γράφει ένας άγιος. Η αποστολή αυτή των Δώδεκα είναι περιορισμένη. Ο Κύριος ήθελε να τους δείξει πως θα είναι αργότερα η μεγάλη αποστολή τους. Μετά την Ανάσταση Του τους έστειλε σ όλο τον κόσμο «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (28,19). Το θαυμαστό είναι ότι άνθρωποι αγράμματοι, ιδιώτες τω λόγω, αλιείς, πτωχοί, τελώνες, και χωρίς επιφανή καταγωγή διαχειρίσθηκαν τη χάρη του Θεού κι έγιναν κήρυκες της Βασιλείας Του.

Η Εκκλησία ταμιούχος της χάριτος
Εκείνος που μετέχει στη χάρη του Θεού, είναι χρεώστης να τη μεταδώσει και στους άλλους. Η Εκκλησία του Χριστού συνεχίζουσα το έργο των Αποστόλων είναι ταμιούχος της θείας χάριτος. Είναι το άμισθο ιατρείο που θεραπεύει τις ψυχικές ασθένειες και τα σωματικά πάθη. Στην εποχή του Χριστού πολλοί άνθρωποι Τον κατηγορούσαν ότι είναι φίλος των αμαρτωλών Τον θεωρούσαν πλάνο, φάγο, οινοπότη και δαιμονισμένο. Παρ’ όλα αυτά ο Χριστός δεν παρέλειψε να στείλει τους μαθητές Του και δωρεάν να χαρίσουν στους ασθενείς την ίαση ψυχής και σώματος. Αγαπητοί αδελφοί, η Εκκλησία στις ήμερες μας είναι αντικείμενο ύβρεων και υποτιμητικών σχολίων, όμως δεν παραλείπει να ευεργετεί και να θεραπεύει τις ασθένειες των παιδιών της με πολλή αγάπη προσφέρουσα δωρεάν το μεγάλο φάρμακο της Ευχαριστίας του Θεού. Επίσης σιτίζει τους πάντες με τα θρεπτικά σπέρματα του λόγου του Θεού· κηρύσσει το Χριστό και θεραπεύει τις ανάγκες των ανθρώπων, δηλ. κάνει το έργο των αγίων Αποστόλων. Γι’ αυτό ας παρακαλέσουμε τον Κύριο να ορίζει διαδόχους των Αποστόλων μέσα στην Εκκλησία Του άξιους ανθρώπους που θα εκπληρούν καθημερινά με πνεύμα θυσίας και αυταπαρνήσεως το θέλημα Του.
>
>

Των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου

Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Πάυλος. Τοιχογραφία Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου
Των δύο μεγάλων και κορυφαίων αποστόλων του Χριστού, του Πέτρου και του Παύλου, τη μνήμη εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας. Προς αυτούς τους δύο μεγάλους άνδρας της θα αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο της τιμής και της ευγνωμοσύνης για την ανυπολόγιστα μεγάλη συμβολή τους στο έργο της διαδόσεως της χριστιανικής πίστεως και της εδραιώσεως της Εκκλησίας μας. Στις εικόνες των ζωγραφίζονται οι δύο απόστολοι να κρατούν την Εκκλησία, που συμβολικά εικονίζεται με ένα μικρό βυζαντινό ναό. Γιατί και οι δύο αυτοί απόστολοι υπήρξαν πράγματι οι στύλοι και οι ακρογωνιαίοι λίθοι, επάνω στους οποίους οικοδομήθηκε το ιερό ίδρυμα της Εκκλησίας του Χριστού. Και συνημμένοι και οι δύο σε μία εορτή, εικονισμένοι σε μία εικόνα, συμβολίζουν την ενότητα της πίστεως, την ενότητα της Εκκλησίας, που απετελέσθη από ετερογενή στοιχεία, την περιτομή-τους Εβραίους – προς τους όποιους εστράφη το ιεραποστολικό έργο του Πέτρου, και τα έθνη-τους ειδωλολάτρες – για τον εκχριστιανισμό των οποίων κοπίασε ο απόστολος των Εθνών, ο Παύλος. Αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος που προκάλεσε τη σύσταση κοινής εορτής των δύο κορυφαίων, όταν το έτος 258 στις 29 Ιουνίου ο πάπας Σΐξτος ο Β’ μετεκόμιζε τα οστά των στην κατακόμβη του αγίου Σεβαστιανού της Ρώμης. Και ήταν τόσο επιτυχής η συζυγία αυτή, ώστε πολύ γρήγορα η εορτή αυτή έγινε παγκόσμιος, εορταζομένη «εν πάσαις ταις κατά τόπον αγίαις του Θεού εκκλησίαις». Οι άλλες εορτές των αποστόλων και αυτή η μνήμη του θανάτου των επισκιάσθηκαν από την νέα εορτή. Γι’ αυτό και σπάνια θα βρει κανείς ναό τιμώμενο στο όνομα ενός μόνο από τους δυο κορυφαίους και εικόνα που να εικονίζει τον ένα μόνο από αυτούς. Αντιθέτως δεν υπάρχει πόλις ή χωριό που να μη έχει ναό ή παρεκκλήσιο επ’ ονόματι των δύο μεγάλων αποστόλων. Άπειρες είναι οι εικόνες τους. Κοινή η τιμή, κοινή η προσκύνηση, κοινός ο εορτασμός, όπως κοινό ήταν το έργο τους και κοινή η αποστολή τους και κοινή η δόξα τους. Δεν έχει κανείς παρά να διαβάσει τήν εποποιία των κορυφαίων, όπως με συγκινητική απλότητα περιγράφεται από τον αυτόπτη και αυτήκοο των περισσοτέρων περιστατικών συγγραφέα των Πράξεων των Αποστόλων, τον Ευαγγελιστή Λουκά. Τις ακούσαμε να διαβάζονται στους ναούς μας κατά την περίοδο του Πεντηκοσταρίου και παρακολουθήσαμε στα αποστολικά αναγνώσματα των Κυριακών από του Πάσχα μέχρι της Πεντηκοστής τα μεγάλα βήματα τους για την κατάκτηση της Οικουμένης. Πως πήραν τη σημαία του Χριστού, το Σταυρό, και τον περιήγαγαν στα πέρατα του κόσμου μέχρι που τον φύτευσαν στην καρδιά της αυτοκρατορίας, τη Ρώμη. Θα δει στο βιβλίο των Πράξεων τους αγώνες και τα παθήματα τους, αλλά και τα περίλαμπρα τρόπαια των. Τα ίχνη τους σημειώθηκαν άσβεστα στις καρδιές των πιστών. Κάθε πόλη και χώρα έχει να επιδείξει με ευλάβεια τα σημάδια που άφησαν τα πόδια τους, τα ωραία πόδια «των ευαγγελιζομένων την ειρήνην, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά», την σωτηρία. Χαρακτηριστικά ομιλεί για τον απόστολο Παύλο ενα τροπάριο, η «υπακοή», της ακολουθίας του όρθρου της μνήμης τους: «Ποία φυλακή ουκ έσχε σε δέσμιον; ποία δε Εκκλησία ουκ έχει σε ρήτορα; Δαμασκός μέγα φρονεί επί σοι Παύλε· είδε γαρ σε σκελισθέντα φωτί. Ρώμη σου το αίμα δεξαμενή και αύτη κομπάζει. Αλλ’ η Ταρσός πλέον χαίρει και πόθω τιμά σου τα σπάργανα. Αλλ’ ω Παύλε απόστολε, το καύχημα της οικουμένης, προφθάσας ημάς στήριξον». Και γύρω από αυτά τα ενθυμήματα της διαβάσεως των αποστόλων πανηγύριζαν οι πόλεις και οι χώρες κατά την ημέρα αυτή, όσες δεν είχαν την τιμή, όπως η Ρώμη, να κατέχουν τα ιερά των λείψανα. Ιδίως ο ελληνικός χώρος είχε να επίδειξη πολλά τέτοια αναμνηστικά σημεία της διαβάσεως του μεγάλου αποστόλου του, του Παύλου. Αλλού έδειχναν και τιμούσαν τη φυλακή, όπως στους Φιλίππους, αλλού το βήμα, όπως στη Βέρροια, αλλού τον τόπο της δίκης, όπως το βήμα του Γαλλίωνος στην Κόρινθο, αλλού το βράχο όπου πάτησαν τα πόδια του και εκήρυξαν το λόγο, όπως στον Άρειο Πάγο στην Αθήνα, αλλού το λιμάνι στο οποίο αποβιβάσθηκε, όπως στους Καλούς λιμένες της Κρήτης και στη Λίνδο. Αλλού συνέδεσαν το πέρασμά του με μύθους και τερατουργίες, όπως στη Μυτιλήνη, όπου έδειχναν τον τόπο όπου φόνευσε διά προσευχής φοβερό δράκοντα. Δεν έχει σημασία αν το αφήγημα αυτό είναι μύθος· δείχνει συμβολικά πως αντελήφθη ο λαός το δυναμικό πέρασμα του αποστόλου, την εξόντωση της θηριώδους ειδωλολατρίας με τη δύναμη του Χριστού. Ειδικά στην Θεσσαλονίκη επιδεικνύουν και σήμερα τον τόπο όπου κήρυξε ο απόστολος των Εθνών, στο αρχαίο παρεκκλήσιο της Μονής Βλατάδων και τον τόπο όπου καταδιωκόμενος κατέφυγε, στο μικρό σπήλαιο – αγίασμα κοντά στην ομώνυμο του συνοικία. Κατά τον ΙΕ’ αιώνα, ο Συμεών, που είναι ο τελευταίος αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης προ της αλώσεως της πόλεως αυτής από τους Τούρκους (1430), μαρτυρεί ότι στο ναό της Αχειροποιήτου εφυλάσσετο και ετιμάτο κατά τη μνήμη των αποστόλων ο λίθος, πάνω στον οποίο δέθηκε και ραβδίσθηκε ο απόστολος. Το τυπικό του πανηγυρικού εορτασμού, όπως ετελείτο τότε στην Θεσσαλονίκη, μας το δίδει ο Συμεών στο ανέκδοτο Τυπικό του. Αφ’ εσπέρας ετελείτο, χοροστατούντος του μητροπολίτου, η ακολουθία του εσπερινού στην Αγία Σοφία. Μετά το τέλος του εσπερινού εγίνετο λιτανεία και ψάλλοντες τα ιδιόμελα της λιτής έφθαναν στο ναό «του αγίου Παύλου τω συγκειμένω τω ναώ της Θεοτόκου της Αχειροποιήτου, ένθα και ο λίθος, εν ω έτυψαν αυτόν». Πρόκειται πιθανώς για το παρεκκλήσιο το τιμώμενο σήμερα επ’ ονόματι της αγίας Παρασκευής, στη μέση του οποίου υπάρχει όρυγμα, στο οποίο προφανώς στηριζόταν η βάση του λίθου. Στο λίθο είχε χαραχθεί το ακόλουθο επίγραμμα, ανέκδοτο επίσης, που σώζεται σ’ ένα χειρόγραφο της βιβλιοθήκης της Βιέννης:

«Εν τώδε Παύλος ταννυθείς πριν τω λίθω,

ήνεγκε ράβδων αφορήτους αικίας,

ξεσθείς δε τανύν μορφοτύπων γλυφίδι,

τας προσκυνήσεις λαμβάνει και τα γέρα».

Το πρωί, συνεχίζει ο Συμεών στο Τυπικό του, εψάλλετο ο όρθρος στον καθεδρικά ναό της Αγίας Σοφίας και μετά από αυτόν νέα λιτανεία κατευθυνόταν στο ναό των αγίων Αποστόλων, όπου ετελείτο η θεία λειτουργία. Κατά τον ΙΘ’ αιώνα γάλλος πρόξενος στην Θεσσαλονίκη μνημονεύει τετράγωνο λίθινο όγκο που βρισκόταν στο εσωτερικό του ναού του αγίου Γεωργίου Ροτόντας, επάνω στον οποίο ανέβηκε κατά την παράδοση ο απόστολος Παύλος και κήρυξε το λόγο του Θεού στους Θεσσαλονικείς. Σήμερα και ο λίθος της Αχειροποιήτου και ο λίθινος όγκος της Ροτόντας έχουν χαθεί και μαζί με αυτούς εξαλείφθηκαν και οι σχετικές ευλαβείς παραδόσεις, όχι όμως και η τιμή του μεγάλου αποστόλου από την πόλη μας. «Λίθοι ζώντες», που μαρτυρούν τη διάβασή του από εδώ, είναι οι καρδιές των χριστιανών κατοίκων της παλαιάς ειδωλολατρικής πόλεως και άφθικτο μνημείο οι δύο προς τους Θεσσαλονικείς επιστολές του. «Γι’ αυτούς λοιπόν τους δύο κορυφαίους αποστόλους τον Πέτρο και τον Παύλο, τι μεγαλύτερο εγκώμιο θα μπορούσε κανείς να επινόησει», παρατηρεί το συναξάριο της ημέρας, «παρά τη μαρτυρία και ανακήρυξη του Κυρίου γι αυτούς; Τον μεν ένα τον μακάρισε και πέτρα τον ονόμασε, επάνω στην οποία είπε ότι θα ιδρύσει την Εκκλησία Του. Για τον άλλον δε είπε ότι θα γίνει το σκεύος της εκλογής Του και ότι θα βαστάσει το όνομά Του ενώπιον τυράννων και βασιλέων».
>
>

Η ιστορία της Παναγίας Μαλεβής

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ…

Η πρώτη ίδρυση της αρχαίας Μονής της Μαλεβή εις τους Κανάλους… ( από λαϊκή αφήγηση…)

Το πρώτο Μοναστήρι της Μαλεβής ήταν κτισμένο στό πιό ψηλό μέρος του Μαλεβού, που σήμερα το λέμε Κανάλους. Εκεί ήταν κτισμένο και απομονωμένο μέσα στα απάτητα δάση του Μαλεβού. Το Μοναστήρι ιδρύθηκε το 717 μ.Χ. σύμφωνα καί μέ το βιβλίο χρονολογίας Ιερών Μονών πού υπάρχει. Όμως, μέσα σε μια χρονιά πέθαναν όλοι οι Μοναχοί οι ευρισκόμενοι εις το Μοναστήρι και ο τελευταίος από αυτούς βλέποντας το επερχόμενο τέλος του άφησε ένα σημείωμα που κατέληγε, “ …αποθνήσκω εν μέσω της βοής των ελάτων…” Αυτή τη φράση αυτολεξί έλεγαν οι επιστρέψαντες Μοναχοί από τα διάφορα Μετόχια τής Μονής. Από τότε απεφάσισαν οι Μοναχοί να εγκαταλείψουν το Μοναστήρι των Καναλών και να κτίσουν άλλο, αρκετά χαμηλότερα. Το όρος Πάρνων έχει υψόμετρο 1937 μέτρα, καί επάνω στην τεράστια έκτασι του Πάρνωνα ιδρύθηκαν στα παλαιά χρόνια, όπως βρίσκουμε από τα υπάρχοντα ερείπια, κάπου 70 εβδομήντα άλλες χριστιανικές Μονές

Η Μονή επί του όρους Πάρνωνος…
Η επί του Πάρνωνος Μονή Μαλεβής είναι ένα από τα αρχαιότερα Μοναστήρια της περιοχής. Επειδή η τιμή και προσκύνησις της Θεοτόκου ήταν η πιο σπουδαιότερη, γι αυτό και oι ασκητές τιμώντας την ίδρυσαν πολλά Μοναστήρια στη μνήμη της, καί μεταξύ των Μοναστηριών πρός τιμήν της Παναγίας μας είναι καί αυτό, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου… Καί επειδή τούτο ήταν παλαιότερα κτισμένο στην τοποθεσία Καναλόνι, κοντά στην κορυφή του Μαλεβού όρους, έτσι έγινε σιγά σιγά και ονομάστηκε “η Παναγία του Μαλεβού”, σέ Παναγία Μαλεβή, ή απλά Μαλεβή. Η επανίδρυση της σημερινής Μαλεβής καθώς ‘τούτο σημειώνεται στην ιστορική επιγραφή του καθολικού της Μονής η οποία είναι εντοιχισμένη εις την πρόσοψιν της εκκλησίας έγινε από το Σιταινιώτη Ιερομόναχον Ιωσήφ Καρατζά. Γράφει δε λεπτομερώς ως εξής το περιεχόμενο της Πινακίδος

ΑΝΗΓΕΡΘΗΚΕΝ ΕΚ ΒΑΘΡΩΝ Ο ΘΕΙΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΣΕΠΤΟΣ ΝΑΟΣ ΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ ΤΗΣ ΕΠΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΗΣ ΜΑΛΒΗΣ ΔΙΑ ΚΟΠΩΝ ΚΑΙ ΜΟΧΘΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΤΩΝ ΟΣΙΟΤΑΤΩΝ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΩΝ ΚΑΙ ΙΩΣΗΦ ΚΑΡΑΤΖΑ ΗΓΟΥΜΕΝΟΝ ΑΠΟ ΧΩΡΙΟΝ ΣΙΤΑΙΝΑ 1916

Η ενταύθα Ιερά Μονή, αναγράφεται στην πινακίδα, εκτίσθη το 1116 χίλια εκατόν δέκα έξι, η δέ παλαιά Μονή εκτίσθη το 717μχ.

Η Θαυματουργή Εικόνα…

Η θαυματουργική εικόνα της Παναγίας Μαλεβής
Η θαυματουργός Εικών όπως εκ παραδόσεως γνωρίζομεν είναι μία από τις 70 εικόνες που εζωγράφισε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Την εικόνα αυτή την έφεραν μαζί τους oι κάτοικοι του Αγίου Όρους που ήρθαν και εκατοίκησαν εδώ στην Κυνουρία. O ερχομός τους αναφέρεται εις το 28ον κεφάλαιον του Τυπικού του Τσιμισκή, το έτος 971μχ. Η εικόνα ήταν στο πρώτο Μοναστήρι, εκεί ψηλά στους Κανάλους. Μετά το τραγικό τέλος των Μοναχών που πέθαναν από το πολύ κρύο και την βοή του αέρα, η εικόνα έφυγε μόνη της και ήρθε εις την θέσιν που είναι σήμερα. Εδώ, ήταν πολλά βάτα εκεί μέσα στα βάτα εκάθησε και δίπλα της έκαιγε ένα καντήλι…

Τι καντήλι ήταν αυτό; Ήταν καντήλι φυσικό;
Όχι, ήταν καντήλι θεϊκό που εφώτιζε τη νύκτα στη θέση που ήταν η εικόνα. Τρεις φορές επήραν την εικόνα και την πήγαν στην θέση της στους Κανάλους, και πάλι έφευγε και ερχόταν πάλι εδώ μέσα στα βάτα με το θεϊκό φως που την εφώτιζε. Oι πατέρες τότε αποφάσισαν να κτίσουν το Μοναστήρι εδώ στη σημερινή του θέση, και ετοποθέτησαν την εικόνα στη θέση που η ίδια είχε διαλέξει. Το έκτισαν δε το έτος 1116. Το ασημένιο δε επικάλυμα της εικόνος το έχουν βάλει από το έτος 1362 καθώς αναγράφεται επί της θαυματουργού εικόνος.

Πώς ενεφανίσθη το Άγιο Μύρο…
Εκείνο το οποίον έχει βαθύτατα συγκινήσει την ψυχή μου και με έχει κυριολεκτικά ταράξει είναι το ουράνιον, το θείον Μύρο, το υπέρκόσμιον τούτο Μύρο το οποίον αναβλύζει εκ της θαυματουργού εικόνος. Πόσοι και πόσοι αλήθεια, δεν ηθέλησαν να εξετάσουν και να βρουν την σύνθεσή του καί στο τέλος έμειναν άφωνοι και κατησχημένοι, διότι όσες προσπάθειες και αν έκαμαν έμειναν άπρακτοι. Το Μύρον τούτο δεν έχει όμοιόν του επί της γης. Το Μύρον αυτό δεν ομοιάζει με το Μύρον το οποίον αναβλύζουν διάφοροι Άγιοι. Eίναι πρωτοφανές Μύρο, το οποίον ο γλυκύς μας Ιησούς εχάρισε ως πολυτιμώτατον δώρον εις την Αειπάρθενον Μητέρα Του.

Και ακούσατε πώς ενεφανίσθη τό Άγιο Μύρο…
Το 1964, πριν ακόμα τρέξη το Άγιο Μύρο στην εικόνα της Θεοτόκου, 20 ημέρας νωρίτερα ευωδίαζε εξαίσια και υπερβολικά σε όλο το Μοναστήρι. Η εικόνα ευωδίαζε, αλλά στην αρχή δεν καταλάβαμε ότι πρόκειται περί θαύματος και η μία ρωτούσε την άλλη, «ρίξατε αρώματα στις εικόνες;». αλλά καμιά δεν ήξερε τίποτα. Ρωτήσαμε και τον π.Στυλιανό, «τι σας μυρίζει πάτερ;» «Τι μου μυρίζει: τα αρώματα που έχετε βάλει…» μάς είπε ! «Πάτερ” τού είπαμε, “εμείς δεν βάλαμε τίποτα…». Ο Δημήτριος Καλίτσης που είχε έρθη από τον Άγιο Πέτρο μας είπε, «η Παναγία μυρίζει». Η ευωδία συνεχιζόταν καί ήταν τόσο δυνατή που ήμουν ένα βράδυ έξω στην ταράτσα καί είπα, «Παναγία μου, τι είναι αυτό το πράγμα, θά ανοίξει κανένα ποτάμι γιά να μας πνίξει…» Την Παρασκευή των τελευταίων Χαιρετισμών 17 Απριλίου 1964, είχαν έρθει και προσκυνητές για την Αγρυπνία. Ενεφανίσθησαν τότε καί oι πρώτες σταγόνες. Η αδελφή Θεονύμφη τις είδε πρώτη, έτρεξαν και oι Προσκυνητές και τις είδαν. Την Κυριακή Ε’ τών Νηστειών μετά τον εσπερινό ήρθε η αδελφή Θεοδούλη κάπως ταραγμένη και εκάθησε σε μια πολυθρόνα στο χειμωνιάτικο καί είπε, «αδελφή Μαριάμ για πήγαινε στην εκκλησία στην Παναγία, κάπως σαν οφθαλμαπάτη μου φάνηκε, να δης τι είναι». Εγώ δεν είχα πάει στον Εσπερινό λόγω υπηρεσίας. Ετρέξαμε στην εκκλησία, εγώ επήρα μια λαμπάδα και κύταγα την εικόνα και είδα την Παναγία να ανοιγοκλείνει το στόμα της και να τρέχει όπως τρέχει η βρύση νερό, σαν μπούρπουλας πού λέμε… Όταν άνοιγε το στόμα της έτρεχε προς τα επάνω πολύ, όπως τρέχει η βρύση, και όταν έκλεινε το στόμα της εκοβόταν. Και όταν ξανάνοιγε το στόμα της έτρεχε πάλι σαν βρύση αλλά προς τα επάνω.

ΤΟ ΑΓΙΟ ΜΥΡΟ ΔΙΑΠΕΡΝΑΕΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΩΣ ΤΟ ΤΖΑΜΙ…

Και το χρώμα του νερού ετρύπαγε το τζάμι, σαν να μην ήτανε τίποτα καί έτρεχε κάτω. Το προσκυνητάρι είχε γεμίση, αλλά έξω από το τζάμι που έτρεχε ήταν το χρώμα σάν γάλα. Ταραχθήκαμε, φοβηθήκαμε, και είπαμε τι είναι αυτό το πράγμα, και δεν κοιμηθήκαμε τη βραδυά εκείνη καθόλου… Την Δευτέρα το πρωί ήρθε ο Παναγιώτης Κολοβός, Αγροφύλακας από τον Άγιο Πέτρο. Επήγε να προσκυνήση την Παναγία και ήρθε και μας είπε πως η Παναγία έχει σταγόνες έξω από το τζάμι. Επήγαμε οι αδελφές και είδαμε μερικές σταγόνες απ’ έξω από το τζάμι, και το χρώμα ήταν το χρώμα του ουρανού, γαλάζιο, αλλά η ευωδία ήταν πολύ δυνατή. Το απόγευμα ήρθε και η γερόντισσα Παρθενία που έλειπε, και της διηγηθήκαμε τι είδαμε και έμεινε έκπληκτη, δεν ήξερε τι να μας πη. Τι ήταν αυτό το θαύμα; Διότι στα θαύματα της Παναγίας που έχουμε διαβάσει παρόμοιο θαύμα δεν είχαμε δει. Την άλλη ημέρα πάλι έτρεξε η εικόνα μερικές σταγόνες που τις βλέπαμε που έρχονταν από μέσα προς τα έξω. Δεν τις εμπόδιζε το τζάμι, σάν να τό τρύπαγαν, και έτρεχαν κάτω στο προσκυνητάρι. Το χρώμα ήταν σαν το κατακάθαρο διαμάντι και η ευωδία μία. Την άλλη μέρα την Τετάρτη αρχίζει συνέχεια να τρέχη κατά διαστήματα πολλές φορές την ημέρα. Το χρώμα ήταν σαν την χρυσή τη λίρα, κίτρινο όπως είναι σήμερα κίτρινο σαν λάδι, έτρεχε πολλές φορές και πολύ τόσο που γεμίσαμε ένα φιαλίδιο ώς την μέση, το εσφραγίσαμε, και την άλλη μέρα δεν είχε τίποτα το φιαλίδιο !!! Στο πρωτοφανές τούτο θαύμα ετρομοκρατηθήκαμε και εκλαίγαμε… Δεν ξέραμε τι σημείο ήταν αυτό και τι έννοια είχε; Καλό θά ήταν; Καταστροφή; τι να λέγαμε. Η έκτη εβδομάς των Νηστειών, η εβδομάς των Βαΐων, ήταν για εμάς ημέρες θρήνων και κλαυθμών. Μιά φορά κτυπάγαμε τις καμπάνες όλη την ημέρα αλλά κανείς δεν ήρθε. Τις άκουγαν τις καμπάνες όπως μας είπαν αργότερα στά γύρω χωριά, αλλά δεν ήρθαν. Είμαστε μόνες. Ειδοποιήσαμε την Μητρόπολη ήρθαν οι Ιερείς της Μητροπόλεως, έβγαλαν την εικόνα από το Προσκυνητάρι, την σκούπισαν, την επιθεώρησαν, και πληροφορήθηκαν οι ίδιοι με τα μάτια τους το θαύμα της Παναγίας. Ήρθε η Αστυνομία, ήρθε κόσμος, άρχισαν από τα χωριά να έρχονται κούρσες, μοτοσυκλέτες, άλλοι με ζώα, άλλοι πεζοί και προσκυνούσαν την Παναγία. Η Αστυνομία έβγαλε τον κόσμο έξω, έμεινε μόνη, έκλεισαν την εκκλησία, εμείς δεν είδαμε τι έκαμαν, ο ίδιος ο Αστυνόμος μας πληροφόρησε ότι όταν την σκούπισε την εικόνα, του πέταξε η Παναγία το Μύρο στο πρόσωπό του καί είπε τρομαγμένος « πιστεύω Παναγία μου». Εμύρισαν oι εικόνες, εμύρισαν τα στασίδια, ολόκληρη η εκκλησία, ολόκληρο το Μοναστήρι. Τα αυτοκίνητα που έπαιρναν Άγιο Μύρο, ο κόσμος όλος ευωδίασε που έπαιρνε το Μύρο που τους δίναμε σε βαμβάκι. Η ευωδία έφθανε ως το δρόμο κάτω, πολύ δυνατή ευωδία.

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΕΤΡΕΧΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ – ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΙΑ ΕΛΕΓΧΟ…

Ενώ λοιπόν πρώτα ήταν κατακάθαρο το τζάμι, μετά συννέφιαζε μέσα από το τζάμι. Βλέπαμε μετά πού γινόνταν σταγόνες μεγάλες, πέρναγαν το τζάμι ( σαν να μην υπήρχε τζάμι), και έτρεχαν έξω… Έτρεχε Μύρο κάτω στο προσκυνητάρι και πολλές φορές την ημέρα έφτανε κάτω στο δάπεδο και το εμαζεύαμε στα βαμβάκια και το έπαιρνε ο κόσμος. Ήταν μεγάλη η συγκίνησίς μας, διαβάζαμε συνέχεια Χαιρετισμούς της Παναγίας και Παρακλήσεις. Ήρθε η Μεγάλη Εβδομάδα και εδιαβάζαμε Χαιρετισμούς. Λέγαμε ότι «δεν χαιρετίζουν την Παναγία Μεγάλη Εβδομάδα», αλλά ήταν τόσο μεγάλη η συγκίνησίς μας που εδιαβάζαμε όλη την Μεγάλη Εβδομάδα. Έτρεχε η εικόνα κατά διαστήματα πολλές φορές την ημέρα. Το Άγιον Πάσχα εσταμάτησε να τρέχη. Την Διακαινήσιμο εβδομάδα δεν έτρεχε, άρχισε και πάλι την εβδομάδα του Θωμά κατά τον ίδιο τρόπο… Άλλαζε τέσσερα χρώματα, όπως είπα προηγουμένως, σαν γάλα, γαλάζιο, σαν διαμάντι και το χρώμα το κίτρινο που έμεινε σταθερό, καί τελικά δεν ξανάλλαξε. Μια φορά πού έμεινα έως τα μεσάνυχτα στην Παναγία, είδα εγώ, ότι βγήκε μέσα από την εικόνα μια σταγόνα μεγάλη σαν αίμα κόκκινη, και επέρασε το τζάμι σαν να μην ήταν εμπόδιο και βγήκε απέξω, καί έμεινε εκεί… Δεν την πείραξα καθόλου καί το πρωί σηκώθηκα πιο πρώτα από τις αδελφές, πήγα στήν εκκλησία καί η σταγόνα απέξω στην εικόνα ήταν ξερή. Μετά την Ακολουθία την ξύσαμε και εβγήκε ξερή σαν αίμα, αλλά η ευωδία πάντα ίδια…Όταν έτρεχε η εικόνα έως κάτω στο δάπεδο, πολλές φορές κάτι μου ερχόταν σαν ξίφος και μου έσκιζε τα σωθικά μου. Τότε, έτρεχα και πήγαινα και προσκυνούσα την Παναγία, όπου και αν ευρισκόμουν, αλλιώς δεν μπορούσα…Το Μύρο το μαζεύαμε από το έδαφος. Μερικές φορές η ευωδία του Μύρου ερχόταν με άλλον τρόπο, ερχόταν σάν κύματα-κύματα, καί το αισθανόσουν ότι δεν ήταν κάτι το φυσικό. Μια άλλη μυρωδιά φυσική είτε αρώματα ή ότι άλλο μυρίζει σταματά. Αυτή η ευωδία του Μύρου της Παναγίας δεν ήταν σαν και αυτές, δεν την εμπόδιζαν τα ντουβάρια να έβγη έξω, είτε από έξω να έρθη μέσα. Όπως ο Κύριος δεν τον εμπόδισαν oι σφραγίδες και ο λίθος του μνήματος. Το ίδιο δεν εμπόδισε την ευωδία και το Μύρο να έλθη από έξω προς τα μέσα, ούτε από την εικόνα που την βλέπαμε που έβγαινε το Μύρο δεν το εμπόδισε το τζάμι… Αλλά και ο τρόπος της ευωδίας του Μύρου δεν ήταν φυσικός, καί όπως είπα ερχόταν κύματα-κύματα ώστε να μην αφήση την παραμικρή αμφιβολία και στον πιο άπιστο. Ασυγκίνητος τελικά δεν έμεινε κανείς, προσευχές και δεήσεις και ικεσίες και δάκρυα στην Παναγία σχεδόν είχαν όλοι oι προσκυνητές, καί όλος ο κόσμος… Μετά τον θάνατον του Δεσπότη μας Γερμανού Ρουμπάνη, τοποτηρητής τής Μητροπόλεως τότε ήταν ο Χρυσόστομος Ναυπλίου. Λίγο εκάθησε όμως σάν τοποτηρητής ο Δεσπότης Ναυπλίου, και ήρθε μετά σάν τοποτηρητής ο Δεσπότης Σπάρτης Κυπριανός. Ήλθε εδώ στη Μονή μας, επιθεώρησε την εικόνα, επληροφορήθηκε ο ίδιος το θαύμα και είπε «ευλογημένον το όνομα της Θεοτόκου. Το θαύμα της Θεοτόκου να διαδίδεται».

Καταφθάνει καί ο Ανώτατος Διοικητής Χωροφυλακής…

Αστυνομικοί και Χημικοί σπεύδουν να διαπιστώσουν την προέλευση του Αγίου Μύρου…

Το 1969 ήρθε ο Ανώτατος Διοικητής Χωροφυλακής Τριπόλεως με τον Διοικητή του Άστρους, επιθεώρησαν την εικόνα, και όπως είπε στους Αγιοπετρίτες ο διοικητής ότι ουδεμία νοθεία υπάρχει… Δεν ήταν και αυτός θεοφοβούμενος προηγουμένως, αλλά όταν είδε καί ο ίδιος το θαύμα με τα δικά του μάτια, τότε είπε: «Μεγάλος Θεός υπάρχει εδώ…». Και ένας Χημικός εκ Τριπόλεως, επήρε κι΄ αυτός να κάμει χημική ανάλυση στο Μύρο της Παναγίας. Είδε όμως θαυματουργική δύναμη, δεν βρήκε τίποτα το φυσικό καί γνωστό καί ανεβόησε «Μέγας Θεός υπάρχει». Το θαύμα της Παναγίας δεν ήταν διαδεδομένο πολύ μακρυά. Η περιοχή γύρω το εγνώριζε και ίσως λίγο μακρύτερα. Ύστερα από 6 χρόνια περίπου, γύρω στά 1970, ήλθε ο Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιούλιος μήνα ήταν, από τήν Αθήνα, άνθρωπος ευσεβής και κήρυξ του θείου λόγου. Υπήρξε ο μεγαλύτερος λαϊκός Θεολόγος τών τελευταίων δεκαετιών, μέ εκατοντάδες περιοδείες στήν Ελλάδα καί στό εξωτερικό, συγγραφές βιβλίων, αλλά καί χιλιάδες μαγνητοφωνημένων ομιλιών του επί θεμάτων ήθους καί πίστεως… Ο πολύς κόσμος τον γνωρίζει από τα κηρύγματά του και από την σεμνότητα του βίου του. Αυτός ο κήρυξ του Θείου λόγου διέδωσε το θαύμα της Θεοτόκου σε ολόκληρο τον κόσμο σε ένα περιοδικό πού εξέδιδε τότε, μία φορά τον μήνα, τήν «Αγία Μαρίνα». Αρχίζουν πλέον να έρχονται προσκυνητές από την πρωτεύουσα, από ολόκληρη την Ελλάδα και από το εξωτερικό, και όσοι δεν μπορούν να έλθουν μας στέλνουν γράμματα και ζητούν το Άγιο Μύρο της Παναγίας. Το Άγιο Μύρο θαυματουργεί, καί πολλοί ασθενείς πού πιστεύουν, θεραπεύονται.

Η γερόντισσα ηγουμένη Παρθενία…

Από τό 1960 που ανέλαβε ως Ηγουμένη έχει φτιάσει 6 Εκκλησίες. Τον Άγιο Νείλο το Μυροβλύτη όπου ήταν πρώτα το κελί του Αγίου. Τον Άγιο Γεώργιο που είναι το νεκροταφείο. Τον Άγιο Χαράλαμπο στο μετόχι του Μοναστηριού στο Κορακοβούνι. Τον Άγιο Νεκτάριο. Και τώρα έφτιασε καί την Νέα μεγάλη Εκκλησία, τρισυπόστατη, την Κοίμηση της Θεοτόκου, η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος και τα Εισόδια της Θεοτόκου. Αλλά καί η κάτω Εκκλησία πού συνήθως γίνονται οί βαπτίσεις, κι΄ αυτή είναι τρισυπόστατη…
Tο παρεκκλήσι του Αγίου Νείλου.
>
>

Δεισιδαιμονίες και πλάνες: Ποιες είναι, ώστε να τις αποφεύγουμε;

«Εγώ είμαι πολύ θρήσκος άνθρωπος. Να φανταστείτε ότι ποτέ δεν αρχίζω κάποια εργασία ημέρα Τρίτη» Η άγνοια και η σύγχυση είναι προφανής.Προσπαθήσαμε να μαζέψουμε υλικό για διάφορες δεισιδαιμονίες και προλήψεις που ταλαιπωρούν τον άνθρωπο, αλλά διαπιστώσαμε ότι είναι τόσες πολλές που είναι αδύνατον να αναφερθούν όλες εδώ. Οι κάθε είδους προλήψεις και δεισιδαιμονίες, τα όποια είδωλα, είναι εντελώς ασυμβίβαστα και αντίθετα με την χριστιανική πίστη και συνάμα προσβάλουν την ελευθερία του ανθρώπου. Η βαθύτερη αιτία των προλήψεων είναι η έλλειψη πίστης και εμπιστοσύνης στον αληθινό Θεό. Κι εδώ συμβαίνει το παράδοξο: Ο άνθρωπος την πίστη στον Θεό την θεωρεί «οπισθοδρόμηση» Την εμπιστοσύνη στην πάνσοφη πρόνοια Του την περιφρονεί. Και από την άλλη υποδουλώνεται σε πράγματα άλογα και γελοία, σε πέταλα και κρεμμύδια, σε κατακάθια του καφέ και σε τραπουλόχαρτα!!! Είναι ποτέ δυνατόν, τα κατακάθια του καφέ στο φλιτζάνι να απεικονίσουν το μέλλον; Είναι ποτέ δυνατόν, οι κινήσεις των άστρων να προσδιορίζουν την ζωή μας; Είναι ποτέ δυνατόν, η ημέρα γεννήσεως κάθε ανθρώπου να τον κατατάσσει σε ζώδιο-αστερισμό, και να ισχύουν για εκατομμύρια ανθρώπους του ίδιου ζωδίου οι ίδιες οδηγίες που δίνουν οι «ειδικοί αστρολόγοι» στα ωροσκόπια; Είναι ποτέ δυνατόν, κάθε τραπουλόχαρτο να παίρνει αυθαίρετα νόημα και να ορίζει την ζωή μας; Με ποιά λογική ο αριθμός 13 ή η μέρα Τρίτη, φέρνει κακό; Με ποια λογική το πέταλο φέρνει γούρι; Και που την βρήκε το πέταλο την ιδιότητα να απομακρύνει τα κακά; Τα χαϊμαλιά, οι χάντρες, τα μάτια έχουν μεγαλύτερη δύναμη από τον Σταυρό; Είναι δυνατόν για κάθε κακό ή αναποδιά που μας συμβαίνει να φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι; Δεν πήγε καλά ο αρραβώνας; Του έκαναν μάγια. Δεν πήγαν καλά οι δουλειές; Τον γλωσσόφαγαν. Έχει πονοκέφαλο; Τον μάτιασαν. Αλλά ας πούμε ότι πράγματι έχουμε απανωτές αναποδιές, που θα τρέξουμε;… στις «ξεματιάστρες»; ή στον Ιερέα και στα μυστήρια της Εκκλησίας μας; Μεγάλη πλάνη είναι επίσης τα όνειρα. Η εκκλησία μας συμβουλεύει να απορρίπτουμε εντελώς τα όνειρα. Η πίστη στα όνειρα όχι μόνο δεν ωφελεί καθόλου αλλά κρύβει τεράστιους πνευματικούς κινδύνους. Και όμως όχι μόνο πολλοί επιρρεπείς στις προλήψεις ανατρέχουν σε ονειροκρίτες, αλλά πολλοί είναι αυτοί που επιδιώκουν να ονειρευτούν(!!) πχ ποιόν θα παντρευτούν βάζοντας κάτω από το μαξιλάρι τους κουφέτα από γάμο ή ένα κομμάτι φανουρόπιτα… Η ποικιλία όμως των προλήψεων είναι ανεξάντλητη. Με ποια λογική δυο αδέρφια δεν μπορούν να παντρευτούν μέσα στον ίδιο χρόνο; Ή αδέρφια γεννημένα κατά τον ίδιο μήνα άλλου έτους, δεν «κάνει» να παρευρεθεί ο ένας στον γάμο του άλλου; Με ποια λογική δεν «κάνει» να παντρευτούμε μήνα Μάιο ή σε δίσεκτο έτος; Με ποια λογική αυτοί που θα παραλάβουν τον κουμπάρο πρέπει να γυρίσουν από άλλο δρόμο για να μην «χαλάσει» ο γάμος; Με ποια λογική δεν κάνει το νιόπαντρο ζευγάρι να φυτέψει δέντρα κατά τον πρώτο χρόνο του γάμου τους; Γιατί η νύφη δεν πρέπει να σκουπίσει το σπίτι της την πρώτη εβδομάδα μετά τον γάμο της. Γιατί λέμε ότι «χαλάει» το προξενιό αν μπούμε από μια είσοδο και βγούμε από μια άλλη; Αλλά και για την τεκνογονία πόσες προλήψεις πάρχουν…πχ Αν ακούσει η μητέρα να λαλεί κουκουβάγια θα γεννήσει κορίτσι, αν ακούσει μπούφο, θα γεννήσει αγόρι. Την όγδοη ημέρα αντί να έρθει ο Ιερέας και να δίνεται το όνομα του παιδιού, πολλές μητέρες φτιάχνουν γλυκά για να γλυκάνουν τις «μοίρες», να’ χει το παιδί καλή μοίρα. Και πολλοί τέλος αντί να εφοδιάζουν τα παιδιά τους με το πανίσχυρο όπλο του σταυρού , τα εμπιστεύονται στις πράσινες, μπλε και κόκκινες χάντρες και στα ειδωλολατρικά φυλακτά. Η παρουσία ενός κληρικού ειδικά το πρωί είναι για αρκετούς κακός οιωνός! Πολλοί είναι αυτοί που απαγορεύουν στον ιερέα να επισκεφτεί έναν ασθενή στο σπίτι ή στο νοσοκομείο λόγω της πρόληψης που επικρατεί ότι η παρουσία του κληρικού θα προκαλέσει τον θάνατο του! Αυτά όμως αποτελούν πλάνη και ασέβεια του ανθρώπου προς τον Θεό και τον λειτουργό του… Δεν είναι επίσης λίγες οι φορές που οι χριστιανοί ζητούν παράλογα πράγματα από τους ιερείς πχ την ζώνη, την άγια ζέση, το άγιο μύρο και πολλά άλλα. Το χειρότερο είναι ότι ζητούν όλα αυτά γιατί έτσι τους συμβούλεψε κάποιος μάγος… Και έπεται συνέχεια…το αλάτι μην χυθεί κάτω, ούτε καφές ή λάδι…το κρασί δεν πειράζει, προς Θεού μην σπάσει καθρέπτης και αν υπάρχει τζάκι και τρίζουν τα ξύλα…αλλοίμονο! Βουίζει το δεξί αυτί; είναι για καλό, αν βουίζει το αριστερό είναι για κακό…τρεμοπαίζει το μάτι; φαγωμάρα στην μύτη ή στο χέρι; Ο λόξυγκας;… Μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε την μαύρη γάτα… Πραγματικά δεν έχουν τέλος οι προλήψεις… Οι περισσότερες ίσως προλήψεις συνδέονται με το τέλος της επίγειας ζωής του ανθρώπου. Ο άνθρωπος κάποια μέρα, είτε σε βαθύ γήρας είτε σε νεότερη ηλικία θα έλθει αντιμέτωπος «με την φοβεράν ώραν του θανάτου». Κανείς όμως δεν γνωρίζει ποια θα είναι αυτή η ώρα, παρά μόνον ο Θεός, ο Κύριος της ζωής και του θανάτου. Το μόνο που μας προτρέπει είναι να είμαστε άγρυπνοι και έτοιμοι: «Γρηγορείτε!». Την φιλάνθρωπη αυτή προτροπή οι άνθρωποι λησμονούν ή αγνοούν και προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από μύριες προλήψεις. π.χ. Ο ασθενής ξεψύχησε. Σε πολλά χωριά τρέχουν να χύσουν όλα τα νερά από δοχεία και άλλα σκεύη γιατί το νερό αυτό θεωρείται πεθαμένο. Μόλις βγαίνει ο νεκρός από την πόρτα σπάνε ένα πιάτο, ένα σκεύος για να μείνει εκεί το κακό…Άλλοι πάλι τοποθετούν στον τάφο διάφορα τρόφιμα για να φάει ο νεκρός. Πολλοί είναι αυτοί που γυρίζουν από άλλο δρόμο για να μην δευτερώσει το κακό. Άλλοι πάλι δεν τρώνε κρέας για σαράντα μέρες…Το χειρότερο όμως από όλα είναι ότι οι πενθούντες δεν εκκλησιάζονται γιατί απαγορεύεται! Έτσι υπάρχουν άνθρωποι που για χρόνια ολόκληρα δεν εκκλησιάζονται δεν συμμετέχουν στα μυστήρια και αποκόπτονται από την εκκλησία. Στερούν τον εαυτό τους από την παρηγοριά και την ελπίδα που δίνει η εκκλησία, απομονώνονται, φθείρουν την υγεία τους και παραδίδονται σε σκέψεις απελπισίας. Ζουν όπως οι άθεοι «οι μη έχοντες ελπίδα» και η ζωή τους μεταβάλλεται σε τραγωδία…Ο λόγος του Αποστόλου Ευαγγελιστού Ιωάννου είναι και σήμερα εξαιρετικά επίκαιρος: «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από των ειδώλων» (Α’ Ιωάν. 5, 21)Βασικό βοήθημα άντλησης απάντησης: «Δεισιδαιμονίες και προλήψεις», έκδοση Ιερά μονή Σαγματά.

From: http://www.ellinikanea.gr/index.php?option=com_k2&view=itemlist&layout=category&task=category&id=5